Uwielbiam tą serię. Zaorski jest dla mnie świetnym gościem choć ma swoje za uszami. Uwielbiam jego poczucie humoru, jego rozmowy z diablicą, i ogólnie jego sposób bycia. Książka częściowo przewidywalna (ale tylko niektóre wątki),reszta jak zawsze na poziomie. Mam nadzieję, że kiedyś doczeka się on kolekcji godnej Chyłki.

Uwielbiam tą serię. Zaorski jest dla mnie świetnym gościem choć ma swoje za uszami. Uwielbiam jego poczucie humoru, jego rozmowy z diablicą, i ogólnie jego sposób bycia. Książka częściowo przewidywalna (ale tylko niektóre wątki),reszta jak zawsze na poziomie. Mam nadzieję, że kiedyś doczeka się on kolekcji godnej Chyłki.

Nie będę opisywać fabuły jak ktoś jeszcze nie przeczytał, ale książka chyba najsłabsza z całej serii. Za dużo z romansu za mało z kryminału. Jestem zawiedziona, bo zapowiadało się kilka ciekawych wątków, które nie zostały rozwinięte...

Nie będę opisywać fabuły jak ktoś jeszcze nie przeczytał, ale książka chyba najsłabsza z całej serii. Za dużo z romansu za mało z kryminału. Jestem zawiedziona, bo zapowiadało się kilka ciekawych wątków, które nie zostały rozwinięte...

Romansidło z kompletnie odklejonym zakończeniem. Kiedyś to był kryminał?

Romansidło z kompletnie odklejonym zakończeniem. Kiedyś to był kryminał?

Az by sie chcialo krzyknac, czytajac ostatnie strony epilogu - panie Mroz, naprawde?!

Az by sie chcialo krzyknac, czytajac ostatnie strony epilogu - panie Mroz, naprawde?!

Za mną kolejna część przygód Seweryna Zaorskiego. I szczerze z każdą następną mam problemy aby coś napisać.
Ale od początku.
Jeśli chodzi o głównych bohaterów i koleją zbrodnię to tutaj nie mam nic do zarzucenia. Zwłoki znalezione w lesie, które okazują się ciałem dziewczyny, która zmarła prawie 20 lat temu, rozpoczynają kolejne skomplikowane śledztwo. Tajemnice, przesłuchania, zagadki i znalezione poszlaki powoli pomagają iść do przodu.
Pomysł jak to wszystko poskładać wyszedł autorowi znakomicie. Niebanalna fabuła i kolejny intrygujący sposób na umiejscowienie wskazówek, które pomogą rozwiązać sprawę, bardzo ciekawy i nietuzinkowy. Natomiast końcówka wbija w fotel. Nie będę ukrywać, że została tak napisana, że w pewnym momencie myślałam, że to już koniec głównego bohatera. I tutaj pokuszę się o stwierdzenie, że może byłby to dobry pomysł. Seria z Zaorskim to z założenia kryminał. Jednak z każdą kolejną częścią odnoszę wrażenie, że wątek uczuciowy bohatera zaczyna brać górę nad zbrodnią. W tej było już tego stanowczo za dużo. Super, że autor stara się mieszać oba te fronty, jednak może skupmy się trochę bardziej na śledztwie, a nie nad kolejnymi rozterkami i niezdecydowaniem uczuciowym Kai i Seweryna.
Każda seria kiedyś powinna się skończyć i może to jest najwłaściwszy moment, aby nie pójść o krok za daleko. Ale oczywiście tutaj autor rozdaje karty i to wyłącznie od niego zależy czy spotkamy się ponownie z bohaterami.

Za mną kolejna część przygód Seweryna Zaorskiego. I szczerze z każdą następną mam problemy aby coś napisać.
Ale od początku.
Jeśli chodzi o głównych bohaterów i koleją zbrodnię to tutaj nie mam nic do zarzucenia. Zwłoki znalezione w lesie, które okazują się ciałem dziewczyny, która zmarła prawie 20 lat temu, rozpoczynają kolejne skomplikowane śledztwo. Tajemnice,...

