Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mogłabym stwierdzić, że od czasu pierwszego pojawienia się Ariany Bies, rodzina jak nic jest przeklęta. Potwierdzeniem tego niech będzie drugie pojawienie się nestorki rodu.
Ale zacznijmy od początku.

Świetnym pomysłem jest przypomnienie co działo się w poprzednim tomie. Krótko, zwięźle i na temat, jak zaklęcie przywołujące wspomnienia.
Śmierć Tamary - matki Sata i Dragi to jest to, co łączy oba tomy. Tragiczne wydarzenie powoduje, że Sat, według mnie, zaczyna działać w afekcie. Robi wszystko by wybudzić Arianę Bies, co ostatecznie mu się udaje. Ile problemów znowu wypełzło na światło dzienne z tego powodu! Rozwiązuje się zagadka Biesów - kto się nimi cały czas opiekował, kto był duchem - opiekunem. Jednak zanim do tego dojdzie Agrea z Dragą muszą wyruszyć w podróż, zbierając sojuszników, nawet tych piekielnych, a Sat pomaga ciotce.

Kto nie miał nigdy styczności z twórczością Pana Adama nie zawiedzie się sięgając po tę serię, a kto już coś czytał - też się nie zawiedzie. 😂 Ci co czytali pierwszą część mogą jedynie się irytować na Sata i jego zachowanie. Afekt nie afekt, ale decyzje były nieodpowiedzialne.

Mogłabym stwierdzić, że od czasu pierwszego pojawienia się Ariany Bies, rodzina jak nic jest przeklęta. Potwierdzeniem tego niech będzie drugie pojawienie się nestorki rodu.
Ale zacznijmy od początku.

Świetnym pomysłem jest przypomnienie co działo się w poprzednim tomie. Krótko, zwięźle i na temat, jak zaklęcie przywołujące wspomnienia.
Śmierć Tamary - matki Sata i...

Śledztwo za śledztwem. Zdolności logicznego myślenia Maomao nie marnują się, a jej przełożonym zostaje Pan Jinshi.

Problem z mangami jest taki, że cokolwiek by nie napisać to można coś zdradzić albo z danego tomu, bądź z poprzednich. Więc nie powiem nic więcej, niż to, że moja opinia jest niezmienna - czekam na kolejne tomy!

Śledztwo za śledztwem. Zdolności logicznego myślenia Maomao nie marnują się, a jej przełożonym zostaje Pan Jinshi.

Problem z mangami jest taki, że cokolwiek by nie napisać to można coś zdradzić albo z danego tomu, bądź z poprzednich. Więc nie powiem nic więcej, niż to, że moja opinia jest niezmienna - czekam na kolejne tomy!

Powiem tak, to chyba moja ulubiona część jak na razie. Ten wątek podmiany wywołał u mnie taki szok i zdziwienie, że trudno sobie to wyobrazić.
Maomao jako kurtyzana - no świetnie odegrana rola. No i Pan Jinshi, Ci co czytali to wiedzą, że potrafi skraść show. 😁

Powiem tak, to chyba moja ulubiona część jak na razie. Ten wątek podmiany wywołał u mnie taki szok i zdziwienie, że trudno sobie to wyobrazić.
Maomao jako kurtyzana - no świetnie odegrana rola. No i Pan Jinshi, Ci co czytali to wiedzą, że potrafi skraść show. 😁

Uwielbiam intrygi, trucizny i dochodzenie do prawdy. Te trzy rzeczy w wydaniu Maomao nabierają dodatkowego smaku.

Co mogę więcej powiedzieć żeby nie zdradzić kluczowych informacji? Warto, warto, warto sięgnąć po tą serię. Wiele można się nauczyć, można się pośmiać i w napięciu czekać na rozwój wydarzeń.

Uwielbiam intrygi, trucizny i dochodzenie do prawdy. Te trzy rzeczy w wydaniu Maomao nabierają dodatkowego smaku.

Co mogę więcej powiedzieć żeby nie zdradzić kluczowych informacji? Warto, warto, warto sięgnąć po tą serię. Wiele można się nauczyć, można się pośmiać i w napięciu czekać na rozwój wydarzeń.

