Sanatorium pod klepsydrą

80/180/2021
Wyzwanie LC maj 2021
Pisałam przy okazji :Sklepów cynamonowych”, że u Schulza nie ma co spodziewać się opowiadań w klasycznym rozumieniu: wstęp, rozwinięcie, zakończenie, kilku bohaterów i historia z morałem. No więc tu jest nadal tak samo. Pisałam też, że w „Sklepach” są widziadła, omamy, zwidy i fatamorgany. W „Sanatorium” też się trafiają, ale głównie w postaci postaci. Osób, znaczy. I jeszcze byłam ciekawa, co autor brał, jak pisał. Nadal nie wiem, ale przy pisaniu „Sanatorium” brał to nadal. Nie ma opowieści w rozumieniu klasycznym, linearnym, ale za to obrazy kipią. Od bogactwa słów. Jak to w klasyce. Albo popłyniesz z nimi, albo się utopisz. jedno i drugie przyjemne.

80/180/2021
Wyzwanie LC maj 2021
Pisałam przy okazji :Sklepów cynamonowych”, że u Schulza nie ma co spodziewać się opowiadań w klasycznym rozumieniu: wstęp, rozwinięcie, zakończenie, kilku bohaterów i historia z morałem. No więc tu jest nadal tak samo. Pisałam też, że w „Sklepach” są widziadła, omamy, zwidy i fatamorgany. W „Sanatorium” też się trafiają, ale głównie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dać się oczarować i zwieść umysłowi Schulza. Wejść w magiczny świat bez uprzedzeń i oczekiwań, aby na końcu kompletnie się rozpłynąć.. polecam każdemu, choć nie każdy sobie na to pozwoli. Tytułowe opowiadanie jest wprost genialne, wiele zdań zapisałam i będę do nich wracać. To jest ten poziom fantastyki, który idealnie mi pasuje. Kilkukrotnie zastanawiałam się kim trzeba być żeby w taki sposób składać zdania, wplatać takie metafory zawiłe i błądzić w wątkach, na wspaniałe manowce. Opisy zmieniających się pór roku, szczególnie w opowiadaniu Wiosna - kolejny przejaw geniuszu. Na pewno nie każdy Schulza polubi, każdy powinien go spróbować.

Dać się oczarować i zwieść umysłowi Schulza. Wejść w magiczny świat bez uprzedzeń i oczekiwań, aby na końcu kompletnie się rozpłynąć.. polecam każdemu, choć nie każdy sobie na to pozwoli. Tytułowe opowiadanie jest wprost genialne, wiele zdań zapisałam i będę do nich wracać. To jest ten poziom fantastyki, który idealnie mi pasuje. Kilkukrotnie zastanawiałam się kim trzeba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam pojęcia co myśleć o tej książce.

Napisana jest ciężkim, często po prostu grafomańskim stylem, przez co jakakolwiek fabuła jest trudna do uchwycenia.

Nie mam pojęcia co myśleć o tej książce.

Napisana jest ciężkim, często po prostu grafomańskim stylem, przez co jakakolwiek fabuła jest trudna do uchwycenia.

Pokaż mimo to

„Sanatorium pod klepsydrą” to moje kolejne po „Sklepach cynamonowych” spotkanie z twórczością Brunona Schulza. Jest to zbiór 13 opowiadań, których głównym bohaterem i narratorem jest Józef, a miejscem zdarzeń małe, prowincjonalne, galicyjskie miasteczko. Bruno Schulz w swojej twórczości często zawierał przeżycia osobiste, autobiograficzne.

Jest to lektura niełatwa, wymagająca uważności i skupienia, w której prawdziwe zdarzenia nabierają cech fantastycznych, przedmioty ożywają, zwierzęta nabierają cech ludzkich, a czas jest płynny i miesza się czas teraźniejszy z przeszłym. Bardzo ważną rolę w opowiadaniach odgrywa postać ojca, który dla Józefa jest opoką i punktem stałym w opisywanej rzeczywistości. Istotnym elementem jest również dom Józefa i sklep bławatny, prowadzony przez ojca.

Bruno Schulz to polski prozaik , grafik, malarz, rysownik i krytyk literacki okresu międzywojennego. Po II wojnie światowej, próbowano usunąć jego twórczość w niebyt, jako niepasującą do nowych, pożądanych przez ówczesne władze trendów w literaturze. Jej powrót na półki wydawnicze nastąpił w1957 roku, dzięki staraniom zwolenników literatury Brunona Schulza, tj. Jerzego Ficowskiego oraz Artura Sandauera.

Obecnie oba zbiory opowiadań są uznawane za jedne z najwybitniejszych dokonań literatury polskiej okresu międzywojennego.

Polecam lekturę obu zbiorów opowiadań. Z pewnością powrócę do ponownej ich lektury, ponieważ mam świadomość, że za pierwszym razem nie odczytałam wszystkich treści, które autor zawarł i chciał czytelnikowi przekazać.

„Sanatorium pod klepsydrą” to moje kolejne po „Sklepach cynamonowych” spotkanie z twórczością Brunona Schulza. Jest to zbiór 13 opowiadań, których głównym bohaterem i narratorem jest Józef, a miejscem zdarzeń małe, prowincjonalne, galicyjskie miasteczko. Bruno Schulz w swojej twórczości często zawierał przeżycia osobiste, autobiograficzne.

