Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, która choć fabularnie jest dosyć dosadna, to pisana tak, że dostarcza naprawdę pozytywnej rozrywki! A co ciekawe - to powieść z roku 1980!

Historia zaczyna się w małym podlondyńskim miasteczku w 1979 roku. Pewnego popołudnia w swoim własnym domu napadnięta zostaje Rosie McKechnie, ale napad jest naprawdę dziwny… I Rosie wychodzi z niego tyle ze szramą na plecach. To jednak dopiero początek - kilka dni później jej mąż odbiera w swojej firmie dziwny telefon: mężczyzna mówi, że to on stoi za napadem na jego żonę i żąda niewielkiej sumy pieniędzy. Policja nie reaguje, ba! wręcz poleca zapłacić. I Brian tak robi, tyle że bandyta wraca ciągle po więcej… jak go zatrzymać? McKechnie decyduje się na pomoc byłego gliny Nicka Duffy'ego. Czy on coś w tej sprawie wskóra?

Gdyby ktoś przed lekturą powiedział mi, że większość czasu spędzę z bohaterem włócząc się po szemranych dzielnicach, gdzie łatwiej spotkać prostytutkę i alfonsa niż zwyczajnego szarego człowieka, to nie wiem czy bym się na nią zdecydowała. Więc dobrze, że tego nie usłyszałam, bo to była naprawdę zaskakująco dobra rozrywka! Niby osadzona w brudnym, gangsterskim, pełnym przemocy świecie, ale pisana ta inteligentnie, tak uszczypliwie komediowo, że jakoś ta brutalność się rozmywa, a pozostaje wrażenie dobrego, brytyjskiego humoru. Jestem też bardzo ciekawa, jak na książkę reagowano w 1980 roku, bo są w niej tematy, które wtedy raczej budziły uprzedzenia. Sama jestem zaskoczona, że ta lektura przypadła mi do gustu, ale tak - chcę więcej! Kiedy kolejne przygody Duffy’ego? 😊 Te oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/duffy-dan-kavanagh.html

Skojarzenie serialowe - “Duffy” Dana Kavanagha to połączenie “Kronik Times Square” z komediowym klimatem znanym z np. “Dżentelmenów”. Ewentualnie starsze skojarzenia - gangsterskie komedie typu “Przekręt” czy “Revolver”. Książka licząca niewiele stron, więc lektura na jeden-dwa wieczory, która choć fabularnie jest dosyć dosadna, to pisana tak, że dostarcza naprawdę...

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy można czytać niezależnie od siebie, bo przecież znaleźć czas, żeby gdzieś odnaleźć te stare wydania pierwszych tomów i je nadrobić, to byłoby wyzwanie. Okazuje się, że na ratunek przyszedł nam Świat Książki - właśnie ukazało się nowe wydanie tomu pierwszego pt. “Dotyk śmierci” i o nim sobie dzisiaj pogadamy!

Historia toczy się w niedalekiej przyszłości (coś około 2050 roku) w Nowym Jorku. Policjantka Eve właśnie dostaje kolejne zadanie - ktoś zamordował wnuczkę senatora, która na złość rodzinie od jakiegoś czas parała się najstarszym zawodem świata… Oczywiście jej usługi były luksusowe, śmierć jednak brutalna. Eve, zachowując największą poufność śledztwa, ma szybo wytropić mordercę, który na miejscu zbrodni zostawił wiadomość, że to dopiero początek… Czy uda jej się go przechytrzyć zanim dojdzie do kolejnych zbrodni?

Roberts pisze powieści kryminalne dobrze nadające się na szybką, lekką rozrywkę, w których skupioną na solidnej zagadce intrygę kryminalną przeplata ze wstawkami romansowymi. Tu trochę (jak na moje standardy) ich było, ale wynikało to też po prostu z samej zbrodni. Sama intryga jest zaskakująca, ale jej atrakcyjność podbija czas akcji, który dla nas jest świetną ciekawostką, ale dla tych, co czytali książkę te prawie trzydzieści lat temu, musiało być czymś kosmicznym oraz postać głównej bohaterki, policjantki z żelaznymi zasadami. Cieszę się, że mogłam poznać Eve taką, jaka była w pierwszej styczności z czytelnikiem. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/dotyk-smierci-jd-robb.html

Nora Roberts, a raczej J.D. Robb, które jest jej kryminalnym obliczem, dostarczyła już 58 tomów serii Oblicza śmierci (u nas 54) swojej publiczności w przeciągu prawie już 30 lat. Sama poznałam się z tą jej odsłoną rok temu, od najnowszych tomów i wtedy podkreślałam - jak dobrze, że tomy można czytać niezależnie od siebie, bo przecież znaleźć czas, żeby gdzieś odnaleźć te...

“Zaginięcie Kimmy Diore” Delphine de Vigan to książka, która ukazała się u nas po raz drugi - wcześniej, w 2022 roku premierę miała pod tytułem “INSTAdzieci”. I przyznam, że kompletnie nie rozumiem dlaczego dwa lata temu o niej nie słyszałam - jest to powieść z pogranicza thrillera psychologicznego i literatury pięknej, proza dokładnie taka, jaką lubię - z dobrą zagadką, ale i dająca niesamowicie dużo do myślenia!

