Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niebywała proza. Wyśmienita, cudowna... Fascynuje mnie styl opowiadania Hrabala, który chyba trudno porównać z czymkolwiek innym. Perełka!

Niebywała proza. Wyśmienita, cudowna... Fascynuje mnie styl opowiadania Hrabala, który chyba trudno porównać z czymkolwiek innym. Perełka!

Pierwszy tom, ale przyznam szczerze, że jakoś nie czuję chęci na kolejny. Zmęczył mnie ten Melville. Muszę odetchnąć.

Pierwszy tom, ale przyznam szczerze, że jakoś nie czuję chęci na kolejny. Zmęczył mnie ten Melville. Muszę odetchnąć.

Ostatnio czytałem Steinbecka chyba z 20 lat temu. Nowe wydanie prezentuje się pięknie. Warsztatowo zaś to proza z najwyższej półki. Żałuję, że Myszy i ludzie nie są dłuższe. Wówczas ta powieść nabrałaby głębokości.

Ostatnio czytałem Steinbecka chyba z 20 lat temu. Nowe wydanie prezentuje się pięknie. Warsztatowo zaś to proza z najwyższej półki. Żałuję, że Myszy i ludzie nie są dłuższe. Wówczas ta powieść nabrałaby głębokości.

Patrząc na okładkę, myślałem, że to będzie jakieś fajne science fiction z przymróżeniem oka na wiejską nutę. Pomyliłem się tylko z tym pierwszym. Swojska fantastyka ludowa, której brak jakiejś konkretnej fabuły, ale to nic. Mnie to nie drażni. Lubię powieści, które czarują i urzekają snującą się gawędą o jakiejś społeczności. To wszystko jest luźne i z dystansem. Ot, wycinek czasu z estońskiej prowincji, gdzie głodne mięsa upiory i piękne baronówny i wilki straszliwe i kapuściani zjadacze mydła.

Patrząc na okładkę, myślałem, że to będzie jakieś fajne science fiction z przymróżeniem oka na wiejską nutę. Pomyliłem się tylko z tym pierwszym. Swojska fantastyka ludowa, której brak jakiejś konkretnej fabuły, ale to nic. Mnie to nie drażni. Lubię powieści, które czarują i urzekają snującą się gawędą o jakiejś społeczności. To wszystko jest luźne i z dystansem. Ot,...

Wycieczka wgłąb umysłu notorycznego alkoholika, który dobrze radzi sobie z językiem polskim. No i tyle. Ja akurat miałem ojca pijaka, znałem jego kompanów od flaszki i stąd wiem, że Pilcha książka minęła się z problemem o jakieś dwa tysiące kilometrów. Przeczuwałem to jednak już dawno, dlatego jakoś unikałem kontaktu z tą pozycją. W sumie czuję satysfakcję, bo miałem rację.

Wycieczka wgłąb umysłu notorycznego alkoholika, który dobrze radzi sobie z językiem polskim. No i tyle. Ja akurat miałem ojca pijaka, znałem jego kompanów od flaszki i stąd wiem, że Pilcha książka minęła się z problemem o jakieś dwa tysiące kilometrów. Przeczuwałem to jednak już dawno, dlatego jakoś unikałem kontaktu z tą pozycją. W sumie czuję satysfakcję, bo miałem rację.