Postawiłem sobie za życiowy cel przeczytać całą klasykę, więc nie mogłem nie skorzystać z okazji, że Wydawnictwo Poznańskie wydało w znośnej oprawie tytuł tak znany, że każdemu obił się o uszy.

Gdzieś w najgłębszych zakamarkach mojej pamięci miałem zapisany film z Redfordem i Streep, więc spodziewałem się romansidła ze scenografią obfitującą w żyrafie szyje, słoniowe ciosy oraz podskakujących szlachetnych dzikusów. Na moje szczęśćie okazało się, że książka ta należy do zupełnie innego gatunku. Składają się na nią wspomnienia autorki z pobytu w Afryce oraz lapidarne przemyślenia.

Jest to literatura kolonialna, która niesie ze sobą cały bagaż tych słusznie minionych czasów. Autorka pisze o Afrykanach z szacunkiem i godnością, co wypada podkreślić, bo na standardy swoich czasów na pewno nie była rasistką. Nie zmienia to jednak faktu, że jej pisanie jest pewne klisz i stereotypów, które o Afryce bezmyślnie się powtarza.

Największym intelektualnym grzechem tej opowieści jest namiętne generalizowanie na temat ludności Afryki. To jakbym po wizycie w Albani wrócił do mojej wioski na Marsie, żeby opowiedzieć rodakom, jak się żyje w Paryżu, Moskwie i Londynie. Autorka żyła wśród Kikujusów, miała również kontakt z Masajami i Somalijczykami. Stale wydaje jednak osądy na temat wszystkich Afrykańczyków, jakby wszyscy ludzie na tym ogromnym kontynencie byli tacy sami. Jednocześnie sama sobie zaprzecza, bo w innych akapitach opisuje ogromne różnice dzielące Somalijczyków od Kikujusów, ale absolutnie jej to nie przeszkadza w tym, żeby kilka stron później znowu generalizować.

Brakuje tu również refleksji nad tym, co się stało, że "tutaj jest jak jest". Okres, który doprowadził do tego, że pani baronowa mogła żyć na swojej farmie, zupełnie jej nie interesuje. Podobnie nie pisze, jak to się stało, że Masajowie zostali zmuszeni do życia w rezerwacie. Różne dziwaczne prawa, które mają tubylców upokarzać, traktuje jak zjawiska pogodowe - po prostu są. Kolonializm wydaje się być porządkiem zesłanym przez Boga, więc nic nie warte są refleksje nad nim.

Nie sposób również przejść bez komentarza wobec stosunku autorki do przyrody. Najważniejszym, obok samej narratorki, bohaterem książki jest Denys Finch Hatton - absolutny hiperzabijaka wszystkiego, co się w Afryce rusza i nie jest człowiekiem. Finch Hatton żył z organizowania safari dla bogatych i zarozumiałych bubków, których wydały najbardziej elitarne szkoły Albionu. Przytrafił mu się nawet książe Walii. Rozumiem, że czasy były inne, więc nie skłaniały do refleksji, że zasoby zwierząt nie są nieskończone, ale człowiek dziwi się, że ten über-łowca okazuje się być człowiekiem wrażliwym, tolerancyjnym, pełnym mądrości i refleksji na temat życia. No cóż... Świat się zmienia.

W przypadku klasyki zadaję sobie po przeczytaniu książki zawsze te same dwa pytania: Czy trzeba? Czy warto?
Nie trzeba, ale raczej warto. Podejrzewam, że literatura kolonialna - literatura przedstawiająca sielankowe życie kolonistów - jest niezwykle obszerna i zawiera mnóstwo dzieł, których nikt nie czyta i nikt czytać nie będzie. Książka Blixen należy również do tej literatury, ale jest z pewnością najjaśniejszym punktem na tym firmamencie. Literacko jest bardzo dobra, a historia pod sam koniec porywa czytelnika, który współodczuwa melancholię z narratorką. A przynajmniej ja tak się czułem.

Postawiłem sobie za życiowy cel przeczytać całą klasykę, więc nie mogłem nie skorzystać z okazji, że Wydawnictwo Poznańskie wydało w znośnej oprawie tytuł tak znany, że każdemu obił się o uszy.

Gdzieś w najgłębszych zakamarkach mojej pamięci miałem zapisany film z Redfordem i Streep, więc spodziewałem się romansidła ze scenografią obfitującą w żyrafie szyje, słoniowe...

