Omerta

Szybka akcja, sporo wątków. To solidnie napisana książka sensacyjna, którą z przyjemnością można pochłonąć w ciągu wieczoru lub kilku dni. Na minus kilka dość mało prawdopodobnych związków pomiędzy głównymi bohaterami.

Szybka akcja, sporo wątków. To solidnie napisana książka sensacyjna, którą z przyjemnością można pochłonąć w ciągu wieczoru lub kilku dni. Na minus kilka dość mało prawdopodobnych związków pomiędzy głównymi bohaterami.

Pokaż mimo to

Raczej przeciętna i rzeczywiście wtórna. Przeczytałam 2 tygodnie temu, a już mam trudność z przypomnieniem sobie, o czym była. Mario Puzo chyba pisał ją pod presją czytelników i redakcji, na fali zainteresowania tą tematyką. Spodziewam się, że to samo może się przydarzyć gdy Martin w końcu wyda kolejną część Gry o Tron...

Raczej przeciętna i rzeczywiście wtórna. Przeczytałam 2 tygodnie temu, a już mam trudność z przypomnieniem sobie, o czym była. Mario Puzo chyba pisał ją pod presją czytelników i redakcji, na fali zainteresowania tą tematyką. Spodziewam się, że to samo może się przydarzyć gdy Martin w końcu wyda kolejną część Gry o Tron...

Pokaż mimo to

Po tej książce spodziewałem się naprawdę wiele. Mario Puzo zdołał już mnie pozytywnie zaskoczyć swoimi książkami m.in.: "Ojciec Chrzestny", "Sycylijczyk" oraz "Czwarty K". Uważam, że "Omerta" również trafi na listę moich ulubionych książek. Uważam, że Mario Puzo pisze świetnie, a jego dość nietypowe pióro przyciąga uwagę czytelnika i zachęca do dalszego sięgania po jego książki. Na moim biurku już leżą kolejne części z sagi o Rodzinie Corleone i szczerze już nie mogę się doczekać, aż po nie sięgnę mimo, że część trzecią oraz czwartą napisał Mark Winegardner, a nie sam Puzo.

Książka również dotyczy mafii, choć nie jest bezpośrednio związana z Rodziną Corleone. Jest o niej jedynie dość przyjemna wzmianka, która wywołuje uśmiech na ustach. Nie chcę spojlerować, więc dodam tylko, że w powieści śledzimy poczynania Astorrego Violi, który stara się odnaleźć mordercę swojego stryja Raymonda Aprila i dowiedzieć się, na czym polega spisek wymierzony przeciw niemu.

Najbardziej spodobał mi się lekki charakter książki. Lektura nie męczyła, a wręcz przeciwnie odprężała. Była takim balsamem na serce po "Ojcu Chrzestnym" oraz "Sycylijczyku", które trzymały kurczowo w napięciu i nie chciały choć trochę poluźnić węzła. Uważam, że każdy, kto ma dość ciężkich lektur, kryminałów, powinien sięgnąć po "Omertę". Bardzo skutecznie działa.

Mam jedno, a w sumie dwa zastrzeżenia do książki. Brakowało mi napięcia oraz rozbudowanej intrygi, która gościła w większości książek Puza. Brakowało mi tej nutki podekscytowania, którą czułem, przy każdym kontakcie z powieścią. Ponad to odczułem boleśnie brak rozbudowanych opisów, którymi Puzo zauroczył mnie w pozostałych swoich książkach. Zawsze były one malownicze, opisywały ciekawie okoliczności, przyrodę. tymczasem w "Omercie" autor nie przyłożył do tego uwagi, pisując szerzej jedynie bohaterów i ich przeszłość, chociaż tego też było niewiele.

Jednak mimo wszystko gorąco zachęcam do zapoznania się z książką Maria Puzo: "Omertą". Pozwala ona trochę odetchnąć i spędzić miłe wieczory przy lekturze.
Gorąco polecam!!!
Piotr Drwięga

Po tej książce spodziewałem się naprawdę wiele. Mario Puzo zdołał już mnie pozytywnie zaskoczyć swoimi książkami m.in.: "Ojciec Chrzestny", "Sycylijczyk" oraz "Czwarty K". Uważam, że "Omerta" również trafi na listę moich ulubionych książek. Uważam, że Mario Puzo pisze świetnie, a jego dość nietypowe pióro przyciąga uwagę czytelnika i zachęca do dalszego sięgania po jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co tu dużo pisać, typowy Puzo - dla mnie bardzo dobra pozycja. Czytało mi się świetnie.

