Zima koloru turkusu

Pierwsza część czytałam z ogromnym dystansem, niektóre rozmowy i teksty okropnie mnie żenowały. Tu jednak zostałam pozytywnie zaskoczona - więcej akcji, więcej dynamiki i o wiele mniej zażenowania. Lektura lekka i szybka.

Pierwsza część czytałam z ogromnym dystansem, niektóre rozmowy i teksty okropnie mnie żenowały. Tu jednak zostałam pozytywnie zaskoczona - więcej akcji, więcej dynamiki i o wiele mniej zażenowania. Lektura lekka i szybka.

Pokaż mimo to

Chwaliłam pierwszą część, ale druga jest jeszcze lepsza! Dostałam ogromną dawkę emocji, które rozrywały moje serce podczas czytania. Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji i byłam w szoku... naprawdę.
Scena z pijaną Emely rozłożyła mnie na łopatki! Płakałam ze śmiechu. Ale potem przyszło dużo przykrych momentów i nie potrafiłam oderwać się od książki. Musiałam koniecznie dowiedzieć się, czy zakończenie spełnia moje oczekiwania - a z tym było ciężko, bo autorka wystawiła moją cierpliwość na wielką próbę i do samego końca nie rozjaśniła sytuacji. Wcześniej Elyas nie ujął mnie za serce tak w stu procentach, ale w tej części... przeszedł samego siebie. Miałam wrażenie, że tutaj uwaga była bardziej na nim skupiona - tytuł na pewno ma coś z tym wspólnego.
Piękne jest to, że dużo w tej historii mówi się o zaufaniu, że pewnych granic lepiej nie przekraczać, gdy wciąż nie ufamy. Tu nie ma scen seksu i tym podobnych. Książka tego nie potrzebuje. Trzyma w napięciu przez cały wachlarz emocji, których nie da się uniknąć. Uwielbiam przeżywać z bohaterami ich wzloty i upadki. To daje takie poczucie realności. Nie są doskonali i to jest w nich świetne. I sam fakt, że jednak bardziej zwracają uwagę na to, co mówią oczy... Jestem znowu zachwycona i bardzo cieszę się, że ta historia zatarła złe wrażenie po ostatniej historii. Polecam z całego serca ❤

Chwaliłam pierwszą część, ale druga jest jeszcze lepsza! Dostałam ogromną dawkę emocji, które rozrywały moje serce podczas czytania. Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji i byłam w szoku... naprawdę.
Scena z pijaną Emely rozłożyła mnie na łopatki! Płakałam ze śmiechu. Ale potem przyszło dużo przykrych momentów i nie potrafiłam oderwać się od książki. Musiałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom historii przynosi więcej poważnych zwrotów akcji, ale jeszcze więcej humoru i chemii pomiędzy bohaterami. Czyta się świetnie, dawno tak dobrze się nie bawiłam. Polecam gorąco.

Drugi tom historii przynosi więcej poważnych zwrotów akcji, ale jeszcze więcej humoru i chemii pomiędzy bohaterami. Czyta się świetnie, dawno tak dobrze się nie bawiłam. Polecam gorąco.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu pierwszego tomu od razu sięgnęłam po 2 tom i nie zawiodłam się na nim. Owszem historia nadal przewidywalna, ale nie można się od niej oderwać! Uwierzcie mi na słowo cały weekend wyjęty z życia. Jedyny minusik za niedomówienia w zakończeniu :(. Czyta się ją lekko i przyjemnie podobnie jak 1 część. Szczerze Wam ją polecam :)

Po przeczytaniu pierwszego tomu od razu sięgnęłam po 2 tom i nie zawiodłam się na nim. Owszem historia nadal przewidywalna, ale nie można się od niej oderwać! Uwierzcie mi na słowo cały weekend wyjęty z życia. Jedyny minusik za niedomówienia w zakończeniu :(. Czyta się ją lekko i przyjemnie podobnie jak 1 część. Szczerze Wam ją polecam :)

Pokaż mimo to

Cała duologia jest naprawdę w porządku. Nie wow, ale te książki mają coś w sobie. Choć to pasmo pomyłek i wzajemnego oszukiwania się jest napędem tej powieści, choć w zasadzie czytając wiem co, kto, jak, gdzie i kiedy, to jednak czytamy dalej, żeby zobaczyć jak to się poukłada na końcu. Dużo emocji, ale w dobrym guście.