Już myślałam że Seweryn Zaorski jednak nie przeżyje. Czekam z niecierpliwością na kolejną część i jestem ciekawa dalszych losów bohaterów :)

Już myślałam że Seweryn Zaorski jednak nie przeżyje. Czekam z niecierpliwością na kolejną część i jestem ciekawa dalszych losów bohaterów :)

Książka „Światła w popiołach” autorstwa Remigiusza Mroza to piąta część cyklu z Sewerynem Zaorskim. Naprawdę to już jest piąta część? Mam wrażenie, że dopiero co zaczynałam swoją przygodę razem z bohaterami w Żeromicach, a tu się już tyle wydarzyło. Mam wrażenie, że w końcu między Burzą, a Sewerynem coś drgnęło w tą dobrą stronę, ale zdecydowanie nie chciałabym być na miejscu żadnego z nich.
Wiele lat temu podczas licealnej imprezy w pustostanie spłonęło dwoje nastolatków. Sprawę zakwalifikowano jako wypadek, a lokalna społeczność stara się do niej nie wracać. Do momentu kiedy odnalezione zostaje spalone ciało, które wygląda jak by przeniosło się czasie. Czy to w ogóle możliwe? I co tak naprawdę wydarzyło się przed laty?
Sprawa trafia pod skrzydła Burzy, która właśnie wraca do pracy po urlopie macierzyńskim. Nie będzie wcale dziwne to, że to akurat Seweryn Zaorski będzie tym, który będzie jej pomagał? Pomimo tego, że przez ponad rok unikali sytuacji żeby być ze sobą sam na sam to tak naprawdę nic się między nimi nie zmieniło. Tylko co z tego będzie dalej? Po tym jak się zakończyła ta część już czekam na kolejną.

Książka „Światła w popiołach” autorstwa Remigiusza Mroza to piąta część cyklu z Sewerynem Zaorskim. Naprawdę to już jest piąta część? Mam wrażenie, że dopiero co zaczynałam swoją przygodę razem z bohaterami w Żeromicach, a tu się już tyle wydarzyło. Mam wrażenie, że w końcu między Burzą, a Sewerynem coś drgnęło w tą dobrą stronę, ale zdecydowanie nie chciałabym być na...

To chyba pierwsza książka w tej serii w której towarzyszyły mi wszystkie emocje - od śmiechu do łez.
Ogólnie akcja bardzo wartka i zgrabna. Wątek miłosny, choć lekko przygaszony fizycznie, tak boleśnie odczuwalny jak się czytało, że aż sama byłam w szoku.
No i moja ulubienica Lidka, tak znakomicie zbudowana i pasująca córka do Seweryna, że przy ich pożegnaniu ryczalam jak bóbr.
Zostało mi tylko czekać na kolejną część... Mam nadzieję, że niedługo.

To chyba pierwsza książka w tej serii w której towarzyszyły mi wszystkie emocje - od śmiechu do łez.
Ogólnie akcja bardzo wartka i zgrabna. Wątek miłosny, choć lekko przygaszony fizycznie, tak boleśnie odczuwalny jak się czytało, że aż sama byłam w szoku.
No i moja ulubienica Lidka, tak znakomicie zbudowana i pasująca córka do Seweryna, że przy ich pożegnaniu ryczalam jak...

Remigiusz Mróz to polski autor kryminałów, który jest przez czytelników uwielbiany bądź nienawidzony. Autor ukończył z wyróżnieniem Akademię Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. Jest Laureatem Nagrody Czytelników Wielkiego Kalibru z 2016 roku za powieść pt. „Kasacja”. W 2017 roku ujawnił się jako Ove Løgmansbø, autor kolejnych trzech powieści. Jego książki były nominowane w Plebiscycie Książka Roku lubimyczytać.pl w kategorii kryminał, sensacja, thriller. Jest autorem serii z Joanną Chyłką, która stała się podstawą serialu „Chyłka. Zaginięcie” w reżyserii Łukasza Palkowskiego z Magdaleną Cielecką w roli głównej. Wykupiono także prawa do ekranizacji innych serii autora - z komisarzem Forstem i cyklu „W kręgach władzy”. Autor na swoim koncie ma takie książki jak "Halny", "Langer", "Nie ufaj mu", "W cieniu prawa", "Kasacja", "Zaginięcie", "Wieża milczenia" czy "Czarna Madonna". Do końca 2023 roku jego książki rozeszły się w nakładzie 10 milionów egzemplarzy.

"Światła w popiołach" to piąty tom cyklu, którego głównym bohaterem jest patomorfolog Seweryn Zaorski oraz jego przyjaciółka, policjantka, Kaja Burzyńska "Burza". Książka ukazała się pod koniec 2023 roku nakładem wydawnictwa Filia. Powieść liczy sobie 464 strony i należy do książek z gatunku kryminału.

Wiele lat temu w trakcie licealnej imprezy w Żeromicach doszło do tragedii – dwoje nastolatków spłonęło w starym, porzuconym pustostanie. Sprawa została zakwalifikowana jako wypadek i odcisnęła się na lokalnej społeczności tak silnym piętnem, że nikt do niej nie wraca. Do czasu.
Pewnego dnia w okolicy bowiem odnajduje się zwęglone ciało, które sprawia wrażenie, jakby zostało wyniesione z dawnych zgliszczy i przeniesione w czasie. Czy należy do jednej z rzekomych ofiar? A jeśli tak, to jakim cudem ta wówczas przeżyła? I kto po tylu latach zamordował ją w tak upiorny sposób?
Odpowiedzi poszukuje wracająca po urlopie macierzyńskim Kaja Burzyńska. Do pomocy zaś musi zaangażować mężczyznę, z którym od przeszło roku nie była sam na sam. I który nie ma pojęcia, że jest ojcem jej nowo narodzonego dziecka.

