Metro 2033

Jeden z nielicznych przypadków, gdy pomysł na fabułę był równie dobry jak jego realizacja.
Moim zdaniem najlepszy tom trylogii

Jeden z nielicznych przypadków, gdy pomysł na fabułę był równie dobry jak jego realizacja.
Moim zdaniem najlepszy tom trylogii

Pokaż mimo to

W ogóle nie spodziewałem się, że ta historia tak mnie wciągnie. Tymczasem autor w wybitny sposób wprowadza w świat przedstawiony rzucając od początku jedynie strzępki informacji o tym, co dzieje się w metrze i co doprowadziło do upadku cywilizacji.

Dzięki uczynieniu głównym bohaterem dwudziestoletniego chłopaka, który spędził prawie całe życie na niewielkiej, skrajnej stacji, czytelnik od początku może się z nim utożsamiać, ponieważ wiemy właściwie tyle co on - nie mamy pojęcia co się dzieje na innych stacjach, jakie zagrożenia czyhają na mieszkańców podziemi w różnych ich rejonach. Właściwie całą wiedzę zyskujemy razem z Artemem podczas jego pełnej przygód podróży do Polis i dalej.

Istotne są postacie, które po drodze spotyka - reprezentujące różne światy i różne punkty widzenia; niesamowite, że autor stworzył ich tak wiele i każdej potrafił nadać unikatowy, niepowtarzalny charakter i mimo, że niektóre pojawiają się ledwie na kilkadziesiąt stron, to każda z nich w jakiś sposób odciska piętno na całej historii, na postaci Artema i na samym czytelniku. Nie ma tu bohaterów nieciekawych, a każdy z nich ma coś ciekawego do powiedzenia.

Mimo tego, że powieść jest bogata w ciekawe, oryginalne pomysły, liczne zwroty akcji to nie czułem powtarzalności, przeciągania fabuły, czy nudy. Autor bardzo płynnie przechodzi z jednego wątku na kolejny i tym bardziej zdziwiło mnie na końcu, gdy przeczytałem jak młody był w momencie pisania książki, bo styl ma jak doświadczony wyjadacz - błyskotliwy język, barwne porównania, dynamiczne dialogi, bez częstego u młodych pisarzy lania wody i przede wszystkim dynamiczne partie opisowe. Dawno nie miałem w rękach książki, która potrafiła utrzymać mnie w napięciu nawet w spokojnych fragmentach gdzie dominuje opis bogaty w obserwacje i prywatne przemyślenia bohatera.

I na koniec o samym Artemie. Niezwykle spodobała mi się jego ewolucja. Na początku lekko bojaźliwy, trochę nieporadny, z dużymi brakami w wykształceniu, z czasem jego samoświadomość, wywołana obserwacjami otoczenia w postaci spotykanych ludzi i odwiedzanych miejsc rosła i jego wnioski okazują się coraz bardziej dojrzałe, przemyślane. Z czasem sam zacząłem się nad nimi zastanawiać i okazywało się, że często pokrywają się one z moimi. Filozoficzne zagadnienia poruszane w całej powieści skłaniają mimowolnie do autorefleksji i to jest największa siła Metra 2033, polecam wszystkim fanom klimatów post apokaliptycznych jak i również intelektualnej rozkminy. Sam zaczynam drugą część trylogii.

W ogóle nie spodziewałem się, że ta historia tak mnie wciągnie. Tymczasem autor w wybitny sposób wprowadza w świat przedstawiony rzucając od początku jedynie strzępki informacji o tym, co dzieje się w metrze i co doprowadziło do upadku cywilizacji.

Dzięki uczynieniu głównym bohaterem dwudziestoletniego chłopaka, który spędził prawie całe życie na niewielkiej, skrajnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ARTJOM DAWAJ

ARTJOM DAWAJ

Pokaż mimo to

Próbuję dać szansę innym gatunkom książek. Władca Pierścieni to była dla mnie droga przez mękę ale Metro 2033 podobało mi się. Często się dłużyło ale końcowka wynagrodziła wszystko do tego stopnia, że chętnie przeczytałabym kolejnączęść

Próbuję dać szansę innym gatunkom książek. Władca Pierścieni to była dla mnie droga przez mękę ale Metro 2033 podobało mi się. Często się dłużyło ale końcowka wynagrodziła wszystko do tego stopnia, że chętnie przeczytałabym kolejnączęść

