Harry Potter i Insygnia Śmierci

Ostatnią część sagi chciałabym potraktować jako podsumowanie całości.

Różnice między ekranizacją, a książką są spore, z korzyścią po stronie maszynopisu. Mimo, że filmy są przepięknie zagrane oraz nagrane, to brak im logiki przyczynowo-skutkowej i nie tłumaczą wielu istotnych wątków oraz relacji między postaciami.
Abstrahując od medium, to niestety saga jest wybrakowana pod względem światotwórczym. Jeśli zacznie się ją bardziej analizować, to można doszukać się wątpliwych reguł rządzących światem i nielogicznych sytuacji w fabule.

Samo zakończenie i jego wyjaśnienie w "Insygniach" jest trochę przekombinowane i wątpliwe. Osobiście wolę teorię o insygniach (wtedy nabrałyby należnego im znaczenia, które obiecuje tytuł) niż "magię miłości".

Na przestrzeni całej serii, a szczególnie w siódmej odsłonie trup ściele się gęsto. Zabrakło mi tego, żeby więcej z tych śmierci miało ładunek emocjonalny.

Generalnie całość była bardzo przyjemna i zdarzało się jej trzymać w napięciu. Na pewno cenię sobie "Harrego Pottera" za niepowtarzalny klimat i Hogwart, który na zawsze pozostanie w moim serduszku. Książki są poprawne. Ja już niestety nie jestem ich targetem, więc nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia - stąd 6/10.

Ostatnią część sagi chciałabym potraktować jako podsumowanie całości.

Różnice między ekranizacją, a książką są spore, z korzyścią po stronie maszynopisu. Mimo, że filmy są przepięknie zagrane oraz nagrane, to brak im logiki przyczynowo-skutkowej i nie tłumaczą wielu istotnych wątków oraz relacji między postaciami.
Abstrahując od medium, to niestety saga jest wybrakowana...

w połowie książki byłam skłonna dać jeszcze wyższą ocenę. potem się trochę popsuło.
niewątpliwie bawiłam się świetnie, akcja (pomimo dobrze znanej treści) całkiem mnie pochłonęła, a kilka fragmentów spowodowało fale mniejszych bądź większych wzruszeń.
obawiam się jednak, że chyba zaczęłam wyrastać z docelowej grupy odbiorców. choć może nie raziła mnie pewna infantylność, którą dostrzegłam np. w poprzedniej części, to mam żal wobec zmarnowanych wątków, które nie zostały rozwinięte tak, jak mogłyby być, postaci, które nie dostały szansy na opowiedzenie swojej historii i scen, które również mogłyby zostać o wiele lepiej napisane. z drugiej strony - gdybym dostała dokładnie to, czego bym teraz chciała, opowieść mogłaby być i zbyt brutalna, i mniej interesująca dla tych, dla których została napisana.
a moje wewnętrzne dziecko czerpało niesamowitą przyjemność z książki takiej, jaką ona jest.

w połowie książki byłam skłonna dać jeszcze wyższą ocenę. potem się trochę popsuło.
niewątpliwie bawiłam się świetnie, akcja (pomimo dobrze znanej treści) całkiem mnie pochłonęła, a kilka fragmentów spowodowało fale mniejszych bądź większych wzruszeń.
obawiam się jednak, że chyba zaczęłam wyrastać z docelowej grupy odbiorców. choć może nie raziła mnie pewna infantylność,...

Fantastyczna, wciągająca, nie można się oderwać…. I wiele więcej można powiedzieć o ostatniej części z serii o Harry’m Potterze. Jest tu wszystko: jest mrocznie, jest wiarygodnie, jest tez dużo ciepła, przyjaźni i miłości, które emanują z tej historii. Jeszcze raz powiem: ogromne brawa dla autorki za wykreowanie tak wspaniałego świata i bohaterów i za to, że każda książka z serii jest tak niesamowicie dobrze napisana i kipiąca od emocji, zarazem zabawna jak i mroczna. Pozycja dla każdego od 10 do 100 lat:) Insygnia śmierci oraz Książę Półkrwi to koje ulubione części.