Mélanie Cloux, matka dwójki dzieci, jest kobietą mocno w sieci znaną. To ona wykreowała Samy'ego i Kimmy, ośmio i sześcioletnie gwiazdy youtube'a, które oglądają miliony. Ich bajkowe życie przerywa się jednak jednego popołudnia - podczas zabawy na podwórku znika Kimmy. Policja musi działać szybko i szeroko - w końcu podejrzani są nie tylko ludzie z ich otoczenia, ale i miliony subskrybentów, którzy mogli przez wiele miesięcy, a nawet lat obserwować ich zwyczaje…

Cała historia zatem kręci się wokół wątku kryminalnego - zaginięcia i śledztwie policyjnym. I choć sama intryga prowadzona jest ciekawie, trzyma w niepewności, to wydaje się, że jednak jest tylko punktem wyjścia do pogadania na tematy, które w aktualnych czasach wszystkich nas dotyczą: życia w sieci. Do zastanowienia się nad tym co teraz znaczy prywatność, ta nasza, ale przede wszystkim dzieci, które przecież nie mają świadomości z jakimi niebezpieczeństwami wiąże się tak otwarte życie wirtualne. Oczywiście książka opowiada o skrajnym przypadku, ale odpowiednim na tyle, by czytelnika naprawdę zmusić do ważnych refleksji. Kreacje postaci, a szczególnie Mélanie jest warta uwagi, poddana analizie powodów, dla których to wszystko robi. To naprawdę wartościowa, dająca do myślenia proza, o której myśleć będę jeszcze naprawdę długo. Oceniam 8,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/zaginiecie-kimmy-diore-delphine-de-vigan.html

“Zaginięcie Kimmy Diore” Delphine de Vigan to książka, która ukazała się u nas po raz drugi - wcześniej, w 2022 roku premierę miała pod tytułem “INSTAdzieci”. I przyznam, że kompletnie nie rozumiem dlaczego dwa lata temu o niej nie słyszałam - jest to powieść z pogranicza thrillera psychologicznego i literatury pięknej, proza dokładnie taka, jaką lubię - z dobrą zagadką,...

C.J. Tudor w “Debicie” przenosi nas do świata pogrążonego w śniegu i mrozie. W historię trafiamy w czasie burzy śnieżnej i trochę podobnie jak budzące się właśnie postacie, powoli zyskujemy świadomość tego, co dzieje się dookoła. A dzieje się... źle.

Hannah, Meg i Carter żyją w świecie nieco podobnym do naszego, jednak w ich nastąpiła swego rodzaju apokalipsa - świat opanował mocno śmiertelny wirus, którego do tej pory nie udało się pokonać. Nie ma lekarstwa, nie ma szczepionki trzeba więc nauczyć się na nowo żyć. Hannah znajduje się właśnie w autokarze, którym jechała w bezpieczne miejsce z kilkunastoma studentami. Autokar jednak wpadł w poślizg i teraz utknęli - nie a wyjścia z pojazdu, nie ma jak wezwać pomocy. Meg z kole budzi w kolejce linowej z piątką nieznajomych. Utknęli, nastąpiła awaria, która zatrzymała ich wagonik w odległości wielu metrów od ziemi, na środku wyciągu… Jest i Carter, który żyje z kilkoma innymi osobami pilnując pewnego schroniska - są uzależnieni od prądu, który trzyma niebezpieczeństwo na zewnątrz. Co łączy tą trójkę? Jak ich historie się łączą? I jak się skończą?

Tudor zbudowała historią, która z jednej strony jest odległa od naszej - w końcu to takie postapo, po katastrofie, która zmieniła funkcjonowania świata i codzienne życie każdego człowieka. Z drugiej jednak jest niebezpiecznie blisko naszej rzeczywistości - sami jeszcze chwilę temu znajdowaliśmy się w podobnej sytuacji zagrożenia. Nas uratowała nauka, ale co, gdyby nie mogła? Książka zmusza do ciekawych rozważań, jest w niej sporo trafnych spostrzeżeń na temat społeczeństwa postawionego w kryzysie. Jest też oczywiście świetna intryga kryminalna, co chwilę zaskakująca i tak zbudowana, że kompletnie niczego się nie domyśliłam. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/debit-cj-tudor.html

C.J. Tudor w “Debicie” przenosi nas do świata pogrążonego w śniegu i mrozie. W historię trafiamy w czasie burzy śnieżnej i trochę podobnie jak budzące się właśnie postacie, powoli zyskujemy świadomość tego, co dzieje się dookoła. A dzieje się... źle.

Hannah, Meg i Carter żyją w świecie nieco podobnym do naszego, jednak w ich nastąpiła swego rodzaju apokalipsa - świat...

Jak pisać o biografii? Tak, by przedstawić czego można po niej oczekiwać, ale i tak, by historię życia opisywanej postaci zostawić do samodzielnego odkrycia czytelnikowi, prawda? Z takiego założenia wychodzę pisząc o książce Lucy Worsley pt. “Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”.

Podejrzewam, że nazwisko Christie nie jest nikomu obce - to przecież królowa kryminału, która zmieniła oblicze powieści detektywistycznej i rozpowszechniła ją na cały świat. A jednak co wiemy o samej Agacie? No właśnie, chyba niewiele. Przynajmniej ja niewiele o jej życiu wiedziałam, zakładam jednak że nie byłam w tej niewiedzy sama. Byłam, czas przeszły, gdybyż po tej lekturze jestem w wiedzę bogata! I było warto! Bo Christie to nie tylko autorka niezwykła, to również kobieta, która, mimo iż się tym nie przechwalała i raczej trzymała swoją prywatność skrytą przed czytelnikami i mediami, to żyła tak, jak chciała. Choć i jej przyszło się nieraz borykać z prawdziwymi problemami…

I właśnie tak całościowo Worsley do niej podchodzi. Pisze oczywiście o jej powieściach, jaki wpływ miały na literaturę, ale głównie pisze o samej Agacie - jej losach, jej rolach, jakie sama sobie, a może po prostu życie jej narzucało. Autorka czerpie z wielu źródeł, odnosi się i do książek samej Agathy i do jej korespondencji, autobiografii, jak i ówczesnej prasy i innych badaczy jej życia. Stylistycznie z początku miałam lekkie opory, jednak po chwili przyzwyczaiłam się do narracji i już czytało się łatwiej - ba, czytało się tak dobrze, że kiedy nie czytałam, to tęskniłam. Cieszę się, że ta książka została u nas wydana, bo dzięki niej mogłam przeżyć niesamowitą przygodę poznając koleje życia tej niesamowitej, nieuchwytnej kobiety, jaką była i zostanie po wieczność Agatha Christie. A teraz pora uzupełnić kolekcję jej powieści! Oceniam: 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/agatha-christie-nieuchwytna-kobieta_24.html

Jak pisać o biografii? Tak, by przedstawić czego można po niej oczekiwać, ale i tak, by historię życia opisywanej postaci zostawić do samodzielnego odkrycia czytelnikowi, prawda? Z takiego założenia wychodzę pisząc o książce Lucy Worsley pt. “Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”.

