Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podczas lektury nie opuszczało mnie wrażenie, że powieść jest jak łyk chłodnej wody. Przy rozbuchanych fabułach o splątanych losach wielu bohaterów, na tle rodzinnych sag, wojennych reportaży, współczesnych narracji o "prawdziwym życiu w miejskiej dżungli", tajemnic kryminalnych i sądowych dramatów, obok przesłodzonych opowiastek świątecznych to, o czym pisze Jocelyne Saucier prezentuje się niepozornie, skromnie i na pierwszy rzut oka niezbyt pociągająco. Z każdą stroną okazuje się jednak, że opowieść zaskakuje świeżością i zadziwia spostrzeżenie, że można darzyć swoich bohaterów tak ogromnym szacunkiem i że da się odnaleźć prawdę o człowieku niekoniecznie sprawdzając go w ekstremalnych sytuacjach i skazując go na wszystkie możliwe potworności. Da się intymnie i z dużą dozą wyrozumiałości. "Ptaki padały deszczem" jest bowiem historią wielce intymną i opowiada o samotności (z wyboru lub przymusu),do tego jest historią napisaną w tak intymny sposób, że czytelnik momentami ma wrażenie, że nie powinien tak przyglądać się życiu innych (szczególnie, że wybrali egzystencję w ukryciu). Trzy chaty, trzech starych bohaterów okopanych w swoich przyzwyczajeniach. Pojawia się oczywiście czynnik z zewnątrz, który ma za zadanie zmienić trajektorię losów. W niektórych opowieściach to mu się udaje, w innych nie, w tej ów czynnik staje się częścią rzeczywistości i jego impet nieco słabnie (lub zmienia się jego energia). W książce Saucier tym czynnikiem jest fotografka, która poszukuje wciąż żyjących ocalonych z wielkich pożarów trawiących Ontario na początku XX w. Fascynujące jest jak odmiennie pożary się odłożyły w każdym z bohaterów, jedni noszą je niemal na sztandarze swojego życia, inni obrazy tamtych dni schowali głęboko w sobie, ale ogień jak to ogień, w końcu przebije się przez najgrubszą ścianę. Fabuła przetykana jest krótkimi fragmentami ilustrującymi powszedniość i znój prostego leśnego życia, jednocześnie zauważających urodę, zmienność i bezwzględność natury. Na tle surowego krajobrazu w krótkich zdaniach, ciosanych grubo i prosto, ujawnia się całe spektrum ludzkich uczuć, od miłości po gniew, od rezygnacji po ostatni zryw nadziei. Życzyłabym sobie więcej książek tej autorki w tłumaczeniach na język polski zamiast hitów z list bestsellerów, z których ostatnio każdy (przynajmniej dla mnie) okazuje się wielkim rozczarowaniem.