Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia opisana w tej młodzieżówce to tak naprawdę jedynie wycinek z życia głównych bohaterów. Nie uważam, że to wada, jednak wolałabym, gdyby relacja między Karoliną a Kubą miała więcej czasu na rozwinięcie. Poza tym ekspozycja w niektórych momentach nie była najlepsza. Zamiast opisywać, jacy bohaterowie są i co czują, lepiej byłoby to pokazać w jakichś scenach.
Z drugiej strony jest to powieść nieoczywista i porusza poważne problemy, takie jak niepełnosprawność i przemoc domowa. Co więcej autorka poświęciła też uwagę opisaniu tego, jak bardzo społeczeństwo jest na te problemy obojętne, a to zdarza się niezbyt często w pozycjach z tego gatunku.
Podsumowując, uważam, że jest to całkiem udany debiut i chętnie będę śledzić dalsze poczynania Justyny Sznajder.

Historia opisana w tej młodzieżówce to tak naprawdę jedynie wycinek z życia głównych bohaterów. Nie uważam, że to wada, jednak wolałabym, gdyby relacja między Karoliną a Kubą miała więcej czasu na rozwinięcie. Poza tym ekspozycja w niektórych momentach nie była najlepsza. Zamiast opisywać, jacy bohaterowie są i co czują, lepiej byłoby to pokazać w jakichś scenach.
Z...

Książka do bólu schematyczna i przewidywalna. Łudząco podobna do "Setnej królowej", tylko w gorszym stylu.

Książka do bólu schematyczna i przewidywalna. Łudząco podobna do "Setnej królowej", tylko w gorszym stylu.

Muszę przyznać, że zostałam miło zaskoczona przez panią Carol Rifkę Brunt. Spodziewałam się kolejnej Greenopodobnej powieści o nieprzeciętnych nastolatkach z problemami (zresztą, jak to u Greena bywa). Oczywiście tu problemy były, wybitna jednostka też była, ale mam wrażenie, że proporcje zostały w tej powieści odpowiednio wyważone. Nie było tu za dużo tego dramatyzmu i filozofowania, a mimo to książka daje do myślenia i pozwala na zastanowienie się nad swoim życiem. Jeśli miałabym odszukać książkę- bliźniaczkę dla "Powiedz wilkom, że jestem w domu", to byłaby to powieść "Oddam ci słońce". Są zadziwiająco do siebie podobne, tylko że moim zdaniem "Powiedz wilkom..." jest dużo lepsza. "Powiedz wilkom, że jestem w domu" to powieść, która zaskakuje i wzrusza czytelnika, ale przede wszystkim zmusza go do przemyślenia pewnych spraw. Jakich? Nie powiem, ponieważ chcę pozwolić Wam na odkrycie tajemnic całej fabuły. Polecam!
Cała recenzja:
http://przystanek-bookstock.blogspot.com/2016/02/powiedz-wilkom-ze-jestem-w-domu-carol.html

Muszę przyznać, że zostałam miło zaskoczona przez panią Carol Rifkę Brunt. Spodziewałam się kolejnej Greenopodobnej powieści o nieprzeciętnych nastolatkach z problemami (zresztą, jak to u Greena bywa). Oczywiście tu problemy były, wybitna jednostka też była, ale mam wrażenie, że proporcje zostały w tej powieści odpowiednio wyważone. Nie było tu za dużo tego dramatyzmu i...

Właśnie skończyłam Magonię, którą ostatecznie oceniam jako dziwną. Najpierw mamy jakiś remake Gwiazd naszych wina, dalej jest Piotruś Pan a potem manifest ekologiczny i Upiór w operze. Książkę czytało mi się bardzo szybko, sam styl pisania autorki jest bardzo przyjemny, płynny. Tylko coś mi się w tej fabule nie zgadza...

Więcej na Instagramie: readingoctoberlady

Właśnie skończyłam Magonię, którą ostatecznie oceniam jako dziwną. Najpierw mamy jakiś remake Gwiazd naszych wina, dalej jest Piotruś Pan a potem manifest ekologiczny i Upiór w operze. Książkę czytało mi się bardzo szybko, sam styl pisania autorki jest bardzo przyjemny, płynny. Tylko coś mi się w tej fabule nie zgadza...

Więcej na Instagramie: readingoctoberlady