Podejrzewam, że nazwisko Christie nie jest nikomu obce - to przecież królowa kryminału, która...

Te jedno zdanie, okładkowe hasło “Tajemnicy lekarki” Leslie Wolfe naprawdę dobrze podsumowuje to, co książka prezentuje!

Jest to historia dwóch kobiet. Anne Wiley to szanowana kardiochirurżka z kilkunastoletnim stażem, które do tej pory nigdy pacjent nie umarł na stole operacyjnym. No właśnie - do tej pory. Tym razem serce pacjenta po zabiegu nie ruszyło, a ona dosyć szybko zaprzestaje reanimacji, prób poruszenia serca… Dlaczego? Bo spojrzała za parawan, zobaczyła kim był jej pacjent. Zatem czy to faktycznie ona jest winna śmierci mężczyzny czy był to po prostu zbieg okoliczności?
Drugą postacią jest Paula, prokuratorka, która szybko pnie się po szczeblach kariery, nie ustaje jednak w marzeniach o szczycie. Paula zagorzale walczy o sprawiedliwość dla tych poszkodowanych społecznie, których nie stać, by samodzielnie ją sobie wywalczyć. Gdzie jednak jej miejsce w historii Anne?

Od samego początku ta historia trzyma nas w niewiedzy, by raz po raz odsłaniać kolejne karty, raz po raz zaskakiwać, choć przecież sama akcja toczy się tempem raczej umiarkowanym. To na wnętrzu postaci się skupiamy, ich emocjach i myślach. Anne przedstawia na się w narracji pierwszoosobowej, tak że czytelnik może doświadczać jej niepewności, wyrzutów sumienia i strachu o to, do czego śmierć pacjenta ją doprowadzi. Paula przedstawiona jest w narracji trzecioosobowej i jest dla nas długo zagadką. Historia prowadzona jest z rozmysłem, do tego porusza ciekawe tematy do refleksji, jak np. gdzie sięga granica sprawiedliwości, a gdzie zaczyna się zemsta? To dobry thriller, pisany lekkim stylem, dzięki czemu czytelnik nie czuje się przytłoczony emocjami postaci. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/tajemnica-lekarki-leslie-wolfe.html

Te jedno zdanie, okładkowe hasło “Tajemnicy lekarki” Leslie Wolfe naprawdę dobrze podsumowuje to, co książka prezentuje!

Jest to historia dwóch kobiet. Anne Wiley to szanowana kardiochirurżka z kilkunastoletnim stażem, które do tej pory nigdy pacjent nie umarł na stole operacyjnym. No właśnie - do tej pory. Tym razem serce pacjenta po zabiegu nie ruszyło, a ona dosyć...

“Przepraszam, tu był trup” to nowiutka odsłona Marty Matyszczak - kryminał cosy crime bez zwierzęcych narratorów! I do tego osadzony w jednej z moich ulubionych scenerii - zimą w górach!

Historia zaczyna się w styczniu w Warszawie. Od kilku miesięcy życie Rity Braun to praca za najniższą krajową i wynajmowany pokój w mieszkaniu pełnym hałaśliwych studentów. Nic więc dziwnego, że w końcu ma dosyć, prawda? Na szczęście w odpowiednim momencie pojawia się jej przyjaciółka, znana influencerka z zaproszeniem na otwarcie ekskluzywnego hotelu i SPA w Wiśle. W luksusie może łatwiej będzie przemyśleć swoje życie? Zatem Rita jedzie, jej brat też jedzie, jak i spore grono influencerów… Na miejscu od reszty świata szybko odcina ich śnieżyca, a my bardzo dobrze wiemy, że wszystko to, co się dzieje, prowadzi do zbrodni… Tylko kto zginie, a kto ten czyn popełni? No i gdzie podzieje się ten tytułowy trup?

Historia rozpisana jest na kilkuosobowe grono postaci, głównie influencerów, z których wyróżnia się Rita. I to ona jest postacią przewodnią - początkuje te tytułujące całą serię Zbrodnie na podsłuchu, czyli podcast kryminalny, choć zaczynając, wcale jeszcze nie wie, że przyjdzie jej opisywać morderstwo! Historia utrzymana jest w przyjemnie lekkim tonie, jest miejsce na trochę śmiechu, chwile wzruszenia i refleksje. Podobało mi się mocne osadzenie historii w świecie współczesnym, w którym to część życia toczy się w sieci, w social mediach. A zbrodnia? Zaskakująca i przemyślana, oparta na klasycznych motywach gatunku! Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/przepraszam-tu-by-trup-marta-matyszczak_23.html

“Przepraszam, tu był trup” to nowiutka odsłona Marty Matyszczak - kryminał cosy crime bez zwierzęcych narratorów! I do tego osadzony w jednej z moich ulubionych scenerii - zimą w górach!

