Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całe życie czekałam, aż zmienię zdanie, aż pewnego dnia się obudzę i będę kimś innym niż dzień wcześniej, rok wcześniej i jako dziecko, nastolatka czy młoda dorosła. Czekałam, aż zacznę chcieć tego, co wszyscy inni. Ale ja nie chcę. Jest to dla mnie tak samo naturalne jak dla tych, którzy przez całe życie pragnęli dzieci. Czuję to samo, co oni, od najmłodszych lat - tyle, że na odwrót.

Całe życie czekałam, aż zmienię zdanie, aż pewnego dnia się obudzę i będę kimś innym niż dzień wcześniej, rok wcześniej i jako dziecko, nast...

Zmierzch był, jak zwykle, w październiku, o tej porze. Pastelowy i szary, pełen niepojętych zapowiedzi był ten zmierzch, podczas gdy z kasztanów, murów i twarzy opadał szerokimi, zmiętymi liśćmi smutek.

Zmierzch był, jak zwykle, w październiku, o tej porze. Pastelowy i szary, pełen niepojętych zapowiedzi był ten zmierzch, podczas gdy z kaszt...

Jak muszki zastygłe w bursztynie, jak zwłoki zamarznięte w lodzie, to, co zgodnie z prawami natury powinno było przeminąć, przez cud atramentu na papierze zostaje zachowane.

Jak muszki zastygłe w bursztynie, jak zwłoki zamarznięte w lodzie, to, co zgodnie z prawami natury powinno było przeminąć, przez cud atramen...

Przyjemność sprawia mi wmawianie sobie, że pan jest kimś bardzo mi bliskim, lubuję się tą myślą, wiem jednak, rozumie się, że tak nie jest. Jestem sama na świecie, sama jedna staję do walki o istnienie i dech mi trochę zapiera.

Przyjemność sprawia mi wmawianie sobie, że pan jest kimś bardzo mi bliskim, lubuję się tą myślą, wiem jednak, rozumie się, że tak nie jest. ...

- Rozumiem - powiedziała cicho i kiwnęła głową, jakby istotnie rozumiała. - To oczywiście twoja sprawa. - Odwróciła ręce na swoich kolanach i wpatrywała się w okaleczoną dłoń. - Wolno ci nic nie mówić, jeśli tak chcesz. Ale milczenie nie jest naturalnym środowiskiem dla ludzkich historii. One potrzebują słów. Bez nich blakną, chorują i umierają. A potem straszą po nocach... - Znów zwróciła na mnie oczy. - Wierz mi, Margaret. Ja to wiem.

- Rozumiem - powiedziała cicho i kiwnęła głową, jakby istotnie rozumiała. - To oczywiście twoja sprawa. - Odwróciła ręce na swoich kolanach ...

Po chwili byłem już na korytarzu, z pielęgniarką, ciotką Margaret mówiącą głośno i zawile oraz ręką Hobiego uspokajająco na moim ramieniu: mocny, kojący uścisk, jak kotwica przekazująca wiadomość, że wszystko jest w porządku. Nie czułem takiego dotyku od śmierci mamy - życzliwego, stabilizującego pośród dezorientujących wydarzeń - i nicznym głodny czułości bezpański pies poczułem, jak zachodzi we mnie wielka zmiana, głęboko we krwi, nagłe, napełniające serce pokorą, a oczy łzami przekonanie: to miejsce jest dobre, ten człowiek jest bezpieczny, mogę mu ufać, nikt mi tu nie zrobi krzywdy.

Po chwili byłem już na korytarzu, z pielęgniarką, ciotką Margaret mówiącą głośno i zawile oraz ręką Hobiego uspokajająco na moim ramieniu: m...

Jej spokój miał w sobie magnetyczną moc urody - był tak wielki, że gdy wchodziła do pokoju, wokół niej inaczej układały się molekuły.

Jej spokój miał w sobie magnetyczną moc urody - był tak wielki, że gdy wchodziła do pokoju, wokół niej inaczej układały się molekuły.