Omerta

Podczas wystawiania opinii zawahałam się między oceną 6 i 7. Z podpowiedzią skali oceniania uznałam ostatecznie, że jest to książka dobra(6 gwiazdek).
Omerta różni się nieco od innych mafijnych historii przedstawionych przez Puzo, ale jednocześnie nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Wplecenie wątku policji i FBI jest chyba główną nowością ze strony autora. Wielki plus za ukazanie silnych kobiet obracających się w kręgach władzy i mających wpływ na mężczyzn zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej. Czytanie Omerty było dla mnie oczywiście przyjemnością, ponieważ Puzo, jego poczucie humoru, umiejetność kreowania mafijnych intryg, spisków oraz fikcyjnego świata składają się na miłe doznania czytelników. Jednak mając styczność z wcześniejszymi publikacjami autora stwierdzam, że zabrakło mi bliżej nieokreślonego ,tego czegoś’ (kwestia wydania książki po śmierci Puzo być może miała wpływ na całokształt Omerty).

Podczas wystawiania opinii zawahałam się między oceną 6 i 7. Z podpowiedzią skali oceniania uznałam ostatecznie, że jest to książka dobra(6 gwiazdek).
Omerta różni się nieco od innych mafijnych historii przedstawionych przez Puzo, ale jednocześnie nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Wplecenie wątku policji i FBI jest chyba główną nowością ze strony autora. Wielki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po kilku latach wróciłem do jego twórczości i o ile sama Omerta nie jest szczególnie wybitna, jak chociażby Ojciec Chrzestny, to miło wrócić na Sycylię i Nowego Jorku. Dobra przygoda w stylu za jaki polubiłem Mario. Typowy Puzo.

Po kilku latach wróciłem do jego twórczości i o ile sama Omerta nie jest szczególnie wybitna, jak chociażby Ojciec Chrzestny, to miło wrócić na Sycylię i Nowego Jorku. Dobra przygoda w stylu za jaki polubiłem Mario. Typowy Puzo.

Pokaż mimo to

Wskazywana, jako ostatnia część trylogii "Ojciec Chrzestny" - zawarta nawet w niedawnym zbiorczym wydaniu od Albatrosa - ma jeszcze mniejszy związek fabularny z oryginałem niż znajdujący się w tym samym woluminie "Sycylijczyk". W sieć intryg wmieszani są - co prawda - jacyś Corleonesi, ale mogą oni być jedynie dalekimi cieniami i pociotkami rodziny "cosci" Corleone, albo zupełnie nie mieć z nimi związku.

Mniejsza jednak o to. "Omerta" zdaje się być okropnie wtórna w stosunku do "Ojca Chrzestnego". Punkt wyjścia jest niemal identyczny - Raymond Aprille, najbardziej poważany gangster w Nowym Jorku pada ofiarą zamachu a jego przyrodni syn Astorre Viola (trzymany dotąd wraz z rodzonymi dziećmi dona nieco z boku od mafijnych interesów) szuka winnych tego czynu i - oczywiście - przygotowuje wyrafinowaną zemstę dla wszystkich tych, którzy ważyli się podnieść rękę na jego rodzinę.

Nie można oprzeć się wrażeniu, że czyta się jeszcze raz tą samą historię - tym razem w innych pejzażach i czasach. Akcja toczy się w latach dziewięćdziesiątych, w intrygę zamieszani są agenci FBI i skorumpowani policjanci oraz głowy innych rodzin mafijnych. Każdy ma swoje interesy, każdy snuje własne intrygi i teoretycznie może zapowiadać to pełną zwrotów akcji i brutalną opowieść a tymczasem okazuje się miałkie, wtórne i przewidywalne do granic akceptacji. Naprawdę trudno szukać tu tej iskry geniuszu i klimatu, jakimi cechował się "Ojciec Chrzestny".

Być może to zmiana okresu, w jakim osadzona jest akcja i brak wyrazistych postaci. Te, które spotykamy w tej książce na pozór wydają się złożone, ale są nazbyt modelowe, zbyt bardzo wpisujące się w szablony i role, jakie przypisuje się zwykle tym typom charakterów w powieściach sensacyjnych i kryminalnych. Żadna nie wzbudza emocji ani nie zapada w pamięć.

Powieść ukazała się już po śmierci samego Mario Puzo, który podobno zdążył dokończyć jej pisanie, zanim odszedł. Po jej lekturze naprawdę trudno mi w to uwierzyć. Raczej nie polecam.

Wskazywana, jako ostatnia część trylogii "Ojciec Chrzestny" - zawarta nawet w niedawnym zbiorczym wydaniu od Albatrosa - ma jeszcze mniejszy związek fabularny z oryginałem niż znajdujący się w tym samym woluminie "Sycylijczyk". W sieć intryg wmieszani są - co prawda - jacyś Corleonesi, ale mogą oni być jedynie dalekimi cieniami i pociotkami rodziny "cosci" Corleone, albo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Taki klimat Sycylii i mafijnych rodzin można znaleźć tylko u Puzzo. Bardzo dobra pozycja.