Historia zaczyna się w styczniu w Warszawie. Od kilku miesięcy życie Rity Braun to praca za najniższą krajową i wynajmowany pokój w mieszkaniu pełnym hałaśliwych studentów. Nic więc...

Przyznam, że bardzo lubię historie z górskich terenów toczące się w czasie głębokiej zimy, ale takiej książki, jaką napisał Sławek Gortych, jeszcze nie czytałam! W “Schronisku, które spowijał mrok”, trzecim tomie kryminalnej serii karkonoskiej (można czytać oddzielnie) górską zimę zobrazował tak, że czułam ten śnieg po kolana, czułam ten mróz i niebezpieczeństwo górskiej wędrówki. A to przecież tylko tło tej opowieści…

Historia rozpoczyna się w marcu 2007 roku. Do schroniska Strzecha Akademicka przyjeżdża Tomasz Wilczur, kolega Maksa, autor kryminałów. Tomasz ma zająć się sprawą sprzed lat - dziwną śmiercią w lawinie, która zeszła tam sylwestrowej nocy 1991/1992 roku i wykorzystać jako inspirację do własnej powieści, która ma w końcu przełamać jego zastój pisarski. Jednak nikt nie podejrzewa, że swoim zainteresowaniem Tomasz zbudzi stare demony, które zdecydowanie nie życzą sobie, by ktoś ponownie odkopywał te wydarzenia. Demony? Czy jednak ludzie? Dokąd zaprowadzi Tomasza te śledztwo? Co wydarzyło się w tym miejscu przed laty? I gdzie miejsce na historię z Cieplic z 1947 roku?

Trzy czasy, trzech bohaterów, trzy pozornie niezwiązane ze sobą opowieści. Częściowo oparte na tym, co wydarzyło się kiedyś, częściowo wymyślone przez autora. Historie, które łączą się w jedną intrygę kryminalną, przemyślaną i doskonale rozpisaną, wzbudzającą w czytelniku zainteresowanie przez całą lekturę. Jest to opowieść pełna emocji - tych niewesołych, trudnych, mrocznych, choć czasami i przez nie prześwieca słońce. Ponadto, to rewelacyjny obraz zaskakującej i bardzo niebezpiecznej zimy w górach, pracy GOPR-u i obsługi schroniska. No i kreacje postaci - przede wszystkim Tomasz, który automatycznie ze względu na swój zawód i rewelacyjne refleksje z nim związane, naprawdę mnie zachwycił. Niech ocena mówi sama za siebie: daję 8,5/10! A więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/schronisko-ktore-spowija-mrok-sawek_22.html

Przyznam, że bardzo lubię historie z górskich terenów toczące się w czasie głębokiej zimy, ale takiej książki, jaką napisał Sławek Gortych, jeszcze nie czytałam! W “Schronisku, które spowijał mrok”, trzecim tomie kryminalnej serii karkonoskiej (można czytać oddzielnie) górską zimę zobrazował tak, że czułam ten śnieg po kolana, czułam ten mróz i niebezpieczeństwo górskiej...

Thrillery psychologiczne, takie trzymające się ram gatunku czyli pisane w narracji pierwszoosobowej i dostarczające ciekawej psychologicznie kreacji, jak i dreszczyku napięcia to dla mnie naprawdę fajny sposób na relaks, w momencie, gdy chcę się na kilka chwil oderwać od rzeczywistości. I w tej roli dobrze sprawdza się książka Agaty Czykierdy-Grabowskiej pt. “Zapach świeżych trocin”!

Jest to historia Izy, która właśnie wylana z pracy wykładowczyni wraca do swojego rodzinnego miasta - Warszawy. Brak pracy to również brak pieniędzy na mieszkanie, więc prawdziwym wybawieniem jest dla niej propozycja starego znajomego, który pozwala jej pomieszkać w mieszkaniu pokazowym w nowo wybudowanym bloku. Problemem może być oddalenie od cywilizacji, ale według Izy to zaleta - ten miesiąc ma poświęcić w pełni na napisanie powieści, thrillera, który w niedalekiej przyszłości powinien jej pozwolić się utrzymać. Jednak zdanie musi zmienić już pierwszej nocy, gdy podczas kąpieli słyszy głośny łomot w drzwi… w bloku zamkniętym, niezamieszkałym, w którym nie powinno być nikogo?

Autorka dobrze buduje w tej historii napięcie, fragmenty toczące się w nocy, które wywołują w bohaterce lęk, sprawiają, że czytelnik sam czuje jej mocno niepokojące emocje. Intryga kryminalna ciekawa jest szczególnie pod tym względem, że złożona jest z dwóch historii - mamy tu książkę w książce, mamy do wglądu to, co Iza tworzy. Zatem dwie zagadki kryminalne, które są dobrze zbudowane, logiczne i choć niespecjalnie trudne, to satysfakcjonujące. Sama postać Izy też jest ciekawa - to kobieta zagubiona, która od pewnego czasu mocno cierpi… No i kolejna atrakcja - przyglądamy się jak przebiega proces twórczy bohaterki! Oceniam 7/10, a więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/zapach-swiezych-trocin-agata-czykierda.html

Thrillery psychologiczne, takie trzymające się ram gatunku czyli pisane w narracji pierwszoosobowej i dostarczające ciekawej psychologicznie kreacji, jak i dreszczyku napięcia to dla mnie naprawdę fajny sposób na relaks, w momencie, gdy chcę się na kilka chwil oderwać od rzeczywistości. I w tej roli dobrze sprawdza się książka Agaty Czykierdy-Grabowskiej pt. “Zapach...

Hitra to niewielka norweska wyspa, której przejechanie zajmuje pewnie z kilka godzin. To również miejsce akcji powieści kryminalnej Samuela Bjørka o tym samym tytule. To czwarty tom serii z detektywami Mią Krüger i Holgerem Munchem, jednak doskonale nadaje się też na powieść traktowaną całkowicie oddzielnie.

