Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak pisać o biografii? Tak, by przedstawić czego można po niej oczekiwać, ale i tak, by historię życia opisywanej postaci zostawić do samodzielnego odkrycia czytelnikowi, prawda? Z takiego założenia wychodzę pisząc o książce Lucy Worsley pt. “Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”.

Podejrzewam, że nazwisko Christie nie jest nikomu obce - to przecież królowa kryminału, która zmieniła oblicze powieści detektywistycznej i rozpowszechniła ją na cały świat. A jednak co wiemy o samej Agacie? No właśnie, chyba niewiele. Przynajmniej ja niewiele o jej życiu wiedziałam, zakładam jednak że nie byłam w tej niewiedzy sama. Byłam, czas przeszły, gdybyż po tej lekturze jestem w wiedzę bogata! I było warto! Bo Christie to nie tylko autorka niezwykła, to również kobieta, która, mimo iż się tym nie przechwalała i raczej trzymała swoją prywatność skrytą przed czytelnikami i mediami, to żyła tak, jak chciała. Choć i jej przyszło się nieraz borykać z prawdziwymi problemami…

I właśnie tak całościowo Worsley do niej podchodzi. Pisze oczywiście o jej powieściach, jaki wpływ miały na literaturę, ale głównie pisze o samej Agacie - jej losach, jej rolach, jakie sama sobie, a może po prostu życie jej narzucało. Autorka czerpie z wielu źródeł, odnosi się i do książek samej Agathy i do jej korespondencji, autobiografii, jak i ówczesnej prasy i innych badaczy jej życia. Stylistycznie z początku miałam lekkie opory, jednak po chwili przyzwyczaiłam się do narracji i już czytało się łatwiej - ba, czytało się tak dobrze, że kiedy nie czytałam, to tęskniłam. Cieszę się, że ta książka została u nas wydana, bo dzięki niej mogłam przeżyć niesamowitą przygodę poznając koleje życia tej niesamowitej, nieuchwytnej kobiety, jaką była i zostanie po wieczność Agatha Christie. A teraz pora uzupełnić kolekcję jej powieści! Oceniam: 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/agatha-christie-nieuchwytna-kobieta_24.html

Jak pisać o biografii? Tak, by przedstawić czego można po niej oczekiwać, ale i tak, by historię życia opisywanej postaci zostawić do samodzielnego odkrycia czytelnikowi, prawda? Z takiego założenia wychodzę pisząc o książce Lucy Worsley pt. “Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”.

Podejrz...

Rozwiń

Zwiń

“Przepraszam, tu był trup” to nowiutka odsłona Marty Matyszczak - kryminał cosy crime bez zwierzęcych narratorów! I do tego osadzony w jednej z moich ulubionych scenerii - zimą w górach!

Historia zaczyna się w styczniu w Warszawie. Od kilku miesięcy życie Rity Braun to praca za najniższą krajową i wynajmowany pokój w mieszkaniu pełnym hałaśliwych studentów. Nic więc dziwnego, że w końcu ma dosyć, prawda? Na szczęście w odpowiednim momencie pojawia się jej przyjaciółka, znana influencerka z zaproszeniem na otwarcie ekskluzywnego hotelu i SPA w Wiśle. W luksusie może łatwiej będzie przemyśleć swoje życie? Zatem Rita jedzie, jej brat też jedzie, jak i spore grono influencerów… Na miejscu od reszty świata szybko odcina ich śnieżyca, a my bardzo dobrze wiemy, że wszystko to, co się dzieje, prowadzi do zbrodni… Tylko kto zginie, a kto ten czyn popełni? No i gdzie podzieje się ten tytułowy trup?

Historia rozpisana jest na kilkuosobowe grono postaci, głównie influencerów, z których wyróżnia się Rita. I to ona jest postacią przewodnią - początkuje te tytułujące całą serię Zbrodnie na podsłuchu, czyli podcast kryminalny, choć zaczynając, wcale jeszcze nie wie, że przyjdzie jej opisywać morderstwo! Historia utrzymana jest w przyjemnie lekkim tonie, jest miejsce na trochę śmiechu, chwile wzruszenia i refleksje. Podobało mi się mocne osadzenie historii w świecie współczesnym, w którym to część życia toczy się w sieci, w social mediach. A zbrodnia? Zaskakująca i przemyślana, oparta na klasycznych motywach gatunku! Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/przepraszam-tu-by-trup-marta-matyszczak_23.html

“Przepraszam, tu był trup” to nowiutka odsłona Marty Matyszczak - kryminał cosy crime bez zwierzęcych narratorów! I do tego osadzony w jednej z moich ulubionych scenerii - zimą w górach!

