Powiem ci coś

Niesamowicie dziwna, intrygująca oraz wciągająca historia, którą bardzo szybko się czyta. Jednak było w niej coś przerażającego.
Mężczyzna mieszka sam w dużym domu. Jego uwagę przykuwa budynek naprzeciwko, który zdaje się być opuszczony, ale właśnie... Tylko zdaje?
Bohater wynajmuje pokój młodej dziewczynie, z którą wdaje się w gorący romans. Równolegle toczą się wydarzenia zupełnie inne, ale jakże ciekawe. Porwana zostaje kobieta. Ktoś próbuje rozwiązać zagadkę z tym związaną.
Druga pozycja, którą przeczytałam tego autora z mnóstwem pięknych, dających do myślenia i życiowych cytatów. Co dla mnie jest ogromnym plusem!
"Dotyk wyznacza początek miłości. Jeśli kogoś kochasz, czujesz potrzebę jego dotyku, przytulania, głaskania, całowania. Ale dotyk wyznacza też koniec miłości. Jeśli nie chcesz już przytulać, głaskać i całować, to przestałeś kochać".
Sama historia jest dość dziwna, tak jak jej zakończenie. Jednak nie chcę spojlerowac. Moim zdaniem bardzo intrygująca i warta przeczytania pozycja!

Niesamowicie dziwna, intrygująca oraz wciągająca historia, którą bardzo szybko się czyta. Jednak było w niej coś przerażającego.
Mężczyzna mieszka sam w dużym domu. Jego uwagę przykuwa budynek naprzeciwko, który zdaje się być opuszczony, ale właśnie... Tylko zdaje?
Bohater wynajmuje pokój młodej dziewczynie, z którą wdaje się w gorący romans. Równolegle toczą się...

Szalenie dziwna treść, ale i przerażająca...
Mężczyzna mieszka sam w domu. Dom - jak można snuć przypuszczenia- znajduje się gdzieś na uboczu, brak innych domostw w okolicy, zaś naprzeciw stoi porzucony i bardzo zaniedbany budynek. Kiedy mężczyzna wynajmuje pokój Tulince jego życie się odmienia. Nawiązują płomienny romans. Równolegle poznajemy innych bohaterów, uczestniczymy w próbie rozwikłania kryminalnej zagadki. Akcja toczy się nieprzerwanie w Łodzi, choć ma swój początek w irlandzkim barze.
Powieść jest nieoczywista. Nie jest jasno określone kto zabił, kto uczestniczył w procederze porywania dziewcząt, ani jaki istnieje związek pomiędzy pisarzem a zagadką kryminalną.
To, co zdumiewa, a jednocześnie przeraża, to urojenia mężczyzny. Poznajemy je po wyznaniach pisarza. I choć on sam jawi nam się jako zupełnie przeciętny człowiek z trafionymi, nierzadko bardzo zabawnymi, a na pewno logicznymi wnioskami, o tyle nie jesteśmy w stanie odgadnąć, kiedy mamy do czynienia z pisarzem, a kiedy z jego kreacją. To, że Tulinka była jedynie wymysłem pisarza wyobraźni, także dowiadujemy się z ostatnich wersów książki.
Treść książki zamknięta została w poszczególnych segmentach. Na początku można się pogubić, później "uczymy się" tę powieść czytać. Właściwie dopiero po połowie autor funduje nam mniej zasłyszanych i zaobserwowanych historyjek, a poświęca więcej uwagi zawartym w powieści wątkom.
Zastanawiający jest także układ zdarzeń w utworze, numeryczność treści i jego zakończenie na numerze 00,00. Jak gdyby wszystko miało się dziać od tyłu...
Mocną stroną utworu jest barwny język, pełen środków stylistycznych: metafor i porównań. Dzięki nim powieść czytało się łatwiej. Można "wyławiać" cytaty z przytaczanych przez autora historyjek, bawić się nimi, powtarzać znajomym i czerpać z nich wielką radość.
Słabą stroną jest sama fabuła - dziwna, mroczna, niedopowiedziana i chaos przez sfragmentaryzowanie treści. Jednak mimo tej dekonstrukcji powieści, która jak mniemam jest celowym zabiegiem, nam apetyt na "Pożądanie mieszka w szafie". Może tam doczekam się rozwikłania zagadki kryminalnej...
Ta powieść była bardzo ciekawym doświadczeniem literackim. Wprawdzie bez entuzjazmu, ale polecam!