Trzecia i ostatnia część o Antonii. Choć w dwie pierwsze bardzo się wciągnęłam, tak z tą miałam pewien problem. Choć nie chodzi tutaj o samo wciągnięcie się w historię, ponieważ autor potrafi przykuć uwagę czytelnika.

Gra której stawką jest życie? Odpowiedzi na pytania, pojawiające się w poprzednich częściach? Na to narzekać nie można. Problem jest dla mnie w sposobie pisania. Zdania są krótkie, nierozbudowane. Zdarza się, że pewne informacje przybierają formę wyliczenia. Dodatkowo wielokrotnie powstrzymywałam się od powiedzenia na głos: "Tak, wiem, Antonia jest inteligentna.", powiedzmy sobie szczerze. Mało kto lubi mieć "wbijane" do głowy cechy bohatera. Czasami informacji jest za dużo (w jednym momencie), a pewne rzeczy ukrywane przed czytelnikiem niby w celu stworzenia tajemniczej atmosfery, choć mnie nie do końca niektóre rzeczy przekonały.

Mimo wszystko nie uważam, że to najgorsza książka. Być może miałam wobec niej większe oczekiwania po dwóch pierwszych tomach, które były naprawdę bardzo dobre.
Zakończenie jest po prostu dla mnie dobrym zakończeniem. Ani nie porywa, ani do końca nie rozczarowuje.

Gdyby była możliwość dawania połówek, to dałabym raczej skłaniałabym się ku ocenie 6,5.

Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN

Trzecia i ostatnia część o Antonii. Choć w dwie pierwsze bardzo się wciągnęłam, tak z tą miałam pewien problem. Choć nie chodzi tutaj o samo wciągnięcie się w historię, ponieważ autor potrafi przykuć uwagę czytelnika.

Gra której stawką jest życie? Odpowiedzi na pytania, pojawiające się w poprzednich częściach? Na to narzekać nie można. Problem jest dla mnie w sposobie...

Druga część nie zawodzi. Autor trzyma emocje napięte do granic praktycznie cały czas, a to nie jest cienka książka. Trochę więcej (w porównaniu do części pierwszej) mamy tutaj aspektów psychologicznych i pewnych przemyśleń życiowych. Relacja między inspektorem a Antonią też rozwija się w ciekawą stronę.
Jeśli chodzi o samą sprawę, wokół której toczy się akcja, powiem tak, już samo to, że dziwnym zbiegiem okoliczności znika żona ofiary mnie zachęciło aby wgryźć się w tę historię bardziej i nie zawiodłam się.

Wam również polecam, zwłaszcza jeśli szukacie czegoś interesującego na wakacje.

Recenzja powstała przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN

Druga część nie zawodzi. Autor trzyma emocje napięte do granic praktycznie cały czas, a to nie jest cienka książka. Trochę więcej (w porównaniu do części pierwszej) mamy tutaj aspektów psychologicznych i pewnych przemyśleń życiowych. Relacja między inspektorem a Antonią też rozwija się w ciekawą stronę.
Jeśli chodzi o samą sprawę, wokół której toczy się akcja, powiem tak,...

Dawno nie sięgałam po inne gatunki niż fantastyka. Widząc jednak tę książkę na Facebooku, coś mówiło mi, że powinnam ją przeczytać. W końcu kryminały i thrillery były kiedyś nieodłączną częścią mnie. Czy było warto?

Zbrodnia doskonała? Bez śladów? Morderstwo syna prezeski jednego z największych banków w Hiszpanii? Brzmi świetnie, a jeśli dodamy do tego niezwykle inteligentną kobietę - Antonię Scott i inspektora z "małymi" problemami, tworzy się mieszanka, której spożycie wiąże się z nieprzewidywalnymi sytuacjami, emocjami i trybikami pracującymi w głowie na najwyższych obrotach.

Choć kilka razy przyłapałam się na myśleniu, że pewne schematy czy sposób kreacji bohaterów znam z podobnych książek, nie odbierało mi to w żadnym przypadku radości z czytania.

