Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, jakkolwiek ciekawa, obiecuje nieco więcej niż dostarcza, bowiem oprócz nieco nudnych relacji z krakowskiej chłopomanii i niezbyt sensacyjnych niesnasek między sufrażystkami daje nam wrażenie, że główną osią najciekawszych (i najtragiczniejszych) skandali Młodej Polski był Przybyszewski i może lepiej byłoby przeczytać jego biografię.

Książka, jakkolwiek ciekawa, obiecuje nieco więcej niż dostarcza, bowiem oprócz nieco nudnych relacji z krakowskiej chłopomanii i niezbyt sensacyjnych niesnasek między sufrażystkami daje nam wrażenie, że główną osią najciekawszych (i najtragiczniejszych) skandali Młodej Polski był Przybyszewski i może lepiej byłoby przeczytać jego biografię.

Ubawiłem się setnie, książka dostarcza absurdalnej komedii powiedzmy, że kryminalnej lepiej niż większość książek Chmielewskiej. No i Szwagier w interpretacji Jakuba Kamieńskiego to czyste złoto.

Ubawiłem się setnie, książka dostarcza absurdalnej komedii powiedzmy, że kryminalnej lepiej niż większość książek Chmielewskiej. No i Szwagier w interpretacji Jakuba Kamieńskiego to czyste złoto.

Bardzo sympatyczne memuary gimnazjalnej anglistki i jednocześnie list miłosny do już zlikwidowanej instytucji gimnazjum, i powołania do bycia nauczycielem jako takiego. W zasadzie zbiór (w większości zabawnych) anegdot z życia nauczyciela, który do mnie jako dziecka nauczycielskiego i wieloletniego korepetytora bardzo przemawia. Do tego świetna lektorka Joanna Derengowska. Bardzo przyjemna rzecz kiedy chcemy trochę odetchnąć od morderstw i mrocznej magii. Ocena trochę na wyrost, ale idealnie mi przypasowała ta pozycja.

Bardzo sympatyczne memuary gimnazjalnej anglistki i jednocześnie list miłosny do już zlikwidowanej instytucji gimnazjum, i powołania do bycia nauczycielem jako takiego. W zasadzie zbiór (w większości zabawnych) anegdot z życia nauczyciela, który do mnie jako dziecka nauczycielskiego i wieloletniego korepetytora bardzo przemawia. Do tego świetna lektorka Joanna Derengowska....

Najsłabsza z serii, mam wrażenie, że tak jak z Chyłką w pewnym momencie szczyt (dosłownie) absurdu został osiągnięty w części o Himalajach, tak Zaorski ma go tutaj. Intryga w zasadzie rozwiązuje się sama, a "twist" na zakończenie jest beznadziejny - czy może raczej obraża inteligencję czytelnika, który robi co może, żeby zawiesić niewiarę absurdalnie wysoko. Ocena na wyrost, bo mimo wszystko lubię te postacie z romansidła ;) Do tego Małaszyński kompletnie mi nie leży w roli lektora.

Najsłabsza z serii, mam wrażenie, że tak jak z Chyłką w pewnym momencie szczyt (dosłownie) absurdu został osiągnięty w części o Himalajach, tak Zaorski ma go tutaj. Intryga w zasadzie rozwiązuje się sama, a "twist" na zakończenie jest beznadziejny - czy może raczej obraża inteligencję czytelnika, który robi co może, żeby zawiesić niewiarę absurdalnie wysoko. Ocena na...

Bardzo dobrze zrealizowane słuchowisko i sprawnie wykreowana antyutopia. Jestem właściwe bardzo zaskoczony niezbyt wysoką oceną i krytycznymi opiniami - jako fan antyutopii uważam, że zdecydowanie autorom udało się osiągnąć to, na co wskazuje sam tytuł - czyli "współczesną" wersję Roku 1984. Jest przerysowane, hiperbolizowane, alarmujące, fatalistyczne i futurystyczne do bólu, bo takie miało być, i Rok 1984 tez taki był. Jedyne z czym się zgadzam to, że dosyć wolno się rozkręca. Niemniej bardzo mi się podobało.

Bardzo dobrze zrealizowane słuchowisko i sprawnie wykreowana antyutopia. Jestem właściwe bardzo zaskoczony niezbyt wysoką oceną i krytycznymi opiniami - jako fan antyutopii uważam, że zdecydowanie autorom udało się osiągnąć to, na co wskazuje sam tytuł - czyli "współczesną" wersję Roku 1984. Jest przerysowane, hiperbolizowane, alarmujące, fatalistyczne i futurystyczne do...

