Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jednej strony historia ta kojarzy mi się z zadumą, czułością, zupełnie inną perspektywą spojrzenia na wojenne zawieruchy, gdzie na pierwszym miejscu jest człowiek, a dopiero na drugim wydarzenia. Z drugiej jednak muszę przyznać, że książka przyspiesza bicie serca scenami akcji, które śledzi się z tym większym zaangażowaniem, że utożsamiamy się z bohaterami i szczerze martwimy się ich losem. Mimo wszystko nie sklasyfikowałabym tytułu Doerra jako powieści wojennej. Jest to raczej flagowy przykład literatury pięknej, zanurzający w zawiłościach powinności i zasad, uczuć i przeżyć, w których na pierwszym miejscu liczy się człowiek, z całą jego złożonością i właśnie pięknem.

Z jednej strony historia ta kojarzy mi się z zadumą, czułością, zupełnie inną perspektywą spojrzenia na wojenne zawieruchy, gdzie na pierwszym miejscu jest człowiek, a dopiero na drugim wydarzenia. Z drugiej jednak muszę przyznać, że książka przyspiesza bicie serca scenami akcji, które śledzi się z tym większym zaangażowaniem, że utożsamiamy się z bohaterami i szczerze...

Czy Cezary Pazura to mój ulubiony aktor i lubię wszystkie postaci, które tworzy? Nie, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że lata przypadające na pik jego twórczości są równocześnie czasem przemian, a słynny Kiler to jedna z ostatnich tak kultowych, "niegłupkowatych" komedii, że choćby z tych powodów uznałam, że warto spróbować poznać pana Pazurę bliżej opierając swoją wiedzę nie na nagłówkach tabloidów, a na tym co sam aktor uznał za warte uwagi. Niewątpliwie wartością dodaną tej książki jest jej wersja audio, czytana przez autora. Uważam, że pewne treści nie zapadłyby mi tak w pamięć i nie zmusiły do tłumienia śmiechu w miejscach publicznych, gdyby nie świetna dykcja i komediowy talent Pazury.

Bez większych zaskoczeń, "Byłbym zapomniał" rezonuje wokół aktorstwa i obfituje w wiele anegdotek, które są jednak zgrabnie podane - jeśli nawet znajdzie się ktoś, kto nie rozpoznaje wspominanych nazwisk, zdoła wczuć się w opisywane sceny, ponieważ charakterystyka bohaterów jest trafnie określona. Poczynając od ujmujących wspomnień skromnego chłopca, poprzez lata szkoły aktorskiej aż do imponującego rozwoju kariery, książka spełnia rolę biografii - przybliża nam historię danej osoby, zwracając uwagę na jej aspiracje i problemy, nie szczędząc przy tym rozrywki.

Dla osób orientujących się w świecie polskiego kina zajrzenie za kulisy stanowi nie lada gratkę. Ponadto autor porusza też tematy życiowo trudne, takie jak wypadek brata, samotne wychowywanie córki czy też krytyka, z jaką spotyka się osoba publiczna podejmując wybory, które nie wszyscy popierają.

Jest w tej książce humor, pokora, życzliwość wobec współaktorów oraz tak ceniona przeze mnie normalność - postać z tabloidów i ekranów okazuje się zwyczajnym człowiekiem, którego talent i kariera uczyniły popularnym.

Polecam sięgnąć po wersję audio, jeśli tak jak ja chcecie sobie umilić spacery komicznymi opowieściami i wrażliwymi na drugiego człowieka spostrzeżeniami.

Czy Cezary Pazura to mój ulubiony aktor i lubię wszystkie postaci, które tworzy? Nie, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że lata przypadające na pik jego twórczości są równocześnie czasem przemian, a słynny Kiler to jedna z ostatnich tak kultowych, "niegłupkowatych" komedii, że choćby z tych powodów uznałam, że warto spróbować poznać pana Pazurę bliżej opierając swoją wiedzę...

Kate Quinn słynie z opowieści o sile i odwadze kobiet żyjących w niepewnych historycznie czasach. Kod Róży opowiada o historii trzech młodych, pięknych, wrażliwych kobiet żyjących w czasach II wojny światowej, które zostają przyjęte do tajnego projektu w Bletchley Park. Któż by podejrzewał głupiutkie lalunie o pracę nad sprawami wagi państwowej? Każda z dziewczyn ma inne zaplecze — Mab wkłada dużo ciężkiej pracy, by wymyślić siebie na nowo, Osli nie brakuje ciętego języka i elektryzującej brawury, którą ujmuje samego księcia Filipa, natomiast Beth żyje w przekonaniu o własnej ułomności, stałe podsycanym przez toksyczną matkę.

Dziewczyny stopniowo przyzwyczajają się do dziwactw i zasad panujących w ośrodku łamania szyfrów i nawiązują relacje z innymi pracownikami, należąc do tego nadzwyczajnego, zamkniętego świata. Wychodząc poza mury pracy nie usłyszą jednak pochwał, zobowiązane milczeć o naturze swojej pracy często ofiarują swoje prywatne potrzeby i marzenia, by zachować powierzone im tajemnice.

❓ Co takiego sprawia, że zgrane kiedyś trio traci wzajemne zaufanie, a sympatię zastępuje nienawiść?
❓ Dlaczego kilka dni przed królewskim ślubem jej byłego chłopaka Osla otrzymuje dziwną wiadomość z zakładu psychiatrycznego i czy to możliwe, że w Bletchley Park był zdrajca?

Powieść Quinn zaciekawia faktami historycznymi i na długo pozostaje w pamięci. Jej bohaterowie stają się Ci tak bliscy, że problemy z którymi się mierzą pozostają w sercu długo po zakończonej lekturze. Historia trzech niesamowitych kobiet wzrusza i inspiruje, oferując prawdziwy wachlarz emocji. Wraz z ostatnim zamknięciem książki pozostaje osłupienie, satysfakcja i świadomość, że chciałbyś więcej.

Kate Quinn słynie z opowieści o sile i odwadze kobiet żyjących w niepewnych historycznie czasach. Kod Róży opowiada o historii trzech młodych, pięknych, wrażliwych kobiet żyjących w czasach II wojny światowej, które zostają przyjęte do tajnego projektu w Bletchley Park. Któż by podejrzewał głupiutkie lalunie o pracę nad sprawami wagi państwowej? Każda z dziewczyn ma inne...