Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba jeszcze nigdy w żadnej książce nie odnalazłam się w tak pełny sposób, jak właśnie w "Pożegnaniu jesieni". Mimo czasu akcji, tożsamego z czasem powstawania, bohaterowie Witkacego są najprawdziwszymi dekadentami przełomu wieków, którzy przetrwali koniec własnej epoki i na różne sposoby próbują się odnaleźć (albo wręcz przeciwnie) w nowej rzeczywistości. Wyraziste postaci, spośród których żadna nie jest czarno-biała (nawet Zosia moim zdaniem!), a w każdej w jakiś sposób przeglądałam się jak w lustrze, a raczej wielu krzywych lustrach. Można się przyczepić do dużej ilości perwersji i filozoficznego bełkotu, ale dla mnie było to najpiękniejsze katharsis, po jakie mogłam sięgnąć, jednocześnie samej nie brnąc ku samozagładzie. Rozterki bohaterów, zarówno natury metafizycznej, jak i politycznej były bardzo bliskie mojemu sercu, tak samo jak poczucie bycia anachronizmem w otaczającym świecie. Brakuje mi słów na wyrażenia zachwytu nad tą książką. Może i nie umiałabym jej obiektywnie okrzyknąć arcydziełem, ale moim osobistym jest z pewnością.

Chyba jeszcze nigdy w żadnej książce nie odnalazłam się w tak pełny sposób, jak właśnie w "Pożegnaniu jesieni". Mimo czasu akcji, tożsamego z czasem powstawania, bohaterowie Witkacego są najprawdziwszymi dekadentami przełomu wieków, którzy przetrwali koniec własnej epoki i na różne sposoby próbują się odnaleźć (albo wręcz przeciwnie) w nowej rzeczywistości. Wyraziste...

Być może nie najlepszym rozwiązaniem było przeczytani całego zbioru na raz i to po kolei. Owszem, daje to ładny, chronologiczny obraz rozwoju twórczości Lovecrafta, ale wykazuje też jak bardzo tendencyjne z czasem robią się jego pomysły. Im późniejsze opowiadanie tym bardziej widać pewien schemat, charakterystyczne są także stale powtarzające się przymiotniki, jak "tytaniczny", "cyklopowy" czy "bluźnierczy". Czy to jednak deprecjonuje prozę Lovecrafta? Absolutnie nie. Wciąż jestem pod wrażeniem jego wyobraźni, zwłaszcza mając na uwadze czasy, w jakich tworzył - nie przesiąknięte jeszcze filmowymi kreacjami potworów. Jakkolwiek wiele było wątków science fiction, za którym nie przepadam, a i określenie "antyczne" w odniesieniu do budynków XVII-wiecznych brzmi dla Europejczyka cokolwiek śmiesznie, uważam, że klimat jaki Lovecraft osiągnął w swoich opowiadaniach jest niepowtarzalny i przejmujący. Mimo uwag w posłowiu chętnie sięgnęłabym także po inne jego dzieła.

Być może nie najlepszym rozwiązaniem było przeczytani całego zbioru na raz i to po kolei. Owszem, daje to ładny, chronologiczny obraz rozwoju twórczości Lovecrafta, ale wykazuje też jak bardzo tendencyjne z czasem robią się jego pomysły. Im późniejsze opowiadanie tym bardziej widać pewien schemat, charakterystyczne są także stale powtarzające się przymiotniki, jak...

Ciężko było mi przebrnąć przez tę lekturę, przynajmniej z początku. Bardzo przypominała mi "Przeminęło z wiatrem", tylko że pozbawione romansu i rzucone w inną rzeczywistość historyczną. Poza tym historia bardzo podobna i równie bolesna. No i zdecydowanie krótsza, co nie odebrało jej siły oddziaływania. Bułhakow stworzył jednak archetyp idealnego Domu, który sprawił, że mimo tragiczności historii i okropności opisywanych wydarzeń, czytelnik wie, że, podobnie jak bohaterowie, ma dokąd uciec, ma przystań wolną od tego co dzieje się na zewnątrz, od czasu. Jest to oczywiście obraz bardzo idealistyczny, nierealny, ale właśnie to sprawiło, że czytanie było dla mnie błogą przyjemnością, jakiej dawno nie dała mi żadna książka (może poza literaturą dziecięcą). Nie zamierzam potępiać Bułhakowa za jego idealizm, bo, jakkolwiek można go uznać za słabość tej powieści, to jednak doskonale rozumiem Mistrza i jego tęsknotę za czasami beztroskiego dzieciństwa, którego obraz pragnął utrwalić. Nie bez znaczenia był także język, wszystkie figury i zabiegi stylistyczne, które zachwyciły mnie w "Mistrzu i Małgorzacie". Zakończywszy czytanie byłam pod ogromnym wrażeniem kunsztu literackiego i mistrzowskiego lawirowania między naturalizmem wręcz turpistycznym a oniryzmem i baśniowością.

