Powiem ci coś

W ostatnim czasie miałam potworny zastój czytelniczy. Nie mogłam się przemóc, by zasiąść wieczorem z książką i poczytać. Zdecydowanie bardziej wolałam netflixowe maratony. Lektura, którą rozpoczęłam 2021 nie trafiła w moje gusta, jednak gdy otrzymałam „Powiem Ci coś” i zaczęłam czytać, poczułam jak ten niepokojący zastój zostaje odczarowany.

„Książka – porozumienie między rozdziałami”.

Znajdziemy w niej całą masę pięknych i życiowych cytatów, które sprawiają, że ta książka jest zupełnie inna niż te, które do tej pory czytałam. I nie są to ckliwe cytaciki w stylu coelhowym czy rodem z pseudoromansideł, gdzie co drugą stronę serce głównej bohaterki robi arabeskę na widok wybranka. Sprawiają natomiast, że książka czyta się sama. Zaczynasz i musisz wybrać pomiędzy przeczytaniem jej na raz, czy przedłużeniem czytania o dzień czy dwa.

„Każdy rodzi się, by być wyjątkowym, ale to udaje się wyjątkom”.

Z reguły nie zaznaczam cytatów w książkach. Ogólnie woluminy przeczytane przeze mnie raz, odstawiam na półkę i raczej do nich nie wracam. Z tą mam jednak inaczej i jest obecnie cała w różowych zakładkach!

„Strzeżcie się pisarzy, mogą was zamknąć w jednym zdaniu”.

To była moja pierwsza książka spod pióra Piotra Adamczyka i już wiem, że nie będzie ostatnia! Wam też ją bardzo polecam, nawet jeśli gatunek thriller miłosny nie należy do tych, które zwykle czytacie. Dajcie jej szansę. Może ktoś z Was ma podobny zastój czytelniczy i to będzie TA KSIĄŻKA, która go odczaruje? Mi odczarowała, zatem polecam z czystym sumieniem, nawet jeśli komuś nie trafi w gusta.

W ostatnim czasie miałam potworny zastój czytelniczy. Nie mogłam się przemóc, by zasiąść wieczorem z książką i poczytać. Zdecydowanie bardziej wolałam netflixowe maratony. Lektura, którą rozpoczęłam 2021 nie trafiła w moje gusta, jednak gdy otrzymałam „Powiem Ci coś” i zaczęłam czytać, poczułam jak ten niepokojący zastój zostaje odczarowany.

„Książka – porozumienie między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam kiedyś ze Wiśniewski dobrze sprzedaje się w Rosji. Potem zobaczyłam gdzieś program, te kobiety rosyjanki, w fartuszkach i kapciuszkach... tak ma to sens.

Kiedyś myślałam se nie ma nic bardziej mdłego od teorczosci Wiśniewskiego dedykowanej rosyjskim kurom domowym, do dziś.
Powiem ci coś zlepek nie-wiadomo- czego, nie wiadomo na co. Te pseudozlote myśli jako wtrącenia służące dopchaniu treści, żeby zgadzała się ilość. Jakość, to współcześnie piekna okładka.
A może ja za dużo wymagam??

A przecież Dom tęsknot był wspaniały. Wiec teraz co, potknięcie?

Czytałam kiedyś ze Wiśniewski dobrze sprzedaje się w Rosji. Potem zobaczyłam gdzieś program, te kobiety rosyjanki, w fartuszkach i kapciuszkach... tak ma to sens.

