Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Anioły...

Wydawałoby się - temat bardzo wdzięczny, dający pole do popisu i nadal całkiem popularny (szkoda tylko, że w większości pod postacią czegoś na kształt paranormalnego love story, gdzie owo love story jest, na moje nieszczęście, wątkiem głównym). Zdawało mi się, że po tylu książkach o podobnej tematyce, które przeczytałam i obejrzeniu serialu "Supernatural" nic już w zakresie "wywracania rzecz do góry nogami" mnie nie zdziwi.

A jednak.
Powiem krótko - zazdroszczę autorowi pomysłowości, jednak pragnę tutaj zabrzmieć z lekka ironicznie, bo... No właśnie. Pan autor moim zdaniem troszeczkę przedobrzył w pogoni za oryginalnością koncepcji - zupełnie jakby bardzo nie chciał powielać jakichkolwiek schematów, tworząc swoje własne, które, prawdę powiedziawszy, nie zdołały mnie przekonać. Świat aniołów bazuje na pewnych podstawach, które wszyscy znamy. Mamy jasno zaznaczone granice: niebo - dobro, piekło - zło. W "Ósmym Archaniele" możemy pożegnać się z czarno-białym tokiem myślenia, bo wszystko jest tutaj przytłaczająca mieszanką odcieni szarości i zamienione miejscami. Nie podobały mi się te wszystkie teorie spiskowe, udowadniające rzekome dobre intencje Lucyfera (zwanego także Luckiem, tudzież Lucusiem), kochającego ludzi i próbującego ich chronić przed Bogiem, który nie wiedzieć po co ich stworzył, bo jak dotąd to tylko ich ogranicza, męczy... i w gruncie rzeczy jest niedobrym Tatusiem. Ble i fuj. A Archanioł Michał jest despotycznym megalomanem z dyktatorskim zapędem. A do tego sadystą. Z zamiłowania, bo jakżeby inaczej. I samozwańczym władcą Miasta Aniołów, które to jest siedzibą tychże istot w niebie. Koncepcja z pewnością ciekawa i nietuzinkowa, sam bohater ciekawie skonstruowany, ale... tak jak i cała reszta - przejaskrawiony.
Dodajmy do tego jeszcze specyficzne poczucie humoru objawiające się masą soczystych przekleństw, swoistą sferą erotyczną (tak, anioły są gender, drodzy państwo, więc płeć partnera nie ma większego znaczenia, ale... bądźmy tolerancyjni). A! I na dokładkę powiem, że Lucyfer objawia się mentalnością chwiejnego emocjonalnie pięciolatka, a Azazel pali w niebie skręty, bo przecież wolno.
Może i niektórym ten typ literatury się bardzo podoba. Mnie średnio, ale nie mogę też nazwać tej powieści złą, bo wciągnęła mnie, mimo wszystko i jestem ciekawa dalszych losów Emanuela, a więc... nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. 5/10 za zainteresowanie czytelnika się należy. ;)

Anioły...

Wydawałoby się - temat bardzo wdzięczny, dający pole do popisu i nadal całkiem popularny (szkoda tylko, że w większości pod postacią czegoś na kształt paranormalnego love story, gdzie owo love story jest, na moje nieszczęście, wątkiem głównym). Zdawało mi się, że po tylu książkach o podobnej tematyce, które przeczytałam i obejrzeniu serialu...