Pokaż mimo to

Autor ukazał, jak ludzie mogą faktycznie funkcjonować w trakcie katastrofy, gdy zmuszeni będą chować się pod ziemią, w metrze, gdzie nie docierają do nich promieniowanie i stworzenia przystosowane do życia na górze. Choć gdy to drugie postanawia nawiedzić ostatni schron ludzi, rodzą się problemy, z którymi główny bohater musi się zmierzyć. Glukchovsky ukazuje przyszłość tak nam prawdopodobną, że trudno oderwać się od czytania. Człowiek przede wszystkim chce wiedzieć, jak to będzie, gdy w końcu to, co tworzy, wyjdzie mu spod kontroli, gdy trzeba będzie kulić się na stacji, spać z bronią, aby być gotowym na wszelką ewentualność.
,,Co stacja to obyczaj", tak można zmienić popularne powiedzenie, aby dostosować je do książki Glukchovsky'ego. To niesamowite, zarazem tak prawdopodobne, że stacje, przez które podróżuje Artem, a czasem i towarzyszący mu bohaterowie, tak różnią się od siebie, choć dzielą ich zwyczajne tunele.
Sam Artem został tak stworzony, że trudno jest się z nim nie utożsamić. To niesamowicie sympatyczna, wrażliwa postać, jakiej mało w książkach. Jednocześnie odważna, brnąca do celu, mimo przeciwności osoba. A często jego przeciwnikiem jest sam on.
Mi najbardziej ze wszystkich bohaterów, których poznawał Artem, podobał się Chan. Być może z mojego zamiłowania historią, bo, w końcu jak zapewniał, „jest wcieleniem Czyngis Chana”. To tak niesamowicie tajemnicza i intrygująca postać, o której mało wiadomo. Za mało. Sądzę tak, głównie z przyczyn braku wyjaśnienia jego nietypowego zachowania i postępowania. Dlaczego tak mi zależało na Artemie? Zauważył w nim coś wyjątkowego, ale sądzę, że powód jest jeszcze głębszy. Mam nadzieję, że ten bohater pojawi się w kolejnym tomie, a odpowiedź nasunie się sama. Bo po 34' oczywiście sięgnę.
Serdecznie polecam czytać i w trakcie słuchać Shortparis. Idealniejszego podkładu znaleźć nie można!

Autor ukazał, jak ludzie mogą faktycznie funkcjonować w trakcie katastrofy, gdy zmuszeni będą chować się pod ziemią, w metrze, gdzie nie docierają do nich promieniowanie i stworzenia przystosowane do życia na górze. Choć gdy to drugie postanawia nawiedzić ostatni schron ludzi, rodzą się problemy, z którymi główny bohater musi się zmierzyć. Glukchovsky ukazuje przyszłość tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do podziemi literackiego metra zszedłem po raz pierwszy w Petersburgu, sprowadzony tam przez Andrieja Diakowa, a konkretnie jego trylogię osadzoną w uniwersum stworzonym przez Głuchowskiego.
Biorąc do ręki oryginał, czyli "Metro 2033" dzięki epigonowi wiedziałem już, mniej więcej, czego się spodziewać.

Doceniam już sam pomysł Głuchowskiego, genialny w swej prostocie.
Świat po zagładzie nuklearnej. Życie nielicznych ocalałych przenosi się do podziemnych trzewi metra, w którym poszczególne stacje stają się czymś w rodzaju "państw miast", gdzie ocaleńcy i ich potomkowie urządzili sobie jakoś nowe życie, próbując przetrwać. Walczą przy tym miedzy sobą oraz zmagają się z zewnętrznym przeciwnikiem - zastępami różnego rodzaju zmutowanych efektów powojennej radiacji.

Równie prosty, co oczywisty, jest pomysł Głuchowskiego na przedstawienie czytelnikowi złożoności całego, klaustrofobicznego podziemnego świata: po prostu wysyła swojego bohatera z jednego końca metra na drugi, powierzając mu do wypełnienia misję. Takie, hobbitowe nieco, "tam i z powrotem".

Dzięki tej wyprawie, obfitującej - rzecz jasna - w dramatyczne przygody, czytelnik może się przekonać, że cały podziemny kontynent, mimo koniecznych ograniczeń i przymusu dostosowania się do nowych, trudnych warunków, pełen jest realiów stanowiących niejako kontynuację świata sprzed zagłady.
Bohater spotyka więc na swej drodze zarówno faszystów, jak i komunistów, czy wreszcie fanatyczne sekty religijnych pokurwieńców.

Świat malowany przez Głuchowskiego jest szalenie sugestywny, ma swój ciężki klimat i przytłacza atmosferą. A to znaczy, że Autorowi się udało.

Za jakiś czas sięgnę po literacką kontynuację "Metra 2033", zwłaszcza że aktualnie (piszę te słowa wiosną 2020...) za oknem rozgrywa się nam "Mała Apokalipsa" i wyobraźnia pracuje...