Spędziłam naprawdę przyjemnie czas zagłębiając się w lekturze "Czerwonej królowej". Bardzo polubiłam Antonię, która jest "jakaś" w obliczu wielu "płaskich" bohaterek w innych książkach. Może nie jest to lektura, która zostanie klasykiem, natomiast jest czymś, co rozbudziło we mnie ponowną chęć sięgania po kryminały i thrillery, a to dla mnie ogromny plus.

Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Dawno nie sięgałam po inne gatunki niż fantastyka. Widząc jednak tę książkę na Facebooku, coś mówiło mi, że powinnam ją przeczytać. W końcu kryminały i thrillery były kiedyś nieodłączną częścią mnie. Czy było warto?

Zbrodnia doskonała? Bez śladów? Morderstwo syna prezeski jednego z największych banków w Hiszpanii? Brzmi świetnie, a jeśli dodamy do tego niezwykle...

Druga część "Zapisków zielarki" jest równie wciagająca co część pierwsza. W końcu Maomao dostaje ciężkie zadanie, ma wyleczyć jedną z konkubin cesarza, która jedną nogą znajduje się na tamtym świecie, ale to nie koniec jej przygód. Maomao uwielbia próbować trucizny i uodparniać się na nie, więc posada testerki jedzenia, to coś co przypada jej do gustu. Jednak czy zmieni się to po próbie otrucia jej Pani?
Jedno jest pewne, sytuacja nie spodoba się pewnemu eunuchowi...

Druga część "Zapisków zielarki" jest równie wciagająca co część pierwsza. W końcu Maomao dostaje ciężkie zadanie, ma wyleczyć jedną z konkubin cesarza, która jedną nogą znajduje się na tamtym świecie, ale to nie koniec jej przygód. Maomao uwielbia próbować trucizny i uodparniać się na nie, więc posada testerki jedzenia, to coś co przypada jej do gustu. Jednak czy zmieni się...

Myślę, że do opisu, który jest podany nie trzeba dodawać zbyt wiele.

Zacznijmy od tego, że kreska jest według mnie naprawdę bardzo ładna, historia ciekawa, a najbardziej zachwyciła mnie postać Maomao.
Uwielbiam bohaterów, którzy są "jacyś" i mają swój charakter. Oprócz tego wiedza Maomao, umiejętność czytania i pisania, na tle innych służek, bardzo ją wyróżnia. Nie tylko tym, że są to tylko umiejętności, które posiada i są one czymś wartościowym, przynąszącym zysk, ale także są one przyczyną jej... no właśnie... kłopotów? Co jest rzeczą ciekawą doświadczyć, w końcu czytanie i pisanie wydaje się nam czymś oczywistym i nie mającym złych stron.

Jeśli zastanawialiście się długo nad przeczytaniem "Zapisków zielarki", tak jak ja, to myślę, że nie musicie dłużej zwlekać, bo to bardzo przyjemna historia.

Myślę, że do opisu, który jest podany nie trzeba dodawać zbyt wiele.

Zacznijmy od tego, że kreska jest według mnie naprawdę bardzo ładna, historia ciekawa, a najbardziej zachwyciła mnie postać Maomao.
Uwielbiam bohaterów, którzy są "jacyś" i mają swój charakter. Oprócz tego wiedza Maomao, umiejętność czytania i pisania, na tle innych służek, bardzo ją wyróżnia. Nie tylko...

"Sonya stała nieruchomo, twarzą zwróconą do przeciwnego wylotu naturalnego przejścia. Wokół jej ramion, twarzy i stóp krążyły świetliki, mrugając w jakimś ściśle określonym rytmie. Na opuszkach palców dziewczyny coś się złociło. Pyłek? Wyglądał znajomo, ale książę nie miał pewności."

Czas na ważną dla mnie recenzję. Ważną, ponieważ moja instagramowa przyjaciółka @oczytana.wilczyca napisała książkę, a ja miałam okazję zostać recenzentką. 💙

Czy "Gasnące Słońce" daje nam nowe motywy? Nie. Mamy tutaj klasykę. Dwa plemiona, które się nienawidzą, a ich losy splatają się zbiegiem okoliczności. Czy powoduje to, że staje się to nudne i przestajemy czytać? Chyba żartujecie!

