Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku 2020 świat się zatrzymał. Schowaliśmy się w swoich domach aby przeczekać kataklizm, który na nas spadł. A może sami go na siebie sprowadziliśmy?

Karolina Korwin Piotrowska zaprosiła różnych ludzi: artystów, dziennikarzy, medyków, znawców kultury i ludzkich dusz, architektów i inżynierów, i zapytała ich o ten nietypowy rok.

„Chciałam zadać wiele prostych pytań, uważnie słuchać znacznie mądrzejszych od i bardziej doświadczonych, chciałam porozmawiać o tym, co nadchodzi” - czytamy na okładce.

Zarówno dobór osób jak i pytań był nieprzypadkowy. Autorka zadawała wiele pytań na temat codziennego życia. Czytając odpowiedzi znanych ludzi niejednokrotnie łapałam się na tym, że myślałam: „Hej! Ja też tak miałam. Ja też to zauważyłam.” Ale rozmówcy zwrócili również uwagę na wpływ pandemii na aspekty życia, których nie analizowałam. O których mam wrażenie, że zapomniałam lub mnie nie dotyczyły.

Czytając tę pozycję na przełomie 2021 i 2022 czułam się trochę dziwnie. Niby omawiano wydarzenia współczesne, ale czułam się od nich bardzo oddalona. Mam wrażenie, że w ciągu ostatnich dwóch lat nasza rzeczywistość tak szybko się zmienia, że to co było „oburzające” pół roku temu, teraz jest normą. Jest to zatrważające.

Wracając do samych wywiadów. Ich układ jest prosty. Każdy jest zatytułowany, a pod tytułem umieszczono krótką notatkę na temat rozmówcy. Rozmowa jest prowadzona w ten sposób, że masz wrażenie, że czytasz transkrypcję rozmowy dwóch bliskich znajomych. Czyta się to bardzo dobrze, choć czasem trzeba książkę odłożyć na bok i przemyśleć pewne kwestie.

Lektura „Resetu” zmusza do myślenia. To bardzo dobra pozycja opowiadająca o naszej rzeczywistości. Pozwala spojrzeć na ostatnie wydarzenia z innej, szerszej perspektywy.

Na początku 2020 świat się zatrzymał. Schowaliśmy się w swoich domach aby przeczekać kataklizm, który na nas spadł. A może sami go na siebie sprowadziliśmy?

Karolina Korwin Piotrowska zaprosiła różnych ludzi: artystów, dziennikarzy, medyków, znawców kultury i ludzkich dusz, architektów i inżynierów, i zapytała ich o ten nietypowy rok.

„Chciałam zadać wiele prostych pytań,...

Kiedyś brałbym całą opowieść w ciemno. Przepadałabym jak przysłowiowa śliwka w kompot. Rozpłynęłabym się nad romantyczną historią. Jednak zmieniam się. Inaczej patrzę na świat. Inaczej patrzę na ludzi i ich historię. Podczas lektury zauważyłam, że bardzo drażni mnie stereotypowe traktowanie kobiet i mężczyzn. I uważam, że pewne kwestie, które stanowiły "zapychacz" w treści książki mogły być pominięte.
Sama historia też jest niezbyt realna, a postawa bohaterów nie do przyjęcia. Rozumiem, że się bali, ale nie rozmawiać o fundamentalnych sprawach to tchórzostwo. Ich nieracjonalne zachowanie nie pozwala mi "kupić " tej historii. W zamyśle miała być to historia romantyczna i wzruszająca, a wyszło trochę inaczej...
Postacie były dość płaskie mimo ich licznych przemyśleń, a Garrett był straszny. Miałam wrażenie, że próbuje osaczyć Therese. Nie tak chyba wygląda miłość?
A największym absurdem była naiwność głównego bohatera. Wyrzucać listy w butelce do morza i myśleć, że nikt ich nie znajdzie i nie przeczyta. Ech!
Z zalet na pewno trzeba wypunktować długość książki. Była krótka i całkiem nieźle się ją czytało ("wciągała" dopiero po ok. 50-60 stronach).
Ogólnie książka nie była taka zła jak wynika z tej opinii, ale nie wiem co jeszcze dobrego mam o niej napisać :)

Kiedyś brałbym całą opowieść w ciemno. Przepadałabym jak przysłowiowa śliwka w kompot. Rozpłynęłabym się nad romantyczną historią. Jednak zmieniam się. Inaczej patrzę na świat. Inaczej patrzę na ludzi i ich historię. Podczas lektury zauważyłam, że bardzo drażni mnie stereotypowe traktowanie kobiet i mężczyzn. I uważam, że pewne kwestie, które stanowiły "zapychacz"...

