Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę dosłownie połknąłem. Nie wiem jak Robert Rient to zrobił, ale nigdzie wcześniej nie przeczytałem tak pięknej, prawdziwej i bliskiej historii nastolatka. Autor pisze jakby nim był, a może duchy Jeremiego pozwoliły Robertowi Rientowi tak blisko poczuć tą postać?

Książkę dosłownie połknąłem. Nie wiem jak Robert Rient to zrobił, ale nigdzie wcześniej nie przeczytałem tak pięknej, prawdziwej i bliskiej historii nastolatka. Autor pisze jakby nim był, a może duchy Jeremiego pozwoliły Robertowi Rientowi tak blisko poczuć tą postać?

Piękna sprawa że autor prezentuje swój przepływ, opowiadając nam jak pisał tą książkę. Jednak subiektywne rady co jemu pomogło nie sprawdzą się każdemu.

Piękna sprawa że autor prezentuje swój przepływ, opowiadając nam jak pisał tą książkę. Jednak subiektywne rady co jemu pomogło nie sprawdzą się każdemu.

Wspaniała książka wybitnego psychoterapeuty, który u kresu swej kariery nie musi się już stroić w piórka i umie przyznawać się do błędów oraz zachowuje dystans do samego siebie. Pokazuje np jakim cudem jest czasem proces terapii, czyli sam terapeuta często sam nie wie co pomoże pacjentowi, ale będąc uważnym i empatycznym dla pacjenta, w jego głowie i sercu po czasie coś po prostu zaskoczy :)

Wspaniała książka wybitnego psychoterapeuty, który u kresu swej kariery nie musi się już stroić w piórka i umie przyznawać się do błędów oraz zachowuje dystans do samego siebie. Pokazuje np jakim cudem jest czasem proces terapii, czyli sam terapeuta często sam nie wie co pomoże pacjentowi, ale będąc uważnym i empatycznym dla pacjenta, w jego głowie i sercu po czasie coś po...

Jak zwykle u Marqueza magiczna opowieść o miłości. Pięknie odmalowana latynoska dusza, nawet jeśli przerysowana egzaltowanym uduchowieniem. Nigdy nie jest za późno żeby poczuć mocno życie, tak dogłębnie, z jego pięknem i bólem. Co z tego że to uczucie może wynikać z nierealnych pobudek? Osoby komentujące które uczepiły się wątku 14 lat niech trochę poczują zamiast widzieć w życiu tylko cyfry. Nie jesteście (jeszcze) robotami. Ta dziewczyna to może być przenośnia.

Jak zwykle u Marqueza magiczna opowieść o miłości. Pięknie odmalowana latynoska dusza, nawet jeśli przerysowana egzaltowanym uduchowieniem. Nigdy nie jest za późno żeby poczuć mocno życie, tak dogłębnie, z jego pięknem i bólem. Co z tego że to uczucie może wynikać z nierealnych pobudek? Osoby komentujące które uczepiły się wątku 14 lat niech trochę poczują zamiast widzieć w...

Nie zobaczysz, dopóki nie uwierzysz.

Nie zobaczysz, dopóki nie uwierzysz.

Świat jest różnorodny. Podbojami i myśleniem biało - czarne zniszczyliśmy dużo piękna. Szkoda że książka taka krótka.

Świat jest różnorodny. Podbojami i myśleniem biało - czarne zniszczyliśmy dużo piękna. Szkoda że książka taka krótka.

Książka o odwadze, życiu ale też o ludzkiej duszy. Dla kogoś może się wydać zbyt bajkowa, ale mnie bardzo korci żeby wyjechać do Indii i sprawdzić czy uda mi się łyknąć choć część takiej przygody. Książka także o prawdziwych i pogłębionych relacjach w przyjaźni i miłości.

Książka o odwadze, życiu ale też o ludzkiej duszy. Dla kogoś może się wydać zbyt bajkowa, ale mnie bardzo korci żeby wyjechać do Indii i sprawdzić czy uda mi się łyknąć choć część takiej przygody. Książka także o prawdziwych i pogłębionych relacjach w przyjaźni i miłości.

Wspaniała książka. Terzani Odkrywa swoją Azję na nowo, tym razem spokojniej i wolniej, przez co może bardziej cieszyć się z samej drogi. Do tego ciekawe przemyślenia o ludziach i naszych problemach, także cywilizacyjnych czy związanych z wieczną pogonią za postępem. No i na koniec smaczek, rozdział pięknie opisujący jego początek przygody z medytacją, która tak bardzo pomogła mu w harmonijnym podejściu do życia, co było widać w ostatniej książce "Koniec jest moim początkiem". Pierwsze co zrobiłem po przeczytaniu książki, to zacząłem szukać kursów medytacji w Polsce :)

Wspaniała książka. Terzani Odkrywa swoją Azję na nowo, tym razem spokojniej i wolniej, przez co może bardziej cieszyć się z samej drogi. Do tego ciekawe przemyślenia o ludziach i naszych problemach, także cywilizacyjnych czy związanych z wieczną pogonią za postępem. No i na koniec smaczek, rozdział pięknie opisujący jego początek przygody z medytacją, która tak bardzo...

