Pożegnanie z Afryką

Przepiękne opisy Afryki.Piękna powieść o sile charakteru,o miłości.I jeszcze piękny film na podstawie tej literatury.Obowiązkowo przeczytać!!

Przepiękne opisy Afryki.Piękna powieść o sile charakteru,o miłości.I jeszcze piękny film na podstawie tej literatury.Obowiązkowo przeczytać!!

Pokaż mimo to

Przeczytałam, a raczej wymęczyłam. Nie wiem czemu tak trudno było mi ją czytać. Dużo opisów i niepotrzebnych dygresji

Przeczytałam, a raczej wymęczyłam. Nie wiem czemu tak trudno było mi ją czytać. Dużo opisów i niepotrzebnych dygresji

Pokaż mimo to

Dania, najmniejszy kraj skandynawski jednak niezwykle bogaty jeśli chodzi o literaturę. I tak jak Baśnie Andersena są znane nam wszystkim, tak inne pozycje z reguły są bliskie tylko ze słyszenia ich tytułów. Ja swoją przygodę z literaturą duńską rozpoczęłam od autobiograficznej powieści duńskiej pisarki Karen Blixen „Pożegnanie z Afryką” @wydawnictwopoznańskie
I to, co pierwsze przychodzi mi na myśl po lekturze książki to spostrzeżenie, że jest ona pełna niezwykłych wręcz subtelnych opisów natury. Tak delikatnych, że aż sprzecznych z silnym charakterem autorki, który jawi się nam na stronach książki. Blixen opisuje nam w niej swoje doświadczenia i wrażenia podczas pobytu w Afryce na farmie w okolicach Nairobi, w latach 1913–1931. Jej wspomnienia pisane spokojnym, płynnym językiem dotyczą codzienności, uprawy kawy, spotkań biznesowych, które prowadziła, przyjmowanych gości czy zwierząt, które pojawiały się na jej farmie. Niezaprzeczalnie autorka była zafascynowana tym krajem, jego kulturą i mieszkańcami.
Wycieczka po Czarnym Lądzie, którą nam zaproponowała na kartach książki była dla mnie wyborną przygodą. Tym bardziej, że opisywana Afryka w takiej postaci już nie istnieje. Została zamknięta w rezerwatach i w ogrodach zoologicznych, a tu nawet wiatr "odczuwa się tak, jakby był tylko oporem powietrza przy ruchu Ziemi w przestrzeni".
To nie jest książka, którą czyta się spiesznie doszukując się w niej akcji. To zdecydowanie powieść, która wymaga poświęcenia jej czasu i delektowania się nią, czytania w skupieniu i z uwagą. Jednak polecam i zachęcam do lektury, a potem do przemyśleń.

Dania, najmniejszy kraj skandynawski jednak niezwykle bogaty jeśli chodzi o literaturę. I tak jak Baśnie Andersena są znane nam wszystkim, tak inne pozycje z reguły są bliskie tylko ze słyszenia ich tytułów. Ja swoją przygodę z literaturą duńską rozpoczęłam od autobiograficznej powieści duńskiej pisarki Karen Blixen „Pożegnanie z Afryką” @wydawnictwopoznańskie
I to, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bałam się tej książki, ale niesłusznie. Nie czuć tu kolonialnego zadęcia, pogardy, poczucia wyższości, raczej ciekawość, miłość, zrozumienie. Piękne opisy osób, widoków, zwyczajów, odrobina magii i melancholii.

Bałam się tej książki, ale niesłusznie. Nie czuć tu kolonialnego zadęcia, pogardy, poczucia wyższości, raczej ciekawość, miłość, zrozumienie. Piękne opisy osób, widoków, zwyczajów, odrobina magii i melancholii.

Pokaż mimo to

Klasyka, książka, o której można pisać wiele, ale nigdy nie dotrzyma się tempa i jakości temu, co przedstawiła baronowa Blixen na kartkach powieści, choć ta odeszła nieco w zapomnienie, nie zmienia swojej wartości mimo upływu lat, a wręcz staje się jedną z godnych szczególnej uwagi pozycji. Powieści, o której każdy słyszał, a jednak nie każdy miał okazję poznać unikatowe, bogate i jedyne w swoim rodzaju wnętrze.