Lekka, zabawna, nieskomplikowana. Taka na miłe wieczory. Większość książki przeczytałam narzeczonemu. Sporo śmiechu przy tym było. Mam tylko nadzieję, że nasz kot nie jest taki wredny ;)

Lekka, zabawna, nieskomplikowana. Taka na miłe wieczory. Większość książki przeczytałam narzeczonemu. Sporo śmiechu przy tym było. Mam tylko nadzieję, że nasz kot nie jest taki wredny ;)

Niby książka nie o wspinaniu, a jednak całkiem sporo jest w niej wspinania :). Reportaż pani Lassoty opowiada o ludziach, których oczarowała Góra Gór. Którzy żyją w jej cieniu. Historie ludzi, na które cień rzucił Everest okraszone są genialnymi fotografiami i przemyśleniami autorki. Książka pełna jest opisów życia w bazie pod najwyższą górą świata. Jest zapisem wydarzeń pod Everestem w sezonie 2019. Nie był to może rok obfitujący w przełomowe wydarzenia w świecie himalaizmu. Nie był to również wyjątkowo tragiczny rok. Jednak pod Everestem zawsze coś się dzieje. Baza wypchana jest do granic możliwości ludźmi, którzy przyjechali tam spełniać swoje marzenia, udowadniać coś innym, spełniać swoje cele, realizować się sportowo albo ustanawiać nowe rekordy. Okazuje się, że jeśli jesteś bardzo kreatywny możesz być pierwszą osobą na Evereście, która... Góra ta przyciąga ludzi jak magnes. Różnych. Młodych, starszych, kobiety, mężczyzn. Ale są również pod Everestem ludzie, którzy żyją ze wspinania. Przewodnicy, właściciele agencji i szerpowie. Everest na pewno nie jest tą górą co kiedyś. Niby nikogo nie można wnieść na szczyt, ale... Możesz mieć mnóstwo tlenu, najlepszych przewodników, kilku szerpów, najlepsze jedzenie, najwygodniejszy namiot. Czy to pomaga? Okazuje się, że i tak i nie. Wielu ludzi zawraca na różnych etapach. Jedni zetkną się ze śmiercią i to ich przerazi. Inni poddadzą się na Icefallu. Jeszcze innych pokona choroba wysokościowa.
Reportaż "W cieniu Everestu" opowiada o tym wszystkim. Książka ta jest pełna treści i czyta się ją wspaniale. A fotografie ogląda się jeszcze lepiej. Opowieść ta zmusza do myślenia.

Niby książka nie o wspinaniu, a jednak całkiem sporo jest w niej wspinania :). Reportaż pani Lassoty opowiada o ludziach, których oczarowała Góra Gór. Którzy żyją w jej cieniu. Historie ludzi, na które cień rzucił Everest okraszone są genialnymi fotografiami i przemyśleniami autorki. Książka pełna jest opisów życia w bazie pod najwyższą górą świata. Jest zapisem wydarzeń...

Z prozom pani Witkiewicz miałam jak na razie same pozytywne spotkania. "Uwierz w Mikołaja" nie jest złą książką, ale nie jest też najlepszym dziełem autorki. Czyta się ją lekko i przyjemnie. Taka cukierkowa opowieść idealna przed świętami. Momentami zabawna, momentami wzruszająca. Chciałoby się powiedzieć, że to książka idealna. Mi jednak coś w niej nie pasowało. Może to przez złe nastawienie. Przeczytałam wcześniej nienajlepszą opinię i chyba się do książki uprzedziłam. Historia w niej opowiedziana jest zbyt cukierkowa. Ja wiem, że takie są opowieści świąteczne (kilka takich nawet lubię), ale tutaj ilość tych szczęśliwych przypadków chyba wykracza poza wszelką skalę. Dużo jest też bohaterów, którzy nie są bardzo skomplikowani. Może to przez ich mnogość. Nie da się dobrze przedstawić charakteru tak wielu postaci na tak niewielu stronach. Nie podobały mi się także wstawki radiowe na początku każdego rozdziału. Moim zdaniem po prostu nie pasują. Niewiele wnoszą i są jakoś oderwane od całości.
Generalnie nie polecam, ale też nie odradzam. Mam do niej raczej neutralny stosunek.