"Być może wszystko co pozostanie po naszej cywilizacji, po naszym świecie - to te foliowe torebki, nasze niepodlegające rozkładowi ekskrementy. Najlepszy nagrobek dla nas, miernot."

"Być może wszystko co pozostanie po naszej cywilizacji, po naszym świecie - to te foliowe torebki, nasze niepodlegające rozkładowi ekskrementy. Najlepszy nagrobek dla nas, miernot."

Nie należy tej książki oceniać literacko. Jako manifest i wstępny program zmian w Polsce mogę tylko kibicować i pomagać.

Nie należy tej książki oceniać literacko. Jako manifest i wstępny program zmian w Polsce mogę tylko kibicować i pomagać.

Moim zdaniem najlepsza książka Michniewicza. Autor zabiera nas w różne współczesne zakątki świata. Pokazuje życie w mikroskali konkretnego człowieka nie stroniąc jednak czasami od mocnego oddalenia perspektywy, aż do makroskali globalnych problemów, które mają wpływ na nasze mikro życia. To co podoba mi się najbardziej w książkach tego autora, to pokora i brak prostych recept na świat. Dla przykładu, jest zarysowany temat starości rodziców i rodzaje opieki nad nimi przez dzieci w różnych kulturach. Jest o zachodnich domach starców, są pokazane dobre i złe strony takich zwyczajów. Brak jest jednak jednoznacznych recept czy osądów. Są co najwyżej niedopowiedziane zdania. I to jest bardzo dobre. Możemy mieć swoje zdanie na temat oddawania rodziców do domu starości, lecz to jest zdanie wypracowane w naszym kręgu kulturowym. Nie mamy prawa osądzać ludzi z innych części świata. Świat nie jest czarno biały jak to przedstawiają za często media. Bardzo polecam tą lekturę.

Moim zdaniem najlepsza książka Michniewicza. Autor zabiera nas w różne współczesne zakątki świata. Pokazuje życie w mikroskali konkretnego człowieka nie stroniąc jednak czasami od mocnego oddalenia perspektywy, aż do makroskali globalnych problemów, które mają wpływ na nasze mikro życia. To co podoba mi się najbardziej w książkach tego autora, to pokora i brak prostych...

Bardzo ciekawa książka zgłębiająca nie tylko sam Meksyk, ale też trochę uniwersalnie nas, ludzi. Analityczne podejście do tak nieścisłego i ulotnego pojęcia jak wiara daje wartościowe rezultaty. Pióro pisarki nie ma polotu czołowych współczesnych reporterów, ale może dzięki temu jest bardziej oddany realizm opisywanego tematu? Autorka zdaje się podchodzić do czytelnika z dużym szacunkiem, nie bajdurzy i nie koloryzuje jak to się zdarza innym pisarzom (w końcu to zwiększa poczytność). Miałem przyjemność poznać Olę Synowiec na spotkaniu autorskim. Wydaje się osobą stworzoną do mieszkania na gorącym południu, i mam tu na myśli nie klimat a ludzi. Ola wybrała Meksyk i Meksyk wybrał ją. Pisz dalej, może kiedyś przejdziesz do klasyki reportażu.

Bardzo ciekawa książka zgłębiająca nie tylko sam Meksyk, ale też trochę uniwersalnie nas, ludzi. Analityczne podejście do tak nieścisłego i ulotnego pojęcia jak wiara daje wartościowe rezultaty. Pióro pisarki nie ma polotu czołowych współczesnych reporterów, ale może dzięki temu jest bardziej oddany realizm opisywanego tematu? Autorka zdaje się podchodzić do czytelnika z...

Świetnie ukazana głupota polskiej polityki zagranicznej.

Świetnie ukazana głupota polskiej polityki zagranicznej.

Bardzo ważna książka. Jeśli chcemy żyć w ładniejszej przestrzeni to każdy Polak powinien ją przeczytać. Oby stała się kamieniem milowym w poprawianiu wyglądu naszego otoczenia. Springer dobrze punktuje szpetotę ale brakowało mi pokazania dobrych rozwiązań. Skoro ten statystyczny Polak nie zna się na architekturze czy ma delikatnie mówiąc słaby gust, to trzeba mu pokazać dobre wzorce. Tego nie było w tej książce. Może będzie kontynuacja.