Bardzo lubię serię z Sewerynem Zaorskim. No podoba mi się ten facet jak nikt inny. Jego suchary wymiatają a on sam swoim sposobem bycia skradł moje serce już od pierwszego tomu. Mój typ ;) Nie czytałam innych książek pana Mroza, poza "Wybaczam ci", więc nie mogę nic szerszego na temat autora powiedzieć, ale bazując na serii z Sewerynem mogę przyznać, że zapowiada się na to, że polubię się z autorem. A może nie, może inne książki nie przypadną mi do gustu... Czas pokaże.

Z ogromną przyjemnością powróciłam do Żeromic oraz znanych i lubianych bohaterów. Znów poprychałam i pokręciłam głową nad "tatełożartami", z uśmiechem przyjrzałam się dorastającej córce Seweryna i po raz kolejny przepadłam w jego relacji z Kają. Co do stworzonej przez autora historii mogę powiedzieć, że szybko mnie wciągnęła. Książka należy do rodzaju tych, od których trudno się oderwać. Powieść ma tylko 3 długaśne rozdziały, ale każdy z nich ma swoje podrozdziały, więc czyta się ją fajnie i z napięciem. Autor zaserwował czytelnikom kilka dramatów i niespodziewanych zwrotów akcji. Już myślałam, że zakończenie będzie dla mnie prawdziwym ciosem a tymczasem autor tak zawirował fabułą, że zostałam pozytywnie zaskoczona. Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę i czekam na więcej.

Powieść polecam wszystkim, nie tylko fanom autora, jednak koniecznie wcześniej trzeba zapoznać się z poprzednimi tomami, bowiem książki nie da się czytać bez znajomości całej serii.

Remigiusz Mróz to polski autor kryminałów, który jest przez czytelników uwielbiany bądź nienawidzony. Autor ukończył z wyróżnieniem Akademię Leona Koźmińskiego w Warszawie, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych. Jest Laureatem Nagrody Czytelników Wielkiego Kalibru z 2016 roku za powieść pt. „Kasacja”. W 2017 roku ujawnił się jako Ove Løgmansbø, autor kolejnych...

Dobrze było ponownie zawitać do Żeromic ;-D. Pojawienie się kolejnej zagadki do rozwiązania powoduje, że Seweryn i Kaia znów podejmują współpracę, i znów przekonują się że ich uczucie nie wygasło (choć początkowo tak sądzili). A chwile zagrożenia tylko potęgują ich wzajemną troskę, choć oboje są w związkach (Kaia nadal ma męża, Seweryn natomiast spotyka się z Ewą, przyjaciółką Kai). Wydaje mi się, że w tej części jest nieco więcej obyczaju niż kryminału, ale w niczym to nie umniejsza całości. Miło że relacja Zaorskiego i Burzy powoli się rozwija i ostatecznie klaruje (trochę szkoda mi Michała :-/, ale wierzę że da sobie radę; Ewa chyba jest wściekła - tu obawiałbym się kłopotów; Lidka stanowczo woli Burzę). Miałam już obawę, że autor zakończy wątek Seweryna (napięcie urosło niebotycznie). Poza tym nie wyjaśniła się sprawa podmiany wyników badania DNA (z poprzedniej części "Obrazy z przeszłości"). Przypuszczam, że autor zostawił sobie w ten sposób furtkę do następnej części (na co naprawdę liczę ;-D). Ale na koniec dopadła mnie refleksja: jeśli zabójstwo tamtej dziewczyny miało nie wyjść na jaw (bo zagrażałoby tym, którzy go dokonali - to oczywiste),to po co ktoś przeniósł jej zwłoki z bunkra - w którym nikt nigdy by jej nie znalazł - do lasu?? A w lesie stały się przyczynkiem do wszystkiego, co później się wydarzyło. Trochę to dla mnie nielogiczne, no ale to tylko kryminał... i to całkiem porywający ;-).

Dobrze było ponownie zawitać do Żeromic ;-D. Pojawienie się kolejnej zagadki do rozwiązania powoduje, że Seweryn i Kaia znów podejmują współpracę, i znów przekonują się że ich uczucie nie wygasło (choć początkowo tak sądzili). A chwile zagrożenia tylko potęgują ich wzajemną troskę, choć oboje są w związkach (Kaia nadal ma męża, Seweryn natomiast spotyka się z Ewą,...