Blog Bezdzietnik znam już od dawna, czytałam i oglądałam wywiady z jego autorką, musiałam w końcu sięgnąć też po jej książkę, którą przeczytałam już jakiś czas temu. Na początku trochę rozczarował mnie fakt, że większa część "Szczerze o życiu bez dzieci" to osobista podróż Edyty Brody po bezdzietności z wyboru i częściowo też feminizmie. Zdecydowanie wolałabym jakieś konkretne analizy z danymi statystycznymi, ale to co otrzymałam też nie było złe. Książka generalnie składa się trzech części. Dwóch serii krótkich felietonów przedzielonych wywiadami z bezdzietnikami. To co rzuciło mi się w oczy przy krótkich formach, to przynajmniej w pewnej części, powielenie treści i ogólnie tematów, które były na blogu. Wiele zagadnień zostało tam bardziej rozwiniętych a przez 4 lata poruszono nowe, ale może taki był zamysł, że felietony miały być skondensowaną formą tego, co już zostało omówione. Czyta się to całkiem dobrze. Ciekawą częścią były dla mnie przeprowadzone rozmowy. Całkiem nieźle pokazują jak różnorodną grupą są bezdzietni, jak różne są ich powody, przeżycia i problemy. Jest tam m.in : wywiad ze starszą już panią, która przeczy stereotypowi samotnej bezdzietnej starości, wywiad z kobietą wysłaną przez rodzinę na terapię, bo nie chciała mieć dziecka(!),rozmowa z mężczyzną "wrobionym" w dziecko. Ciekawie wyróżniała się dla mnie historia kobiety, której bezdzietność była nie z wyboru, ale świetnie odnalazła się ona w nowej dla siebie sytuacji. Treść książki dopełniają piękne i bardzo wymowne ilustracje. Nie lubię kiedy obrazki są tylko ozdobnikami, tutaj naprawdę zostały zamieszczone w jakimś celu.

Myślę, że ta książka jest naprawdę niezła, ale nadal czuję niedosyt, bo mogłaby być jednak o wiele dokładniejsza, obszerniejsza. W kwestii bezdzietności jest jeszcze dużo do opowiedzenia i uświadomienia, nawet w przyjętej przez autorkę formie i zwłaszcza teraz, kiedy mam wrażenie, że postawy wobec bezdzietnych się radykalizują. Na uwagę zasługują np. kwestie finansowe, różnice w sposobie postrzegania bezdzietności przez samych zainteresowanych. Mikrodrama na instagramie w odpowiedzi na pojawienie się w mediach słowa określającego bezdzietników dopisała kolejny akapit do kwestii językowych. Uświadomiła mi jak nadal po macoszemu traktuje się takie osoby. Wyszło na to, że nie tylko dzietni objaśniają nam nasz świat, ale i internetowi specjaliści od języka wiedzą lepiej jak powinniśmy chcieć się określać i jakich określeń nam trzeba. Z tego co wiem, to trwają prace na nową książką o osobach bez dzieci na rynku pracy. Może znajdzie się też czas na jakiś rozdział albo i dłuższą formę -bezdzietna część języka? ;)

Co do pewnych zarzutów wobec "Szczerze o życiu bez dzieci", to dziwi mnie, gdzie niby w niej ta agresja i stronniczość. Jeśli ta książka według jednej z oceniających nie jest za budowaniem pokojowego dialogu i nie pokazuje odcieni szarości, to co miałoby realizować te założenie? Przepraszanie za nasz wybór? Nie sposób nie odnieść się też do zarzutów o robienie złego piaru bezdzietnym. Trochę się zgadzam z tą teorią, bo zamieszczone historie mogą być bezlitośnie wykorzystane w dyskusjach do dyskredytowania nas, ale zadałabym też pytanie ilu ludzi z tych samych powodów, czyli traumy, choroby, lęki, egoizm decyduje się na dzieci i kto na tym cierpi?

Blog Bezdzietnik znam już od dawna, czytałam i oglądałam wywiady z jego autorką, musiałam w końcu sięgnąć też po jej książkę, którą przeczytałam już jakiś czas temu. Na początku trochę rozczarował mnie fakt, że większa część "Szczerze o życiu bez dzieci" to osobista podróż Edyty Brody po bezdzietności z wyboru i częściowo też feminizmie. Zdecydowanie wolałabym jakieś...

Chyba każdy z nas to przerobił. Pytania o to, kiedy uszczęśliwimy świat dzieckiem. Wnukiem. Siostrzeńcem. Albo bratanicą.

Kiedy przejdziemy na tą ,,właściwą dorosłą stronę mocy” i zasilimy grono ludzi od-po-wie-dzial-nych. Czyli takich, którzy mają dzieci. A jeśli nie chcemy? To się nam zmieni. To jesteśmy egoistycznymi gówniarami. Albo: w czasie wojny kobiety miały gorzej i rodziły, a Ty nie możesz? Ewentualnie: będziesz żałować. Czy: kto Ci poda szklankę wody na starość?