To była druga przymiarka do przeczytania "Pożegnania z Afryką". Za pierwszym razem utknęłam gdzieś na początku, ale już nie pamiętam co mnie w książce zatrzymało.
Tym razem książkę zaczęłam czytać w wakacje. Czując koszmarny upał, siedząc na słońcu, na plaży opowieść Karen Blixen szybko nabrała barw. Książka nie zawiera dialogów, jest to opowieść kobiety o jej minionym ukochanym życiu. Tę miłość do tamtej - blixenowej- Afryki czuje się niemal namacalnie. Silna kobieta na początku XX wieku, będąc panią samej siebie (już niewiarygodnie postępowe) tworzy wokół siebie cały przepiękny świat na czarnym kolonizowanym lądzie, opisuje ludzi dla niej ważnych i malownicze miejsca. Spodobało mi się to co ktoś napisał (Hemingway?),że najczęściej książki o Afryce byly o białych, którzy przeżywają przygody w afrykańskich kadrach. "Pożegnanie z Afryką" to zdecydowanie książka, gdzie to Afryka jest główna bohaterą, to ją poznajemy, to nią się zachwycamy i, w moim przypadku, to w związku z nią odczuwam nostalgię, że taki świat już nie istnieje i nie można go tak po prostu podejrzeć i kupić bilet.
Warto przeczytać!

To była druga przymiarka do przeczytania "Pożegnania z Afryką". Za pierwszym razem utknęłam gdzieś na początku, ale już nie pamiętam co mnie w książce zatrzymało.
Tym razem książkę zaczęłam czytać w wakacje. Czując koszmarny upał, siedząc na słońcu, na plaży opowieść Karen Blixen szybko nabrała barw. Książka nie zawiera dialogów, jest to opowieść kobiety o jej minionym...

Absolutny klasyk, który każdy znać powinien. Pytałem kilku osób ze swojego otoczenia czy znają powieść Karen Blixen. Nawet jeśli nie, to przynajmniej kojarzyły film o takim tytule. Ja filmu dotąd nie widziałem, ale po lekturze obejrzę go z przyjemnością. Autorka to Dunka żyjąca na przełomie XIX i XX wieku i w książce jawi się jako kobieta szalenie odważna, otwarta i empatyczna. Jej przygody są bardzo ciekawe i dające wyobrażenie o Afryce za czasów kolonializmu, o Afryce, której już nie ma. Z Afryką miałem dotychczas do czynienia za sprawą książek Henninga Mankella, Autorka zaś pokazała mi ten kontynent z innej, bardziej dzikiej strony. Pokazała też ciekawość ludzi, ciekawość zwierząt, ciekawość miejsc. Początkowo zakładałem, że czytanie tego dzieła zajmie mi więcej czasu, ale tak się wciągnąłem, że przeczytałem ją w zaledwie trzy dni. To musi świadczyć o jego wysokiej klasie, innej możliwości nie ma. Mam wrażenie, że książka ma w sobie tyle, że powinno się ją przeczytać kilka razy, ale może to moje subiektywne wrażenie. W każdym razie polecam. Osiem gwiazdek (rewelacyjna).

Absolutny klasyk, który każdy znać powinien. Pytałem kilku osób ze swojego otoczenia czy znają powieść Karen Blixen. Nawet jeśli nie, to przynajmniej kojarzyły film o takim tytule. Ja filmu dotąd nie widziałem, ale po lekturze obejrzę go z przyjemnością. Autorka to Dunka żyjąca na przełomie XIX i XX wieku i w książce jawi się jako kobieta szalenie odważna, otwarta i...

Patrząc na mnóstwo świetnych opinii, chyba będę w mniejszości. Dla mnie książka jest taka sobie. Myślałam, że będzie to taka spójna historia, a są luźno powiązane ze sobą opowiadania.
Ze względu na lata w których działa się akcja, byłam przygotowana, że podejście białych kolonizatorów do Afryki może mi się nie spodobać. I tak jest w rzeczywistości. Tego jednak nie przeskoczę, bo były to czasy takie, a nie inne. Do tego mocno zabolały mnie polowania, ale to też jest mój osobisty stosunek do takiego traktowania zwierząt, a tutaj również spodziewałam się, że coś takiego będzie. Dlaczego więc książkę oceniam stosunkowo nisko? Głównie dlatego, że zabrakło mi tam głębszej jednolistej historii. Autorka mocno skakała po tematach co wybijało mnie z rytmu i powodowało, że czułam się nieco skołowana. Do tego opisy życia ludzi są ubogie, tylko lekko muśnięte. Najładniej została tutaj opisana przyroda. Widać, że autorka kochała miejsca, o których pisała. Niemniej jednak całość mnie nie zachwyciła.

Patrząc na mnóstwo świetnych opinii, chyba będę w mniejszości. Dla mnie książka jest taka sobie. Myślałam, że będzie to taka spójna historia, a są luźno powiązane ze sobą opowiadania.
Ze względu na lata w których działa się akcja, byłam przygotowana, że podejście białych kolonizatorów do Afryki może mi się nie spodobać. I tak jest w rzeczywistości. Tego jednak nie...

