Piękna książka opowiadajaca historię rodziny pogrążonej w kłamstwach i stracie na tle wojny hiszpańskiej i tajemniczego Maroka.

Tak inna, tak wciągająca, tak odważna.
Nie mogłam się oderwać.

Saga rodzinna na ponad 500 stronach.
Nie ma tu nic zbędnego, wszystkie wątki pięknie się łączą.

Lubię takie lektury :)

Piękna książka opowiadajaca historię rodziny pogrążonej w kłamstwach i stracie na tle wojny hiszpańskiej i tajemniczego Maroka.

Tak inna, tak wciągająca, tak odważna.
Nie mogłam się oderwać.

Saga rodzinna na ponad 500 stronach.
Nie ma tu nic zbędnego, wszystkie wątki pięknie się łączą.

Lubię takie lektury :)

Szukałam "babskiej acz nieco wyrafinowanej i artystycznej" powieści, książkę wybrałam przypadkowo w bibliotece dzięki słabości do kultury hiszpańskiej. No i się nie zawiodłam. Ciekawe połączenie wątków historycznych (można nieco poszerzyć wiedzę o historii Hiszpanii),wspomnień i tajemnic rodzinnych oraz procesu transformacji i autoterapii jaki przechodzi bohaterka, co przybliża ją na pewno współczesnemu czytelnikowi (jeśli takowemu bliskie są tematy powracania do przeszłości by zrozumieć siebie, zdrowieć). Przyjemna, kobieca lektura na kilkanaście wieczorów, a opisy srodziemnomorskich smaczków i barw dodatkowo ją umiliły.

Szukałam "babskiej acz nieco wyrafinowanej i artystycznej" powieści, książkę wybrałam przypadkowo w bibliotece dzięki słabości do kultury hiszpańskiej. No i się nie zawiodłam. Ciekawe połączenie wątków historycznych (można nieco poszerzyć wiedzę o historii Hiszpanii),wspomnień i tajemnic rodzinnych oraz procesu transformacji i autoterapii jaki przechodzi bohaterka, co...

Sama nie sięgam po powieści obyczajowe, ale ta została mi polecona i stwierdziłam, że dam jej szansę. Niestety, nie jestem do końca zadowolona. Zdecydowanie podobało mi się Maroko jako miejsce akcji, może to dlatego, że zawsze chciałam tam pojechać. Udało mi się wyobrazić sobie La More i medine Rabatu. Upał w Tangerze i przyjemny chłód nad basenem. Jest to niewątpliwy plus, ale sam dobry warsztat nie wystarczy by napisać dobrą książkę. Fabuła dość przewidywalna, przegadana. Wiele pobocznych wątków zupełnie nic do niej nie wnosi i sprawia wrażenie braku spójności. Bohaterowie nakreśleni gruba kreską, nie ma miejsca na szarości czy niuanse. Artystka jest szalona, emocjonalna, wyzwolona. Dla kontrastu spokojny, opanowany, rozważny partner. Trochę to banalne.

Sama nie sięgam po powieści obyczajowe, ale ta została mi polecona i stwierdziłam, że dam jej szansę. Niestety, nie jestem do końca zadowolona. Zdecydowanie podobało mi się Maroko jako miejsce akcji, może to dlatego, że zawsze chciałam tam pojechać. Udało mi się wyobrazić sobie La More i medine Rabatu. Upał w Tangerze i przyjemny chłód nad basenem. Jest to niewątpliwy plus,...

Powieść czyta się szybko i przyjemnie, jest dobrze napisana, ale historia sama w sobie dość banalna i przewidywalna. Postacie trochę przerysowane, szczególnie główna bohaterka Helena. Do przeczytania i zapomnienia.

Powieść czyta się szybko i przyjemnie, jest dobrze napisana, ale historia sama w sobie dość banalna i przewidywalna. Postacie trochę przerysowane, szczególnie główna bohaterka Helena. Do przeczytania i zapomnienia.

''Kolor milczenia" to historia hiszpańskiej rodziny ukazana na tle zmian społeczno-politycznych zachodzących na Półwyspie Iberyjskim. Tajemnicze zabójstwo sprzed lat spędza jej członkom sen z powiek. Helena pragnie poznać prawdę na temat morderstwa, ale i swojej przeszłości.
Jestem wdzięczna autorce za piękne opisy, ale także za historyczne uzasadnienie tła powieści. Gdyby nie ta książka pewnie nigdy bym się o nim nie dowiedziała.

