Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Witamy z powrotem Komisarzu!
Jestem szczerze zaskoczona jak wiele w tej książce się wydarzyło i naprawdę nie umiałabym wskazać momentu, w którym można poczuć się znudzonym. Wiktor zaskakuje nas po raz kolejny swoim nieszablonowym myśleniem i dosyć łatwo udaje mu się łączyć większość faktów, lecz nie ma to tamto, Forst i tak zostaje wciągnięty w dość zawiłą intrygę i kilkukrotnie można przeżyć chwilę grozy, kiedy na szali jest jego życie.


-
-możliwe spoilery(?)


Bohaterem tej części jest zdecydowanie Osica, który mimo swojego stanu (młody nie jest, nie ukrywajmy) jest niezawodnym robotem wielozadaniowym, łączącym w sobie cechy dobrego opiekuna dla psa, niańki dla niesfornego komisarza i zdarzyła mu się również rola swatki, za którą stoję murem. Jego zawziętość w dążeniu do celu jest naprawdę godna podziwu tak samo jak i jego stalowe nerwy.

W tym tomie to Olga wiodła prym i można by powiedzieć, że grała pierwsze skrzypce, ale czy słusznie? Pod koniec książki to już w sumie sama nie wiem, zdołałam ją wykląć, współczuć jej a na koniec zaśmiać się ze słabego żartu.
Zdecydowanie brakowało mi w tym wszystkim mocnej ręki Dominiki, za którą stęskniłam się jak diabli. Mam nadzieję, że będzie mogła nas czymś zaskoczyć w przyszłości (może kolejny występ w uniwersum warszawskich prawników?)
No i Wiktor. Mam nadzieję, że zgarnie psa z chaty i jeszcze go spotkamy. Forst zdecydowanie potrzebuje wakacji (które mam nadzieję będziemy mogli przeżyć z nim)
Facetowi zajęło dość długo by pojąć, że nie zawsze musi cierpieć za wszystkich i dzięki ci Mrozie, że przekonał się o tym i zaczął myśleć o swojej przyszłości w kolorach.

Nie mogę doczekać się kontynuacji polskiego Chucka Norrisa, Jamesa Bonda, Ojca Mateusza i innego dzielnicowego kozaka, jakim Forst stał się w oczach, wykreowanej w świecie Remigiusza, społeczności.

Witamy z powrotem Komisarzu!
Jestem szczerze zaskoczona jak wiele w tej książce się wydarzyło i naprawdę nie umiałabym wskazać momentu, w którym można poczuć się znudzonym. Wiktor zaskakuje nas po raz kolejny swoim nieszablonowym myśleniem i dosyć łatwo udaje mu się łączyć większość faktów, lecz nie ma to tamto, Forst i tak zostaje wciągnięty w dość zawiłą intrygę i...

Część jeszcze lepsza niż poprzednia. Klimat świetny i naprawdę trudno jest się oderwać od czytania.

Część jeszcze lepsza niż poprzednia. Klimat świetny i naprawdę trudno jest się oderwać od czytania.

Jedna z moich ulubionych serii. Do połowy książka może wydawać się nużąca (tak też myślałam czytając tę część), dlatego odłożyłam ją na rzecz innych serii, lecz po jakimś czasie wróciłam i dokończyłam praktycznie na jednym wdechu. Polecam każdemu, kto lubi surowe, skandynawskie kryminały, Millennium z resztą uchodzi za klasyk, co po lekturze tej części mnie nie dziwi. Postacie są charakterne, przez rozległe opisy odczuć bohaterów możemy wniknąć w ich tok rozumowania przez co łatwiej jest nam ich zrozumieć. Mikael jak i Lisbeth nadają na podobnych falach w trakcie wspólnej pracy przez co aż przyjemnie obserwuje się ich "w terenie".

Jedna z moich ulubionych serii. Do połowy książka może wydawać się nużąca (tak też myślałam czytając tę część), dlatego odłożyłam ją na rzecz innych serii, lecz po jakimś czasie wróciłam i dokończyłam praktycznie na jednym wdechu. Polecam każdemu, kto lubi surowe, skandynawskie kryminały, Millennium z resztą uchodzi za klasyk, co po lekturze tej części mnie nie dziwi....