Jedna z najpiękniejszych książek o przyrodzie jaką czytałam w życiu, polecam też film z 1985 roku

Jedna z najpiękniejszych książek o przyrodzie jaką czytałam w życiu, polecam też film z 1985 roku

Bardzo dłużąca się, ale zarazem bardzo ciekawa pozycja. Widać jak bardzo autorka kochała Afrykę i zarazem ciekawy jest aspekt jej szacunku do swoich pracowników i Kikujusów i Masajów. Opisy są często bardzo poetyckie i mają ogromny klimat, co jest chyba tchnieniem czasów, kiedy powstała ta autobiografia. Obecnie rzadko można spotkać tego typu opisy, porównania i odczucia. Słuchałam bardzo długo, ale uważam, że było naprawdę warto.

Bardzo dłużąca się, ale zarazem bardzo ciekawa pozycja. Widać jak bardzo autorka kochała Afrykę i zarazem ciekawy jest aspekt jej szacunku do swoich pracowników i Kikujusów i Masajów. Opisy są często bardzo poetyckie i mają ogromny klimat, co jest chyba tchnieniem czasów, kiedy powstała ta autobiografia. Obecnie rzadko można spotkać tego typu opisy, porównania i odczucia....

Spodziewałam się zupełnie innej opowieści (oczywiście, że z powodu filmu),a pozytywnie się zaskoczyłam. Zamiast romansu mamy pięknie skonstruowany, quasi-reportażowy obraz Afryki, jej ludzi, zwierząt i krajobrazów oraz równie ciekawy portret niezwykle ciekawej i nietuzinkowej kobiety. Może i momentami ma się wrażenie powtarzalności, ale w moim odczuciu akurat tej książce dodaje to jeszcze uroku. Wspaniała powieść.

Spodziewałam się zupełnie innej opowieści (oczywiście, że z powodu filmu),a pozytywnie się zaskoczyłam. Zamiast romansu mamy pięknie skonstruowany, quasi-reportażowy obraz Afryki, jej ludzi, zwierząt i krajobrazów oraz równie ciekawy portret niezwykle ciekawej i nietuzinkowej kobiety. Może i momentami ma się wrażenie powtarzalności, ale w moim odczuciu akurat tej książce...

Po Pożegnanie z Afryką sięgnąłem z okazji wakacyjnego wyjazdu do Kenii. Książka w ciekawy sposób opowiada o kulturze i zwyczajach oraz ludziach mieszkających w tej części świata. Podczas mojej podróży widziałem, że wiele z nich jest wciąż żywych, prawie 100 lat później. Pod tym kątem jest to bardzo udane dzieło. Niestety sposób narracji autorki poprzez kolejne anegdoty i historie nie do końca mi odpowiadał, przez co czytanie nie przychodziło naturalnie lecz musiałem się do niego w pewien sposób motywować.

Po Pożegnanie z Afryką sięgnąłem z okazji wakacyjnego wyjazdu do Kenii. Książka w ciekawy sposób opowiada o kulturze i zwyczajach oraz ludziach mieszkających w tej części świata. Podczas mojej podróży widziałem, że wiele z nich jest wciąż żywych, prawie 100 lat później. Pod tym kątem jest to bardzo udane dzieło. Niestety sposób narracji autorki poprzez kolejne anegdoty i...

Mimo tego, że powieść (no właśnie- powieść? Reportaż? Pamiętnik?) Karen Blixen nie bez powodu należy już do klasyki literatury, muszę przyznać że podczas lektury ciężko było mi się skoncentrować na czytanym tekście, nie potrafiłam wciągnąć się w opisywane przez autorkę historie i po prostu przy "Pożegnaniu z Afryką" nieco się męczyłam. Na szczęście, ostatnie rozdziały książki wzbudziły jednak we mnie emocje i udało mi się zżyć z główną bohaterką. Na pewno polecam "Pożegnanie z Afryką" wszystkim miłośnikom przyrody i pięknych opisów natury, to zdecydowanie najmocniejszy punkt tej książki.

Mimo tego, że powieść (no właśnie- powieść? Reportaż? Pamiętnik?) Karen Blixen nie bez powodu należy już do klasyki literatury, muszę przyznać że podczas lektury ciężko było mi się skoncentrować na czytanym tekście, nie potrafiłam wciągnąć się w opisywane przez autorkę historie i po prostu przy "Pożegnaniu z Afryką" nieco się męczyłam. Na szczęście, ostatnie rozdziały...

Przepięknie malowany obraz Afryki. Językowa przyjemność.

Przepięknie malowany obraz Afryki. Językowa przyjemność.