Bardzo ważna książka. Jeśli chcemy żyć w ładniejszej przestrzeni to każdy Polak powinien ją przeczytać. Oby stała się kamieniem milowym w poprawianiu wyglądu naszego otoczenia. Springer dobrze punktuje szpetotę ale brakowało mi pokazania dobrych rozwiązań. Skoro ten statystyczny Polak nie zna się na architekturze czy ma delikatnie mówiąc słaby gust, to trzeba mu pokazać...

Niestety czytałem złe tłumaczenie, magia książki w nim bardzo ucierpiała.

Niestety czytałem złe tłumaczenie, magia książki w nim bardzo ucierpiała.

Czeski western, brzmi jak dowcip, i o to chodzi :)

Czeski western, brzmi jak dowcip, i o to chodzi :)

Bardzo dojrzały komiks dla dorosłych. Szczególnie ciekawa jest Persepolis II, historia powrotu Marjane z Austrii do Iranu. Czy rzeczywiście u nas jest raj a tam piekło? Zdecydowanie nie. Dzisiejszy Iran posiada wiele cieni ale też ma pewne przewagi nad światem zachodu.

Bardzo dojrzały komiks dla dorosłych. Szczególnie ciekawa jest Persepolis II, historia powrotu Marjane z Austrii do Iranu. Czy rzeczywiście u nas jest raj a tam piekło? Zdecydowanie nie. Dzisiejszy Iran posiada wiele cieni ale też ma pewne przewagi nad światem zachodu.

Na polskim rynku nie ma za dużo literatury na temat Iranu, jak na razie to najlepsza książka, obok Szachinszacha, jaką przeczytałem o tym kraju. Ciekawy i pogłębiony obraz sytuacji politycznej Iranu. Wczoraj wróciłem z podróży po tym kraju, będę chciał wracać ze względu na ludzi :)

Na polskim rynku nie ma za dużo literatury na temat Iranu, jak na razie to najlepsza książka, obok Szachinszacha, jaką przeczytałem o tym kraju. Ciekawy i pogłębiony obraz sytuacji politycznej Iranu. Wczoraj wróciłem z podróży po tym kraju, będę chciał wracać ze względu na ludzi :)

Każdy kto żyje na pół gwizdka powinien ją przeczytać. Każdy kto zamknął się w swoim małym bezpiecznym światku i ceni sobie bardziej bezpieczeństwo ponad szczęście. Czerpmy z życia, kochajmy ludzi i dajmy się pokochać. Do tego wątek uwolnienia się Zorby od patriotyzmu narodowego także jest ważny i warty przemyślenia.

Każdy kto żyje na pół gwizdka powinien ją przeczytać. Każdy kto zamknął się w swoim małym bezpiecznym światku i ceni sobie bardziej bezpieczeństwo ponad szczęście. Czerpmy z życia, kochajmy ludzi i dajmy się pokochać. Do tego wątek uwolnienia się Zorby od patriotyzmu narodowego także jest ważny i warty przemyślenia.

Dla kogoś kto już trochę słyszał o Iranie książka bardzo mało wnosi. Autor pochodzi z wysokich kręgów opozycji irańskiej. Jego spostrzeżenia o kraju i ludziach są bardzo płytkie. Rozmowy z notablami na przyjęciach dyplomatycznych wieją ogromną nudą. Nie wiem czy elity wśród których obraca się autor są tak głupie czy Maid nie chciał lub nie mógł cytować ciekawszych rozmów. Miałem wrażenie, że autor jest zbyt przesiąknięty amerykańskim konsumpcjonizmem. Koncentruje swoją uwagę na zakupach, gdzie kupić dobre organiczne jedzenie, intryguje go jedna para snobistycznych Irańczyków dlatego że noszą ciuchy i dodatki od Gucciego i innych najdroższych marek. Bardzo mało rozmów ze zwykłymi ludźmi, może ewentualnie z taksówkarzami jadąc na jakieś dyplomatyczne przyjęcie. No Kapuściński to to nie jest.

Dla kogoś kto już trochę słyszał o Iranie książka bardzo mało wnosi. Autor pochodzi z wysokich kręgów opozycji irańskiej. Jego spostrzeżenia o kraju i ludziach są bardzo płytkie. Rozmowy z notablami na przyjęciach dyplomatycznych wieją ogromną nudą. Nie wiem czy elity wśród których obraca się autor są tak głupie czy Maid nie chciał lub nie mógł cytować ciekawszych rozmów....