Gorąco lato na Hitrze, chyba najgorętsze z wszystkim, jakich doświadczyli mieszkańcy tej małej wyspy słynącej z połowu łososi - to tam mieszka jedna z najbogatszych norweskich rodzin, która teraz przygotowuje się do ślubu najstarszego syna, dziedzica. Na kilka dni przed tym wydarzeniem społecznością wstrząsa inna wiadomość - ktoś zamordował nastolatkę na starej barce. I wygląda na to, że ta zbrodnia w jakiś sposób łączy się z zaginięciem 8letniego chłopca, do którego doszło trzy lata temu... Mia i Holger wraz z lokalną policją będą starali się dojść do sedna sprawy, czy jednak w tam małej, zamkniętej na obcych miejscowości, będzie to w ogóle możliwe?

Miejsce akcji to jeden z dużych plusów powieści - z jednej strony znany małomiasteczkowy klimat, z drugiej to przecież nie zwykłe miasto, a wyspa, czyli coś dla nas nieoczywistego. Tym jednak co jeszcze mocniej fascynuje, jest przekrój tamtejszej społeczności, jaki serwuje nam autor - historię poznajemy z kilku punktów widzenia, mieszkańców podzielonych na kilka pokoleń - od 11letniej dziewczynki, aż po dosyć wiekową panią. Akcja powieści toczy się tempem niespiesznym, w którym jest czas na poznanie postaci i dokładną obserwację otoczenia, przepytywanie świadków, przeglądanie dowodów. Jednak historia prowadzona jest tak, że zaskakująco mocno do siebie przyciąga - nie wiem w czym tkwi sedno, wiem jednak, że bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła! Doskonale wpisała się w moje gusta! Oceniam 8/10 więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/hitra-samuel-bjrk.html

Hitra to niewielka norweska wyspa, której przejechanie zajmuje pewnie z kilka godzin. To również miejsce akcji powieści kryminalnej Samuela Bjørka o tym samym tytule. To czwarty tom serii z detektywami Mią Krüger i Holgerem Munchem, jednak doskonale nadaje się też na powieść traktowaną całkowicie oddzielnie.

Gorąco lato na Hitrze, chyba najgorętsze z wszystkim, jakich...

“Mocy obietnic” Piotra Borlika to piąta książka z uniwersum Boskiej Proporcji, kontynuacja trylogii wydanej w 2019. Czy da się czytać oddzielnie? Myślę, że tak, choć, żeby docenić wszystkie niuanse, a przede wszystkim przemianę głównej bohaterki, to na pewno lepiej będzie czytać ją w kolejności chronologicznej.

Agata nie jest już policjantką i układa swoje życie na nowo jako reporterka kryminalna. No, może to za duże określenie na osobę odczytującą przygotowany przez innych tekst przed kamerą, co zresztą myśli też sama Agata. Dlatego, kiedy podchodzi do niej ojciec zaginionego nastolatka, a zaraz potem odbiera telefon o potencjalnym odnalezieniu go martwego w dosyć makabrycznym stanie, mimo swoich postanowień nieco się angażuje. Interweniuje w policji, a skoro dochodzenie prowadzi jej znajomy… Czy jednak na pewno powinna się mieszać? Ale kto lepiej od niej zna pokręcone umysły psychopatycznych morderców?

Historię poznajemy z trzech perspektyw - Agaty, ojca zaginionego i młodej dziewczyny. Ta ostatnia jest najbardziej tajemnicza, ten drugi z kolei przechodzi najmocniejszą przemianę, obserwujemy co rozpacz i potrzeba desperackiego działania mogą zrobić z człowiekiem. Mnie jednak najbardziej podobała się Agata, którą w końcu nie jest aż tak impulsywna, a bardziej racjonalna. Intryga prowadzona jest ciekawie, toczy się pewna rodzaju gra nie tylko pomiędzy postaciami, ale i z czytelnikiem, co faktycznie mocno wciąga. Historia zmusza do zadawania pytań: czy każdy człowiek jest podatny na manipulację? Na pewnego rodzaju obietnice? Dla mnie było w niej może za dużo brutalnych scen, ale też zdaję sobie sprawę, że to jedna z cech charakterystycznych całej serii. Podobała mi się jednak bardzo od strony psychologicznej, więc już teraz czekam na dalsze przygody Agaty! Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/moc-obietnic-piotr-borlik-recenzja.html

“Mocy obietnic” Piotra Borlika to piąta książka z uniwersum Boskiej Proporcji, kontynuacja trylogii wydanej w 2019. Czy da się czytać oddzielnie? Myślę, że tak, choć, żeby docenić wszystkie niuanse, a przede wszystkim przemianę głównej bohaterki, to na pewno lepiej będzie czytać ją w kolejności chronologicznej.

Agata nie jest już policjantką i układa swoje życie na nowo...

"Zapadlina” to czternasta powieść w dorobku Roberta Małeckiego, trzecia w serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem – ale, jeśli macie chęć, na jej lekturę możecie się również skusić niezależnie od pozostałych dwóch tomów.

Historia toczy się w okolicach Bydgoszczy, w małej miejscowości Wapno, w której stoi nieczynna kopalnia powodująca wokół groźne szkody górnicze. To tam, wśród społeczności, gdzie każdy zna każdego, prawie dwadzieścia lat temu doszło do zaginięcia 18letniego chłopca. Został po nim tylko motor na jezdni... Teraz, na chwilę przed swoją śmiercią, jedyny świadek tamtej nocy, zmienia zeznania. Na razie nieoficjalnie przyjmuje je Maria Herman, która zaczyna drążyć w sprawie. Sprawie, w której nie ma za wielu dowodów, która nie nakierowuje w sumie na żadne rozwiązanie… Czy teraz uda się coś zmienić? Tylko jak? Gdzie teraz szukać zaczepienia?

