Solidny kryminał

Solidny kryminał

Ponownie spotykamy się z parą śledczych z zespołu do spraw przestępstw niewykrytych Wydziału Kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy - Marią Herman i Olgierdem Borewiczem. Tym razem śledczy mają za zadanie rozwikłać zagadkę zniknięcia Moniki Chudzinskiej. Sprawa wydaje się być beznadziejna. Dwojga policjantów czeka trudna przeprawa przez niepełną dokumentację i brak tropów. Dodatkowo oby dwoje nadal zmagają się ze swoimi demonami, które skutecznie odciągają ich myśli od sprawy, którą starają się rozwikłać. Książka wciągnęła mnie od samego początku. Podobnie jak w Wiatrolomach, nie skupiamy się tylko na jednej sprawie, główny wątek powiązany jest z inną sprawą - tragiczną śmiercią córki Moniki. Dziewczynka zmarła wskutek hipertermii - została pozostawiona w rozgrzanym samochodzie. Czy to był wypadek? A może umyślne działanie? W części tej wprowadzony został wątek bezpośrednio dotyczący podkomisarza Borewicza, co wprowadza dodatkowe emocje i kolejną zagadkę do rozwiązania.
Książka jest bardzo udana, trzy sprawy a poprowadzone tak, że nie czułam się zagubiona i każdą stronę czytałam z wypiekami na twarzy. Zakończenie świetne! Jestem pod wrażeniem! Panie Robercie - rewelacja!

Ponownie spotykamy się z parą śledczych z zespołu do spraw przestępstw niewykrytych Wydziału Kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy - Marią Herman i Olgierdem Borewiczem. Tym razem śledczy mają za zadanie rozwikłać zagadkę zniknięcia Moniki Chudzinskiej. Sprawa wydaje się być beznadziejna. Dwojga policjantów czeka trudna przeprawa przez niepełną dokumentację...

Perfekcyjnie napisany kryminał. Jedno tylko zastrzeżenie - momentami miałem przesyt "biadolenia" głównej bohaterki nad swoim nałogiem, jeśli czyta się dwie powieści pod kolei, to monologi wewnętrzne o stanie emocjonalnym bohaterki stają się nudne. Ileż można pisać tego samego, tyle, że zmienia się przymiotniki i konstrukcje zdania.

Perfekcyjnie napisany kryminał. Jedno tylko zastrzeżenie - momentami miałem przesyt "biadolenia" głównej bohaterki nad swoim nałogiem, jeśli czyta się dwie powieści pod kolei, to monologi wewnętrzne o stanie emocjonalnym bohaterki stają się nudne. Ileż można pisać tego samego, tyle, że zmienia się przymiotniki i konstrukcje zdania.

Druga część serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem z bydgowskiego Archiwum X. Fabuła zawiła jak na Roberta Małeckiego przystało 😉, świetnie poprowadzone śledztwo naszpikowane zdarzeniami, które się uzupełniają i jednocześnie zbijają z tropu detektywów. Daje się odczuć, że w tej dwójce głównych bohaterów drzemie duży potencjał, który dopiero się rozkręca. A kolejna dostępna w ksiegarniach trzecia już cześć uważam nie będzie ostatnią, która porwie nas w swój świat, zagadek i rozwikłań z dawnych już lat.
Polecam z czystym sumieniem.

Druga część serii z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem z bydgowskiego Archiwum X. Fabuła zawiła jak na Roberta Małeckiego przystało 😉, świetnie poprowadzone śledztwo naszpikowane zdarzeniami, które się uzupełniają i jednocześnie zbijają z tropu detektywów. Daje się odczuć, że w tej dwójce głównych bohaterów drzemie duży potencjał, który dopiero się rozkręca. A kolejna...

Kolejny tom, kolejna sprawa, nowe śledztwo, Ci sami głowni dowadzacy bohaterowie ze swoimi problemami na czele. I nie nie miało to zabrzmieć prześmiewczo, dobrze czyta mi się książkę gdzie jest zachowany idealny balans pomiędzy sprawa kryminalna, a życiem i problemami śledczych. Zagadka dosyć mocną emocjonalnie a rozwiązanie wywołuje masę gniewu i niesprawiedliwości. Czasem nie jesteśmy w stanie nawet sobie wyobrazić do czego skłonny jest człowiek by osiągnąć swoje egoistyczne szczęście. Nie mogę się doczekać aż poznam nowy tom i dowiem się w którą stronę podążyli bohaterowie że swoimi rozterkami.

Kolejny tom, kolejna sprawa, nowe śledztwo, Ci sami głowni dowadzacy bohaterowie ze swoimi problemami na czele. I nie nie miało to zabrzmieć prześmiewczo, dobrze czyta mi się książkę gdzie jest zachowany idealny balans pomiędzy sprawa kryminalna, a życiem i problemami śledczych. Zagadka dosyć mocną emocjonalnie a rozwiązanie wywołuje masę gniewu i niesprawiedliwości. Czasem...