Jest to lektura niełatwa,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań autora "Sklepów Cynamonowych", będący niejako kontynuacją poprzednich opowiadań. Trochę mniej magii a więcej rozważań o istocie czasu, przemijania i śmierci. Ponownie postać ojca wiąże ze sobą niektóre opowiadania. Autor tworzy alternatywne rzeczywistości przesunięte swobodnie w czasie i miejscach. Daje się zauważyć inspiracje twórczością Franza Kafki. Całość pozostaje długo w pamięci i skłania do zadumy.
Polecam lekturę.

Zbiór opowiadań autora "Sklepów Cynamonowych", będący niejako kontynuacją poprzednich opowiadań. Trochę mniej magii a więcej rozważań o istocie czasu, przemijania i śmierci. Ponownie postać ojca wiąże ze sobą niektóre opowiadania. Autor tworzy alternatywne rzeczywistości przesunięte swobodnie w czasie i miejscach. Daje się zauważyć inspiracje twórczością Franza Kafki....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Strasznie bogate i momentami nawet zbyt trudne by przeczytać i zrozumieć, ale ogólnie bardzo przyjemna i pełna książka, która ma swój unikalny klimat

Strasznie bogate i momentami nawet zbyt trudne by przeczytać i zrozumieć, ale ogólnie bardzo przyjemna i pełna książka, która ma swój unikalny klimat

Pokaż mimo to

Po raz kolejny bogactwo słów, mnogość sytuacji wypełnione dwuznacznościami, mocno subtelna erotyka, wkradająca się tęsknota i nostalgia a to wszystko dziejące się w przedwojennej społeczności żydowskiej gdzieś w małym miasteczku... chociaż i tym razem mi się podobało, tytułowe opowiadanie przeczytane jednym tchem, to jednaj miejscami ten zbiór, zresztą pięknie wydany, niezwykle mnie wymęczył. Co jednak nie zmienia faktu że wkrótce znów zatopię się w ten magiczno-mistyczny świat gdzie umysł zawodzi zaś niesamowitość czai się na każdym kroku...

Po raz kolejny bogactwo słów, mnogość sytuacji wypełnione dwuznacznościami, mocno subtelna erotyka, wkradająca się tęsknota i nostalgia a to wszystko dziejące się w przedwojennej społeczności żydowskiej gdzieś w małym miasteczku... chociaż i tym razem mi się podobało, tytułowe opowiadanie przeczytane jednym tchem, to jednaj miejscami ten zbiór, zresztą pięknie wydany,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moja druga (po http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4882292/sklepy-cynamonowe/opinia/60705061#op... ) w tym roku próba zmierzenia się z prozą Schulza. Może nie jest to próba całkowicie nieudana, ale nadal daleki jestem od zachwytu. Obawiam się, że nadal, po kilku dziesiątkach lat, pozostałem tym samym siedemnasto- czy osiemnastoletnim szczeniakiem, który, owszem przeczytał, ale bez większych emocji.

Jeśli już czytać Schulza, a nie jest to obowiązkowe, to najlepiej jesienią. Jesień, najlepiej deszczowa i dżdżysta, stanowi dobre tło, tak dla samych opowiadań, jak i nawet ich okładek. Takie już są te książki, szaro-brązowe.

„Sanatorium pod klepsydrą” to wspaniały podręcznik tworzenia neologizmów i metafor, co przyznaję z największym podziwem. Ale nie zastąpią one historii, a tych, może poza opowiadaniem tytułowym , zdecydowanie mi brakowało.

Wasz Marchołt

To moja druga (po http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4882292/sklepy-cynamonowe/opinia/60705061#op... ) w tym roku próba zmierzenia się z prozą Schulza. Może nie jest to próba całkowicie nieudana, ale nadal daleki jestem od zachwytu. Obawiam się, że nadal, po kilku dziesiątkach lat, pozostałem tym samym siedemnasto- czy osiemnastoletnim szczeniakiem, który, owszem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W genialnej epoce przychodzimy na świat. Jak to możliwe, że zdaje się nam później, że żyjemy na śmietniku? A może zdaje się nam, że w genialnej epoce przychodzimy na świat?
Spacerując korytarzami pomiędzy snami i wyobrażeniami naszymi/moimi o mnie i o świecie, chciałbym zawsze wybierać drzwi, za którymi czekają mnie/nas ci, których szukamy. Chcielibyśmy tam znajdować to utracone już, niegdyś tak szczere, dziecinnie wielkie kłamstwo o świecie, które niegdyś pozwalało mi/nam czuć sie szczęśliwym/ymi.

W genialnej epoce przychodzimy na świat. Jak to możliwe, że zdaje się nam później, że żyjemy na śmietniku? A może zdaje się nam, że w genialnej epoce przychodzimy na świat?
Spacerując korytarzami pomiędzy snami i wyobrażeniami naszymi/moimi o mnie i o świecie, chciałbym zawsze wybierać drzwi, za którymi czekają mnie/nas ci, których szukamy. Chcielibyśmy tam znajdować to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Genialnie piękne… jestem oczarowana totalnie i kompletnie :))

Genialnie piękne… jestem oczarowana totalnie i kompletnie :))

Pokaż mimo to