Kiedyś myślałam se nie ma nic bardziej mdłego od teorczosci Wiśniewskiego dedykowanej rosyjskim kurom domowym, do dziś.
Powiem ci coś zlepek nie-wiadomo- czego, nie wiadomo na co. Te pseudozlote myśli jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pod względem struktury chyba najdziwniejsza książka jaka czytałam, ale pod względem cytatów, którymi chciałam się podzielić z przyjaciółmi - najlepsza :)

Pod względem struktury chyba najdziwniejsza książka jaka czytałam, ale pod względem cytatów, którymi chciałam się podzielić z przyjaciółmi - najlepsza :)

Pokaż mimo to

Ten nowatorski pomysł z "poszatkowaną" fabułą był dla mnie największym minusem. Wiele tu wątków. Były aktor/prezenter tv piszący powieść kryminalną, wspominający swoje dzieciństwo, kobiety i świetny obserwator rzeczywistości. Te fragmenty obrazujące współczesność były, według mnie, najlepsze - rozmowy podsłuchane w poczekalniach, autobusach, mediach (z rozmowy o kopi luwak do teraz się śmieję). Najsłabsze były te wywody o miłości, kobietach - coś jak skrzyżowanie Coehlo z J.L. Wiśniewskim (chociaż widzę, że te "prawdy" najbardziej utkwiły w świadomości czytelników, bo jeśli gdzieś jest cytat z tej książki, to właśnie z tych fragmentów). Myślę też, że ta fragmentaryczność, nieco przypadkowość są zabiegiem celowym, pokazującym, że tak funkcjonuje współczesny świat, szybkie bodźce, krótkie niusy, sms-y, banalne wpisy w mediach społecznościowych. Celowym zabiegiem wydaje się też być to, czym zajmuje się dziewczyna narratora _ Tulinka, tworząca obrazy z DNA, malująca waginą czy praca bohatera w jakiejś dziwacznej stacji telewizyjnej zajmującej się tworzeniem nekrologów - kogo we współczesnym świecie bez żadnych hamulców mogą zdziwić takie rzeczy. Nawet te psychologiczne wywody są chyba celowe, nawiązują do całej tej papki pseudopsychologicznej w trywialnych artykułach, w tych wszystkich poradnikach, co to zmienią Twoje życie i w całym tym bełkocie coachingu. Sam narrator mówi do swojego szefa odchodząc ze stacji tv, że chce być pisarzem, bo pisarz może wszystko. Może się też okazać, że ta historia, co to niby nosiła znamiona prawdziwości, powstała jedynie w umyśle pisarza.
Ciekawym doświadczeniem była ta lektura.

Ten nowatorski pomysł z "poszatkowaną" fabułą był dla mnie największym minusem. Wiele tu wątków. Były aktor/prezenter tv piszący powieść kryminalną, wspominający swoje dzieciństwo, kobiety i świetny obserwator rzeczywistości. Te fragmenty obrazujące współczesność były, według mnie, najlepsze - rozmowy podsłuchane w poczekalniach, autobusach, mediach (z rozmowy o kopi luwak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna peregrynacja po świecie Adamczyka była jak strzał z gumowej kluli do terrorysty. Cel osiągnięty, lecz efekt mizerny.
Pewien pisarz wynajmuje obcej kobiecie pokój w swoim mieszkaniu. Tulinka – tak nakazuje się tytułować – jest malarką. Tworzy obrazy waginą, fascynuje się malarstwem „nie pędzlem” a ludzkimi genitaliami. Tworzy dzieła, w których jest zawarte ludzkie DNA wierząc, że kiedyś będzie można ożywić bohaterów. On z kolei pisze kryminał, który jest niemalże identyczny z historią dziejącą się naprzeciwko jego mieszkania, w niby opuszczonym domu. Tam z kolei mieszkają gangsterzy porywający piersiaste kobiety. Sprzedają je, wykorzystują, a gdy są nieposłuszne to zamykają w klatkach. W ten kuriozalny świat wpada trzeci z bohaterów, prosto z Wielkiej Brytanii. Ten wątek jest z kolei przesiąknięty kłamstwem, zdradą, obłudą i pornografią.
Sama książka tradycyjnie dla autora trzyma poziom. Mamy tu i kryminał i romans i komedię i mistycyzm. Jednakże kastrowanie rozpędzającej się fabuły fragmentarycznymi opisami czegoś pozornie niezwiązanego z wątkiem sprawiało, że miałem ochotę przeskoczyć kilka stron by odszukać kontynuację, lub rozszarpać na strzępy ten tom.
Na kartach tego woluminu znajdziemy mnóstwo metafor, gagów i lekcji życiowych. Nie zawsze w życiu chodzi o pieniądze, nie wiek się liczy a doświadczenie. Czytając ze zrozumieniem pogrążymy się w rozmyślaniach, filozofii. Odkryjemy na nowo mnóstwo zakamarków naszego jestestwa.
„ Trzydziestolatka siedzi sama w barze. Co rusz sięga po kosmetyczkę i poprawia makijaż. Ma oczy zapuchnięte od płaczu. Kobiety szukają miłości na lata, mężczyźni na lato „
„W metrze dwie panie po czterdziestce :
- Ty nie masz pojęcia co to znaczy trudne dzieciństwo. Kiedy wszystkie dzieci jadły watę cukrową, ja miałam normalną ”
"Tulinka.
O wyższości literatury nad przelotnym romansem.
Książka zazwyczaj dociera głębiej niż facet, a przy tym nie chrapie."