Agata ma niezwykły styl pisania, który niesamowicie wciąga. Jej bohaterowie, mimo że z jednej strony typowi, to z drugiej zupełnie inni.

Sonya to ineptuska, co oznacza osobę pozbawioną mocy duchowej. Kiedy jej życie jest zagrożone, ponieważ takich jak ona Plemię Słońca katuje, ucieka głęboko w las, gdzie napotyka Plemię Księżyca na czele z Levone, ich księciem. O dziwo wrogowie okazują się miłosierni i pomagają córce wodza Płomiennych. Czy zrobili to bezinteresownie czy mają jakieś ukryte zamiary? Dlaczego ktoś sprzeciwia się woli Levonego i straszy ją? Jaką rolę odgrywają Dzicy, wróżki i totemy? Kto kogo nienawidzi, kto kogo kocha i kto okaże się być dobry, a kto zły? Na te pytania odpowiedź jest nieoczywista, a autorka do samego końca ukrywa przed nami pewne informacje, które bohaterowie wiedzą wcześniej. Poziom irytacji czytelnika - level hard. 😂

Pewne wątki można przewidzieć, ale jak wspomniałam na początku, to nie odbiera przyjemności z czytania. Zwłaszcza kiedy pojawiają się baaaardzo urocze sceny. ☺ Dużym plusem są także naprawdę bardzo dobre opisy scen walk i strategii.👌 Dodałabym trochę więcej opisów Kiroho, czyli świata, w którym się poruszamy. Zdecydowanie chcę dowiedzieć się więcej o jego budowie i zasadach.

Krótko, zwięźle i na temat, bo mam lekkiego kaca po końcówce. 😂

Podsumowując: z niecierpliwością czekam na kolejne tomy!

"Sonya stała nieruchomo, twarzą zwróconą do przeciwnego wylotu naturalnego przejścia. Wokół jej ramion, twarzy i stóp krążyły świetliki, mrugając w jakimś ściśle określonym rytmie. Na opuszkach palców dziewczyny coś się złociło. Pyłek? Wyglądał znajomo, ale książę nie miał pewności."

Czas na ważną dla mnie recenzję. Ważną, ponieważ moja instagramowa przyjaciółka...

"Słyszałem, że gdy śmiertelnicy się zakochują, przypomina to odczuwanie strachu. Wasze serca biją szybciej. Zmysły są wyostrzone. Doznajecie euforii, może nawet zawrotów głowy. Zgadza się?"

To zdecydowanie jeden z najlepszych i moich ulubionych cytatów ze "Złego króla".

Po wydarzeniach pierwszego tomu, Jude Duarte obejmuje stanowisko seneszala nowego króla Elysium - Cardana. Jednak niedocenianie jej siły jest ogromnym błędem. To ona tak na prawdę rządzi, a Najwyższy Król wykonuje jej rozkazy na mocy złożonej przysięgi, której ten złamać nie może. Początkowo jej największym zmartwieniem są zabawy, które król urządza w każdym możliwym momencie. Jednak władza ma swoją cenę, a kiedy sprawy polityczne zaczynają się komplikować, to Jude musi stawić im czoła. Królestwo Toni ma swoje zamiary wobec lądu i nie są to przyjazne zamiary. Komplikuje się także życie Jude. Zazdrość Nicasii, ślub Taryn i Lokiego, a także jej własne uczucia wobec Cardana, to początek problemów. Najgorszym z możliwych jest zdrada kogoś bliskiego. Jude doświadcza tego przynajmniej trzy razy.

Przez fakt, że mamy tu więcej intryg i polityki, akcja płynie wolniej niż w pierwszej części trylogii, jednak nie zmienia to faktu, że niewątpliwie jest to bardzo dobra książka i nie dosięgnęła jej "klątwa drugiego tomu". Początkowo trochę irytował mnie Cardan, jednak o dziwo, z biegiem czytania, poczułam wobec niego respekt i swego rodzaju szacunek. Stał się królem. Zaczęłam za to dystansować się od Jude. Bardzo lubiłam ją i jej siłę oraz analityczny umysł, jednak tym razem, jej siła zaczęła uderzać jej do głowy. Zaczęła przeginać i poczuła się zbyt pewnie, a to doprowadziło do problemów.