''Kolor milczenia" to historia hiszpańskiej rodziny ukazana na tle zmian społeczno-politycznych zachodzących na Półwyspie Iberyjskim. Tajemnicze zabójstwo sprzed lat spędza jej członkom sen z powiek. Helena pragnie poznać prawdę na temat morderstwa, ale i swojej przeszłości.
Jestem wdzięczna autorce za piękne opisy, ale także za historyczne uzasadnienie tła powieści. Gdyby...

historia ciekawa ,ale przez niepotrzebne wodolejstwo i opisy dosc czesto nudzi podczas czytania

historia ciekawa ,ale przez niepotrzebne wodolejstwo i opisy dosc czesto nudzi podczas czytania

Początkowo czytało się dobrze, ale mniej więcej od połowy powieść zaczęła mi się dłużyć, a cała historia wydała się nadmuchana. Drażniły i męczyły mnie te długaśnie listy i maile pisane kursywą. To prywatne śledztwo było bardzo irytujące.
Ale książka zawiera coś wspaniałego. To dedykacja.
„Ta powieść jest dla Ciebie – wybrałeś ją spośród tylu innych. Dla Ciebie ją napisałam. Dziękuję, że chcesz ją przeczytać".
Cudowne!
Wydanie – 6/6.

Początkowo czytało się dobrze, ale mniej więcej od połowy powieść zaczęła mi się dłużyć, a cała historia wydała się nadmuchana. Drażniły i męczyły mnie te długaśnie listy i maile pisane kursywą. To prywatne śledztwo było bardzo irytujące.
Ale książka zawiera coś wspaniałego. To dedykacja.
„Ta powieść jest dla Ciebie – wybrałeś ją spośród tylu innych. Dla Ciebie ją...

Gdybym napisała, że to "czytadło", to bym zdeprecjonowała książkę, ale .... prawdą jest, że opowieść czyta się nader lekko, choć nie jest banalna historia trzech pokoleń, czyli rodzinna saga jakich wiele. Śmiało mogę powiedzieć, że powieść wciąga niczym dobry kryminał. Napisana jest bardzo plastycznie -czytając miałam przed oczami zarówno Maroko lat 30tych, jak i współczesny Madryt. Wodziłam wzrokiem za kobietami w kreacjach opisanych na tyle realistycznie, że banalny kostium kąpielowy .... intrygował. W tle burzliwa historia Hiszpanii czasów Franco, jakieś romanse i ludzkie dramaty, które autorka prezentuje z dużą empatią nie ocierając się o kicz. Postacie kreślone stopniowo, ujawniały swoje tajemnice do ostatnich kart powieści. Całość dość spójna, dająca do myślenia, barwna, intrygująca.... Mimo ponad 500 stron nie nuży. Wybitna nie jest, ale to też nie "lektura dla gimnazjalistek i kucharek".

Gdybym napisała, że to "czytadło", to bym zdeprecjonowała książkę, ale .... prawdą jest, że opowieść czyta się nader lekko, choć nie jest banalna historia trzech pokoleń, czyli rodzinna saga jakich wiele. Śmiało mogę powiedzieć, że powieść wciąga niczym dobry kryminał. Napisana jest bardzo plastycznie -czytając miałam przed oczami zarówno Maroko lat 30tych, jak i...

"Kolor milczenia" posiada właściwie wszystkie elementy sprawiające, że powieść może się podobać i dobrze się ją czyta. Wartką akcję z wątkiem kryminalnym i odkrywanymi stopniowo rodzinnymi sekretami sprzed lat. Silnych charakterologicznie bohaterów, niejednoznacznych i skrywających ukryte motywy. Patchworkową rodzinę z trudnymi relacjami, powodującymi, że okazywanie sobie uczuć czy wsparcia wcale nie jest oczywiste. Poza tym jest egzotycznie, kolorowo, luksusowo – tę atmosferę podkreślają barwne opisy otoczenia, np. posiadłości w Maroku, czy miejsc, w których rozgrywa się akcja w Hiszpanii. Język Elii Barcelo jest żywy, iskrzący, plastyczny, a zarazem dosyć prosty. Jeśli miałabym wskazać wady, to powiedziałabym, że autorka ułatwia sobie zadanie poprzez pojawiające się znienacka listy, które nagle odkrywają brakujące fragmenty układanki i dają odpowiedzi na pojawiające się pytania. W ogóle dziwne jest pojawienie się po tylu latach całego pudła dokumentów, które jakby specjalnie czekały na bohaterkę, żeby ta odkryła te wszystkie tajemnice. Takie zabiegi zawsze są w literaturze podejrzane.