Taki klimat Sycylii i mafijnych rodzin można znaleźć tylko u Puzzo. Bardzo dobra pozycja.

Pokaż mimo to

Taka ta książka nijaka, temat niby fajny, mafijne porachunki, omerta itp. Itd. Jednak jakoś to nudnawe było, a zakończenie niczym z harlequina. Duże rozczarowanie.

Taka ta książka nijaka, temat niby fajny, mafijne porachunki, omerta itp. Itd. Jednak jakoś to nudnawe było, a zakończenie niczym z harlequina. Duże rozczarowanie.

Pokaż mimo to

Klasyczny Puzo. Wszystko czego można spodziewać w książce o włoskiej mafii w USA. Mamy klasyczne mafijne porachunki, sprzedajnych stróżów prawa i zemstę w sycylijskim stylu. Dla miłośników Puzo przyjemna i szybka lektura, coś co już człowiek dobrze zna i sprawia przyjemność. Jeżeli ktoś Puzo nie lubi lub nie zna to powinien jednak zacząć od klasyki czyli Ojciec Chrzestny.

Klasyczny Puzo. Wszystko czego można spodziewać w książce o włoskiej mafii w USA. Mamy klasyczne mafijne porachunki, sprzedajnych stróżów prawa i zemstę w sycylijskim stylu. Dla miłośników Puzo przyjemna i szybka lektura, coś co już człowiek dobrze zna i sprawia przyjemność. Jeżeli ktoś Puzo nie lubi lub nie zna to powinien jednak zacząć od klasyki czyli Ojciec Chrzestny.

Pokaż mimo to

Książka lekka w odbiorze, chociaż raczej nie jest arcydziełem. Fabuła taka raczej po łebkach. Takie popłuczyny po Ojcu Chrzestnym. Czyta się szybko, ale nic w pamięci nie zostaje.

Książka lekka w odbiorze, chociaż raczej nie jest arcydziełem. Fabuła taka raczej po łebkach. Takie popłuczyny po Ojcu Chrzestnym. Czyta się szybko, ale nic w pamięci nie zostaje.

Pokaż mimo to

Mario Puzo - ,, Omerta ‘’. Drugie spotkanie z tym pisarzem. Co mogę powiedzieć o tej książce, jest dobra, chociaż prawdę powiedziawszy liczyłem na arcydzieło. Biorąc książkę w półki wiedziony przeczuciem, a może to była nadzieja ? Pragnienie ? po lekturze ,, Ojca chrzestnego ‘’ liczyłem na również taką sama spektakularną bombę atomową. No cóż….

Jest parę dobrych momentów w tej książce. Młodzieńcze lata na Sycylii Astorre Violi. Piękne widoki, piękne tradycje i piękna pogoda .

Na duży plusik zasługuje również mnogość niezwykle barwnych bohaterów. Rodzina Aprile. Agent federalny Kurt Cilke i jego żona. Bracia Sturzo. Stace Heskow. Marrian Rubio. Tony Portella, Aspinella Washington. Cóż za kolorowa plejada gwiazd. Autor pokazał wszystkie słabości, słabostki, nałogi i charakter jaki cechuje ludzi. Wszystko zależne od daty urodzenia, wychowania, wyniesienia z domu wartości, obcowania z ludźmi, środowiska w jakim się otaczamy , cech nabytych i cech dziedzicznych. Wrodzonych. Piękna robota Panie Puzo.
Wielkie pieniądze. Chciwość. Pogarda i szacunek dla życia. Okazywanie i brak litości. Szacunek dla wartości, szacunek dla rodziny, w końcu szacunek dla tradycji nie tylko tej wywodzącej się prosto z kręgów mafii, ale także tradycji kulturowej, tradycji przywiązania do miejsca urodzenia, miejsca wychowywania. Te pole. Ten ogród. Ten dom. Ci ludzie. Ty. Ona. Oni. I ja. Jestem u siebie. Jestem Sycylijczykiem, a to coś znaczy. I muszę okazywać, i pokazywać to przez całe życie skąd jestem, skąd się wywodzę i co sobą i swoim postępowaniem reprezentuję.
Mogę być Donem. Mieć na lokatach miliony dolarów, a kto zabroni mi hodować pomidory czy sadzić drzewa oliwne czy sprzedawać na dużą skalę makaron. Mogę hodować kwiaty, cokolwiek co odpręża i choć na moment myli moich konkurentów i urząd skarbowy.