Czy ta część jest lepsza lub gorsza w porównaniu do "Okrutnego księcia"? Nie. W mojej opinii nawet nie można ich ze sobą zestawiać. W pierwszym tomie skupiliśmy się w większości na nastoletnim życiu bohaterów. W drugim natomiast, ci nastolatkowie dorośli, przynajmniej mentalnie. Różnica to kilka miesięcy, a mają inne, problemy i to już zupełnie inna bajka.

"Słyszałem, że gdy śmiertelnicy się zakochują, przypomina to odczuwanie strachu. Wasze serca biją szybciej. Zmysły są wyostrzone. Doznajecie euforii, może nawet zawrotów głowy. Zgadza się?"

To zdecydowanie jeden z najlepszych i moich ulubionych cytatów ze "Złego króla".

Po wydarzeniach pierwszego tomu, Jude Duarte obejmuje stanowisko seneszala nowego króla Elysium -...

"Przecież nie mamy wpływu na to, w kim się zakochujemy. To się po prostu przydarza. Wszystkim ludziom (...) Oczywiście, że to zdarzało się każdemu. Ale tylko idiota ustawiał się na klifie i myślał, że dzięki temu dotknie nieba."

"Lato koloru wiśni" było inne, lżejsze, bardziej nastoletnie. Druga część delikatnie, za rękę wprowadza nas w dorosłość. Pojawiają się poważniejsze problemy i bardziej rozbudowane opisy uczuć, które chwytają za serce.

Emely i Elyas mimo tego, że wiedzą o swoich uczuciach, nie potrafią się do siebie zbliżyć. Sprawę komplikują tajemnice, które w końcu ujrzą światło dzienne. Co z tego wyniknie? Na pewno nic dobrego, przynajmniej początkowo. A później? Zachęcam żebyście odkryli to sami.

Ten tom to niesamowity obraz wielu elementów, które składają się na życie. Bohaterowie to jedne, wielkie, chodzące myśli, które pojawiają się w u każdego w pewnym wieku. Odkrywają przed nami swoje własne błędy, ucząc nas, jak ich nie popełniać, bądź jak je naprawić. Oczywiście nie zapominajmy o niezwykłym humorze, który otacza czytelnika z każdej strony. I jego tutaj nie brakuje. 😄

Gorąco polecam sięgnąć po "Zimę koloru turkusu". W serii Cariny Bartsch dorastamy razem z bohaterami i z ich pomocą umiemy postawić kroki w poważniejsze niż dotychczas sprawy.

"Przecież nie mamy wpływu na to, w kim się zakochujemy. To się po prostu przydarza. Wszystkim ludziom (...) Oczywiście, że to zdarzało się każdemu. Ale tylko idiota ustawiał się na klifie i myślał, że dzięki temu dotknie nieba."

"Lato koloru wiśni" było inne, lżejsze, bardziej nastoletnie. Druga część delikatnie, za rękę wprowadza nas w dorosłość. Pojawiają się...

"Zadyszana zaczęła modlić się do Sankta Aliny, dzielnej dziewczyny, która sama była sierotą i która przegoniła ciemność z Fałdy i zjednoczyła Ravkę.
- Jasna Alino, córko Keramzinu, pogromczyni potworów, dopomóż nam - szeptała."

"Żywoty świętych" - Istorii Sankt'ya. Książka, którą Alina Starkov dostała od Apparata, a teraz w darze od niej dostajemy ją my.

To zbiór opowieści o świętych z uniwersum stworzonego przez Leigh Bardugo.
Dowiemy się w końcu, o co chodzi z historią o Sankt Ilii, która była tak ważna dla fabuły Trylogii Grisha. Pojawi się także Sankta Lizabeta od róż, której historia mną wstrząsnęła, natomiast jedną z ostatnich historii jest opowieść o Sankta Alinie od Fałdy.