Chyba każda z nas choć raz w życiu usłyszała, że jeśli nie będzie chciała mieć dziecka, to facet ją zostawi dla takiej, która dzieci będzie chciała rodzić. Albo, że kobieta bez dziecka to nie jest ,,prawdziwa kobieta”.

Albo, że to już ,,najwyższy czas, bo zegar tyka”.

I jak urodzi to na pewno poczuje instynkt macierzyński. Na pewno. Serio. Uwierzcie nam.

Jedyne bąbelki w domu to te w szampanie

Edyta Broda, autorka bloga bezdzietnik.pl temat nieposiadania dzieci traktuje z prawdziwą wrażliwością i delikatnością. Nie bierze udziału w wojnie dzietno-bezdzietnych, ale konsekwentnie i spokojnie pokazuje swój punkt widzenia.

Pokazuje, przede wszystkim, że nie jest to pogląd jednostkowy. Że ludzi, którzy decydują się na nieposiadanie dzieci jest więcej, niż nam się wydaje.

Więcej pod adresem: https://tekstomancja.wordpress.com/2023/03/22/szczerze-o-zyciu-bez-dzieci-edyty-brody/

Chyba każdy z nas to przerobił. Pytania o to, kiedy uszczęśliwimy świat dzieckiem. Wnukiem. Siostrzeńcem. Albo bratanicą.

Kiedy przejdziemy na tą ,,właściwą dorosłą stronę mocy” i zasilimy grono ludzi od-po-wie-dzial-nych. Czyli takich, którzy mają dzieci. A jeśli nie chcemy? To się nam zmieni. To jesteśmy egoistycznymi gówniarami. Albo: w czasie wojny kobiety miały gorzej...

Ta książka to raczej felieton, aniżeli rzetelna analiza tematu w oparciu o aspekty psychologiczne, socjologiczne czy filozoficzne.
To co wyróżnia tę książkę, to część poświęcona wywiadom z bezdzietniami - poznamy proces decyzyjny, powody, a także codziennie życie osoby żyjącej bez potmostwa - i to w gruncie rzeczy jest najcenniejszy wkład.

Ta książka to raczej felieton, aniżeli rzetelna analiza tematu w oparciu o aspekty psychologiczne, socjologiczne czy filozoficzne.
To co wyróżnia tę książkę, to część poświęcona wywiadom z bezdzietniami - poznamy proces decyzyjny, powody, a także codziennie życie osoby żyjącej bez potmostwa - i to w gruncie rzeczy jest najcenniejszy wkład.

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy demonizują bezdzietność i mają utrwalony obraz "jedynej słusznej życiowej drogi". Znajdziemy w niej dużo odwołań do historii, zjawisk społecznych, zagadnień około psychologicznych. Książkę polecam również wątpiącym, czy bezdzietność jest dla nich. Oczywiście, że nie odpowie za nikogo na to pytanie, ale rzuci na nie światło, skłaniające do refleksji.

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy demonizują bezdzietność i mają utrwalony obraz "jedynej słusznej życiowej drogi". Znajdziemy w niej dużo odwołań do historii, zjawisk społecznych, zagadnień około psychologicznych. Książkę polecam również wątpiącym, czy bezdzietność jest dla nich. Oczywiście, że nie odpowie za nikogo na to pytanie, ale rzuci na nie światło,...

Świetna, bardzo rzeczowa pozycja na temat bezdzietności jako jednego z możliwych wyborów życiowych, który niesłusznie bywa w społeczeństwie niezbyt dobrze widziany.
Jestem fanką bloga Autorki oraz chętnie zakupiłam tę książkę, chociaż sama mam jedno, kilkuletnie dziecko. Zawsze jednak uważałam, że każdy ma niepodważalne prawo do podejmowania decyzji, które uważa za najlepsze dla siebie. Sama zdecydowałam się na jedno dziecko, będąc dobrze po trzydziestce, z pełną świadomością, że to jest wybór pomiędzy różnymi opcjami, a nie żadna "kolej rzeczy" czy "obowiązek" wobec kogokolwiek. Wybrałam rodzicielstwo w sposób świadomy i poprzedzony procesem decyzyjnym, a nie dlatego, że ktoś tego ode mnie oczekiwał. Nie pozwoliłabym sobie odebrać prawa do tej decyzyjności i uważam, że każdy może z tego prawa skorzystać - nieważne, czy jego ostatecznym wynikiem będzie urodzenie dziecka, czy pozostanie w stanie bezdzietności. To każdego prywatna sprawa i nikt nie ma prawa negatywnie oceniać cudzych wyborów.

