Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspaniała książka, zdecydowanie godna polecenia! Przypadnie do gustu zwłaszcza tym, którzy tak jak Stasiuk zafascynowani są wschodem, bez względu na to czy chodzi o wschodnią Polskę czy o tę ciągle mało nam znaną część świata, która rozciąga się na wschód od granicy naszego kraju!

W moim przypadku, tak się akurat złożyło, że czytałam tę książkę spędzając urlop w Polsce, w niewielkiej wsi na wschodzie właśnie, z którego pochodzę i którego tak naprawdę nigdy nie udało mi się do końca zrozumieć. Niemniej jednak, z każdą stroną miałam wrażenie, że Stasiuk opisuje to, co znam na pamięć lub czego pozostałości (np. PGR) oglądałam jako mała dziewczynka jeżdżąc do dziadków na wakacje. Zaskakujące jest to jak mimo upływu czasu niewiele się zmieniło, zwłaszcza jeśli chodzi o atmosferę i jak bardzo moja wizja wschodniej Polski jest zgodna z wizją autora, mimo iż metrykalnie dzieli nas ponad dwadzieścia pięć lat!

Książka Stasiuka to także opowieść o odległych rejonach Rosji, Mongolii i Chin. To książka o podróży w poszukiwaniu źródeł i śladów komunizmu aby zrozumieć czym jest dzisiejszy Wschód i dlaczego mentalnie znajduje się w tym a nie innym miejscu.

Fenomenalny jest dla mnie również koniec gdzie pisarz pochyla się nad specyficzną polską religijnością radiowo-odpustową. Obrazy, których używa aby odmalować jej charakter są niezwykle sugestywne i na długo zapadają w pamięć. Wizja Wschodu Stasiuka jest brutalno-sentymentalna, słodko-gorzka i przede wszystkim bardzo realistyczna!
Myślę, że to dzieło zdecydowanie godne tegorocznej nagrody Nike!

Wspaniała książka, zdecydowanie godna polecenia! Przypadnie do gustu zwłaszcza tym, którzy tak jak Stasiuk zafascynowani są wschodem, bez względu na to czy chodzi o wschodnią Polskę czy o tę ciągle mało nam znaną część świata, która rozciąga się na wschód od granicy naszego kraju!

W moim przypadku, tak się akurat złożyło, że czytałam tę książkę spędzając urlop w Polsce, w...

„Lala” to jedna z tych książek z klimatem, które wciągają od pierwszych stron i czytelnik automatycznie przenosi się w opisywaną epokę. Autor ma niewątpliwie dar ożywiania postaci, które opisuje do tego stopnia, że jego osobista czułość wobec nich – tytułowa Lala to przecież babcia pisarza – udziela się poniekąd czytelnikowi. Jest to też książka bardzo staromodna, choć w ten pozytywny sposób, takich książek się już prawie nie pisze: bogactwo języka, finezja frazy, zamiłowanie do detalu. Z każdą stroną widać jak wiele autor (jeszcze bardzo młody w trakcie pracy nad „Lalą”) nauczył się od swojego mistrza Balzaca. Pozycja godna polecenia wszystkim miłośnikom dobrej literatury i wysmakowanego języka.

„Lala” to jedna z tych książek z klimatem, które wciągają od pierwszych stron i czytelnik automatycznie przenosi się w opisywaną epokę. Autor ma niewątpliwie dar ożywiania postaci, które opisuje do tego stopnia, że jego osobista czułość wobec nich – tytułowa Lala to przecież babcia pisarza – udziela się poniekąd czytelnikowi. Jest to też książka bardzo staromodna, choć w...

Bardzo dobra książka, w której patos, groteska, wulgarność i kunszt literacki mieszają się w niemal każdym zdaniu. Witkowski z brutalną szczerością i dużą dozą (auto)ironii opisuje świat, który większości czytelników jest zupełnie nieznany i może wydawać się wręcz nierealny. Przedstawia on środowisko gejowskie bez skrępowania i kpiąc sobie otwarcie z politycznej poprawności.

Bardzo dobra książka, w której patos, groteska, wulgarność i kunszt literacki mieszają się w niemal każdym zdaniu. Witkowski z brutalną szczerością i dużą dozą (auto)ironii opisuje świat, który większości czytelników jest zupełnie nieznany i może wydawać się wręcz nierealny. Przedstawia on środowisko gejowskie bez skrępowania i kpiąc sobie otwarcie z politycznej poprawności.