Historie są różne, tak samo jak ich długość i jakość. W mojej opinii nie ma tu totalnej "klapy" ale nie ma też czegoś wyrzucającego z kapci. Choć chyba nie tego powinno oczekiwać się od jakichkolwiek "Żywotów Świętych".
Niektóre opowieści powinny być szerzej opisane, a nie: jest źle - jest wybawca/ktoś modli się do kogoś - jest cud i koniec historii/ktoś umiera i jest świętym. Tak czy inaczej, to przyjemna lektura, krótkie formy i powiem Wam, że jak przyjedzie kuzynostwo z dziećmi, to z wielką ochotą poczytam im historie tych świętych, zwłaszcza, że z wielu można się sporo nauczyć w bardzo przystępny sposób. 😁

Lektura oczywiście najbardziej polecana dla fanów twórczości Leigh Bardugo, choć można ją czytać bez znajomości książek tej autorki.
No i na wielki plus zasługuje szata graficzna: okładka i wnętrze są fenomenalne! ❤

"Zadyszana zaczęła modlić się do Sankta Aliny, dzielnej dziewczyny, która sama była sierotą i która przegoniła ciemność z Fałdy i zjednoczyła Ravkę.
- Jasna Alino, córko Keramzinu, pogromczyni potworów, dopomóż nam - szeptała."

"Żywoty świętych" - Istorii Sankt'ya. Książka, którą Alina Starkov dostała od Apparata, a teraz w darze od niej dostajemy ją my.

To zbiór...

"Wyprasujcie szaty wyjściowe i dopracujcie uroki upiększające, by przygotować się na Bal Bożonarodzeniowy, organizowany tylko raz na pięć lat."

Opisy na początku każdego rozdziału, poświęconego danej uroczystości potrafią wywołać uśmiech na twarzy. Jednak niech nie zwiedzie Was to, że zaczęłam od cytatu, dotyczącego Balu Bożonarodzeniowego. W tej książce znajdziecie wiele przepisów także na inne święta.

Oprócz ciekawych i dość prostych, w większości, przepisów, strony ozdabiają genialne zdjęcia gotowych już potraw i napojów, które zachęcają do spróbowania ich.

Jak mam być szczera, nie jestem typem, który chętnie siedzi w kuchni, a jedzenie jest dla mnie w większości po to, żeby przeżyć. 😆

Włączenie przez autorkę do książki kucharskiej Harry'ego Pottera, okazało się moją zgubą. Już myślę, kiedy zacząć dosłownie czarować w kuchni. Przynajmniej nie muszę wyjeżdżać za granicę, żeby napić się piwa kremowego i zjeść czekoladowe żaby. 🍻🐸

Jeśli szukacie czegoś ciekawego i nietypowego, dzięki czemu dowiecie się także, jakie potrawy są charakterystyczne dla Anglii, to "Kuchnia Hogwartu" zdecydowanie Wam się przyda na półce. 😉

"Wyprasujcie szaty wyjściowe i dopracujcie uroki upiększające, by przygotować się na Bal Bożonarodzeniowy, organizowany tylko raz na pięć lat."

Opisy na początku każdego rozdziału, poświęconego danej uroczystości potrafią wywołać uśmiech na twarzy. Jednak niech nie zwiedzie Was to, że zaczęłam od cytatu, dotyczącego Balu Bożonarodzeniowego. W tej książce znajdziecie wiele...

"Miłość nie zawsze jest jak stado słoni, które tratują cię i poniewierają. Czasami miłość jest jak kot, który ociera się o ciebie nieśmiało i mruczy, żebyś go przygarnął. Możesz go zauważyć i pogłaskać albo ignorować i udawać, że nie istnieje."
To jeden z nielicznych cytatów z tej książki, który ma sens i nie jest oblepiony erotycznymi podtekstami.

Zacznijmy od końca. Ocena to najwyżej 3/10, choć ciężko mi to przechodzi przez myśl. Za okładkę, klimat świąt i pojedyncze, fajne cytaty i pojedyncze wgniatające w fotel sceny psychologiczne. Czy jest sens kupować tę książkę? Jeśli chcecie się pośmiać, wyśmiać coś i nie robić nic, jednak czytając, to tak, możecie kupić. W innych przypadkach nie polecam.