Co tu dużo pisać, typowy Puzo - dla mnie bardzo dobra pozycja. Czytało mi się świetnie.

Pokaż mimo to

Świetnie mi się to czytało. Jak zwykle zresztą reszta. Uwielbiam narracje Puzo!

Świetnie mi się to czytało. Jak zwykle zresztą reszta. Uwielbiam narracje Puzo!

Pokaż mimo to

Ostatnia część mafijnej trylogii Mario Puzo podobała mi się, ale nie zrobiła aż tak wielkiego wrażenia jak poprzedniczki. Sieć intryg i fabuła całkiem dobrze zbudowane i przedstawione, ale gdzieś w tym wszystkim zabrakło mi trochę klimatu z Ojca Chrzestnego czy sycylijskiego słońca z Sycylijczyka. Ciągle jest to wartościowa pozycja, ale bez tego efektu wow. Niemniej ci, którym do gustu przypadły wcześniejsze części trylogii tu też powinni być zadowoleni po lekturze.

Ostatnia część mafijnej trylogii Mario Puzo podobała mi się, ale nie zrobiła aż tak wielkiego wrażenia jak poprzedniczki. Sieć intryg i fabuła całkiem dobrze zbudowane i przedstawione, ale gdzieś w tym wszystkim zabrakło mi trochę klimatu z Ojca Chrzestnego czy sycylijskiego słońca z Sycylijczyka. Ciągle jest to wartościowa pozycja, ale bez tego efektu wow. Niemniej ci,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Omerta opowiada o relacji ojca Dona Raymonde Aprille z przybranym synem Astorre Viola. Po śmierci tego pierwszego ten drugi musi stawić czoła niebezpieczeństwom nie tylko ze strony innych mafijnych rodzin, ale dodatkowo ma na głowie policję oraz FBI. Główny bohater jest tutaj przedstawiony jako bardzo przebiegły i pomysłowy mafioso, który po kolei radzi sobie z kolejnymi trudnościami. Tak wykreowanej postaci aż chce się kibicować i trzymać za nią kciuki, aby ostatecznie wszystko poszło po jej myśli.

Niestety niektóre postacie są w tej powieści przerysowane, mam tu na myśli policjantkę Aspinnellę Washington. W Omercie jest ona przedstawiona jako prawdziwa femme fatale, która nie cofnie się przed niczym, szukając zemsty. Jest ona niczym Sylvester Stallone znany z filmów o Rambo. Przedstawiona została również postać innej kobiety – Nicole Aprille. Jest ona przedstawiona jako typowa kobieta sukcesu, która, tak jak Aspinnella, nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swój cel. W Omercie Puzo przedstawił policję oraz FBI jako skorumpowane organizacje, które współpracują z mafią. Z jednej strony mamy bohaterów, którzy chcą rozpracować przestępcze grupy, przyjmując od nich łapówki. Z drugiej strony widzimy policjantów chcących się wzbogacić kosztem utraty reputacji i pracy.

Omerta opowiada o relacji ojca Dona Raymonde Aprille z przybranym synem Astorre Viola. Po śmierci tego pierwszego ten drugi musi stawić czoła niebezpieczeństwom nie tylko ze strony innych mafijnych rodzin, ale dodatkowo ma na głowie policję oraz FBI. Główny bohater jest tutaj przedstawiony jako bardzo przebiegły i pomysłowy mafioso, który po kolei radzi sobie z kolejnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mario Puzo zmarł w 1999 roku. Pierwsze wydanie „Omerty” ukazało się rok później. Podobno zdążył je dokończyć, ale… mam drobne wątpliwości. W książce pojawia się cosca corleonesich (grupa mafijna z Corleone), a to wystarczyło, aby wydawca reklamował „Omertę” jako część cyklu, mającego związek z „Ojcem chrzestnym”.
Akcja „Omerty” toczy się w latach dziewięćdziesiątych, głównie w USA i na Sycylii, choć nie tylko.