Historia zaczyna się w styczniu w Warszawie. Od kilku miesięcy życie Rity Braun to praca za najniższą ...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że bardzo lubię historie z górskich terenów toczące się w czasie głębokiej zimy, ale takiej książki, jaką napisał Sławek Gortych, jeszcze nie czytałam! W “Schronisku, które spowijał mrok”, trzecim tomie kryminalnej serii karkonoskiej (można czytać oddzielnie) górską zimę zobrazował tak, że czułam ten śnieg po kolana, czułam ten mróz i niebezpieczeństwo górskiej wędrówki. A to przecież tylko tło tej opowieści…

Historia rozpoczyna się w marcu 2007 roku. Do schroniska Strzecha Akademicka przyjeżdża Tomasz Wilczur, kolega Maksa, autor kryminałów. Tomasz ma zająć się sprawą sprzed lat - dziwną śmiercią w lawinie, która zeszła tam sylwestrowej nocy 1991/1992 roku i wykorzystać jako inspirację do własnej powieści, która ma w końcu przełamać jego zastój pisarski. Jednak nikt nie podejrzewa, że swoim zainteresowaniem Tomasz zbudzi stare demony, które zdecydowanie nie życzą sobie, by ktoś ponownie odkopywał te wydarzenia. Demony? Czy jednak ludzie? Dokąd zaprowadzi Tomasza te śledztwo? Co wydarzyło się w tym miejscu przed laty? I gdzie miejsce na historię z Cieplic z 1947 roku?

Trzy czasy, trzech bohaterów, trzy pozornie niezwiązane ze sobą opowieści. Częściowo oparte na tym, co wydarzyło się kiedyś, częściowo wymyślone przez autora. Historie, które łączą się w jedną intrygę kryminalną, przemyślaną i doskonale rozpisaną, wzbudzającą w czytelniku zainteresowanie przez całą lekturę. Jest to opowieść pełna emocji - tych niewesołych, trudnych, mrocznych, choć czasami i przez nie prześwieca słońce. Ponadto, to rewelacyjny obraz zaskakującej i bardzo niebezpiecznej zimy w górach, pracy GOPR-u i obsługi schroniska. No i kreacje postaci - przede wszystkim Tomasz, który automatycznie ze względu na swój zawód i rewelacyjne refleksje z nim związane, naprawdę mnie zachwycił. Niech ocena mówi sama za siebie: daję 8,5/10! A więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/schronisko-ktore-spowija-mrok-sawek_22.html

Przyznam, że bardzo lubię historie z górskich terenów toczące się w czasie głębokiej zimy, ale takiej książki, jaką napisał Sławek Gortych, jeszcze nie czytałam! W “Schronisku, które spowijał mrok”, trzecim tomie kryminalnej serii karkonoskiej (można czytać oddzielnie) górską zimę zobrazow...

Rozwiń

Zwiń

Thrillery psychologiczne, takie trzymające się ram gatunku czyli pisane w narracji pierwszoosobowej i dostarczające ciekawej psychologicznie kreacji, jak i dreszczyku napięcia to dla mnie naprawdę fajny sposób na relaks, w momencie, gdy chcę się na kilka chwil oderwać od rzeczywistości. I w tej roli dobrze sprawdza się książka Agaty Czykierdy-Grabowskiej pt. “Zapach świeżych trocin”!

Jest to historia Izy, która właśnie wylana z pracy wykładowczyni wraca do swojego rodzinnego miasta - Warszawy. Brak pracy to również brak pieniędzy na mieszkanie, więc prawdziwym wybawieniem jest dla niej propozycja starego znajomego, który pozwala jej pomieszkać w mieszkaniu pokazowym w nowo wybudowanym bloku. Problemem może być oddalenie od cywilizacji, ale według Izy to zaleta - ten miesiąc ma poświęcić w pełni na napisanie powieści, thrillera, który w niedalekiej przyszłości powinien jej pozwolić się utrzymać. Jednak zdanie musi zmienić już pierwszej nocy, gdy podczas kąpieli słyszy głośny łomot w drzwi… w bloku zamkniętym, niezamieszkałym, w którym nie powinno być nikogo?