Jest to kryminał oparty na założeniach, które sama bardzo lubię - jest zagadka skupiona na zwyczajnych ludziach, intryga zbudowana na sprytnych rozmowach z potencjalnymi świadkami i solidnej dedukcji. Tempo akcji jest przyjemnie spokojne, a jednak solidnie zajmujące, choć chwilę trwa, kiedy faktycznie te zainteresowanie wzbudzi. Ale warto poczekać! Do tego mamy jeszcze postacie mocno skomplikowane, które walczą z własnymi demonami, ale mimo to nie są szablonowe, a ludzkie i uczące nas nowej empatii. No i jeszcze język - użyty z rozwagą, tak jakby autor przyglądał się każdemu słowu, które w powieści zawarł. Czasem kuszący się o żarty, czasem wręcz liryczny. Tak, to naprawdę dobra powieść kryminalna. Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/zapadlina-robert-maecki.html

"Zapadlina” to czternasta powieść w dorobku Roberta Małeckiego, trzecia w serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem – ale, jeśli macie chęć, na jej lekturę możecie się również skusić niezależnie od pozostałych dwóch tomów.

Historia toczy się w okolicach Bydgoszczy, w małej miejscowości Wapno, w której stoi nieczynna kopalnia powodująca wokół groźne szkody górnicze. To...

"Jednorożec” Rafała Gliny okazał się zdecydowanie ciekawszą i bardziej zajmującą lekturą niż się spodziewałam! To debiut, ale jakże dobrze przemyślany i dopracowany, świetnie wyważony i zajmujący w sumie od pierwszych do ostatnich stron powieści!

Historia toczy się w małych miasteczkach w województwie zachodniopomorskim. W Suchaniu w swoim własnym domu zamordowana została kobieta - matka, żona, teraz uduszona i okaleczona została znaleziona przez swojego męża. Policja, która szybko zjawia się na miejscu, nie znajduje żadnych wartych uwagi śladów, prócz pojedynczego włosa. Sprawa trafia do bystrego i doświadczonego śledczego, podkomisarza Jacka Okońskiego, który kiedyś miał krótką styczność z mordercą seryjnym. I tutaj też takiego przewiduje. Czy ma rację? A może sprawcy należy szukać gdzieś bliżej? I co to za włos?

Brutalne zbrodnie i pościg, a może wyścig z mordercą zapowiadają mocno dynamiczną lekturę. I dynamiczna jest, ale z dobrym wyczuciem, akcja toczy się sprawnie, ale nie brakuje w niej miejsca na dobre uzasadnienie. Zatem trochę grzebiemy też w tej stronie psychologicznej, szczególnie, gdy dostajemy fragmenty pisane z perspektywy potencjalnego mordercy. Sama intryga rozpisana jest z dużym rozmysłem, co chwilę dostarcza jakiś zaskoczeń, choć śledztwo toczy się aż cztery tygodnie, co znowu nadaje lekturze wiarygodności. Postacie są przyjemnie ocierające się o to, co znamy z rasowych kryminałów, ale to raczej takich flirt ze schematami niż faktyczna kalka. Autor miał naprawdę dobry pomysł, zaskakuje swoją wiedzą na temat zaburzeń psychicznych i zachowań seryjnych morderców oraz po prostu wykonaniem - język jest bardzo płynny, bardzo przyjemny, dzięki czemu to się po prostu dobrze czyta. Jestem bardzo pozytywnie tym debiutem zaskoczona i już nie mogę się doczekać co autor zaprezentuje nam dalej! Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/jednorozec-rafa-glina.html

"Jednorożec” Rafała Gliny okazał się zdecydowanie ciekawszą i bardziej zajmującą lekturą niż się spodziewałam! To debiut, ale jakże dobrze przemyślany i dopracowany, świetnie wyważony i zajmujący w sumie od pierwszych do ostatnich stron powieści!

Historia toczy się w małych miasteczkach w województwie zachodniopomorskim. W Suchaniu w swoim własnym domu zamordowana została...

“Osada” to szósta powieść Anny Olszewskiej, ale pierwsza kryminalna! Powieść, która już na wstępie ciekawi ze względu na miejsce akcji i faktycznie - to właśnie jeden z tych aspektów, może nawet najważniejszy, który wyróżnia ją na tle innych.

Do Czorsztyna, osady zwanej Stylchyn sprowadza się Igor Schutt, autor krwawych powieści kryminalnych. Dojeżdżając już do miejsca docelowego Igora zahacza o budowlę, która go zaciekawiła - to stary, lekko zwęglony dom. Postanawia się po nim rozejrzeć, jednak szybko okazuje się, że nie był to dobry pomysł - w środku znajduje zwłoki młodej dziewczyny. I co robi? Ucieka z miejsca zdarzenia, co sam sobie później wyrzuca. Kolejnego dla policja odnajduje ciało i zaczyna się dochodzenie. Kim jest dziewczyna i dlaczego zginęła? I dlaczego Igor tak po prostu uciekł?