Cała duologia jest naprawdę w porządku. Nie wow, ale te książki mają coś w sobie. Choć to pasmo pomyłek i wzajemnego oszukiwania się jest napędem tej powieści, choć w zasadzie czytając wiem co, kto, jak, gdzie i kiedy, to jednak czytamy dalej, żeby zobaczyć jak to się poukłada na końcu. Dużo emocji, ale w dobrym guście.

Pokaż mimo to

64 / 2019

64 / 2019

Pokaż mimo to

Byłoby 8 gdyby nie ostatnie strony, dawno tak mnie nie sfrustrowalo zakończenie. Brak domkniecia wielu spraw.. A czekałam na nie kilkaset stron!

Byłoby 8 gdyby nie ostatnie strony, dawno tak mnie nie sfrustrowalo zakończenie. Brak domkniecia wielu spraw.. A czekałam na nie kilkaset stron!

Pokaż mimo to

Opowieść na jeden wdech. Nie ma szans żeby ją choćby na chwilę odłożyć, zostawić, zapomnieć. Do ostatniej strony nie puszcza i nie daje wytchnienia.
Po takich historiach często myślę, że są złe, bo za bardzo usidlają, nie pozwalają normalnie funkcjonować. Przy tym tomie już się nie cackałam z pracą, nie było dnia wolnego na czytanie, a po prostu musiałam, MUSIAŁAM to kontynuować, zgrałam więc wersję elektroniczną i przez cały dzień przemycałam go kiedy tylko się dało. No powiem tak, odrywanie się do klientów w takich warunkach nie służy firmie... 😋
Zaś po wersję papierową specjalnie wybrałam się do biblioteki oddalonej o kilka kilometrów (bo w najbliższej niestety nie było) w zimny, deszczowy i wietrzny wieczór!! I poszłam!
Złe książki! Bardzo złe!

Ale! Żeby nie było za słodko to muszę przyznać, że autorka przekombinowała. Tani chwyt - rozwleczenie tej opowieści do granic możliwości. Zdecydowanie można było to nieco skrócić i spokojnie zamknąć w jednej części - nie ubyłoby uroku, a moja firma dzięki temu może by zyskała kolejnego klienta, a ja nie musiałabym się szlajać po ciemnościach.

Można jeszcze by ponarzekać na banalność tych wątków, na sztuczne szukanie problemów i wyolbrzymianie ich ponad stan, no i oczywiście przeidealizowanie Eliasa - chyba autorka sama się w nim trochę zabujała😉. No dobra ja też, dlatego nie będę narzekać! Było cudnie.

Podejrzewam, że gdyby była trzecia część to tej dzisiejszej wolnej niedzieli chyba bym bez niej nie przetrwała...

Opowieść na jeden wdech. Nie ma szans żeby ją choćby na chwilę odłożyć, zostawić, zapomnieć. Do ostatniej strony nie puszcza i nie daje wytchnienia.
Po takich historiach często myślę, że są złe, bo za bardzo usidlają, nie pozwalają normalnie funkcjonować. Przy tym tomie już się nie cackałam z pracą, nie było dnia wolnego na czytanie, a po prostu musiałam, MUSIAŁAM to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po tych wszystkich zachwytach spodziewałam się czegoś, co wywoła we mnie jakiekolwiek emocje lub dreszcz podniecenia. Z bólem serca przyznaję, że tak się niestety nie stało. Ta historia okazała się dla mnie zbyt oklepana i po prostu niezwykle przewidywalna. Mogłabym polecić ją jedynie osobom młodszym, dopiero wkraczającym w świat literatury i uczuć.