Karen Blixen jako Dunka osiedliła się na farmie w okolicach Nairobi. Tutaj z większym bądź mniejszym powodzeniem uprawiała wraz z szeregiem boyow i innych pomocników plantację kawy. Gro ludzi, którzy chcieli lub musieli znaleźć się w otoczeniu swojej pani. Blixen roztacza przed czytelnikami krajobraz afrykańskiego buszu, stepu i pustyni, ale również pokazuje, jak w niesprzyjających okolicznościach przyrody odnaleźli się ci, którzy żyją tam od pokoleń. To jedno z pierwszych tak obszernych dzieł, dzięki któremu Europa i świat mogły zasmakować afrykańskiego życia. Dziś tego typu pozycje nie dziwią, wszak w miarę rozwoju komunikacji, postępującej globalizacji, dla wielu Afryka stoi otworem, co potwierdza liczne grono reportażystów, podróżników i autorów wraz ze swoimi książkami. Ale sposób, w jaki nakreśla rzeczywistość Karen Blixen jest nie do podrobienia, gdyż oprócz jednej z pierwszych tak obszernych relacji życia w Afryce, język jakim posługuje się autorka, rozległe opisy, które skutecznie przybliżają czytelników do realizmu czarnego kontynentu pozwalając poczuć się, jak jeden z tamtejszych mieszkańców, a w końcu radości i strapienia, które udzielają się autorce, a więc i odbiorcom czynią całą esencję tej relacji.
"Pożegnanie z Afryką" to nie tylko opis afrykańskiej codzienności, to także walka z samym sobą i odkrywanie zaawansowanego stopnia zadowolenia z życia, w którym nie trzeba wielu dóbr materialnych, bo poczuć się wolnym i szczęśliwym. Karen wysiadła z pędzącego pociągu, by rozkoszować się spokojną codziennością wśród dzikiej natury i łaski tego co ta może dać w zamian.

Klasyka, książka, o której można pisać wiele, ale nigdy nie dotrzyma się tempa i jakości temu, co przedstawiła baronowa Blixen na kartkach powieści, choć ta odeszła nieco w zapomnienie, nie zmienia swojej wartości mimo upływu lat, a wręcz staje się jedną z godnych szczególnej uwagi pozycji. Powieści, o której każdy słyszał, a jednak nie każdy miał okazję poznać unikatowe,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takie kiedyś miałam wyobrażenie o idealnym życiu kobiety. Wolność, niezależność finansowa i przygody...

Takie kiedyś miałam wyobrażenie o idealnym życiu kobiety. Wolność, niezależność finansowa i przygody...

Pokaż mimo to

Zazwyczaj nie czytam takich książek, ale ktoś mi ją polecił. To nie jest romans, ale opowieść o uczuciach, miłości, lecz bez happy andu. Przepięknie pokazano losy kobiety uwikłanej w konwenanse i stereotypy, która się im nie poddaje, ale szuka własnej drogi do szczęścia i spełnienia. Bohaterka wykracza poza przypisaną kobiecie rolę w ówczesnych jej czasach kolonialnych.
Książka jest bardzo wartościowa, koniecznie trzeba ją przeczytać. Jeśli szukacie ciekawej historii, w której można odnaleźć samego siebie i kochacie Afrykę, to jest wasz "must have".

Zazwyczaj nie czytam takich książek, ale ktoś mi ją polecił. To nie jest romans, ale opowieść o uczuciach, miłości, lecz bez happy andu. Przepięknie pokazano losy kobiety uwikłanej w konwenanse i stereotypy, która się im nie poddaje, ale szuka własnej drogi do szczęścia i spełnienia. Bohaterka wykracza poza przypisaną kobiecie rolę w ówczesnych jej czasach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Absolutnie przepiękna. Fakt, trzeba się zmierzyć z kulturową przepaścią jaka dzieli dzisiejsze czasy i czasy, w których rozgrywa się powieść, chociażby z kwestią traktowania zwierząt. Później jednak trafia się na rozdział o Wołach i widzisz, że autorka w gruncie rzeczy była osobą pełną empatii, wyprzedzającą swoje czasy o tysiące mil. Bolało mnie, gdy Blixen przyznała się, że na początku swojego pobytu w Afryce strzelała do wszystkiego co się rusza lecz i nad tym zachowaniem wykazała refleksję, iż było ono niewłaściwe. Dlatego też starałam się nie traktować książki tak osobiście i nie porównywać moich przekonań do przekonań autorki, żyjącej wówczas w tak bardzo odmiennej rzeczywistości w której ja żyję teraz.
Książka zachwyciła mnie swoimi opisami natury, nieba, tubylców, a przypowieść o Lulu niezwykle mnie poruszyła. To piękne połączenie, bo Karen Blixen wydaje się być osobą o silnym, bezkompromisowym charakterze, a książka napisana jest w tak delikatny i subtelny sposób, pełna duchowych przemyśleń. Momentami czytało mi się ją jak baśń.

Absolutnie przepiękna. Fakt, trzeba się zmierzyć z kulturową przepaścią jaka dzieli dzisiejsze czasy i czasy, w których rozgrywa się powieść, chociażby z kwestią traktowania zwierząt. Później jednak trafia się na rozdział o Wołach i widzisz, że autorka w gruncie rzeczy była osobą pełną empatii, wyprzedzającą swoje czasy o tysiące mil. Bolało mnie, gdy Blixen przyznała się,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pożegnanie z Afryką jest książką, która daje pewne poczucie bliskości ze światem Afryki. Każda z historii bohaterki łączy się luźno w całość, wskazując nam jej podejście do życia i do otaczających ją ludzi. W książce widać również wielki optymizm w stosunku do otaczającego świata, co dla czytelnika może dać mylny obraz Afryki. Pożegnanie z Afryką rozbudza potrzebę odnalezienia wolności w naszym zurbanizowanym świecie. Wolności, która w tym wypadku istnieje w bliskości z naturą.