Niekoniecznie jest to literatura wybitna, ale na pewno dobrze się ją czyta, losy rodziny Guerrero wciągają i angażują. Być może jestem „niewymagającym czytelnikiem” ;) Jak dla mnie jest to lektura idealna na wakacje: stosunkowo łatwa w odbiorze, a przy tym niebanalna. Natomiast podobieństwa Elii Barcelo do prozy Cabre nie widzę – Cabre to jednak pisarstwo z innej ligi.

"Kolor milczenia" posiada właściwie wszystkie elementy sprawiające, że powieść może się podobać i dobrze się ją czyta. Wartką akcję z wątkiem kryminalnym i odkrywanymi stopniowo rodzinnymi sekretami sprzed lat. Silnych charakterologicznie bohaterów, niejednoznacznych i skrywających ukryte motywy. Patchworkową rodzinę z trudnymi relacjami, powodującymi, że okazywanie sobie...

Helena wraca do kraju – do Hiszpanii - na ślub wnuczki.Jest już starszą, lecz bardzo docenianą malarką, która od wielu lat mieszka i tworzy w Australii.Wbrew sobie decyduje się wziąć udział w imprezie rodzinnej, choć nie przepada za takimi spędami rodzinnymi, uważa, że: „czasem trzeba się poświęcić”. Powrót do ojczyzny, przypomina jej o tym, w jaki sposób zginęła jej ukochana siostra, i dlaczego przed tym uciekła.Niespodziewanie dla niej, tajemnicze pudełko, które zostawiła matka staje się odpowiedzią na wiele pytań, z którymi główna bohaterka będzie musiała się zmierzyć…

Muszę przyznać, że nigdy nie mam dość takiego typu powieści, tym bardziej jeśli chodzi o twórczość iberyjską.Historie rodzinne składające się wydarzeń kilku pokoleń wstecz, zawierające tajemnice,niedopowiedziane historie,określone wybory, bądź ich brak są tym co lubię najbardziej.Dodatkowo bohaterzy z „krwi i kości”, i ten niesamowity klimat.Książka oczarowała mnie od pierwszych stron.Wybrałam ją na „chybił trafił” z mojej listy e-booków, nie znając szczegółowo zarysu fabuły.Tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać.Nie miałam pojęcia, czy to romans, czy thriller, czy lektura obyczajowa.Cudownym trafem „Kolor milczenia” łączy wszystkie te gatunki, a jeszcze można byłoby podpiąć kilka innych. Jak w historiach takiego typu, mamy wydarzenia dziejące się w przeszłości (retrospekcje),jak teraźniejszości.Oba czasy mają na siebie wpływ, a ogniwem je łączącym bez wątpienia jest nasza główna bohaterka – Helena, która co prawda bywa irytującą ososbą, ale nie sposób odmówić jej charakteru.

Zdecydowanie mogę polecić tę lekturę z ręką na sercu.Takie powieści kocham najbardziej i zawsze jestem na: Tak. Tym bardziej jeśli ich autorem jest pisarz iberyjski.Aż żałuję, że nie dane mi było przeczytać jej w oryginale, wówczas odczucia byłyby jeszcze intensywniejsze.Si! Polecam gorąco!

Helena wraca do kraju – do Hiszpanii - na ślub wnuczki.Jest już starszą, lecz bardzo docenianą malarką, która od wielu lat mieszka i tworzy w Australii.Wbrew sobie decyduje się wziąć udział w imprezie rodzinnej, choć nie przepada za takimi spędami rodzinnymi, uważa, że: „czasem trzeba się poświęcić”. Powrót do ojczyzny, przypomina jej o tym, w jaki sposób zginęła jej...