Mamy tu historię Ginger, dziewczyny zafiksowanej na punkcie świąt. Cały jej idealny plan spędzenia tego czasu i jej listy, których tworzy od licha, legną jednak w gruzach, gdy okaże się, że będzie musiała spędzić święta z macochą i przyrodnim bratem - Jasonem. Oto i nasz bad boy, który postara się zrujnować życie Ginger, dla własnych korzyści. To, co później się dzieje jest łatwe do przewidzenia. Pomijając liczbę scen erotycznych, która przekracza tu wszelkie normy.

Postacie są niezłe, dużo cech można znaleźć w sobie samym i ludziach z własnego otoczenia. Jednak jak powiedziała (parafrazując) Aleksandrę - rosikowe_ksiazki , bohaterowie są ok - sami, a razem to jeden wielki chaos i bałagan, żeby nie użyć tu innego słowa zaczynającego się na "b", kończącego się na "el".

To specyficzna książka. Ma przebłyski potencjału (zwłaszcza kilka rozdziałów bliżej końca i sam koniec ) ale w efekcie wychodzi absurdalna historyjka dla nastolatków, którzy czytając to stwierdzą, że robią coś "bardzo, bardzo złego". Pozdrawiam takich ludzi, jedyne zło jakie wyrządzacie, to być może sobie. Reszcie osób mówię: czytacie na własną odpowiedzialność. Choć czasami można sobie sprać mózg, to bywa zdrowe.

"Miłość nie zawsze jest jak stado słoni, które tratują cię i poniewierają. Czasami miłość jest jak kot, który ociera się o ciebie nieśmiało i mruczy, żebyś go przygarnął. Możesz go zauważyć i pogłaskać albo ignorować i udawać, że nie istnieje."
To jeden z nielicznych cytatów z tej książki, który ma sens i nie jest oblepiony erotycznymi podtekstami.

Zacznijmy od końca....

"Kolejny krok. Zmrocz stężał bez ruchu. Nasze ciała niemal się stykały. Dotknęłam jego policzka. Tym razem przebłysk dezorientacji na jego twarzy był ewidentny. Nie poruszał się, tylko jego pierś unosiła się i opadała w oddechu. I nagle, jakby na znak ustępstwa, przymknął oczy."

Co tu napisać, tak by nie zdradzić za wiele. Czeka mnie wyzwanie, bo to sceny kluczowe dla fabuły najbardziej na mnie wpłynęły i mną mniej lub bardziej wstrząsnęły. Tak, znowu płakałam przy czytaniu. 😂 W życiu się nie spodziewałam, że będę wylewać wodospad łez po stracie (że tak zabrzmi Potterowo) Sami Wiecie Kogo.

To chyba żadna tajemnica, że ostatecznie zniknie Fałda Cienia, tylko żeby ona zniknęła, ze świata musi odejść jej stwórca, a Ci co czytali, wiedzą kim on jest. Alexander.... 🥺 Prawie sam koniec 17 rozdziału, kiedy to się dzieje i sama końcówka 18 to coś niesamowitego. Faktycznie są momenty w tej książce, jak i w całej trylogii, że dość łatwo się domyślić jak historia się dalej potoczy, ale droga do tych wydarzeń jest czasami tak nieprzewidywalna, że w końcowym efekcie i tak Nas wszystko zaskakuje. Bardzo dobry finał książki, dobre zakończenie trylogii, ogólnie dobra pozycja, jednak dla mnie drugi tom mimo wszystko był tym najlepszym. Trzecia część jest zaraz za nim, przez fakt nie tyle samego początku ile "środka" początku. Rozumiem, że Alina była wyczerpana do dna po tym, co zdarzyło się w końcówce drugiej części (nawet po włosach widać, bo zmieniają się jej na białe) ale no bez żartów! Ile można dawać się niszczyć przez Apparata! Ile można przyglądać się jego absurdalnym działaniom?! O ile później Alina jest w miarę sobą, tak na początku miałam ochotę krzyknąć na cały głos: "Ogarnij się dziewczyno! Niby Sankta Alina, a chcesz umrzeć przez tego popaprańca?!"

