Pożegnanie z Afryką

Bardzo obrazowa, ukazująca klimat Afryki z poprzednich lat. Dobrze się czytało, główna bohaterka książki ukazuje piękno spotkania z drugim człowiekiem i naturą. Kończąc książkę aż zatęsknisz za obrazem Afryki !

Bardzo obrazowa, ukazująca klimat Afryki z poprzednich lat. Dobrze się czytało, główna bohaterka książki ukazuje piękno spotkania z drugim człowiekiem i naturą. Kończąc książkę aż zatęsknisz za obrazem Afryki !

Książka o czasie i lądzie, który już jest przeszłością, a jednak wciągnęło mnie. Niestety opisywany sposób traktowania ludności przez białych kolonistów razi, ale książka została napisana na początku XX wieku i ponował tam feudalizm i kolonializm. Pomimo to, książka jest napisana z miłości do Afryki, to nie jest romans ani historia znana z filmu o tym tytule, to są wspomnienia z mieszkania i prowadzenia farmy w Afryce.

To jest również historia bardzo odważnej kobiety, ktora samotnie prowadziłą farmę, walczyła z widmem bankructwa, dzikimi zwierzętami, konwenansami.

Książka o czasie i lądzie, który już jest przeszłością, a jednak wciągnęło mnie. Niestety opisywany sposób traktowania ludności przez białych kolonistów razi, ale książka została napisana na początku XX wieku i ponował tam feudalizm i kolonializm. Pomimo to, książka jest napisana z miłości do Afryki, to nie jest romans ani historia znana z filmu o tym tytule, to są...

Na plantacji kawy u stóp gór Ngong życie płynie własnym tempem, to właśnie tam młoda kobieta odnalazła swoje miejsce w świecie i już nigdzie nie będzie czuła się tak bardzo w domu, jak w samym sercu Afryki. Narratorką tej opowieści jest kobieta silna, buntownicza, podążająca własnymi ścieżkami, ale również empatyczna. Prowadzi ona czytelnika przez dziką krainę, która wydaje się niczym wyjęta z bajki. W tej krainie ludzie żyją zgodnie z rytmem przyrody, szanują otaczającą ich faunę i florę, posiadają własne wyjątkowe zwyczaje. Narratorka otwiera przed czytelnikiem bramę do tej niezwykłej, lecz dzikiej krainy a przy tym szanuje odmienność ludów zamieszkujących Czarny Ląd.
Niestety, ale da się tu wyczuć mentalność kolonialną. Autorka co prawda opisuje własną szlachetność oraz dobrą wolę, ale wciąż korzysta z przywilejów zarezerwowanych dla białego kolonizatora i należy pamiętać, że "punkt widzenia zależy od punktu siedzenia". Aby móc zachwycać się ową książką należy na chwilę zapomnieć o negatywnym wpływie kolonializmu.
Styl pisania Blixen jest naprawdę dobry. Barwne opisy przyrody zachwycają swoją poetyckością. Dzięki pięknym cytatom, niezwykłemu językowi i talentowi autorki do zaglądania wprost w ludzką duszę nie nudziłam się przy czytaniu.

Na plantacji kawy u stóp gór Ngong życie płynie własnym tempem, to właśnie tam młoda kobieta odnalazła swoje miejsce w świecie i już nigdzie nie będzie czuła się tak bardzo w domu, jak w samym sercu Afryki. Narratorką tej opowieści jest kobieta silna, buntownicza, podążająca własnymi ścieżkami, ale również empatyczna. Prowadzi ona czytelnika przez dziką krainę, która wydaje...

To po prostu trzeba przeczytać. Opowieść o świecie, którego już nie ma.

To po prostu trzeba przeczytać. Opowieść o świecie, którego już nie ma.

