Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba nie powinnam czytać takich książek. Mam na myśli książek, z modelem "współczesnej kobiety", która przez większość czasu zachowuje się jak kretynka. Książka nie była zła, historia miala spory potencjał, ale oczywiście doszukałam się kilku nonsensów, dlatego dziwi mi aż tak wysoka ocena tej książki, a może to ja mam zbyt wysokie literackie wymagania.
Nonsens nr 1: Kobita jedzie do Paryża bez znajomości języka francuskiego, a tam cud! Tadam tssss wszyscy mówią biegle po angielsku! Nawet dziadek mający ponad 90 lat. No niesamowite, tym bardziej, że byłam w Paryżu i wiem, że większość Francuzów wcale nie mówi w języku angielskim a druga połowa udaje, że go nie rozumie. Chyba zatrzymali się w czasach balów, gdzie język francuski był prestiżem i teraz wszystkich ludzi anglojęzycznych traktują jak ignorantów.
Nonsens nr 2: oczywiście standardowo przedstawiona współczesna kobieta, zlepek niepowodzenia życiowego i biadolenia nad swoim losem- bo przecież tak jest najłatwiej. Podchody do Gavina niczym 16 letnia dziewica Orleańska po to żeby na koniec go odtrącić. Po czym oczywiście musiał być happy end więc, kiedy ona dzwoni do niego po długim czasie braku kontaktu i żąda żeby do niej przyjechał. On oczywiście to robi.
Nonsens nr 3: nie wiem jakiej narodowości jest autorka książki ale podejrzewam, że jest Amerykanką. Te wszystkie zwroty matki do córki - "kochanie", zakańczające większość jej wypowiedzi i oczywiście ciągle powtarzanie "kocham Cię" jako mantry miłości matczynej. Dodatkowo traktowanie 12 dziewczyny jakby była opóźniona o dobre kilka lat.
Ocenę daje za pomysł na fabułę.

Chyba nie powinnam czytać takich książek. Mam na myśli książek, z modelem "współczesnej kobiety", która przez większość czasu zachowuje się jak kretynka. Książka nie była zła, historia miala spory potencjał, ale oczywiście doszukałam się kilku nonsensów, dlatego dziwi mi aż tak wysoka ocena tej książki, a może to ja mam zbyt wysokie literackie wymagania.
Nonsens nr 1:...

Fabuła ma potencjał, tylko to mnie trzymało przy tym cyklu do trzeciego tomu. Niestety, wykonanie już mniej. Miałam wrażenie, że książkę piszą dwie osoby: nastolatka z drugiej gimnazjum i dorosła osoba. Momentami książka jest wręcz nieralnie irracjonalna a dialogi i zachowania osób dziecinne. Zazwyczaj jest tak, że w jakiś sposób asymilujemy się z główną bohaterką lub ją lubimy a tutaj Mare Barrow jest przez większość fabuły irytującym dzieckiem z kompleksem Boga. Książki polecam osobom do dwudziestego roku życia...lub mniej.

Fabuła ma potencjał, tylko to mnie trzymało przy tym cyklu do trzeciego tomu. Niestety, wykonanie już mniej. Miałam wrażenie, że książkę piszą dwie osoby: nastolatka z drugiej gimnazjum i dorosła osoba. Momentami książka jest wręcz nieralnie irracjonalna a dialogi i zachowania osób dziecinne. Zazwyczaj jest tak, że w jakiś sposób asymilujemy się z główną bohaterką lub ją...

Bardzo często sięgam po trylogię czy sagi rodzinne, ponieważ bardzo lubię śledzić wybory i przemiany głównych bohaterów. Trzeci tom cyklu o rozdzielonych bliźniaczkach, mówiąc szczerze, mocno mnie wymęczył. Książka jest dobra, fabuła raczej ciekawa ale coś sprawiało, że czytanie jej, budziło we mnie niespokojne odczucia. Jestem empatka, więc naturalnie wczuwam się w emocje bohaterów, a te tutaj były bardzo ciężkie. Przeczytałam ją bardzo szybko, ale będę potrzebować teraz coś lżejszego, żeby wyrównać mój książkowy nastrój. Nie mam w planach czytać czwartej części.

Bardzo często sięgam po trylogię czy sagi rodzinne, ponieważ bardzo lubię śledzić wybory i przemiany głównych bohaterów. Trzeci tom cyklu o rozdzielonych bliźniaczkach, mówiąc szczerze, mocno mnie wymęczył. Książka jest dobra, fabuła raczej ciekawa ale coś sprawiało, że czytanie jej, budziło we mnie niespokojne odczucia. Jestem empatka, więc naturalnie wczuwam się w emocje...