Historia toczy się głównie w czasach współczesnych, jednak od czasu do czasu sięgamy do przeszłości, do jeszcze jednej, a może nawet dwóch zagadek… To lata 90te i budowa zapory na Dunajcu, przez którą powstanie właśnie Zalew Czorsztyński. Bardzo podobało mi się, że autorka wykorzystała prawdziwe wydarzenie do poprowadzenia fikcyjnej historii kryminalnej. I to właśnie ta opowieść z przeszłości trzymała mnie mocno w zaciekawieniu, historia współczesna była nieco prostsza i momentami bardziej skupiona na opisach ciał ofiar niżbym sobie tego życzyła, choć na pewno nie zaliczymy jej do kryminałów lubujących się w makabrze. Bo ciągle najważniejsza jest historia, osadzona w małej, pełnej tajemnic społeczności, której każdy członek zdaje się coś ukrywać... Myślę, że to dobry start autorki w kryminał, a miejscem akcji jestem prawdziwie zachwycona! Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/osada-anna-olszewska-recenzja.html

“Osada” to szósta powieść Anny Olszewskiej, ale pierwsza kryminalna! Powieść, która już na wstępie ciekawi ze względu na miejsce akcji i faktycznie - to właśnie jeden z tych aspektów, może nawet najważniejszy, który wyróżnia ją na tle innych.

Do Czorsztyna, osady zwanej Stylchyn sprowadza się Igor Schutt, autor krwawych powieści kryminalnych. Dojeżdżając już do miejsca...

W wypadku cyklu z Williamem Warwickiem polecam zachować kolejność chronologiczną lektury, z tego względu iż cała seria nie tylko połączona jest losami detektywów, ale i jednym wątkiem kryminalnym, związanym z oszustwami związanych z dziełami sztuki. A jest to wątek, który i w tomie piątym, najnowszym “W następnej kolejności” budzi naprawdę wiele emocji!

Historia toczy się w roku 1988, kiedy to cały świat oszalał na punkcie rodziny królewskiej - w szczególności księżnej Diany. Do MI6 docierają pogłoski o szykowanym ataku terrorystycznym, możliwe, że właśnie w rodzinę królewską skierowanym. A że ich ochrona, która podlega częściowo pod wydział Scotland Yardu, od dosyć dawna działa tak jak chce, to w końcu pora tę samowolkę ukrócić. I tak detektyw William Warwick wraz ze swoim zespołem dołącza do tego wydziału sprytnie starając się prześledzić gdzie jest luka w działaniach. W tym czasie agent specjalny Ross przyłącza się do ochrony księżnej Diany. Czy w ten sposób uda im się zapobiec tragedii na skalę światową?

W książce mamy dwie linie fabularne - jest ta o ochronie rodziny królewskiej, i ta z oszustem dzieł sztuki, z Faulknerem, który teraz może i jest unieruchomiony, ale za to my przyglądamy się jego rozgrywkom z prawnikiem - a te są zabójczo dobre! Intryga dotycząca zamachu terrorystycznego i Diany zresztą też - trochę inny obraz księżnej oddaje na niż w The Crown, ale sprawdziłam po lekturze i faktycznie i tu może się kryć ziarnko prawdy, choć nie możemy zapomnieć, że to cały czas fikcja literacka. Książka jest uroczo brytyjska, wszystko jest dobrze wyważone, sceny akcji są spektakularne, ale nie przesadzone, a i nigdy nie braknie czasu, by po prostu napić się filiżanki herbaty… Czy to najlepszy tom serii? Musiałabym sobie przypomnieć pozostałe, ale na ten moment wydaje mi się, że tak! Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/w-nastepnej-kolejnosci-jeffrey-archer.html

W wypadku cyklu z Williamem Warwickiem polecam zachować kolejność chronologiczną lektury, z tego względu iż cała seria nie tylko połączona jest losami detektywów, ale i jednym wątkiem kryminalnym, związanym z oszustwami związanych z dziełami sztuki. A jest to wątek, który i w tomie piątym, najnowszym “W następnej kolejności” budzi naprawdę wiele emocji!

Historia toczy się...

Małgorzata Starosta w “Sprawie lorda Rosewortha” nie tylko dostarcza nam zagadkę doskonale zbudowaną na motywie zamkniętego pokoju, ale wręcz przenosi nas w czasy, kiedy te dla nas klasyczne powieści detektywistyczne były dla czytelników współczesne…

Historia toczy się w Anglii w roku 1959. W londyńskiej agencji detektywistycznej Jonathana Harpera zjawia się jego dawna znajoma - Ruth Roseworth. Okazuje się, że jej ojciec, lord Roseworth zmarł kilka dni temu. W skutek dosyć niespodziewanych zdarzeń, bo na moment przed swoim przyjęciu urodzinowym został znaleziony martwy z dziurą w głowie po kuli. Ruth chce, by Jonathan udowodnił, że to nie było morderstwo, a już na pewno, że nie stoi za tym nikt z rodziny. Dziwna prośba? Jonathan też chyba tak myśli, bo jeszcze tego samego dnia sprawę przyjmuje i udaje się do rodzinnej posiadłości Roseworthów…

Mamy więc tutaj zagadkę zamkniętego pokoju i możliwe, że zamkniętego grona podejrzanych - pozornie mógł zbrodnię popełnić ktoś z zewnątrz, ale i przyglądamy się życiu lorda Rosewortha i tym, którzy są teraz w jego domu… Trzeba w końcu znaleźć motyw, a to chyba najłatwiej zrobić podczas rozmów z osobami, które doskonale go znały. A wśród tych osób jest prawdziwa plejada charakterów, kreacje postaci tak bogate, tak różnorodne, że każda jedna zasługuje na uwagę. Sama intryga oparta mocno na dedukcji przez większą część fabuły toczy się rytmem spokojnym, jednak gdy już mamy większość elementów i trzeba je po prostu złożyć w całość, to wtedy zaczyna się taki trochę efekt kuli śnieżnej. Historia nieustannie zaskakuje, a samo tło wydarzeń, czasy w jakich toczy się historia oddane są naprawdę perfekcyjnie. Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.legimi.pl/ebook-sprawa-lorda-rosewortha-malgorzata-starosta,b1174443.html

Małgorzata Starosta w “Sprawie lorda Rosewortha” nie tylko dostarcza nam zagadkę doskonale zbudowaną na motywie zamkniętego pokoju, ale wręcz przenosi nas w czasy, kiedy te dla nas klasyczne powieści detektywistyczne były dla czytelników współczesne…

Historia toczy się w Anglii w roku 1959. W londyńskiej agencji detektywistycznej Jonathana Harpera zjawia się jego dawna...