Pan Gorzka przyzwyczaił mnie do mocnych kryminalno-sensacyjnych intryg balansujących na granicy horroru/nadprzyrodzonego, dzięki czemu znalazł się w mojej osobistej topce polskich pisarzy kryminału/sensacji. Niestety mam wrażenie, że tym razem trochę przekombinował - ilość wątków mających zaciemniać inne wątki jest przytłaczająca, bohaterowie są moim zdaniem przekombinowani i strasznie dużo rzeczy wynika z tego, że "o kurde, ale fart, akurat miałem w domu przygotowany zestaw do surwiwalu/szczęśliwie się złożyło, że X był w przedszkolu linoskoczkiem. To w dalszym ciągu ciekawa intryga i warta niepomijania pozycja, ale tym razem bardziej się zmęczyłem niż wciągnąłem.

Pan Gorzka przyzwyczaił mnie do mocnych kryminalno-sensacyjnych intryg balansujących na granicy horroru/nadprzyrodzonego, dzięki czemu znalazł się w mojej osobistej topce polskich pisarzy kryminału/sensacji. Niestety mam wrażenie, że tym razem trochę przekombinował - ilość wątków mających zaciemniać inne wątki jest przytłaczająca, bohaterowie są moim zdaniem przekombinowani...

Zastanawiałem się dla kogo jest ta książka i dochodzę do wniosku, że chyba najbardziej dla autorki jako forma przepracowania traumy, którą był dla niej Mireczek i chyba w taki sposób należy ją czytać. Być może jakieś DDA znajdą tu swoje doświadczenia i coś im ta książka da, ale z pewnością nie była ona pisana z myślą o nich, szczególnie że sama autorka przyznaje, że nie jest pewna czy w ogóle coś takiego jak DDA istnieje. Dla mnie to było trochę jak czytanie czyjegoś pamiętnika podanego w ciekawej formie literackiej. Kompletnie nie wiem czy polecam, czy zupełnie nie.

Zastanawiałem się dla kogo jest ta książka i dochodzę do wniosku, że chyba najbardziej dla autorki jako forma przepracowania traumy, którą był dla niej Mireczek i chyba w taki sposób należy ją czytać. Być może jakieś DDA znajdą tu swoje doświadczenia i coś im ta książka da, ale z pewnością nie była ona pisana z myślą o nich, szczególnie że sama autorka przyznaje, że nie...

Mocny strzał. Antyutopijna miniatura o naturze ludzkiej, imigracji i granicach ingerencji państwa w życie i umysł jednostki.

Mocny strzał. Antyutopijna miniatura o naturze ludzkiej, imigracji i granicach ingerencji państwa w życie i umysł jednostki.

Przyjemne lekkie fantasy na poprawę humoru, z nutką pratchettowskiego absurdu i "anchronizmów". Dodatkowe punkty, za przyjemne niedopowiedzenia i fakt, że oryginalnego audiobooka czyta sam autor - który okazuje się być bardzo sprawnym aktorem dubbingowym.

Przyjemne lekkie fantasy na poprawę humoru, z nutką pratchettowskiego absurdu i "anchronizmów". Dodatkowe punkty, za przyjemne niedopowiedzenia i fakt, że oryginalnego audiobooka czyta sam autor - który okazuje się być bardzo sprawnym aktorem dubbingowym.

Pomysł na staruszków rozwiązujących zagadki kryminalne na pewno nienowy (Panna Marple już tu była), ale mocno podkręcony przez co momentami robi się trochę chaotycznie i ciężko się połapać w gronie tych staruszków, którzy (szczególnie pod koniec) serwują sporo nagłych diabłów z pudełka. Niemniej słuchało się przyjemnie (niezawodny Filip Kosior) i liczę, że w kolejnych tomach autor nieco okrzepnie w tej formule.

Pomysł na staruszków rozwiązujących zagadki kryminalne na pewno nienowy (Panna Marple już tu była), ale mocno podkręcony przez co momentami robi się trochę chaotycznie i ciężko się połapać w gronie tych staruszków, którzy (szczególnie pod koniec) serwują sporo nagłych diabłów z pudełka. Niemniej słuchało się przyjemnie (niezawodny Filip Kosior) i liczę, że w kolejnych...