"O wiele trudniejsze jest życie człowieka cnotliwego niż tego, kto nie boi się czasem zgrzeszyć. Każdy doskonale zdaje sobie z tego sprawę."

Drugi i zarazem ostatni tom serii.
Czuć duży niedosyt. Manga o wszystkim i o niczym, ale czytanie jej było ciekawym doświadczeniem.

7.7/10

"O wiele trudniejsze jest życie człowieka cnotliwego niż tego, kto nie boi się czasem zgrzeszyć. Każdy doskonale zdaje sobie z tego sprawę."

Drugi i zarazem ostatni tom serii.
Czuć duży niedosyt. Manga o wszystkim i o niczym, ale czytanie jej było ciekawym doświadczeniem.

7.7/10

Pomimo momentami bezsensownego filozoficznego bełkotu manga w sumie mi się podobała. Choć jako fanka nawiązań do mitologii musiałam się przełamać i zaakceptować ogromne zmiany poczynione przez autorkę. Podobało mi się, że przedstawiła znaną nam wersję jako wymysł ludzi który śmieszy samych bogów.

Najlepszą częścią historii były wątki z Irys i jej powolne wpływanie na Apollina.

Zakończenie było dziwnie urwane i całkowicie niesatysfakcjonujące, cała akcja prowadziła donikąd.

Co do oprawy graficznej, po okładkach spodziewałam się trochę lepszej kreski ale i tak była bardzo ładna. Autor ciekawie rysuje fryzury. Postacie męskie wyglądają zniewieściale jednak jest to nawet wyśmiane w samej mandze ;)

Pomimo momentami bezsensownego filozoficznego bełkotu manga w sumie mi się podobała. Choć jako fanka nawiązań do mitologii musiałam się przełamać i zaakceptować ogromne zmiany poczynione przez autorkę. Podobało mi się, że przedstawiła znaną nam wersję jako wymysł ludzi który śmieszy samych bogów.

Najlepszą częścią historii były wątki z Irys i jej powolne wpływanie na...

Bogowie się nudzą. Przez to uczucie wymyślają mniej lub bardziej niemądre rzeczy, z którymi później użera się człowiek.
Ludzie niby wiedzą, czego potrzeba bóstwom, jednak te uznają to za farsę. To właśnie zachowanie istot ludzkich rozpoczyna ciąg filozoficzny 2 tomu.
Mam ochotę zapytać co tu się stało, ponieważ 2 część mangi, poza postaciami, nie łączy się niczym z pierwszą. Gdzie podział się Hainz? Dlaczego zniknął, skoro nie wykonał swojego zadania? Wygląda na to, że w tym tomie autorka chciała jakoś uzasadnić postępowanie bogów, jednak wyszło z tego filozofowanie przez całą mangę. W połowie lektury miałam dość wszelkich wzniosłych myśli, które zostały w niej umieszczone. Przyłapałam się nawet na tym, że kartkowałam strony bez czytania, co wcześniej mi się nie zdarzyło.
Na tym powinnam skończyć wyrażanie swojej opinii, żeby nie być przesadnie niemiłą.

Bogowie się nudzą. Przez to uczucie wymyślają mniej lub bardziej niemądre rzeczy, z którymi później użera się człowiek.
Ludzie niby wiedzą, czego potrzeba bóstwom, jednak te uznają to za farsę. To właśnie zachowanie istot ludzkich rozpoczyna ciąg filozoficzny 2 tomu.
Mam ochotę zapytać co tu się stało, ponieważ 2 część mangi, poza postaciami, nie łączy się niczym z...

Mocno naciągana historia z olimpijskimi bogami w tle. Do końca nie wiadomo czy lepiej trzymać stronę Ganimedesa, Heinza, Apolla, a może Hadesa, Posejdona czy Artemidy? Cała dwutomowa manga to zlepek scen, które pokazują bogów w różnych sytuacjach. Tak naprawdę nie ma co doszukiwać się drugiego dna, ani tym bardziej mitologicznej zgodności, przed czym przestrzega nawet sama autorka.

Więcej na http://www.monime.pl/olimpos-manga/

Mocno naciągana historia z olimpijskimi bogami w tle. Do końca nie wiadomo czy lepiej trzymać stronę Ganimedesa, Heinza, Apolla, a może Hadesa, Posejdona czy Artemidy? Cała dwutomowa manga to zlepek scen, które pokazują bogów w różnych sytuacjach. Tak naprawdę nie ma co doszukiwać się drugiego dna, ani tym bardziej mitologicznej zgodności, przed czym przestrzega nawet sama...

Pierwszy tom "Olimpos" orbitował wokół motywu człowieka - zabawki w rękach bogów. Cała uwaga skupiała się tam na Ganimedesie i krzywdzie jakiej doznał on z ręki Apolla. Tym razem kamera odwraca się, Ganimedes odchodzi w cień, a my mamy okazję przyjrzeć się z bliska jego "oprawcy" i innym bóstwom (największy plus za Zeusa i Hadesa).
Wnioski z oględzin są niezwykle ciekawe. Z jednej strony dostrzegamy w bóstwach ludzkie odruchy i cechy, z drugiej zaś, przekonujemy się o olbrzymiej przepaści między śmiertelnymi i nieśmiertelnymi - niezrozumienie, mylne wyobrażenia i tak dalej. Mimo wszystko jedni wpływają na drugich - bo i Apollo odczuwa ludzkie wątpliwości i pragnienia po przebywaniu z ludźmi, i Ganimedes (w ostatnich rozdziałach) nie jest już takim jak inni człowiekiem...

Drugi tom zmierza w innym niż pierwszy kierunku (co jest wielkim plusem),zajmuje się samą ideą boskości i tego jak ta ma się do człowieczeństwa, przez co zaskakuje i skłania do myślenia. Strona wizualna - tak jak poprzednio: wspaniała! Ocena o stopień lepsza - drugi tom bardziej złożony i wymagający, choć to nadal dość lekka i przyjemna lektura.

Pierwszy tom "Olimpos" orbitował wokół motywu człowieka - zabawki w rękach bogów. Cała uwaga skupiała się tam na Ganimedesie i krzywdzie jakiej doznał on z ręki Apolla. Tym razem kamera odwraca się, Ganimedes odchodzi w cień, a my mamy okazję przyjrzeć się z bliska jego "oprawcy" i innym bóstwom (największy plus za Zeusa i Hadesa).
Wnioski z oględzin są niezwykle ciekawe. Z...

Dużo lepszy niż tom 1, bardziej opowiada historię bogów, ich motywację i frustrację. Dobrze się czytało, szkoda że nie ma jeszcze jednego tomu, czuje niedosyt ;)

Dużo lepszy niż tom 1, bardziej opowiada historię bogów, ich motywację i frustrację. Dobrze się czytało, szkoda że nie ma jeszcze jednego tomu, czuje niedosyt ;)