Z prozom pani Witkiewicz miałam jak na razie same pozytywne spotkania. "Uwierz w Mikołaja" nie jest złą książką, ale nie jest też najlepszym dziełem autorki. Czyta się ją lekko i przyjemnie. Taka cukierkowa opowieść idealna przed świętami. Momentami zabawna, momentami wzruszająca. Chciałoby się powiedzieć, że to książka idealna. Mi jednak coś w niej nie pasowało. Może to...

Ostatnie spotkanie z sagą moich nastoletnich lat. Nadal nie jestem pewna po co powstał ten tom. Jako dorosła osoba widzę w nim chyba same niedorzeczności. Naprawdę ciężko się to czyta. Jeśli kiedyś będę sobie chciała przypomnieć tę serię, to na pewno pominę trzy ostatnie tomy :D

Ostatnie spotkanie z sagą moich nastoletnich lat. Nadal nie jestem pewna po co powstał ten tom. Jako dorosła osoba widzę w nim chyba same niedorzeczności. Naprawdę ciężko się to czyta. Jeśli kiedyś będę sobie chciała przypomnieć tę serię, to na pewno pominę trzy ostatnie tomy :D

Przypominania cyklu "Zmierzch" ciąg dalszy. Niestety, nie mogę o niej powiedzieć nic dobrego. O ile "Zmierzch" po latach był nawet strawny, to każdy kolejny tom był coraz gorszy.

Przypominania cyklu "Zmierzch" ciąg dalszy. Niestety, nie mogę o niej powiedzieć nic dobrego. O ile "Zmierzch" po latach był nawet strawny, to każdy kolejny tom był coraz gorszy.

Powrót po latach. Nawet nie pamiętam już co mnie skusiło na powtórzenie cyklu, w którym zaczytywałam się jako nastolatka. Jednak to zrobiłam i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczono. Jako młoda dziewczyna mogłam czytać gorsze rzeczy. Ba, na pewno czytywałam gorsze rzeczy. Nie mam co do tego wątpliwości. Nie powiem, że cykl "Zmierzch" to bardzo dobre książki. Nie powiem też, że to totalny gniot. Ma swoje wady i zalety. Największą wadą jest jednak to, że powstały kolejne części "Zmierzchu". Gdyby cykl zakończył się na pierwszym tomie, to wszystko byłoby dobrze ;) Chociaż "Księżyc w nowiu" miał jeszcze jako taki sens.

Powrót po latach. Nawet nie pamiętam już co mnie skusiło na powtórzenie cyklu, w którym zaczytywałam się jako nastolatka. Jednak to zrobiłam i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczono. Jako młoda dziewczyna mogłam czytać gorsze rzeczy. Ba, na pewno czytywałam gorsze rzeczy. Nie mam co do tego wątpliwości. Nie powiem, że cykl "Zmierzch" to bardzo dobre książki. Nie powiem...

Powrót po latach. Nawet nie pamiętam już co mnie skusiło na powtórzenie cyklu, w którym zaczytywałam się jako nastolatka. Jednak to zrobiłam i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczono. Jako młoda dziewczyna mogłam czytać gorsze rzeczy. Ba, na pewno czytywałam gorsze rzeczy. Nie mam co do tego wątpliwości. Nie powiem, że cykl "Zmierzch" to bardzo dobre książki. Nie powiem też, że to totalny gniot. Ma swoje wady i zalety. Największą wadą jest jednak to, że powstały kolejne części "Zmierzchu". Gdyby cykl zakończył się na pierwszym tomie, to wszystko byłoby dobrze ;)

Powrót po latach. Nawet nie pamiętam już co mnie skusiło na powtórzenie cyklu, w którym zaczytywałam się jako nastolatka. Jednak to zrobiłam i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczono. Jako młoda dziewczyna mogłam czytać gorsze rzeczy. Ba, na pewno czytywałam gorsze rzeczy. Nie mam co do tego wątpliwości. Nie powiem, że cykl "Zmierzch" to bardzo dobre książki. Nie powiem...

Strasznie długo męczyłam tę cieniutką książeczkę. Miałam chyba wobec niej zbyt wysokie oczekiwania.

Strasznie długo męczyłam tę cieniutką książeczkę. Miałam chyba wobec niej zbyt wysokie oczekiwania.