Raymonde Aprile, stary mafijny don, na starość rozdał całe swoje przestępcze imperium i postanowił żyć w zgodzie z prawem i społeczeństwem. Zostawił sobie, a tym samym także trójce dzieci i bratankowi, legalne, dobrze prosperujące banki. Zresztą, dzieci wychował z dala od swoich interesów, córka jest wziętą prawniczką, jeden syn świetnie ustawił się w telewizji, drugi w wywiadzie wojskowym – to praworządni, zamożni Amerykanie. Inaczej pokierował wychowaniem bratanka. Astorre Viola całe życie przygotowywany był do ochrony dzieci donna Aprile, ich życia i interesów, w mafijnym stylu… gdyby taka potrzeba zaistniała. I, oczywiście, zaistniała.

Raymonde Aprile zostaje zamordowany, zastrzelono go, gdy wychodził z kościoła. Komu mogło zależeć na jego śmierci? Wycofał się, nikomu nie wadził, wrogów się pozbył… prawie, pozostałych wpakowało za kratki FBI, więc kto i dlaczego… a może, po co? Wtedy do akcji wchodzi Astorre Viola, któremu don zlecił zadanie ochraniania rodziny. Zapisał mu też w testamencie 51 procent akcji banków – reszta należy do dzieci – oraz absolutnie zabronił ich sprzedaży.

Podobnie jak w „Ojcu chrzestnym” i w tej powieści sympatia czytelnika jest po stronie młodego Astorre Violi, bo organy ścigania, to jest policja i FBI, okazują się albo cynicznie skorumpowane, albo kierują się zasadą „cel uświęca środki”, a więc i tak działają nieetycznie i łamią prawo.

Autor starał się wzbogacić powieść, prezentując rozliczne i bardzo różne osobowości, postawy, zachowania, motywy… nieco przerysowana jest czarna policjantka Aspinella Washington, ale dylematy agenta federalnego Kurta Cilke, wydają się godne uwagi.

Pozycja obowiązkowa dla miłośników powieści mafijnych, ale uprzedzam, że do poziomu „Ojca chrzestnego” jednak jest jej dość daleko.

Mario Puzo zmarł w 1999 roku. Pierwsze wydanie „Omerty” ukazało się rok później. Podobno zdążył je dokończyć, ale… mam drobne wątpliwości. W książce pojawia się cosca corleonesich (grupa mafijna z Corleone), a to wystarczyło, aby wydawca reklamował „Omertę” jako część cyklu, mającego związek z „Ojcem chrzestnym”.
Akcja „Omerty” toczy się w latach dziewięćdziesiątych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podczas wystawiania opinii zawahałam się między oceną 6 i 7. Z podpowiedzią skali oceniania uznałam ostatecznie, że jest to książka dobra(6 gwiazdek).
Omerta różni się nieco od innych mafijnych historii przedstawionych przez Puzo, ale jednocześnie nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Wplecenie wątku policji i FBI jest chyba główną nowością ze strony autora. Wielki plus za ukazanie silnych kobiet obracających się w kręgach władzy i mających wpływ na mężczyzn zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej. Czytanie Omerty było dla mnie oczywiście przyjemnością, ponieważ Puzo, jego poczucie humoru, umiejetność kreowania mafijnych intryg, spisków oraz fikcyjnego świata składają się na miłe doznania czytelników. Jednak mając styczność z wcześniejszymi publikacjami autora stwierdzam, że zabrakło mi bliżej nieokreślonego ,tego czegoś’ (kwestia wydania książki po śmierci Puzo być może miała wpływ na całokształt Omerty).

Podczas wystawiania opinii zawahałam się między oceną 6 i 7. Z podpowiedzią skali oceniania uznałam ostatecznie, że jest to książka dobra(6 gwiazdek).
Omerta różni się nieco od innych mafijnych historii przedstawionych przez Puzo, ale jednocześnie nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Wplecenie wątku policji i FBI jest chyba główną nowością ze strony autora. Wielki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po kilku latach wróciłem do jego twórczości i o ile sama Omerta nie jest szczególnie wybitna, jak chociażby Ojciec Chrzestny, to miło wrócić na Sycylię i Nowego Jorku. Dobra przygoda w stylu za jaki polubiłem Mario. Typowy Puzo.

Po kilku latach wróciłem do jego twórczości i o ile sama Omerta nie jest szczególnie wybitna, jak chociażby Ojciec Chrzestny, to miło wrócić na Sycylię i Nowego Jorku. Dobra przygoda w stylu za jaki polubiłem Mario. Typowy Puzo.

Pokaż mimo to