Bardzo ciekawie napisana książka, choć trzeba się skupić. Ciekawie opisana historia Aliny i dobrze opracowana ścieżka dążąca do prawdy. Polecam ta książkę osobą które lubią tematykę snów oraz snów na jawie.

Bardzo ciekawie napisana książka, choć trzeba się skupić. Ciekawie opisana historia Aliny i dobrze opracowana ścieżka dążąca do prawdy. Polecam ta książkę osobą które lubią tematykę snów oraz snów na jawie.

Beznadziejna. Chyba tylko dla czytelników-masochistów. Dziwię się tak wysokim ocenom. Arcydzieło? Ha, ha, no rzeczywiście. Pierwszy raz zdarzyło mi się, żeby książka wywołała u mnie złość - nie żartuję, aż mnie nosiło. Zezłościłam się na to, że w ogóle poświęciłam jej czas, że przyniosłam ją z biblioteki. Jeszcze teraz złość mnie ogarnia gdy to piszę. Kończę, bo szkoda zdrowia.

Beznadziejna. Chyba tylko dla czytelników-masochistów. Dziwię się tak wysokim ocenom. Arcydzieło? Ha, ha, no rzeczywiście. Pierwszy raz zdarzyło mi się, żeby książka wywołała u mnie złość - nie żartuję, aż mnie nosiło. Zezłościłam się na to, że w ogóle poświęciłam jej czas, że przyniosłam ją z biblioteki. Jeszcze teraz złość mnie ogarnia gdy to piszę. Kończę, bo szkoda zdrowia.

I kto daje takiej książce aż 8 punktów,jawa u sen jest tak poprzeplatane , że nie wiadomo i ci chodzi,czytanie na nam sprawiać przyjemność a czytanie tej książki sprawia tylko frustrację że marnujemy czas na czytanie takiego badziewia, nie polecam

I kto daje takiej książce aż 8 punktów,jawa u sen jest tak poprzeplatane , że nie wiadomo i ci chodzi,czytanie na nam sprawiać przyjemność a czytanie tej książki sprawia tylko frustrację że marnujemy czas na czytanie takiego badziewia, nie polecam

Masakra.Opowieść schizofreniczno-paranoidalna, bardzo męcząca i nudna.

Masakra.Opowieść schizofreniczno-paranoidalna, bardzo męcząca i nudna.

Przekartkowałam i odłożyłam w sumie to za bardzo nie mogłam się w niczym połapać.

Przekartkowałam i odłożyłam w sumie to za bardzo nie mogłam się w niczym połapać.

To książka nieoczywista, dziwna, niepokojąca ale intrygująca.Zmusza do myślenia i skupienia żeby odróżnić sen od jawy.

To książka nieoczywista, dziwna, niepokojąca ale intrygująca.Zmusza do myślenia i skupienia żeby odróżnić sen od jawy.

To piękna, klimatyczna i fascynująca powieść. Granica pomiędzy jawą a snem jest krucha i łatwo się załamuje. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co snem, czy świat jest tylko jeden, czy jest ich wiele. Mnogość światów i tajemnicze wizje, dobra Pani Przedsionków, Wilcza Dziewczynka, a także postać straszliwej Szarej Pani, Pani z Kukułką, wiodą nas do baśniowego świata. A równolegle mamy Alinę, kobietę, która nie wie skąd się wywodzi, kim jest i jak znalazła się w swojej przybranej rodzinie. Ma sugestywne, plastyczne sny, które w połączeniu z jej przypadłością, próbują wydobyć z jej pamięci informacje, dzięki którym może poznać swoją przeszłość. I do końca nie wiadomo- czy istnieje wiele światów, czy może to sny?
Narracja powieści i jej budowa, opisy snów, historia Marii i Wilczej Dziewczynki, Pani z Kukułką- trzeba mieć ogromny talent, żeby stworzyć taką historię. Historię, która wciąga swoją magią i pięknem. Polecam!

To piękna, klimatyczna i fascynująca powieść. Granica pomiędzy jawą a snem jest krucha i łatwo się załamuje. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co snem, czy świat jest tylko jeden, czy jest ich wiele. Mnogość światów i tajemnicze wizje, dobra Pani Przedsionków, Wilcza Dziewczynka, a także postać straszliwej Szarej Pani, Pani z Kukułką, wiodą nas do baśniowego świata. A...

"Dawno, dawno temu... - szepce ktoś cicho - znaleziono mnie na skraju lasu. Nikt nie wiedział, skąd się tam wzięłam. Nikt nie wiedział, czym jestem"[1]

Powyższe słowa to początek książki "Znak kukułki"autorstwa Anny Bichalskiej. Zaczyna się trochę jak baśń. Zwrot "Dawno, dawno temu..." kojarzy mi się z dzieciństwem i beztroską. Nagle pojawia się bardzo niepokojące słowo "czym". No właśnie,czym jest główna bohaterka i czym jest książka, o której chcę wam dziś opowiedzieć.

Fabuła i narracja
Alina, kiedy była mała, została odnaleziona na skraju lasu. Policji nie udało się ustalić co się wydarzyło, a kobieta nie pamięta kompletnie nic sprzed tego zdarzenia. Może nie do końca nic. Od czasu do czasu nawiedzają ją dziwne sny i przeczucia. Nie potrafi ich jednak uporządkować i złapać nici łączącej ją z przeszłością. Jej przybrany ojciec poszukuje wskazówek na temat tego co mogło się wydarzyć. Natrafia na więcej tajemniczych zniknięć dzieci. Czy zgromadzone przez niego materiały pomogą kobiecie odnaleźć swoje ja?