Pożegnanie z Afryką jest książką, która daje pewne poczucie bliskości ze światem Afryki. Każda z historii bohaterki łączy się luźno w całość, wskazując nam jej podejście do życia i do otaczających ją ludzi. W książce widać również wielki optymizm w stosunku do otaczającego świata, co dla czytelnika może dać mylny obraz Afryki. Pożegnanie z Afryką rozbudza potrzebę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem przekonany, że książka zatytułowana „Pożegnanie z Afryką”, której autorką jest duńska pisarka Karen Blixen jak najbardziej pasuje do koncepcji wyzwania Book Trotter. Z jednej strony pisarka z Dani, to rzecz oczywista, ale też jest to książka autobiograficzno – podróżnicza, coś w stylu jak już recenzowałem przy okazji norwerskiego wyzwania książkę Asne Seierstad „Księgarz z Kabulu” odmienny kontynent klimat, mentalność itd. Można w nieskończoność powymieniać. Ksiażka nie jest typową powieścią, są tam raczej pewne przypowieści dotyczące różnych zdarzeń w układzie niechronologicznym. Chodź początek i koniec jest, z pierwszych zdań dowiadujemy się, że autorka miała farmę w Kenii, gdzieś w okolicach Nairobi, stolicy kraju, wtedy, pierwsze dekady XX w. kolonii. A z ostatnich zdań dowiadujemy się, że pisarka i główna bohaterka książki w jednej osobie, wyjechała z kraju. Pierwsza cześć książki jest typowo wspomnieniowa, pisana po latach, natomiast druga cześć to coś w rodzaju bieżących notatek, które ocalały i przydały się pisarce do napisania książki, oprócz typowych motywów, które właściwie nic nie różnią od tej części wspomnieniowej, mamy też notatki z życia codziennego, czyli co trzeba kupić, kogoś po coś posłać do stolicy, spotkania z kimś w celach biznesowych, rozważania o koniukturach ekonomicznych, jak można się domyśleć były one dla farmy, której właścicielką była Keren Blixen były one niesprzyjające. Dlatego musiała wrócić do Danii. Nie wiemy czy ma to cos wspólnego z polityką, bo tej właściwie tu nie ma, oprócz dosłownie pojedynczych zdań z kontekstu urwanych, których czytelnik domyśla się znając burzliwą historię tego regionu świata w kolejnych dziesięcioleciach.

Ja widzę cechę zbieżną koncepcji na tworzenie książki jaką miał Ryszard Kapuściński, z tą różnicą, że duńska pisarka, długi czas w Afryce mieszkała, a nasz rodak był podróżnikiem, tak podróżnikiem, a nie turystą, bo raczej omijał miejsca dostępne dla turystów z Zachodu, a jeździł wszędzie, doświadczał losu tubylców, głodował, chorował, bywał gościem w zwyczajnych domach, których domownicy dzielili się prawdziwym majątkiem jakim były posiadane resztki jedzenia czy wody. Karen Blixen pisze również sporo o mentalności, o tym, że fascynują ją różnice kulturowe, nawet podejście do przyjmowanego chrześcijaństwa jest troszkę inne niż na zachodzie. Na pewno widać u autorki fascynacje Afryką, ludźmi, pięknem przyrody, wszystkim. Mamy bardzo ciekawe opisy tubylców, dostrzega różnice między afrykańskimi nacjami, co z typowo europejskiej perspektywy oczywiste przecież nie jest, bo osoba czarnoskóra dla nas to po prostu murzyn i tyle pewnie, a czy pochodzi z Kenii czy Ugandy to jeden czort. A przecież tak nie jest i w tym temacie nas czytelników z Europy świetnie autorka uświadamia.

Książka jest ciekawa, chociaż nie ma takiej typowej akcji, książka jest pisana raczej na spokojnie. Bowiem celem autorki jest przedstawienie to co się dzieje na farmie, w okolicznej przyrodzie, jak się mają zwierzęta, niektóre z nich są literacko upersonifikowane, jak np. w bajkach, jak wygląda życie miasta Nairobia, jak wygląda codzienne życie z sąsiadami, jak pojawiają się jacyś niespodziewani goście. Warto zapoznać się z tą książkę czytając o odległej Afryce.
Polecam.

Jestem przekonany, że książka zatytułowana „Pożegnanie z Afryką”, której autorką jest duńska pisarka Karen Blixen jak najbardziej pasuje do koncepcji wyzwania Book Trotter. Z jednej strony pisarka z Dani, to rzecz oczywista, ale też jest to książka autobiograficzno – podróżnicza, coś w stylu jak już recenzowałem przy okazji norwerskiego wyzwania książkę Asne Seierstad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to