Ciężko było mi przebrnąć przez tę lekturę, przynajmniej z początku. Bardzo przypominała mi "Przeminęło z wiatrem", tylko że pozbawione romansu i rzucone w inną rzeczywistość historyczną. Poza tym historia bardzo podobna i równie bolesna. No i zdecydowanie krótsza, co nie odebrało jej siły oddziaływania. Bułhakow stworzył jednak archetyp idealnego Domu, który sprawił, że...

Ślicznie wydane wznowienie owocu wieloletnich prac Wasylewskiego, który sam w sobie jest postacią, którą warto znać, jako naukowca bardzo zasłużonego dla polskiej historiografii. Ma przyjemną, przedwojenną manierę pisania w sposób bardziej literacki niż naukowy, dzięki czemu całość jest o wiele bardziej ciekawa. Cóż można mu zarzucić? Właściwie tylko to, co redaktor opisał w przedmowie - rzekomy nieprofesjonalizm, pawie nie wychodzenie poza cezurę powstania styczniowego, brak rzetelnej bibliografii, którą dopiero dzisiejszy wydawca musiał uzupełnić, korygując przy tym błędy autora, wynikłe z dość luźnego korzystania ze źródeł. Wasylewski przedstawia XIX wiek w Polsce od możliwie każdej strony - począwszy od uwarunkowań politycznych i ogólnych tendencji i mentalności w poszczególnych dziesięcioleciach, przez dzieje poszczególnych warstw społecznych po mody różnorakie, zarówno w ubiorze jak i zachowaniu. Uważam jednak, że książka tego typu powinna zawierać zdecydowanie więcej ilustracji. Szczególnie brakowało mi portretów opisywanych postaci, zwłaszcza, kiedy wzmianki były o konkretnych ich przedstawieniach z epoki. Również stroje, wzornictwo meblowe, architektura winny, moim zdaniem, zyskać jakiś materiał ikonograficzny. Tymczasem na całą książkę mamy kilka ilustracji na krzyż, nie będących nijak związanych z treścią na stronach sąsiadujących. Poza tym jednak byłam książką zachwycona i z czystym sumieniem mogę polecić każdemu pasjonacie XIX wieku.

Ślicznie wydane wznowienie owocu wieloletnich prac Wasylewskiego, który sam w sobie jest postacią, którą warto znać, jako naukowca bardzo zasłużonego dla polskiej historiografii. Ma przyjemną, przedwojenną manierę pisania w sposób bardziej literacki niż naukowy, dzięki czemu całość jest o wiele bardziej ciekawa. Cóż można mu zarzucić? Właściwie tylko to, co redaktor opisał...

Wspaniała publikacja bardzo dokładnie traktująca o temacie. Mamy tu genezę, mamy przegląd twórczości i tendencji w poszczególnych krajach, elementy składowe stylu, jego ewolucję, a także potępienie i rehabilitację w późniejszych czasach. Mnóstwo reprodukcji, których wcześniej nie znałam - choć, jak przystało na książkę wydaną w 1967r. są one czarno-białe. Jest to tylko jeden mankament utrudniający mi pełne cieszenie się publikacją. Drugim są ówczesne nawyki gramatyczne dotyczące odmienności nazwisk - a konkretnie nieodmienianie tych, które dziś się odmienia, np:. Horta. Nie przeszkadza mi to jednak uznać książki za absolutnie wartą przeczytania.

Wspaniała publikacja bardzo dokładnie traktująca o temacie. Mamy tu genezę, mamy przegląd twórczości i tendencji w poszczególnych krajach, elementy składowe stylu, jego ewolucję, a także potępienie i rehabilitację w późniejszych czasach. Mnóstwo reprodukcji, których wcześniej nie znałam - choć, jak przystało na książkę wydaną w 1967r. są one czarno-białe. Jest to tylko...

Rzadko sięgam po poezję, stąd też nietrudno mnie zachwycić - uważam jednak, że Antonycz w pełni na to zasługuje. Świat przedstawiony, który wyszedł spod jego pióra, jest po prostu piękny, wzbudza ciepło na sercu, sprawia, że czytelnik zaczyna rozumieć i podzielać jego zachwyt nad życiem i przyrodą, nad słońcem. Jest tu też zapatrzenie w gwiazdy, jest nostalgia na wspomnienie dzieciństwa - czyli wszystko to co bliskie i memu sercu. Jedyne co zaburzyło mi przyjemność odbioru to erotyzm - rzadko, bo rzadko, ale jednak wkradł się w parę wierszy, i to w sposób bynajmniej nie smaczny. Większość to jednak przepełnione niemal sielankową radością zachwyty poganina nad życiem, którą skutecznie zaraża czytelnika.