Fantastyczna, wciągająca, nie można się oderwać…. I wiele więcej można powiedzieć o ostatniej części z serii o Harry’m Potterze. Jest tu wszystko: jest mrocznie, jest wiarygodnie, jest tez dużo ciepła, przyjaźni i miłości, które emanują z tej historii. Jeszcze raz powiem: ogromne brawa dla autorki za wykreowanie tak wspaniałego świata i bohaterów i za to, że każda książka z...

Pozwolę sobie napisać taką samą opinię do większości części cyklu o Harrym Potterze, bo w gruncie rzeczy o większości z nich mam bardzo podobne zdanie.
Książki te czytałem po raz pierwszy dawno temu, jako nastolatek a nawet dzieciak (wszak premiera polskiego przekładu Kamienia Filozoficznego do rok 2000). Kiedy czytałem je ponownie, już jako dorosły człowiek, wrażenia bardzo się zmieniły - dorosły czytelnik znajduje mnóstwo nieścisłości i momentami trochę się krzywi na infantylność niektórych fragmentów. Ale mimo to, moja ocena tych książek jest wysoka - nigdy nie zapomnę frajdy, jaką sprawiło mi ich czytanie za lat dziecięcych (Zakon Feniksa przeczytałem w 2-3 noce, a matka nawet chowała mi tę książkę, żebym poszedł już spać! xD). Nigdy też nie zapomnę konkursów organizowanych przez Andrzeja Polkowskiego - konkursów na najciekawsze tłumaczenia różnych dziwnych nazw. Na moją ocenę nie wpływają ani filmy, ani rzekome kontrowersje wokół osoby autorki - oceniam książki, a te przyprawiły moje dzieciństwo o odrobinę magii, za co zawsze będę wdzięczny.

Pozwolę sobie napisać taką samą opinię do większości części cyklu o Harrym Potterze, bo w gruncie rzeczy o większości z nich mam bardzo podobne zdanie.
Książki te czytałem po raz pierwszy dawno temu, jako nastolatek a nawet dzieciak (wszak premiera polskiego przekładu Kamienia Filozoficznego do rok 2000). Kiedy czytałem je ponownie, już jako dorosły człowiek, wrażenia...

Idealne zwieńczenie historii Harrego. Wiele świetnych wątków i postaci. Wiele wzruszających momentów i poznajemy sekrety pewnej postaci.

Idealne zwieńczenie historii Harrego. Wiele świetnych wątków i postaci. Wiele wzruszających momentów i poznajemy sekrety pewnej postaci.

Kolejne wakacje spędzone w towarzystwie HP. Ten ostatni tom pokazuje w przyspieszonym tempie dojrzewanie bohatera do podjęcia przez niego rozstrzygającej decyzji. Jak dla mnie, to najmroczniejsza i najsmutniesza część. Mimo zakończenia pozostaję z niedosytem, że nie ma już kolejnych opowieści o przygodach HP 😞

Kolejne wakacje spędzone w towarzystwie HP. Ten ostatni tom pokazuje w przyspieszonym tempie dojrzewanie bohatera do podjęcia przez niego rozstrzygającej decyzji. Jak dla mnie, to najmroczniejsza i najsmutniesza część. Mimo zakończenia pozostaję z niedosytem, że nie ma już kolejnych opowieści o przygodach HP 😞

Moim zdaniem książka ma za wiele wątków, straszny bałagan

Moim zdaniem książka ma za wiele wątków, straszny bałagan

Klasyk

Klasyk

kocham Harry'ego :) film również uwielbiam,
cóż więcej dodać ? :)

kocham Harry'ego :) film również uwielbiam,
cóż więcej dodać ? :)

