[Niska ocena nie za poezję Antonycza, ale jej przekład]

Bohdan Ihor Antonycz to poeta, który kładzie ogromny nacisk na koncepcję, projekt. Każdy jego tomik tworzy pewną całość, która nie może wybrzmieć właściwie i być właściwie zinterpretowana, kiedy wiersze są zupełnie losowo wybrane, ułożone według niewiadomego porządku. Tak się stało z polską "Księgą Lwa", wydaną przez Państwowy Instytut Wydawniczy w 1981 roku. (...)

Krytykę tego przekładu można zacząć już od sensowności nadania całej antologii poezji Antonycza tytułu "Księga Lwa", bo dokładnie tak poeta nazwał swój odrębny tomik z 1936 roku (ukr. "Knyha Lewa"). Polskie wydanie prezentujące wybór wierszy ze wszystkich książek Antonycza nie zawiera żadnej informacji, że są to wiersze wybrane. Właściwie to nie wiadomo też z których wersji korzystali sami tłumacze, gdyż nie podano jakichkolwiek źródeł.

Po wnikliwej lekturze tekstów oryginalnych jak i tłumaczeń z Księgi Lwa można pokusić się o tezę, że nigdy wielu tłumaczy – mających jakiś swój pomysł na każdy tekst i przemycających swoje upodobania – nie da spójnego, przejrzystego wydania. Szczególnie, jeśli chodzi o poezję, w której ważna jest koncepcja, kolejność wierszy, wątki powracające, słowa-klucze czy symbole. Zwłaszcza, że w wielu przypadkach nie widać żadnego pomysłu na przekład.

[...]
Całość krytyki przekładu dostępna na RACZEJ KULTURALNIE: http://bit.ly/1IFBFUc

[Niska ocena nie za poezję Antonycza, ale jej przekład]

Bohdan Ihor Antonycz to poeta, który kładzie ogromny nacisk na koncepcję, projekt. Każdy jego tomik tworzy pewną całość, która nie może wybrzmieć właściwie i być właściwie zinterpretowana, kiedy wiersze są zupełnie losowo wybrane, ułożone według niewiadomego porządku. Tak się stało z polską "Księgą Lwa", wydaną...

Rzadko sięgam po poezję, stąd też nietrudno mnie zachwycić - uważam jednak, że Antonycz w pełni na to zasługuje. Świat przedstawiony, który wyszedł spod jego pióra, jest po prostu piękny, wzbudza ciepło na sercu, sprawia, że czytelnik zaczyna rozumieć i podzielać jego zachwyt nad życiem i przyrodą, nad słońcem. Jest tu też zapatrzenie w gwiazdy, jest nostalgia na wspomnienie dzieciństwa - czyli wszystko to co bliskie i memu sercu. Jedyne co zaburzyło mi przyjemność odbioru to erotyzm - rzadko, bo rzadko, ale jednak wkradł się w parę wierszy, i to w sposób bynajmniej nie smaczny. Większość to jednak przepełnione niemal sielankową radością zachwyty poganina nad życiem, którą skutecznie zaraża czytelnika.

Rzadko sięgam po poezję, stąd też nietrudno mnie zachwycić - uważam jednak, że Antonycz w pełni na to zasługuje. Świat przedstawiony, który wyszedł spod jego pióra, jest po prostu piękny, wzbudza ciepło na sercu, sprawia, że czytelnik zaczyna rozumieć i podzielać jego zachwyt nad życiem i przyrodą, nad słońcem. Jest tu też zapatrzenie w gwiazdy, jest nostalgia na...