Rzadko sięgam po poezję, stąd też nietrudno mnie zachwycić - uważam jednak, że Antonycz w pełni na to zasługuje. Świat przedstawiony, który wyszedł spod jego pióra, jest po prostu piękny, wzbudza ciepło na sercu, sprawia, że czytelnik zaczyna rozumieć i podzielać jego zachwyt nad życiem i przyrodą, nad słońcem. Jest tu też zapatrzenie w gwiazdy, jest nostalgia na...

Z jednej strony nie wiem czemu bałam się sięgnąć po tę książkę - z początku wywołuje raczej uśmiech i życzliwe zaciekawienie, wydaje się być bardzo sympatyczną satyrą na dzieje Rewolucji Październikowej i dalszego rozwoju Związku Radzieckiego. Jednak im dalej tym bardziej narasta atmosfera niepokoju i powieść staje się wręcz przerażająco prawdziwa. Chylę czoła przed Orwellem, albowiem mistrzowsko połączył koncepcję bajki, w której bohaterami są zwierzęta, z wręcz powieścią grozy - co gorsza, opartą na faktach.

Z jednej strony nie wiem czemu bałam się sięgnąć po tę książkę - z początku wywołuje raczej uśmiech i życzliwe zaciekawienie, wydaje się być bardzo sympatyczną satyrą na dzieje Rewolucji Październikowej i dalszego rozwoju Związku Radzieckiego. Jednak im dalej tym bardziej narasta atmosfera niepokoju i powieść staje się wręcz przerażająco prawdziwa. Chylę czoła przed...

Przepiękny album, który poza wstępem zajmującym ledwie dwie strony składa się wyłącznie z roznegliżowanych fotografii z dwudziestolecia międzywojennego. Ślicznie wydane, a i same fotografie cieszą oko i są skarbem dla rysownika jeśli chodzi o anatomię. Jedyne czego mi tu brakuje to dat, przynajmniej rocznych przy poszczególnych zdjęciach, ewentualnie także miejsca wykonania. Ale i bez tego z pewnością chętnie i często będę sięgać po ten album.

Przepiękny album, który poza wstępem zajmującym ledwie dwie strony składa się wyłącznie z roznegliżowanych fotografii z dwudziestolecia międzywojennego. Ślicznie wydane, a i same fotografie cieszą oko i są skarbem dla rysownika jeśli chodzi o anatomię. Jedyne czego mi tu brakuje to dat, przynajmniej rocznych przy poszczególnych zdjęciach, ewentualnie także miejsca...

Przepiękna książka. Przepełniona tak bliską memu sercu nostalgią i żalem po tym co stare i piękne. Ponadto główni bohaterowie obdarzeni tak wspaniałą fantazją pozwalającą w iście baśniowy sposób tłumaczyć obie przeróżne zjawiska. Piękna, choć smutna historia w pięknej scenerii starego domu. Bez przesad mogę powiedzieć, że ta książka spokojnie mogłaby być moim wyznaniem wiary - tęsknoty za tym co stare.

Przepiękna książka. Przepełniona tak bliską memu sercu nostalgią i żalem po tym co stare i piękne. Ponadto główni bohaterowie obdarzeni tak wspaniałą fantazją pozwalającą w iście baśniowy sposób tłumaczyć obie przeróżne zjawiska. Piękna, choć smutna historia w pięknej scenerii starego domu. Bez przesad mogę powiedzieć, że ta książka spokojnie mogłaby być moim wyznaniem...

Zdecydowanie kocham całym sercem i chyba jeszcze żadna książka nie przypomniała mi dzieciństwa tak jak ta. Urzekająco dziecięcy język i porywające przygody, które chciałoby się natychmiast powtórzyć. Zaraz przypominają mi się wszystkie wakacje spędzone na wsi. Naprawdę nie wiem jak jeszcze opisać mój zachwyt nad tą książką, ale dzieciństwo bez niej było zaiste dzieciństwem straconym.

Zdecydowanie kocham całym sercem i chyba jeszcze żadna książka nie przypomniała mi dzieciństwa tak jak ta. Urzekająco dziecięcy język i porywające przygody, które chciałoby się natychmiast powtórzyć. Zaraz przypominają mi się wszystkie wakacje spędzone na wsi. Naprawdę nie wiem jak jeszcze opisać mój zachwyt nad tą książką, ale dzieciństwo bez niej było zaiste dzieciństwem...