Emely to oczytana studentka literaturoznawstwa, która ma rozrywkową przyjaciółkę a sama jest przysłowiową szarą myszką i totalną niezdarą. Powiedziałabym nawet, że jest tym typem książkowej bohaterki, za którą teoretycznie nie powinni oglądać się najwięksi przystojniacy a praktycznie jest oczywiście zupełnie inaczej. Niby nienawidzi brata swojej psiapsióły, ale jednak na niego leci i od lat się w nim podkochuje (to naprawdę nie jest żadnej spoiler, bo można się tego domyśleć już od początkowych stron opowieści!). No i oczywiście zawsze zakłada najgorszą wizję wydarzeń, które mają mieć miejsce.

Dodam jeszcze, że niezdecydowana bohaterka to zło. ZŁO!

Elyas to natomiast zabawny, sarkastyczny czaruś, który w głębi serca jest czuły i troszczy się o swoich bliskich.

Czy to naprawdę ten romans akademicki, który polecało mi tak wiele osób? Czuję się tak, jakbym wzięła do ręki zupełnie inną książkę. To ciągłe przebijanie piłeczki pomiędzy głównymi bohaterami stało się z czasem nużące. Odniosłam wrażenie, że Emely sama nie ogarnia swoich sprzecznych zachowań. Jak ma to zatem zrobić zwykły czytelnik?!

O ile humor w pierwszej części nawet mi się podobał, tak w "Zimie koloru turkusu" wydawał mi się on przewidywalny i naiwny. "Lato koloru wiśni" otrzymało ode mnie cztery gwiazdki, dlatego tej książce przyznaję tylko trzy.

Po tych wszystkich zachwytach spodziewałam się czegoś, co wywoła we mnie jakiekolwiek emocje lub dreszcz podniecenia. Z bólem serca przyznaję, że tak się niestety nie stało. Ta historia okazała się dla mnie zbyt oklepana i po prostu niezwykle przewidywalna. Mogłabym polecić ją jedynie osobom młodszym, dopiero wkraczającym w świat literatury i uczuć.

Emely to oczytana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po pierwszym tomie rzeczywiście od razu chciałam sięgnąć po tę część, mimo że domyślałam się, jak cała historia się potoczy.

Moje przypuszczenia się sprawdziły i pod tym względem pozycja ta była przewidywalna, jednak jedno muszę przyznać. Książka ta była prawdziwym rollercoasterem emocjonalnym, zwłaszcza pod koniec.

Naprawdę bardzo polubiłam tę historię i od tego tomu nie mogłam się oderwać. Kiedy po kilkunastu stronach się wciągnęłam to nie potrafiłam już odpuścić.

Rzadko to mówię, ale jednak trzeba przyznać, że kontynuacja jest lepsza. W 1 części bohaterowie trochę mnie irytowali, a historia była nudnawa. Jednak tutaj otrzymujemy sporo wyjaśnień i choć czasami wziąć postacie mnie wkurzały, to jednak potrafiłam im wybaczyć, bo zwyczajne ich polubiłam.

Nie była to tak zła seria, jak myślałam, że będzie. Co więcej, jestem w stanie nawet powiedzieć, że polubiłam te książki.

Po pierwszym tomie rzeczywiście od razu chciałam sięgnąć po tę część, mimo że domyślałam się, jak cała historia się potoczy.

Moje przypuszczenia się sprawdziły i pod tym względem pozycja ta była przewidywalna, jednak jedno muszę przyznać. Książka ta była prawdziwym rollercoasterem emocjonalnym, zwłaszcza pod koniec.

Naprawdę bardzo polubiłam tę historię i od tego tomu nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to