"Urwisko" stawia zgrany już duet głównych bohaterów z bydgoskiego Archiwum X przed kolejnym trudnym śledztwem. Rozwikłanie zagadki śmierci małej Zuzi w nagrzanym aucie i zaginięcia jej matki nie będzie łatwe,tymbardziej, że to sprawy sprzed kilku lat.
Wielowątkowe śledztwo, kolejne sekrety wychodzące na jaw- autor wodzi nas za nos, buduje napięcie do samego końca.
Książka porusza również ważne problemy uzależnień od hazardu,seksu, które, jak się okazuje, mają głębsze, psychologiczne podłoże...Borewicz i Herman muszą stawiać czoła demonom przeszłości, czego ceną jest m.in ich życie osobiste...
Czytajcie, kto nie czytał, a ja już chcę część trzecią...!

"Urwisko" stawia zgrany już duet głównych bohaterów z bydgoskiego Archiwum X przed kolejnym trudnym śledztwem. Rozwikłanie zagadki śmierci małej Zuzi w nagrzanym aucie i zaginięcia jej matki nie będzie łatwe,tymbardziej, że to sprawy sprzed kilku lat.
Wielowątkowe śledztwo, kolejne sekrety wychodzące na jaw- autor wodzi nas za nos, buduje napięcie do samego końca.
Książka...

Solidny kryminał, dobra kontynuacja. Na minus pogłębione „dolegliwości” głównych bohaterów ale bez większych udziwnień. Krótkie rozdziały pozwalają szybko przeczytać. Plus dodatkowy za lokalizację wydarzeń :)

Solidny kryminał, dobra kontynuacja. Na minus pogłębione „dolegliwości” głównych bohaterów ale bez większych udziwnień. Krótkie rozdziały pozwalają szybko przeczytać. Plus dodatkowy za lokalizację wydarzeń :)

Czyta się nieźle, ale jakieś to wszystko naciągane…
1. Wyjaśnienie zagadki - grubymi nićmi szyte, aż dziwne, ze napisał to Małecki
2. Finał - słaby - szczerze, to liczyłam jeszcze na jakiś zwrot akcji
3. Wątek Borewicza - spodziewałam się innego finału i gestszej atmosfery, ale możliwe ze w kolejnej części się doczekam
4. Watek Herman - nudny. W pierwszej części nie polubiłam bohaterów, ale jednak ciekawie się o nich czytało, bo dużo się w ich życiu działo. A teraz gdy już zostali pozbawieni tajemnicy, to ich wątki jakoś nie bardzo wciągają. Ich uzależnienia - nuda. Ich związki jeszcze bardziej. Moim zdaniem Herman mogłaby zaangazowac się w jakaś nowa relacje - to byłoby ciekawsze niż „powrót na stare śmieci”
5. Postać Joanny Mitras - strasznie papierowa ta bohaterka. Nawet miałam nadzieje, ze moze kryje się w niej cos więcej, ale chyba nie.

Czyta się nieźle, ale jakieś to wszystko naciągane…
1. Wyjaśnienie zagadki - grubymi nićmi szyte, aż dziwne, ze napisał to Małecki
2. Finał - słaby - szczerze, to liczyłam jeszcze na jakiś zwrot akcji
3. Wątek Borewicza - spodziewałam się innego finału i gestszej atmosfery, ale możliwe ze w kolejnej części się doczekam
4. Watek Herman - nudny. W pierwszej części nie...

Kolejne spotkanie z parą policjantów z Archiwum X. Maria i O7 próbują rozwikłać sprawę zaginięcia kobiety sprzed lat i "przy okazji" zajmują się śmiercią jej dziecka w aucie. Dobrze się czyta. Maria walczy ze swoimi demonami. O7 także ma traumy z dzieciństwa do przepracowania.

Kolejne spotkanie z parą policjantów z Archiwum X. Maria i O7 próbują rozwikłać sprawę zaginięcia kobiety sprzed lat i "przy okazji" zajmują się śmiercią jej dziecka w aucie. Dobrze się czyta. Maria walczy ze swoimi demonami. O7 także ma traumy z dzieciństwa do przepracowania.

Lubię książki tego autora. Zwłaszcza cykl z Grossem. Z tym cyklem stykam się po raz pierwszy. Czyli zaczynam od części drugiej. Ale to chyba nie ma większego znaczenia, bo jakichś dużych nawiązań do części pierwszej nie ma.
W mojej opinii książka ta jest trochę przegadana. Wahałem się czy dać 7, ale panu Małeckiemu podwyzszam trochę poprzeczkę.
Mimo wszystko fajnie się czytało, i to bardzo szybko. Jak wszystkie jego książki.

Lubię książki tego autora. Zwłaszcza cykl z Grossem. Z tym cyklem stykam się po raz pierwszy. Czyli zaczynam od części drugiej. Ale to chyba nie ma większego znaczenia, bo jakichś dużych nawiązań do części pierwszej nie ma.
W mojej opinii książka ta jest trochę przegadana. Wahałem się czy dać 7, ale panu Małeckiemu podwyzszam trochę poprzeczkę.
Mimo wszystko fajnie się...