Szalenie dziwna treść, ale i przerażająca...
Mężczyzna mieszka sam w domu. Dom - jak można snuć przypuszczenia- znajduje się gdzieś na uboczu, brak innych domostw w okolicy, zaś naprzeciw stoi porzucony i bardzo zaniedbany budynek. Kiedy mężczyzna wynajmuje pokój Tulince jego życie się odmienia. Nawiązują płomienny romans. Równolegle poznajemy innych bohaterów,...

W ostatnim czasie miałam potworny zastój czytelniczy. Nie mogłam się przemóc, by zasiąść wieczorem z książką i poczytać. Zdecydowanie bardziej wolałam netflixowe maratony. Lektura, którą rozpoczęłam 2021 nie trafiła w moje gusta, jednak gdy otrzymałam „Powiem Ci coś” i zaczęłam czytać, poczułam jak ten niepokojący zastój zostaje odczarowany.

„Książka – porozumienie między rozdziałami”.

Znajdziemy w niej całą masę pięknych i życiowych cytatów, które sprawiają, że ta książka jest zupełnie inna niż te, które do tej pory czytałam. I nie są to ckliwe cytaciki w stylu coelhowym czy rodem z pseudoromansideł, gdzie co drugą stronę serce głównej bohaterki robi arabeskę na widok wybranka. Sprawiają natomiast, że książka czyta się sama. Zaczynasz i musisz wybrać pomiędzy przeczytaniem jej na raz, czy przedłużeniem czytania o dzień czy dwa.

„Każdy rodzi się, by być wyjątkowym, ale to udaje się wyjątkom”.

Z reguły nie zaznaczam cytatów w książkach. Ogólnie woluminy przeczytane przeze mnie raz, odstawiam na półkę i raczej do nich nie wracam. Z tą mam jednak inaczej i jest obecnie cała w różowych zakładkach!

„Strzeżcie się pisarzy, mogą was zamknąć w jednym zdaniu”.

To była moja pierwsza książka spod pióra Piotra Adamczyka i już wiem, że nie będzie ostatnia! Wam też ją bardzo polecam, nawet jeśli gatunek thriller miłosny nie należy do tych, które zwykle czytacie. Dajcie jej szansę. Może ktoś z Was ma podobny zastój czytelniczy i to będzie TA KSIĄŻKA, która go odczaruje? Mi odczarowała, zatem polecam z czystym sumieniem, nawet jeśli komuś nie trafi w gusta.

W ostatnim czasie miałam potworny zastój czytelniczy. Nie mogłam się przemóc, by zasiąść wieczorem z książką i poczytać. Zdecydowanie bardziej wolałam netflixowe maratony. Lektura, którą rozpoczęłam 2021 nie trafiła w moje gusta, jednak gdy otrzymałam „Powiem Ci coś” i zaczęłam czytać, poczułam jak ten niepokojący zastój zostaje odczarowany.

„Książka – porozumienie między...

Czytałam kiedyś ze Wiśniewski dobrze sprzedaje się w Rosji. Potem zobaczyłam gdzieś program, te kobiety rosyjanki, w fartuszkach i kapciuszkach... tak ma to sens.

Kiedyś myślałam se nie ma nic bardziej mdłego od teorczosci Wiśniewskiego dedykowanej rosyjskim kurom domowym, do dziś.
Powiem ci coś zlepek nie-wiadomo- czego, nie wiadomo na co. Te pseudozlote myśli jako wtrącenia służące dopchaniu treści, żeby zgadzała się ilość. Jakość, to współcześnie piekna okładka.
A może ja za dużo wymagam??

A przecież Dom tęsknot był wspaniały. Wiec teraz co, potknięcie?

Czytałam kiedyś ze Wiśniewski dobrze sprzedaje się w Rosji. Potem zobaczyłam gdzieś program, te kobiety rosyjanki, w fartuszkach i kapciuszkach... tak ma to sens.

