Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O matko, jakie to było złe! Po pierwszym tomie byłam zachwycona. W końcu to było coś innego, nawet pomimo tego fizycznego i chemicznego bełkotu, z którego niewiele zrozumiałam. Pomijając tą drobną niedogodność to zaskoczeniem była sama forma książki - te swego rodzaju wywiady, w które wplecione były opisy i akcja... Naprawdę dobrze się to czytało i chciało się wiedzieć, co będzie dalej. Drugi tom był tak samo dobry jak pierwszy, o ile nie lepszy. Pojawiło się mnóstwo nowych okoliczności, kilka postaci i akcja nabrała tempa. Zakończenie i w ogóle samo rozwiązanie zagadki, która jest sercem tej trylogii były zaskakujące. I wtedy przychodzi tom trzeci... Tom trzeci, gdzie mamy jakieś niejasne opisy owej obcej planety; gdzie akcja jest praktycznie zerowa; gdzie bohaterowie są tak irytujący, że ma się ochotę rzucić tą książką do jakiejś głębokiej wody. Mogłabym tak jeszcze wymienić przynajmniej kilka przykładów tego, co ta książka ma, a czego mieć nie do końca powinna. Najważniejsi i najciekawsi bohaterowie z poprzednich tomów się tu nie pojawiają wcale; jedynie we wspomnieniach - tak, wiem, mają niepodważalne usprawiedliwienie, ale mimo wszystko czuć ich brak. Zakończenie tego tomu tak naprawdę podane jest już w tomie drugim, przez co tego trzeciego nawet nie chce się czytać. Nie ukrywam, że nie byłam w stanie przeczytać większej części tej książki (chociaż oczywiście zakończenie przeczytałam :) ) i ląduje na mojej półce DNFów. Autor chyba stracił serce dla tej trylogii. A szkoda, bo naprawdę pierwszy i drugi tom były świetne. Prawdę mówiąc, to mógł po prostu ostatni rozdział w drugim tomie rozegrać inaczej i dodać może jeszcze ze dwa, góra trzy "dokumenty" i zakończyć to. Naprawdę z całego serca żałuję, że tak nie zrobił, bo po prostu zepsuł w moich oczach trylogię Archiwa Temidy.