Świetna, bardzo rzeczowa pozycja na temat bezdzietności jako jednego z możliwych wyborów życiowych, który niesłusznie bywa w społeczeństwie niezbyt dobrze widziany.
Jestem fanką bloga Autorki oraz chętnie zakupiłam tę książkę, chociaż sama mam jedno, kilkuletnie dziecko. Zawsze jednak uważałam, że każdy ma niepodważalne prawo do podejmowania decyzji, które uważa za...

Ważna książka. Odrobinę nierówna (przykładowo środkowa część trochę mnie znudziła),ale za to końcówka super.

Ważna książka. Odrobinę nierówna (przykładowo środkowa część trochę mnie znudziła),ale za to końcówka super.

jak na pierwszą taką pozycję w Pl książka zdecydowanie warta przeczytania

jak na pierwszą taką pozycję w Pl książka zdecydowanie warta przeczytania

Sięgnęłam po tę książkę z powodu bezsilności wobec argumentacji „dzieciatych” osób, które mnie zachęcały do zrobienia sobie dzieci, chociażby po to, bo dzieciaki nadają sens życiu. Gdy tylko zobaczyłam, że istnieje taka pozycja literacka, która bierze pod lupę jakże istotny aspekt życiowy, a ponadto staje w obronie osób bezdzietnych z wyboru, jak i też takich, którzy po prostu dzieci nie mogą mieć, bez chwili wahania złożyłam zamówienie na ten tytuł.
Autorka podejmuje bardzo ważny temat dla wielu ludzi zarówno dla tzw. młodych-dorosłych, którzy stoją u progu życiowych rozdroży decyzyjnych, jak i starszych osób, którzy przez swój świadomy wybór życia child-free (przed lekturą tej książki nawet nie wiedziałam o istnieniu takiego pojęcia) czują się niezrozumiani przez otoczenie.

Sięgnęłam po tę książkę z powodu bezsilności wobec argumentacji „dzieciatych” osób, które mnie zachęcały do zrobienia sobie dzieci, chociażby po to, bo dzieciaki nadają sens życiu. Gdy tylko zobaczyłam, że istnieje taka pozycja literacka, która bierze pod lupę jakże istotny aspekt życiowy, a ponadto staje w obronie osób bezdzietnych z wyboru, jak i też takich, którzy po...

Kojarzycie ten mem:
- A Ty kiedy będziesz miała dzieci?
-Nie będę miała dzieci.
- Ojej, a to dlaczego? Nie możesz mieć?
- Nie, po prostu mnie wkur**ją.
Tak, to jestem ja. Niestety w naszym społeczeństwie istnieje mit, że każda kobieta musi mieć chociaż jedno dziecko, ale i tak wiadomo, że parka lepsza. Ile z nas słyszało: 1. Jeszcze pożałujesz!, 2. Jeszcze zmienisz zdanie!, 3. Poznasz fajnego chłopaka to Cię namówi., 4. Jeszcze musisz dorosnąć., 5. Kto Ci szklankę wody na starość poda? i tak dalej... Kobiety bezdzietne traktuje się jako te gorsze. Wydmuszki. Ale przecież mężczyźnie nikt nie będzie mówił, że jest gorszy od dzieciatego kolegi, no bo wiadomo - facet ma zawsze czas. Posiadanie dzieci to nie obowiązek, ale prawo z którego możemy lub nie skorzystać.

Kojarzycie ten mem:
- A Ty kiedy będziesz miała dzieci?
-Nie będę miała dzieci.
- Ojej, a to dlaczego? Nie możesz mieć?
- Nie, po prostu mnie wkur**ją.
Tak, to jestem ja. Niestety w naszym społeczeństwie istnieje mit, że każda kobieta musi mieć chociaż jedno dziecko, ale i tak wiadomo, że parka lepsza. Ile z nas słyszało: 1. Jeszcze pożałujesz!, 2. Jeszcze zmienisz...

Myślę że to idealna książka na prezent dla rodziny, która nie potrafi zrozumieć że nie każdy chce mieć dzieci ani nie musi ich lubić (chociaż tego tematu autorka chyba niestety nie porusza). Dała mi spokój że jak nie chcę mieć dzieci to wcale nie muszę i mogę być szczęśliwa. A nie tak jak wszyscy starają mi się wmówić - że będę żałować. Jak można żałować życia w zgodzie ze sobą? Nie rozumiem jak ludzie mogą pisać że książka zbyt atakująca? Ona jest zbyt łagodna patrząc na to jak bezdzietni są zaszczuci przez dosłownie wszystkich w ich otoczeniu, rozdawnictwo na rzecz dzietnych także tej sytuacji nie poprawia.

Myślę że to idealna książka na prezent dla rodziny, która nie potrafi zrozumieć że nie każdy chce mieć dzieci ani nie musi ich lubić (chociaż tego tematu autorka chyba niestety nie porusza). Dała mi spokój że jak nie chcę mieć dzieci to wcale nie muszę i mogę być szczęśliwa. A nie tak jak wszyscy starają mi się wmówić - że będę żałować. Jak można żałować życia w zgodzie ze...