Co tu dużo mówić - arcydzieło. Przyciągający uwagę humor już od pierwszych zdań uczynił tę powieść wyjątkową w moich oczach, mało co bowiem podoba mi się od samego początku. Wplecenie diabelskiej świty w szarą rzeczywistość rosyjską dwudziestolecia międzywojennego jest jak dla mnie połączeniem doskonałym - może nie wszystkiego co mnie fascynuje, ale za to każdy z pojawiających się tu elementów do tego należy. Zachwyciła mnie kreacja bohaterów (barwne postaci diabelskie, silna postać kobieca), w całym dziele nie natrafiłam chyba na żadną postać, której byłabym w stanie kategorycznie nie lubić. Bułhakow w iście mistrzowski sposób obrazuje demaskację absurdów racjonalnego społeczeństwa sowieckiego przez dowcipnych, obdarzonych piekielnymi możliwościami przybyszów, zapewniając tym samym sporą dawkę humoru. Najbardziej jednak urzekł mnie chyba sposób przedstawienia diabła, który, cytując Andrzeja Drawicza, naprawia piekielną rzeczywistość. Z początku byłam dość sceptycznie nastawiona do wątku Piłata, którego sensu obecności nie mogłam zrozumieć, jednak zakończenie wszystko mi wyjaśniło i już przy drugim czytaniu nie mogłam sobie wyobrazić "Mistrza i Małgorzaty" bez tych fragmentów. Ogólnie dzieło to od ponad dwóch lat pozostaje najlepszą książką, jaką dane mi było przeczytać.

Co tu dużo mówić - arcydzieło. Przyciągający uwagę humor już od pierwszych zdań uczynił tę powieść wyjątkową w moich oczach, mało co bowiem podoba mi się od samego początku. Wplecenie diabelskiej świty w szarą rzeczywistość rosyjską dwudziestolecia międzywojennego jest jak dla mnie połączeniem doskonałym - może nie wszystkiego co mnie fascynuje, ale za to każdy z...

(przeklejone z bloga) Zacznę od tego jak powieść została napisana. W listach mianowicie. Listach do przyjaciela. Szczerych, pełnych zaufania i otwartości, wręcz rzec można - intymnych. Co to daje? Dokładny wgląd w psychikę bohatera. Dodajmy, że do skrytych ludzi Werter nie należy i bardzo dokładnie opisuje swoje przeżycia wewnętrzne. Możemy go poznać od najgłębszej ze stron, zajrzeć na samo dno jego duszy, pogrzebać w sercu... Zrozumieć, w niektórych przypadkach może nawet odnaleźć cząstkę siebie.
Pół biedy, gdyby nasz bohater cały czas był taki sam. Ale nie. Zmienia się. Pod wpływem czynników zewnętrznych, ludzi, z którymi ma styczność, w końcu uczuć. Zwłaszcza uczuć. W końcu z listu na list widzimy jak z czasem nasz cieszący się życiem młodzieniec zwyczajnie niszczeje od środka, rozpada się. Możemy dokładnie śledzić ten proces, towarzyszyć każdemu etapowi, aż do samego końca. Który, opisany w nieco inny sposób wprowadza zarówno nieco urozmaicenia, jak i wiarygodności. Nagle wychodzimy w umysłu bohatera i trzeźwym okiem patrzymy na efekty przemian, które go dotknęły.

(przeklejone z bloga) Zacznę od tego jak powieść została napisana. W listach mianowicie. Listach do przyjaciela. Szczerych, pełnych zaufania i otwartości, wręcz rzec można - intymnych. Co to daje? Dokładny wgląd w psychikę bohatera. Dodajmy, że do skrytych ludzi Werter nie należy i bardzo dokładnie opisuje swoje przeżycia wewnętrzne. Możemy go poznać od najgłębszej ze...

Książka, która nareszcie dokładnie wytłumaczyła mi czym jest secesja. Cenne źródło informacji nie tylko o samym kierunku, jego genezie, cechach charakterystycznych i upadku, ale także o twórcach zarówno secesyjnych, jak i kierunków, które rozwijały się po secesji. Moje osobiste źródło wiedzy i inspiracji zawartej w licznych reprodukcjach, przybliżających różnorodność sztuki mojej ukochanej epoki.

Książka, która nareszcie dokładnie wytłumaczyła mi czym jest secesja. Cenne źródło informacji nie tylko o samym kierunku, jego genezie, cechach charakterystycznych i upadku, ale także o twórcach zarówno secesyjnych, jak i kierunków, które rozwijały się po secesji. Moje osobiste źródło wiedzy i inspiracji zawartej w licznych reprodukcjach, przybliżających różnorodność sztuki...