Autorka dobrze buduje w tej historii napięcie, fragmenty toczące się w nocy, które wywołują w bohaterce lęk, sprawiają, że czytelnik sam czuje jej mocno niepokojące emocje. Intryga kryminalna ciekawa jest szczególnie pod tym względem, że złożona jest z dwóch historii - mamy tu książkę w książce, mamy do wglądu to, co Iza tworzy. Zatem dwie zagadki kryminalne, które są dobrze zbudowane, logiczne i choć niespecjalnie trudne, to satysfakcjonujące. Sama postać Izy też jest ciekawa - to kobieta zagubiona, która od pewnego czasu mocno cierpi… No i kolejna atrakcja - przyglądamy się jak przebiega proces twórczy bohaterki! Oceniam 7/10, a więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/zapach-swiezych-trocin-agata-czykierda.html

Thrillery psychologiczne, takie trzymające się ram gatunku czyli pisane w narracji pierwszoosobowej i dostarczające ciekawej psychologicznie kreacji, jak i dreszczyku napięcia to dla mnie naprawdę fajny sposób na relaks, w momencie, gdy chcę się na kilka chwil oderwać od rzeczywistości. I ...

Rozwiń

Zwiń

Hitra to niewielka norweska wyspa, której przejechanie zajmuje pewnie z kilka godzin. To również miejsce akcji powieści kryminalnej Samuela Bjørka o tym samym tytule. To czwarty tom serii z detektywami Mią Krüger i Holgerem Munchem, jednak doskonale nadaje się też na powieść traktowaną całkowicie oddzielnie.

Gorąco lato na Hitrze, chyba najgorętsze z wszystkim, jakich doświadczyli mieszkańcy tej małej wyspy słynącej z połowu łososi - to tam mieszka jedna z najbogatszych norweskich rodzin, która teraz przygotowuje się do ślubu najstarszego syna, dziedzica. Na kilka dni przed tym wydarzeniem społecznością wstrząsa inna wiadomość - ktoś zamordował nastolatkę na starej barce. I wygląda na to, że ta zbrodnia w jakiś sposób łączy się z zaginięciem 8letniego chłopca, do którego doszło trzy lata temu... Mia i Holger wraz z lokalną policją będą starali się dojść do sedna sprawy, czy jednak w tam małej, zamkniętej na obcych miejscowości, będzie to w ogóle możliwe?

Miejsce akcji to jeden z dużych plusów powieści - z jednej strony znany małomiasteczkowy klimat, z drugiej to przecież nie zwykłe miasto, a wyspa, czyli coś dla nas nieoczywistego. Tym jednak co jeszcze mocniej fascynuje, jest przekrój tamtejszej społeczności, jaki serwuje nam autor - historię poznajemy z kilku punktów widzenia, mieszkańców podzielonych na kilka pokoleń - od 11letniej dziewczynki, aż po dosyć wiekową panią. Akcja powieści toczy się tempem niespiesznym, w którym jest czas na poznanie postaci i dokładną obserwację otoczenia, przepytywanie świadków, przeglądanie dowodów. Jednak historia prowadzona jest tak, że zaskakująco mocno do siebie przyciąga - nie wiem w czym tkwi sedno, wiem jednak, że bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła! Doskonale wpisała się w moje gusta! Oceniam 8/10 więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/hitra-samuel-bjrk.html

Hitra to niewielka norweska wyspa, której przejechanie zajmuje pewnie z kilka godzin. To również miejsce akcji powieści kryminalnej Samuela Bjørka o tym samym tytule. To czwarty tom serii z detektywami Mią Krüger i Holgerem Munchem, jednak doskonale nadaje się też na powieść traktowaną ca...

Rozwiń

Zwiń

“Mocy obietnic” Piotra Borlika to piąta książka z uniwersum Boskiej Proporcji, kontynuacja trylogii wydanej w 2019. Czy da się czytać oddzielnie? Myślę, że tak, choć, żeby docenić wszystkie niuanse, a przede wszystkim przemianę głównej bohaterki, to na pewno lepiej będzie czytać ją w kolejności chronologicznej.