Dzisiaj fabuły nie będę przybliżać, bo niech chociaż coś pozostanie tajemnicą. Z całego serca polecam sięgać po twórczość Leigh Bardugo, ja po prostu ją uwielbiam, zwłaszcza za bohaterów, którzy nigdy nie są 100% czarni lub biali, są po prostu ludźmi. Inaczej nie złamałoby mi się serce przez śmierć Alexandra.

"Kolejny krok. Zmrocz stężał bez ruchu. Nasze ciała niemal się stykały. Dotknęłam jego policzka. Tym razem przebłysk dezorientacji na jego twarzy był ewidentny. Nie poruszał się, tylko jego pierś unosiła się i opadała w oddechu. I nagle, jakby na znak ustępstwa, przymknął oczy."

Co tu napisać, tak by nie zdradzić za wiele. Czeka mnie wyzwanie, bo to sceny kluczowe dla...

"Kolejny harpun trafił w cel i morski bicz zaczął śpiewać. Nigdy w życiu nie słyszałam piękniejszego dźwięku - chór głosów uniesionych w tęsknej, pozbawionej słów pieśni. Nie, zdałam sobie sprawę, to nie pieśń. Morski bicz płakał, wijąc się i kotłując w wodzie, kiedy szalupy go ścigały, i próbował zrzucić z siebie zakrzywione harpuny.
Walcz, błagałam go w myślach. Jak cię dopadnie, już cię nie puści."

Oto fragment "Oblężenia i nawałnicy", po którego przeczytaniu płaczę. Są dwie książki, które doprowadziły mnie do łez, "Ballada ptaków i węży" oraz właśnie druga część z trylogii Leigh Bardugo.

Są trzy rzeczy, które wpłynęły na fakt, że uznaję tę część, za zdecydowanie lepszą niż pierwszą. Po pierwsze, w porównaniu do pierwszej części, tutaj jesteśmy od razu wrzuceni w akcję, która ze strony na stronę nabiera rozpędu. Po drugie, w pewnym momencie, grafiki na okładkach tej trylogii, nabierają sensu, w taki sposób, że gdy zorientowałam się dlaczego są takie, a nie inne rysunki, powiedziałam: "O kurczę! Nie wierzę, że to wszystko do TEGO zmierza!". Po trzecie i najważniejsze, w pewnym momencie "zlałam" się z Aliną, przez co odczuwałam ogromny strach przed Darklingiem/Zmroczem, nie wiedziałam czy można ufać ludziom wokół niej oraz tak samo jak ona, byłam rozdarta między chęcią, żeby dziewczyna miała jak największą moc, a lękiem, że stanie się zachłanna jak wspomniany wyżej antagonista.

Przywoływaczka Słońca po bitwie w Fałdzie Cienia ucieka z przyjacielem jak najdalej od Griszów i ich przywódcy. Nie trwa to jednak długo, Darkling zrobi wszystko by znaleźć dziewczynę. Kiedy mu się to udaje, wykorzystuje uczucie między Aliną i Malem, szantażując że gdy jedno nie wykona jego poleceń, drugie zostanie torturowane w ramach kary. Pierwszym rozkazem Czarnego Heretyka było wytropienie przez Mala Rusalie/Lodowego Smoka, mitycznego stwora, który według legend był zaklętym księciem strzegącym wód Kościanej Drogi, lecz co ważniejsze dla fabuły, był to drugi po jeleniu, amplifikator Morozova. Walka o morski bicz, to dopiero początek wojny z Darklingiem...

"Kolejny harpun trafił w cel i morski bicz zaczął śpiewać. Nigdy w życiu nie słyszałam piękniejszego dźwięku - chór głosów uniesionych w tęsknej, pozbawionej słów pieśni. Nie, zdałam sobie sprawę, to nie pieśń. Morski bicz płakał, wijąc się i kotłując w wodzie, kiedy szalupy go ścigały, i próbował zrzucić z siebie zakrzywione harpuny.
Walcz, błagałam go w myślach. Jak cię...