Przebiegłość. Chytrość. Klaun ? Tylko z pozoru, tylko z pierwszego, aczkolwiek nieuważnego wejrzenia jakże mylnego. Jestem płonącą kometą, która spadnie na ziemię niszcząc swoich wrogów, jest różnica pomiędzy słowem, a czynem. Jestem ? śmieszną przepowiednią, obietnicą złożoną wiele lat temu komuś mi bardzo bliskiemu , jestem tajemnicą, która nosi maskę, i za nią liczy swe łzy …..jestem płonącą kometą…….jestem milczącym się klaunem , błaznem , jestem łzą i śmiejącą się twarzą…..jestem sobą………umiesz rozeznać moją prawdziwą naturę ? Taki właśnie jest główny bohater Astorre Viola.

Pieniądze. Władza. Czy tam gdzie zaczynają się wielkie pieniądze i władza kończy się sprawiedliwość i zaczyna się naginanie prawa ? Czy można zboczyć z drogi prawości będąc zbyt nadgorliwym ? Można i taki przypadek pokazany jest w przypadku agenta federalnego Kurta Cilke.
Nawet święty jest notorycznie wodzony na pokuszenie, a może właśnie święty jest poddawany szeptom , zakusom , bo i frajda większa w piekle kiedy święty zboczy ze swoje drogi prawości.

Dlaczego tylko dobra ? Mario Puzo przesadził ze szczęśliwym zakończeniem. Nikt z rodziny Aprile nie zginął, padali wszyscy trupem tylko nie RODZINA. Trochę to zbyt cukierkowo wyglądało. I dlatego też właśnie z tego powodu się czepiam. Wyszło bajkowo. Mogło wyjść bardziej realistycznie jeżeli rozgrywki, porachunki mafijne wyglądały by jak mecz dwóch równych sobie drużyn. Gol z prawa, potem gol z lewa, albo dwa gole z prawa, wnerwienie , znowu gol z prawa, zdenerwowanie połączone z w………m i gol za golem z lewa. Tak to moim skromnym zdaniem powinno wyglądać. Także autor przesadzić z lukrem. Wszystko kończy się jak w najlepszym porządku, wymarzonym wręcz. Happy end wręcz szablonowy. Walt Disney by nie powstydził się takiego zakończenia.
Rodzinka zostaje przy majątku, główny bohater bierze ślub ze swoją miłością , która była co prawda prostytutką, ale jej wybaczył i ona nie będzie go więcej zdradzać. Agent gryzie ziemię, reszta gnije w więzieni u śpiewa acapella ,, Czarny chleb i czarna kawa opętani samotnością ‘’ czyli wielki smutek po rozstaniu się z pieniędzmi, luksusem ,a może przede wszystkim z wolnością. Inni jeszcze wąchają kwiatki od spodu, swoje kwiatki rzec jasna. Zakończenie miód malina, które do mnie niestety nie przemawia. Zasłodziło mnie nie miłosiernie aż zęby bolą.
Zakończenie z pazurem nadało by mistrzowskich szlifów temu czemuś bo mogło by być jak w przypadku ,,Ojca chrzestnego ‘’ brylancikiem. Ale nie jest, a miało szansę.

Reasumując. Nie jest naprawdę źle. Jest dobrze, tylko w tym przypadku dobrze wypadło blado. Szkoda, liczyłem na prawdziwe arcydzieło. Zabrakło naprawdę niewiele……wystarczyło mniej cukru , a więcej rozwagi. Pomysłowości nie brakowało……więc czemu ? Nie wiem.

Mario Puzo - ,, Omerta ‘’. Drugie spotkanie z tym pisarzem. Co mogę powiedzieć o tej książce, jest dobra, chociaż prawdę powiedziawszy liczyłem na arcydzieło. Biorąc książkę w półki wiedziony przeczuciem, a może to była nadzieja ? Pragnienie ? po lekturze ,, Ojca chrzestnego ‘’ liczyłem na również taką sama spektakularną bombę atomową. No cóż….

Jest parę dobrych momentów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra powieść. Polecam jednak wcześniej przeczytać wcześniejsze książki autora aby łatwiej zrozumieć honor opisywanych mafiozów. Czemu jeszcze filmu nie nakręcono?!

Bardzo dobra powieść. Polecam jednak wcześniej przeczytać wcześniejsze książki autora aby łatwiej zrozumieć honor opisywanych mafiozów. Czemu jeszcze filmu nie nakręcono?!

Pokaż mimo to

Lubię Mario Puzo, jednakże akurat ten tytuł nie jest moim ulubionym. Jeżeli ktoś chce zaczynać przygodę z tym autorem - to raczej nie od tego tytułu.

Lubię Mario Puzo, jednakże akurat ten tytuł nie jest moim ulubionym. Jeżeli ktoś chce zaczynać przygodę z tym autorem - to raczej nie od tego tytułu.

Pokaż mimo to