Jeśli ubicie historie rozłożone w czasie na kilka pokoleń, to "Tajemnica położnej" jest taką propozycją w wydaniu nieco mniej kryminalnym, trochę bardziej obyczajowym, ale jednak takim, w którym szkieletem historii jest tajemnica, skrzętnie skrywane sekrety…

Wszystko zaczyna się w roku 1945, kiedy to na terenie ziem właścicieli Yew Tree Manor dochodzi do aresztowania położnej Tessy James. Niesłusznie oskarżona o spowodowanie śmierci pani Hamilton i jej nowo narodzonej córki zostawiła w dzierżawionej nieopodal posiadłości córkę i jej syna. Dwadzieścia kilka lat później w rodzinie Hamiltonów dochodzi do zaginięcia - mała Alice znika w ciemnej nocy podczas przyjęcia sylwestrowego. Mija kolejne pięćdziesiąt lat i w końcu posiadłość Yew Tree Manor ma zostać sprzedana. Vanessa, matka zaginionej Alice, teraz już starsza chorująca na demencję pani po raz kolejny przeżywa tragedię - teraz znika jej wnuczka. Czy sprawy zaginięcia, mimo że tak odległe w czasie, mogą być połączone? Jakie tajemnice skrywają te ziemie?

Historia rozpisana jest na trzy czasy i kilkoro postaci - przede wszystkim kobiety należące do tych dwóch rodzin, trzy, a nawet cztery ich pokolenia. To na nich się skupiamy, to ich losy i emocje obserwujemy, a te już i bez zagadki zniknięć budzą emocje - przyglądamy się różnicą pomiędzy biednym a bogatym. pomiędzy traktowaniem kobiet a mężczyzn. To ciekawe bardzo realistycznie oddane kreacje kobiet skrzywdzonych, które odbierają te krzywdy w bardzo różny sposób. No i jest ten szkielet, tajemnica, która może nie budzi takiego napięcia jak w thrillerze, ale ładnie spina wszystko w całość i raz po raz zaskakuje. Warto też wspomnieć o solidnym oddaniu historii położnictwa na przestrzeni ostatnich 80 lat. Ciekawa opowieść, dobra na zaczerpnięcie oddechu od powieści kryminalnych. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/tajemnica-pooznej-emily-gunnis.html

Jeśli ubicie historie rozłożone w czasie na kilka pokoleń, to "Tajemnica położnej" jest taką propozycją w wydaniu nieco mniej kryminalnym, trochę bardziej obyczajowym, ale jednak takim, w którym szkieletem historii jest tajemnica, skrzętnie skrywane sekrety…

Wszystko zaczyna się w roku 1945, kiedy to na terenie ziem właścicieli Yew Tree Manor dochodzi do aresztowania...

“Trzcinowisko” Kingi Wójcik rozpoczyna nową serię autorki, która do tej pory dała nam się poznać z cyklu z Leną Rudnicką. Jet to więc dla niej test tego, jak odnajdzie się w innej literackiej rzeczywistości i teraz, już po lekturze, mogę oznajmić w zdała go pozytywnie! “Trzcinowisko” na pewno spodoba się tym, którzy lubią nieco spokojniejsze kryminały, osadzone w niewielkiej społeczności.

Historia toczy się współcześnie, latem 2023, choć zaczyna dwadzieścia cztery lata temu. Wtedy we wrześniu 1999 roku w Tomaszowie Mazowieckim popełniono morderstwo. Ofiarą była dziewiętnastolatka, Ewa Ostaszewska, której ciało znaleziono rankiem w okolicznym trzcinowisku, lecz mimo ogólnokrajowego zainteresowania sprawą, do teraz nie została wyjaśniona. Ojciec ofiary jednak nie ustaje - teraz już naprawdę ostatni raz, na chwilę przed dwudziestopięcioleciem tego wydarzenia, chce spróbować dojść do prawdy. By to zrobić zatrudnia popularnego detektywa - Aleksandra Zamojskiego. Uznawany z jednego z najlepszych w kraju teraz ma szansę wskoczyć na pierwsze miejsce w rankingu. Czy faktycznie jest tak dobry, by odkryć tajemnicę sprzed 24 lat?

Historię poznajemy oczami kilkorga postaci, przede wszystkim współcześnie, choć kilka rozdziałów pisany jest też w formie retrospekcji, które faktycznie poruszają. Bo i temat jest smutny, przyglądamy się rodzinie, a raczej kilku rodzinom, które przez tę zbrodnię ucierpiały, których życie zmieniło się na zawsze. Tym samym przyglądamy się też po prostu tej komórce społecznej, tego jak mocne są te więzi, mimo że czasami wcale ich się nie chce. Sama intryga budowana jest powoli, na klasycznej zasadzie skupienia na zagadce i podążaniu kolejnym tropami. Dobrze się przy niej bawiłam, mimo że osadzona jest już na dobrze nam znanych motywach, to dałam się jej w pełni zaciekawić. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/04/trzcinowisko-kinga-wojcik.html

“Trzcinowisko” Kingi Wójcik rozpoczyna nową serię autorki, która do tej pory dała nam się poznać z cyklu z Leną Rudnicką. Jet to więc dla niej test tego, jak odnajdzie się w innej literackiej rzeczywistości i teraz, już po lekturze, mogę oznajmić w zdała go pozytywnie! “Trzcinowisko” na pewno spodoba się tym, którzy lubią nieco spokojniejsze kryminały, osadzone w...