Opowieść Aliny jest pretekstem do poznania bardziej skomplikowanej historii. Tak naprawdę, w "Znaku kukułki", mamy kilka narratorek – wspomniana już Alina, mała dziewczynka Mysza, tajemnicza Zjawa oraz Maria, międzywojenna pisarka. Każda z nich opowiada, o tym co się wydarzyło, ze swojej perspektywy i w charakterystyczny dla siebie sposób.

Pomimo czterech narratorek udało się Annie Bichalskiej zachować porządek i przejrzystość w kompozycji. Tytuły rozdziałów to imiona poszczególnych osób. Nie ma więc obawy, że pogubimy się podczas czytania.

Gatunek
"Zawsze umiałam posegregować opowieści, które pisałam, jak rzeczy w szufladzie, ale tej nie mogę umieścić w żadnej przegródce. Nie pasuje do żadnej z nich, a jednocześnie pasuje do każdej po trochu. Jest gdzieś pomiędzy, jak to miejsce, jak ta chata, w której ją zapisuje na maszynie z przeszłości, podarowanej przez ducha mojej matki."[2]

Sięgając po "Znak kukułki" myślałam, że dostanę pełnokrwisty thriller. Moje zaskoczenie było ogromne. Anna Bichalska stworzyła coś pomiędzy kryminałem, literaturą grozy i fantasy. Mamy tajemnicę, którą staramy się rozwiązać razem z główną bohaterką. Rozwiązanie nie kryje się jednak w notatkach, kartotekach czy innych tradycyjnych źródłach. Nasze dochodzenie opiera się na snach, baśniach i bardzo mglistych wspomnieniach. W powieści występuje wiele fantastycznych miejsc i postaci. Rożne rodzaje duchów i stworzeń, różne czasy i światy. Całość okraszona jest bardzo mroczną atmosferą.

Mi osobiście "Znak kukułki" bardzo się podobał, ale przyznaję, że była to bardzo mozolna lektura. Jest to książka, którą czyta się powoli cały czas zastanawiając się o co właściwie chodzi. Były elementy ciężkie w czytaniu jak np. szczegółowo opisane sny Anieli, kiedy akcja stała w miejscu. Były też fragmenty, które pochłaniałam jednych tchem np. opowieści o losach Pani Marii. Kiedy opowiadałam koleżance o tej książce, zadała mi pytanie, czy na końcu wszystko się wyjaśnia. Z jednej strony tak. Dowiadujemy się co przydarzyło się Alinie. Z drugiej strony autorka wiele kwestii pozostawia otwartych. Czytelnik może sam sobie je zinterpretować i wybrać najbliższe jemu rozwiązanie.

"Znak kukułki" może się podobać lub nie, ale nie sposób zaprzeczyć, że Anna Bichalska stworzyła książkę oryginalną. Jest to powieść dla czytelnika szukającego czegoś niebanalnego, czegoś co wymyka się wszelkim ramom. Ja kilka książek w życiu przeczytałam, ale nie przychodzi mi do głowy nic z czym mogłabym tą powieść porównać.

[1]Anna Bichalska, Znak Kukułki, Wydawnictwo Zysk i s-ka, Poznań 2019, s. 9.
[2]Tamże, s. 267.

[Recenzja była wcześniej publikowana na innym portalu czytelniczym/stronie księgarni internetowej/blogu.]

"Dawno, dawno temu... - szepce ktoś cicho - znaleziono mnie na skraju lasu. Nikt nie wiedział, skąd się tam wzięłam. Nikt nie wiedział, czym jestem"[1]

Powyższe słowa to początek książki "Znak kukułki"autorstwa Anny Bichalskiej. Zaczyna się trochę jak baśń. Zwrot "Dawno, dawno temu..." kojarzy mi się z dzieciństwem i beztroską. Nagle pojawia się bardzo niepokojące słowo...

Budowa tej powieści jest jednocześnie jej zaletą i wadą. Z jednej strony intryguje i buduje niezwykły tajemniczy i baśniowy klimat, a z drugiej wprowadza chaos i zwyczajnie nuży. Niestety, w moim przypadku to drugie przeważyło i (mimo w gruncie rzeczy interesującej fabuły) męczyłam się długo nad lekturą. Tak naprawdę zaciekawiła mnie dopiero na ostatnich stronach, które wydawały mi się najbardziej przejrzyste.

Budowa tej powieści jest jednocześnie jej zaletą i wadą. Z jednej strony intryguje i buduje niezwykły tajemniczy i baśniowy klimat, a z drugiej wprowadza chaos i zwyczajnie nuży. Niestety, w moim przypadku to drugie przeważyło i (mimo w gruncie rzeczy interesującej fabuły) męczyłam się długo nad lekturą. Tak naprawdę zaciekawiła mnie dopiero na ostatnich stronach, które...

Spodziewałam się czegoś całkiem innego po przeczytaniu opisu książki. Ostatecznie stwierdzam, że powieść jest spójną całością i ciekawiło mnie o co w tym wszystkim naprawdę chodzi.

Spodziewałam się czegoś całkiem innego po przeczytaniu opisu książki. Ostatecznie stwierdzam, że powieść jest spójną całością i ciekawiło mnie o co w tym wszystkim naprawdę chodzi.