Kontynuujemy Harrego jako lekturę na dobranoc dla moich synów. A ja mam fantastyczny reread. Ekscytujące jest przemierzanie korytarzy Hogwartu po raz kolejny i odkrywanie tajemniczych faktów dotyczących bohaterów, tak jakbyśmy sami tam byli.
Po sześciu latach nauki w szkole magii Hogwart Harry Potter musi stanąć do ostatecznego pojedynku ze swym śmiertelnym wrogiem – Lordem Voldemortem. Wcześniej jednak wykonać ma misję, powierzoną mu przez Albusa Dumbledora – dyrektora szkoły, który poświęcił swe życie by chronić Harry’ego. Nasz bohater ma znaleźć horkruksy – tajemnicze przedmioty, zawierające fragmenty duszy Voldemorta. Dopóki tego nie uczyni, czarnoksiężnik będzie mógł powracać ze świata zmarłych, nigdy tak naprawdę nie umierając. Niestety, Harry nie ma pojęcia, gdzie mógłby znaleźć horkruksy, więcej – nie wie nawet, czym mogą one być. Nie ma żadnego planu, który mógłby wcielić w życie. Zadanie utrudniają mu zwolennicy Voldemorta – Śmierciożercy, którzy zdają się czyhać na Harry’ego za każdym rogiem. Wraz z przyjaciółmi – Ronem Weasleyem i Hermioną Granger – wciąż zmienia miejsca pobytu, przenosi się z miejsca na miejsce, miota się w bezsilności, tocząc kolejne potyczki z przeciwnikami. W międzyczasie dowiaduje się wielu rewelacji na temat swojego mistrza – Albusa Dumbledor’a, które sprawiają, że postać dyrektora Hogwartu przestaje być tak idealna, jak się z początku zdawało. Ponadto Harry jest coraz bardziej wściekły na Dumbledore’a – ten bowiem nie pozostawił mu żadnych wskazówek dotyczących misji…
Z całą pewnością mocną stroną książki są bardzo wiarygodne rysy psychologiczne postaci. Na kartach książki nastoletni bohaterowie ewoluują, by w końcu dojrzeć do ostatecznej walki z przeciwnikami. Z kolei postaci znane nam z poprzednich części zyskują nowe oblicza. Dowiadujemy się, że dobrotliwy Dumbledore, złowrogi Sewerus Snape, a nawet okropny mugolski kuzyn Dudley Dursley mogą się okazać bardziej złożonymi postaciami niż mogło się początkowo wydawać; że wszyscy, podobnie jak Harry, mają ukryte strony osobowości, i że to dokonywane wybory, bardziej niż talent czy predyspozycje, mają kluczowe znaczenie.
„Harry Potter i insygnia śmierci” to powieść o dojrzewaniu, o dorastaniu do misji, jaką los nakłada na głównego bohatera. To wielka gloryfikacja przyjaźni, rodzicielskiej miłości, lojalności i wierności ideałom. Świat Harry'ego Pottera jest miejscem, gdzie to, co przyziemne i cudowne, zwyczajne i nierealne żyje obok siebie. Samochody mogą tu latać, sowy doręczają pocztę, malowidła przemawiają, a w lustrze odbijają się najskrytsze ludzkie tęsknoty. Śmierć i codzienne nieszczęścia są tu nieuniknione, a ludzkie życie określane jest przez miłość, stratę i nadzieję - dokładnie tak samo, jak w naszym śmiertelnym świecie.
Czytanie serii na głos moim dzieciom zajęło mi okrągły rok. To była wspaniała przygoda i smutno mi że właśnie się kończy…

Kontynuujemy Harrego jako lekturę na dobranoc dla moich synów. A ja mam fantastyczny reread. Ekscytujące jest przemierzanie korytarzy Hogwartu po raz kolejny i odkrywanie tajemniczych faktów dotyczących bohaterów, tak jakbyśmy sami tam byli.
Po sześciu latach nauki w szkole magii Hogwart Harry Potter musi stanąć do ostatecznego pojedynku ze swym śmiertelnym wrogiem – Lordem...