Kolejna peregrynacja po świecie Adamczyka była jak strzał z gumowej kluli do terrorysty. Cel osiągnięty, lecz efekt mizerny.
Pewien pisarz wynajmuje obcej kobiecie pokój w swoim mieszkaniu. Tulinka – tak nakazuje się tytułować – jest malarką. Tworzy obrazy waginą, fascynuje się malarstwem „nie pędzlem” a ludzkimi genitaliami. Tworzy dzieła, w których jest zawarte ludzkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nieoczywista, nieszablonowa, wyjątkowa. Taka jest ta powieść. Nie spotkałam się jeszcze z takim stylem pisania. To moje pierwsze spotkanie z autorem i nie potrafię jeszcze ubrać w słowa swoich myśli odnośnie tej książki. Na pewno nie jest to takie zwykłe czytadło, nie jest zwykłą i prostą powieścią. Autor tworzy coś tak niespotykanego, że powieść zagnieżdża się w pamięci na długo. Wspaniale operuje słowem, w powieści pełno jest anegdotek, opisu obserwowanego świata, humoru, złotych myśli. Niesamowita. Inna niż wszystkie, jakie do tej pory czytałam. Intryguje swoją wyjątkowością. Jednym może się podobać, dla drugich może wydawać się dziwna i nie trafiać w ich gust.

Nieoczywista, nieszablonowa, wyjątkowa. Taka jest ta powieść. Nie spotkałam się jeszcze z takim stylem pisania. To moje pierwsze spotkanie z autorem i nie potrafię jeszcze ubrać w słowa swoich myśli odnośnie tej książki. Na pewno nie jest to takie zwykłe czytadło, nie jest zwykłą i prostą powieścią. Autor tworzy coś tak niespotykanego, że powieść zagnieżdża się w pamięci na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna książka. Dawno już nie czytałam dzieł tego Autora, a szkoda. Szkoda robić sobie przerwy od tak wspaniałego pisarstwa. W jednej pozycji skumulowane wątki policyjne, śledztwo, problem dosłownej kradzieży ludzi z ulicy a obok - miłość, pasja, sztuka.
Czyta się rewelacyjnie i ma się ochotę wziąć zakreślacz i zamazać pół książki znacząc trafne zdania. Szkoda, że była z biblioteki, bo nie było mi wolno nic zaznaczyć.