Agata nie jest już policjantką i układa swoje życie na nowo jako reporterka kryminalna. No, może to za duże określenie na osobę odczytującą przygotowany przez innych tekst przed kamerą, co zresztą myśli też sama Agata. Dlatego, kiedy podchodzi do niej ojciec zaginionego nastolatka, a zaraz potem odbiera telefon o potencjalnym odnalezieniu go martwego w dosyć makabrycznym stanie, mimo swoich postanowień nieco się angażuje. Interweniuje w policji, a skoro dochodzenie prowadzi jej znajomy… Czy jednak na pewno powinna się mieszać? Ale kto lepiej od niej zna pokręcone umysły psychopatycznych morderców?

Historię poznajemy z trzech perspektyw - Agaty, ojca zaginionego i młodej dziewczyny. Ta ostatnia jest najbardziej tajemnicza, ten drugi z kolei przechodzi najmocniejszą przemianę, obserwujemy co rozpacz i potrzeba desperackiego działania mogą zrobić z człowiekiem. Mnie jednak najbardziej podobała się Agata, którą w końcu nie jest aż tak impulsywna, a bardziej racjonalna. Intryga prowadzona jest ciekawie, toczy się pewna rodzaju gra nie tylko pomiędzy postaciami, ale i z czytelnikiem, co faktycznie mocno wciąga. Historia zmusza do zadawania pytań: czy każdy człowiek jest podatny na manipulację? Na pewnego rodzaju obietnice? Dla mnie było w niej może za dużo brutalnych scen, ale też zdaję sobie sprawę, że to jedna z cech charakterystycznych całej serii. Podobała mi się jednak bardzo od strony psychologicznej, więc już teraz czekam na dalsze przygody Agaty! Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/moc-obietnic-piotr-borlik-recenzja.html

“Mocy obietnic” Piotra Borlika to piąta książka z uniwersum Boskiej Proporcji, kontynuacja trylogii wydanej w 2019. Czy da się czytać oddzielnie? Myślę, że tak, choć, żeby docenić wszystkie niuanse, a przede wszystkim przemianę głównej bohaterki, to na pewno lepiej będzie czytać ją w kolej...

Rozwiń

Zwiń

"Zapadlina” to czternasta powieść w dorobku Roberta Małeckiego, trzecia w serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem – ale, jeśli macie chęć, na jej lekturę możecie się również skusić niezależnie od pozostałych dwóch tomów.

Historia toczy się w okolicach Bydgoszczy, w małej miejscowości Wapno, w której stoi nieczynna kopalnia powodująca wokół groźne szkody górnicze. To tam, wśród społeczności, gdzie każdy zna każdego, prawie dwadzieścia lat temu doszło do zaginięcia 18letniego chłopca. Został po nim tylko motor na jezdni... Teraz, na chwilę przed swoją śmiercią, jedyny świadek tamtej nocy, zmienia zeznania. Na razie nieoficjalnie przyjmuje je Maria Herman, która zaczyna drążyć w sprawie. Sprawie, w której nie ma za wielu dowodów, która nie nakierowuje w sumie na żadne rozwiązanie… Czy teraz uda się coś zmienić? Tylko jak? Gdzie teraz szukać zaczepienia?

Jest to kryminał oparty na założeniach, które sama bardzo lubię - jest zagadka skupiona na zwyczajnych ludziach, intryga zbudowana na sprytnych rozmowach z potencjalnymi świadkami i solidnej dedukcji. Tempo akcji jest przyjemnie spokojne, a jednak solidnie zajmujące, choć chwilę trwa, kiedy faktycznie te zainteresowanie wzbudzi. Ale warto poczekać! Do tego mamy jeszcze postacie mocno skomplikowane, które walczą z własnymi demonami, ale mimo to nie są szablonowe, a ludzkie i uczące nas nowej empatii. No i jeszcze język - użyty z rozwagą, tak jakby autor przyglądał się każdemu słowu, które w powieści zawarł. Czasem kuszący się o żarty, czasem wręcz liryczny. Tak, to naprawdę dobra powieść kryminalna. Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/zapadlina-robert-maecki.html

"Zapadlina” to czternasta powieść w dorobku Roberta Małeckiego, trzecia w serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem – ale, jeśli macie chęć, na jej lekturę możecie się również skusić niezależnie od pozostałych dwóch tomów.

Historia toczy się w okolicach Bydgoszczy, w małej miejsco...

Rozwiń

Zwiń