Kiedyś myślałam se nie ma nic bardziej mdłego od teorczosci Wiśniewskiego dedykowanej rosyjskim kurom domowym, do dziś.
Powiem ci coś zlepek nie-wiadomo- czego, nie wiadomo na co. Te pseudozlote myśli jako...

Ten nowatorski pomysł z "poszatkowaną" fabułą był dla mnie największym minusem. Wiele tu wątków. Były aktor/prezenter tv piszący powieść kryminalną, wspominający swoje dzieciństwo, kobiety i świetny obserwator rzeczywistości. Te fragmenty obrazujące współczesność były, według mnie, najlepsze - rozmowy podsłuchane w poczekalniach, autobusach, mediach (z rozmowy o kopi luwak do teraz się śmieję). Najsłabsze były te wywody o miłości, kobietach - coś jak skrzyżowanie Coehlo z J.L. Wiśniewskim (chociaż widzę, że te "prawdy" najbardziej utkwiły w świadomości czytelników, bo jeśli gdzieś jest cytat z tej książki, to właśnie z tych fragmentów). Myślę też, że ta fragmentaryczność, nieco przypadkowość są zabiegiem celowym, pokazującym, że tak funkcjonuje współczesny świat, szybkie bodźce, krótkie niusy, sms-y, banalne wpisy w mediach społecznościowych. Celowym zabiegiem wydaje się też być to, czym zajmuje się dziewczyna narratora _ Tulinka, tworząca obrazy z DNA, malująca waginą czy praca bohatera w jakiejś dziwacznej stacji telewizyjnej zajmującej się tworzeniem nekrologów - kogo we współczesnym świecie bez żadnych hamulców mogą zdziwić takie rzeczy. Nawet te psychologiczne wywody są chyba celowe, nawiązują do całej tej papki pseudopsychologicznej w trywialnych artykułach, w tych wszystkich poradnikach, co to zmienią Twoje życie i w całym tym bełkocie coachingu. Sam narrator mówi do swojego szefa odchodząc ze stacji tv, że chce być pisarzem, bo pisarz może wszystko. Może się też okazać, że ta historia, co to niby nosiła znamiona prawdziwości, powstała jedynie w umyśle pisarza.
Ciekawym doświadczeniem była ta lektura.

Ten nowatorski pomysł z "poszatkowaną" fabułą był dla mnie największym minusem. Wiele tu wątków. Były aktor/prezenter tv piszący powieść kryminalną, wspominający swoje dzieciństwo, kobiety i świetny obserwator rzeczywistości. Te fragmenty obrazujące współczesność były, według mnie, najlepsze - rozmowy podsłuchane w poczekalniach, autobusach, mediach (z rozmowy o kopi luwak...

Kolejna peregrynacja po świecie Adamczyka była jak strzał z gumowej kluli do terrorysty. Cel osiągnięty, lecz efekt mizerny.
Pewien pisarz wynajmuje obcej kobiecie pokój w swoim mieszkaniu. Tulinka – tak nakazuje się tytułować – jest malarką. Tworzy obrazy waginą, fascynuje się malarstwem „nie pędzlem” a ludzkimi genitaliami. Tworzy dzieła, w których jest zawarte ludzkie DNA wierząc, że kiedyś będzie można ożywić bohaterów. On z kolei pisze kryminał, który jest niemalże identyczny z historią dziejącą się naprzeciwko jego mieszkania, w niby opuszczonym domu. Tam z kolei mieszkają gangsterzy porywający piersiaste kobiety. Sprzedają je, wykorzystują, a gdy są nieposłuszne to zamykają w klatkach. W ten kuriozalny świat wpada trzeci z bohaterów, prosto z Wielkiej Brytanii. Ten wątek jest z kolei przesiąknięty kłamstwem, zdradą, obłudą i pornografią.
Sama książka tradycyjnie dla autora trzyma poziom. Mamy tu i kryminał i romans i komedię i mistycyzm. Jednakże kastrowanie rozpędzającej się fabuły fragmentarycznymi opisami czegoś pozornie niezwiązanego z wątkiem sprawiało, że miałem ochotę przeskoczyć kilka stron by odszukać kontynuację, lub rozszarpać na strzępy ten tom.
Na kartach tego woluminu znajdziemy mnóstwo metafor, gagów i lekcji życiowych. Nie zawsze w życiu chodzi o pieniądze, nie wiek się liczy a doświadczenie. Czytając ze zrozumieniem pogrążymy się w rozmyślaniach, filozofii. Odkryjemy na nowo mnóstwo zakamarków naszego jestestwa.
„ Trzydziestolatka siedzi sama w barze. Co rusz sięga po kosmetyczkę i poprawia makijaż. Ma oczy zapuchnięte od płaczu. Kobiety szukają miłości na lata, mężczyźni na lato „
„W metrze dwie panie po czterdziestce :
- Ty nie masz pojęcia co to znaczy trudne dzieciństwo. Kiedy wszystkie dzieci jadły watę cukrową, ja miałam normalną ”
"Tulinka.
O wyższości literatury nad przelotnym romansem.
Książka zazwyczaj dociera głębiej niż facet, a przy tym nie chrapie."

