Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze mówiąc, dwa razy przeczytałem ten komiks zanim zdecydowałem się o nim napisać. Dużo o nim dobrego słyszałem, więc otwierając go po raz pierwszy nastawiłem się na wrażenia podobne do „Skalpu” i po pierwszym przeczytaniu byłem trochę zawiedziony. Była moc, ale takie to trochę od Sasa do lasa, luźno powiązane historie, same w sobie świetne, ale nijak nie mogłem tego ubrać z sensowną całość, bo i informacje scalające były sączone jak z zapchanej rury. Ogólne wrażenie było dobre, ale nie wszystkie klocki weszły na swoje miejsce. Zauważyłem, że tam każdy szczegół był ważny, a ja je nie wszystkie wyłapałem, albo w trakcie czytania pogubiłem. Dlatego odłożyłem lekturę na leżak, niech się przegryzie i ułoży.

Po czterech miesiącach znowuż wyciągnąłem tę amunicję. I, kurna Olek, wsiąkłem na amen. Pasjonująca lektura.

Więcej na Dzikiej Bandzie:
http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s01e04-2/

Szczerze mówiąc, dwa razy przeczytałem ten komiks zanim zdecydowałem się o nim napisać. Dużo o nim dobrego słyszałem, więc otwierając go po raz pierwszy nastawiłem się na wrażenia podobne do „Skalpu” i po pierwszym przeczytaniu byłem trochę zawiedziony. Była moc, ale takie to trochę od Sasa do lasa, luźno powiązane historie, same w sobie świetne, ale nijak nie mogłem tego...

Świetne zwieńczenie cyklu. Godne kunsztu całości.
Arcydzieło kryminalnego komiksu. Autorzy stworzyli świat, którym powiedzieli wszystko co chcieli, przekazali wszystko co mieli przekazać, dając jednocześnie czytelnikowi emocje i refleksje najwyższej próby. Dzieło wielopłaszczyznowe, poruszające wątki społeczne, kryminalne, egzystencjalne, pokazujące losy wielu bohaterów, ich metamorfozy bez uproszczeń, bez filtra i z wiarygodnością.
Współczesny western nie mających sobie równych w swojej wymowie. Przedstawiający brud dzisiejszej Ameryki, upadek moralny jej rdzennych mieszkańców osadzonych w rezerwatach, ale jednocześnie ich miłość do ziemi i tradycji, walkę o godność oraz ledwie się tlącą, ale zawsze nadzieję na lepsze jutro.
Więcej uniesień na Dzikiej Bandzie:
http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s01e04-2/

Świetne zwieńczenie cyklu. Godne kunsztu całości.
Arcydzieło kryminalnego komiksu. Autorzy stworzyli świat, którym powiedzieli wszystko co chcieli, przekazali wszystko co mieli przekazać, dając jednocześnie czytelnikowi emocje i refleksje najwyższej próby. Dzieło wielopłaszczyznowe, poruszające wątki społeczne, kryminalne, egzystencjalne, pokazujące losy wielu bohaterów,...

Ota Pavel to był taki pisarz cicha woda. Skromny, pokorny, nie wadził nikomu. Ale kiedy rąbnął reportaż, albo opowiadanie to czapki z głów, szczęki z podłogi, a gacie z kolan. Nikt tak nie pisał jak on. Jedyny i niepowtarzalny styl.
Po „Śmierci pięknych saren” i „Jak spotkałem się z rybami” byłem urzeczony, ale kiedy przeczytałem „Bajkę o Rašce” zdębiałem z podziwu. Genialny tekst. Błysk geniuszu w pełnej okazałości od pierwszej literki do ostatniej kropki. Tylko sam pisarz wie ile ten błysk go kosztował.

Dostałem w ręce biografię tego Autora napisaną przez Aleksandra Kaczorowskiego. Bardzo dobrze napisana, przejmująca do głębi. Trochę więcej o niej zawarłem na Dzikiej Bandzie:
http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s02e12/

Ota Pavel to był taki pisarz cicha woda. Skromny, pokorny, nie wadził nikomu. Ale kiedy rąbnął reportaż, albo opowiadanie to czapki z głów, szczęki z podłogi, a gacie z kolan. Nikt tak nie pisał jak on. Jedyny i niepowtarzalny styl.
Po „Śmierci pięknych saren” i „Jak spotkałem się z rybami” byłem urzeczony, ale kiedy przeczytałem „Bajkę o Rašce” zdębiałem z podziwu....