Do podziemi literackiego metra zszedłem po raz pierwszy w Petersburgu, sprowadzony tam przez Andrieja Diakowa, a konkretnie jego trylogię osadzoną w uniwersum stworzonym przez Głuchowskiego.
Biorąc do ręki oryginał, czyli "Metro 2033" dzięki epigonowi wiedziałem już, mniej więcej, czego się spodziewać.

Doceniam już sam pomysł Głuchowskiego, genialny w swej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nie rzuciła mnie na kolana. Odbieram ją jako typowy produkt współczesnej literatury popularnej, w której na pierwszym miejscu jest adrenalina, tak dziś ważna dla młodego pokolenia. Artem, głowny bohater, idzie od stacj do stacji i spotyka prawie bliźniaczo opisane perony i mieszkających na nich ludzi. I trup ściele się gęsto.

Zaskakuje mnie ogrom opisów, których młodzi w "Lalce" nienawidzą, aczkolwiek są one tam bardzo twórcze i wartościowe. W "Metrze..." po prostu odstarszają.

W tekście brakuje refleksji, głębi. No może jedynie "Ewangelia według Artema". Może gdyby autor poszedł tą drogą, książka byłaby lepsza?
Ale to już wymaga od czytelnika głębszego zastanowienia. W wielu nowych współczesnych kierunkach nie o to przecież chodzi.

O jeżu, ale się zapędziłam i naraziłam młodym. Ale skoro młodzi zmieszali z błotem moją ukochana "Lalkę", to czemu nie? :)

Książka nie rzuciła mnie na kolana. Odbieram ją jako typowy produkt współczesnej literatury popularnej, w której na pierwszym miejscu jest adrenalina, tak dziś ważna dla młodego pokolenia. Artem, głowny bohater, idzie od stacj do stacji i spotyka prawie bliźniaczo opisane perony i mieszkających na nich ludzi. I trup ściele się gęsto.

Zaskakuje mnie ogrom opisów, których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem wielkim fanem ksiazek science fiction, ale ta mi przypadla do gustu. Przedstawiony w niej swiat, przygody glownego bohatera tak wciagaja,ze kazdy nastepny rozdzial czyta sie z wiekszym zapalem. Sam koniec ksiazki rozwalil mnie na lopatki. na pewno nie bedzie to ostatnie spotkanie z ta seria ksiazek. Polecam kazdemu!

Nie jestem wielkim fanem ksiazek science fiction, ale ta mi przypadla do gustu. Przedstawiony w niej swiat, przygody glownego bohatera tak wciagaja,ze kazdy nastepny rozdzial czyta sie z wiekszym zapalem. Sam koniec ksiazki rozwalil mnie na lopatki. na pewno nie bedzie to ostatnie spotkanie z ta seria ksiazek. Polecam kazdemu!

Pokaż mimo to

Moim zdaniem bardzo ciekawie napisana książka. Już od pierwszych stron byłem nią zachwycony jak dziecko. Pamiętam te zarywane nocki, aby na dłużej zostać z głównym bohaterem i nie wracać do tej okropnej rzeczywistości... Ma swoje wady, ale nie ma książki idealnej. Poza tym, każdy ma swój gust. Jednak wynagradza nam to późniejszym, czasami gwałtownym rozwojem akcji i finalnie kończy się "psychologiczną bombą" oraz zmusza do głębokich refleksji. Każda książka ma co innego do zaoferowania i ma swoje asy w rękawie (a może w treści?) ;)
W skrócie zachęcam do czytania.

Moim zdaniem bardzo ciekawie napisana książka. Już od pierwszych stron byłem nią zachwycony jak dziecko. Pamiętam te zarywane nocki, aby na dłużej zostać z głównym bohaterem i nie wracać do tej okropnej rzeczywistości... Ma swoje wady, ale nie ma książki idealnej. Poza tym, każdy ma swój gust. Jednak wynagradza nam to późniejszym, czasami gwałtownym rozwojem akcji i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca i zachęcająca do kontynuowania serii. Nastrój mroku i tajemniczości został zbudowany w naprawdę rewelacyjny sposób. Nie jest to horror, ale czasem czuć było mały dreszczyk. Czyta się z zapartym tchem i mimo dużej objętości spędzony czas nie jest tak zauważalny.

Bardzo interesująca i zachęcająca do kontynuowania serii. Nastrój mroku i tajemniczości został zbudowany w naprawdę rewelacyjny sposób. Nie jest to horror, ale czasem czuć było mały dreszczyk. Czyta się z zapartym tchem i mimo dużej objętości spędzony czas nie jest tak zauważalny.

Pokaż mimo to