Kolejna peregrynacja po świecie Adamczyka była jak strzał z gumowej kluli do terrorysty. Cel osiągnięty, lecz efekt mizerny.
Pewien pisarz wynajmuje obcej kobiecie pokój w swoim mieszkaniu. Tulinka – tak nakazuje się tytułować – jest malarką. Tworzy obrazy waginą, fascynuje się malarstwem „nie pędzlem” a ludzkimi genitaliami. Tworzy dzieła, w których jest zawarte ludzkie...

Nieoczywista, nieszablonowa, wyjątkowa. Taka jest ta powieść. Nie spotkałam się jeszcze z takim stylem pisania. To moje pierwsze spotkanie z autorem i nie potrafię jeszcze ubrać w słowa swoich myśli odnośnie tej książki. Na pewno nie jest to takie zwykłe czytadło, nie jest zwykłą i prostą powieścią. Autor tworzy coś tak niespotykanego, że powieść zagnieżdża się w pamięci na długo. Wspaniale operuje słowem, w powieści pełno jest anegdotek, opisu obserwowanego świata, humoru, złotych myśli. Niesamowita. Inna niż wszystkie, jakie do tej pory czytałam. Intryguje swoją wyjątkowością. Jednym może się podobać, dla drugich może wydawać się dziwna i nie trafiać w ich gust.

Nieoczywista, nieszablonowa, wyjątkowa. Taka jest ta powieść. Nie spotkałam się jeszcze z takim stylem pisania. To moje pierwsze spotkanie z autorem i nie potrafię jeszcze ubrać w słowa swoich myśli odnośnie tej książki. Na pewno nie jest to takie zwykłe czytadło, nie jest zwykłą i prostą powieścią. Autor tworzy coś tak niespotykanego, że powieść zagnieżdża się w pamięci na...

Świetna książka. Dawno już nie czytałam dzieł tego Autora, a szkoda. Szkoda robić sobie przerwy od tak wspaniałego pisarstwa. W jednej pozycji skumulowane wątki policyjne, śledztwo, problem dosłownej kradzieży ludzi z ulicy a obok - miłość, pasja, sztuka.
Czyta się rewelacyjnie i ma się ochotę wziąć zakreślacz i zamazać pół książki znacząc trafne zdania. Szkoda, że była z biblioteki, bo nie było mi wolno nic zaznaczyć.

Świetna książka. Dawno już nie czytałam dzieł tego Autora, a szkoda. Szkoda robić sobie przerwy od tak wspaniałego pisarstwa. W jednej pozycji skumulowane wątki policyjne, śledztwo, problem dosłownej kradzieży ludzi z ulicy a obok - miłość, pasja, sztuka.
Czyta się rewelacyjnie i ma się ochotę wziąć zakreślacz i zamazać pół książki znacząc trafne zdania. Szkoda, że była z...

Pod względem struktury chyba najdziwniejsza książka jaka czytałam, ale pod względem cytatów, którymi chciałam się podzielić z przyjaciółmi - najlepsza :)

Pod względem struktury chyba najdziwniejsza książka jaka czytałam, ale pod względem cytatów, którymi chciałam się podzielić z przyjaciółmi - najlepsza :)

Do czytania z zakreślaczem w ręce.

Do czytania z zakreślaczem w ręce.