3/5

3/5

"Pożegnanie z Afryką" Karen Blixen

Na farmie u stóp gór Ngong życie płynie własnym tempem. Mała plantacja kawy, dzikie zwierzęta i rośliny, rdzenne plemiona, a w tym wszystkim silna, całkowicie spełniona młoda kobieta, która w sercu Afryki odnalazła swój azyl, swoje miejsce na świecie. Jeszcze nie wie, że niedługo będzie zmuszona opuścić Czarny Ląd...
"Pożegnanie z Afryką" to powieść zaliczana już do klasyki literatury. Wielu z nas zapewne miało okazję się zapoznać z fenomenalną ekranizacją powieści wyreżyserowaną przez Sydneya Pollacka.
Od razu mówię — jest to nic innego jak powieść autobiograficzna, w której Blixen spisała swoje przeżycia, przemyślenia i spostrzeżenia z wieloletniego pobytu na kontynencie afrykańskim. I nie jest to autobiografia pełna suchych, nudzących faktów, a napisana pięknym, wyrafinowanym językiem powieść opiewająca piękno Czarnego Lądu.
Karen Blixen z namaszczeniem otwiera przed czytelnikiem bramy Afryki, pokazując bardzo subtelnie, delikatnie jej wyjątkowość. Opisuje w niesamowicie wnikliwy, przenikający do głębi serca sposób urok afrykańskiej fauny, flory, a także ludów zamieszkujących te ziemie. Mojej uwadze nie umknęło to, że autorka ma niespotykany talent do spoglądania we wnętrze człowieka. Nieustannie daje dowód swojej umiejętności, eksponując wprost po mistrzowsku kolejne postacie. Każda z nich ma serce, duszę i ciało, a każdy z tych elementów wybija się w całej swojej okazałości, każdy został wspaniale nakreślony.
W "Pożegnaniu z Afryką" Blixen przez zjawiskowe, do granic możliwości czułe oddanie uroku, który skrywa w sobie Czarny Ląd, niejednokrotnie wzrusza do łez, przyprawia o szybsze bicie serca, jak i również wzbudza w czytelniku swego rodzaju nostalgię, tęsknotę.
Jest to jednocześnie opowieść o kobiecej sile, przeciwstawianie się przeciwnościom losu oraz miłości i przyjaźni. A z tych wszystkich komponentów Blixen utkała opowieść ponadczasową, taką, która pozostanie z nami na dłużej.
Powieść ukazuje majestat Afryki tak, że oczarowuje czytelnika całym swoim pięknem, pochłania i angażuje na długie godziny.
⭐9,5/10

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Poznańskiemu.

"Pożegnanie z Afryką" Karen Blixen

Na farmie u stóp gór Ngong życie płynie własnym tempem. Mała plantacja kawy, dzikie zwierzęta i rośliny, rdzenne plemiona, a w tym wszystkim silna, całkowicie spełniona młoda kobieta, która w sercu Afryki odnalazła swój azyl, swoje miejsce na świecie. Jeszcze nie wie, że niedługo będzie zmuszona opuścić Czarny Ląd...
"Pożegnanie z...

Książka rewelacyjna, delikatnie tylko autorka wspomina o swoim związku z Denysem, jakby chciała powiedzieć, tę opowieść zostawiam dla siebie. Natomiast historie o Afryce, zwierzętach, ludziach, krajobrazach, urzekają swoją plastycznością, tak że wydaje się nam, że jesteśmy na Czarnym Lądzie na plantacji kawy. Czujemy zapachy, widzimy kolory, pijemy whisky na ganku domu gospodyni, w oddali gra Mozart i słychać krzyk małp.

Książka rewelacyjna, delikatnie tylko autorka wspomina o swoim związku z Denysem, jakby chciała powiedzieć, tę opowieść zostawiam dla siebie. Natomiast historie o Afryce, zwierzętach, ludziach, krajobrazach, urzekają swoją plastycznością, tak że wydaje się nam, że jesteśmy na Czarnym Lądzie na plantacji kawy. Czujemy zapachy, widzimy kolory, pijemy whisky na ganku domu...

Kilka dni temu przyszła do mnie pachnąca starym drukiem książka w cudnie błękitnych odcieniach nieba, może nawet afrykańskiego.
Moje palce gładziły kontury trąby słonia, zataczały kręgi wokół jego granatowego oka i gładząc tytuł obiecywać zaczęły, że to nie będzie pożegnanie, nie z tą książką, nie z Karen Blixen.

Otworzyłam ją na chybił trafił i mój wzrok padł na króciutkie wspomnienie o Kejiko, tłustej mulicy, a potem przewróciłam kilka kartek do przodu i przeczytałam na nowo o przygodzie z lwami. I tak jeszcze kilka stron zaczytania i wspomnienia o Afryce porwały mnie na nowo.
Już wiem, że po książkę sięgać będę często, że jeszcze nie raz przeczytam jakiś rozdzialik lub kilka, bo tak jak przed laty zakochałam się w filmie od pierwszego obejrzenia, tak teraz zakochałam się w książce od pierwszego przeczytania.