Świetna książka. Dawno już nie czytałam dzieł tego Autora, a szkoda. Szkoda robić sobie przerwy od tak wspaniałego pisarstwa. W jednej pozycji skumulowane wątki policyjne, śledztwo, problem dosłownej kradzieży ludzi z ulicy a obok - miłość, pasja, sztuka.
Czyta się rewelacyjnie i ma się ochotę wziąć zakreślacz i zamazać pół książki znacząc trafne zdania. Szkoda, że była z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Powiem Ci coś" - to pokręcona pozycja.
Na pozór połączone ze sobą dwa sprzeczne tematy ale dały zamierzony efekt zaintrygować i wymieszać zmysły czytelnika. Wrzucone do jednej książki. Niczym szampon 2 w 1.
Policja, pisarz, malarka, (nie) przypadkowi ludzie, pusty dom czy szpulka nici i wiele innych części. Nicie, które do końca nie zszywają materiału fabuły a pomimo to czeka nas zaskoczenie.

Istna kopalnia cytatów, stwierdzeń, złotych myśli, które nie mają dat ważności.

"Powiem Ci coś" - to pokręcona pozycja.
Na pozór połączone ze sobą dwa sprzeczne tematy ale dały zamierzony efekt zaintrygować i wymieszać zmysły czytelnika. Wrzucone do jednej książki. Niczym szampon 2 w 1.
Policja, pisarz, malarka, (nie) przypadkowi ludzie, pusty dom czy szpulka nici i wiele innych części. Nicie, które do końca nie zszywają materiału fabuły a pomimo to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Piotra Adamczyka. Jestem pozytywnie zaskoczona, nie jest to taka zwykła powieść jest dużo śmiechu, absurdu, są morderstwa. Czyta się szybko, jak dla mnie świetna. Plus ogromny za mnóstwo świetnych złotych myśli.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Piotra Adamczyka. Jestem pozytywnie zaskoczona, nie jest to taka zwykła powieść jest dużo śmiechu, absurdu, są morderstwa. Czyta się szybko, jak dla mnie świetna. Plus ogromny za mnóstwo świetnych złotych myśli.

Pokaż mimo to

„Powiem Ci coś” Piotr Adamczyk.

Powiem wam coś o „Powiem Ci coś”, to nie jest zwyczajna książka.To nie jest powieść, którą odkłada się na półkę i o której się zapomina. To coś zupełnie innego, zarazem zabawnego, jak i trudnego w odbiorze. To zbiór przeciwieństw, jakie sami w sobie nosimy. To historia, którą każdy z nas w głowie inaczej sobie poukłada.

Na początku się przeraziłam, pierwsza strona książki krzyczy „thriller miłosny”. Ale jak to? Przecież to tak abstrakcyjne jak horror romantyczny. Jednak im więcej słów było za mną, tym większej nabierałam sympatii.


Mimo, że główną osią historii jest związek starszego pisarza ze studentką malarstwa, przeplatana losami jego byłych kobiet, to nie jest to tylko powieść o miłości. i jej najprzeróżniejszych odcieniach. Luźne wtrącenia pomiędzy rozdziałami mówiące o codziennym życiu, nadają książce nietuzinkowego charakteru. Autor zdaje się być wprawnym obserwatorem ludzkich zachowań, w których każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie. I to właśnie te fragmenty powodowały, że w jednym momencie wybuchałam śmiechem, by w drugim z rozrzewnieniem zastanawiać się nad serwowanymi słowami.
Ale to co urzekło mnie najbardziej, to sarkazm. Tony sarkazm w najlepszym wydaniu w dodatku opakowane w piękne słowa.
Finał powieści z kolei zmusza czytelnika do ponownego przeanalizowania wydarzeń i przewartościowania swojej opinii.

Bardzo wam polecam, @piotr.adamczyk.official wywołuje emocjonalną burzę i zostaje w głowach na długo.
Ocena: 8,5/10 ⭐️.

„Powiem Ci coś” Piotr Adamczyk.

Powiem wam coś o „Powiem Ci coś”, to nie jest zwyczajna książka.To nie jest powieść, którą odkłada się na półkę i o której się zapomina. To coś zupełnie innego, zarazem zabawnego, jak i trudnego w odbiorze. To zbiór przeciwieństw, jakie sami w sobie nosimy. To historia, którą każdy z nas w głowie inaczej sobie poukłada.

Na początku się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to