Ekranizacja zdecydowanie różni się od książki i skupia przede wszystkim na samej Karen i jej relacjach z mężem oraz z kochankiem. Dzięki książce natomiast poznajemy prawdziwą naturę Afryki i jej kulturę. Tę naturę sprzed stu lat, o której już tylko można przeczytać w książkach.

Książka ekscytuje tym bardziej, że nie jest fikcją, ale zbiorem wspomnień, czasem chaotycznych, niechronologicznych, ale ma to swój urok, bo jest odzwierciedlaniem ludzkiej pamięci, a wspomnienia nagle pod wpływem impulsu wybuchają w głowie Autorki i zostają wdzięcznie oraz urokliwie przelane na papier.

To co od samego początku wzbudza sympatię do Karen, to jej podejście do świata, w którym się znalazła i do ludzi za których stała się odpowiedzialna dając im pracę i schronienie, ucząc ich tego, jak żyją biali ludzie nie pozostając przy tym obojętną na to, by samej uczyć się od nich, jak żyją oni, dzieci Afryki, pracując razem z nimi, bo w końcu farmą musiała zajmować się sama. Z każdej strony czuć jej ogromną miłość do tego zakątka świata i gdy przychodzi czas rozstania, to serce Nasze krwawi równie mocno, jak jej serce.
Afryka stała się jej domem, w niej zostawiła serce, nie tylko pogrzebane razem z ciałem Denysa.

Dzięki Wydawnictwu Poznańskiemu miałam okazję przeczytać książkę w nowym wydaniu z pewną świeżością, którą do tłumaczenia Józefa Giebułtowicza wprowadziła Jadwiga Piątkowska. Jak widać obie okładki zachwycają, choć nie ukrywam, że gdy zobaczyłam stare wydania Serii Pisarzy Dzieł Skandynawskich, to rozpoczęłam poszukiwania tych starych wydań. Tak trafiło do mnie "Pożegnanie z Afryką" z 1974 roku.

Jeszcze nie raz pokażę Wam tutaj książki ze starej serii, bo mam ich już ok. 20 i jeszcze czeka mnie spore kompletowanie, bo w latach 1956-1990 wyszło ich ponad 140. Trzymajcie kciuki i zaglądajcie pod hasztag #KSIĄŻKOWEDINOZAURY

Kilka dni temu przyszła do mnie pachnąca starym drukiem książka w cudnie błękitnych odcieniach nieba, może nawet afrykańskiego.
Moje palce gładziły kontury trąby słonia, zataczały kręgi wokół jego granatowego oka i gładząc tytuł obiecywać zaczęły, że to nie będzie pożegnanie, nie z tą książką, nie z Karen Blixen.

Otworzyłam ją na chybił trafił i mój wzrok padł na...

"Skoro ja znam - tak myślałam - pieśń o Afryce, o żyrafie, o afrykańskim księżycu leżącym na plecach, o pługach w polu, o zroszonych potem twarzach zbieraczy kawy, to czy Afryka zna jakąś pieśń o mnie? Czy powietrze nad równiną drży niekiedy kolorem, który ja nosiłam, albo czy dzieci znają taką zabawę, w której powtarza się moje imię, albo czy księżyc w pełni rzuca na szuter drogi cień podobny do mnie, albo czy orły z gór Ngong wypatrują mego nadejścia?"

Karen Blixen w swojej powieści po prostu maluje - pędzlem słów przed oczami czytelnika powstaje i budzi się do życia krajobraz Afryki sprzed niemal stu lat. Niemniej opowieść jest ponadczasowa, a ja jako współczesna czytelniczka wyruszyłam w podróż do Kenii, nawet nie zdawszy sobie sprawy z tego, że Blixen zaprosiła mnie ze swoimi słowami do swojego kamiennego stołu przed domem na farmie, jako jednego z tak wielu gości i przyjaciół, którzy ją odwiedzali. Język powieści jest niepowtarzalny i nie raz wywołał u mnie przysłowiową gęsią skórkę. Blixen tak sprawnie zamyka to, co chce przekazać w formie zdania, że czytanie jest przyjemnością. To, co mnie pozytywnie zaskoczyło, to połączenie tych elemetów powieści podróżniczej ze swoimi przemyśleniami oraz ogromną erudycją. Autorka opisuje kwestie niezwykle fascynujące dla czytelnika nieobytego z Afryką i jej duchem - zderzenie kolonialnej kultury z naturą Czarnego Lądu, nastawienie mieszkańców do pisma, technologii, czy białego osadnika. Na kartach "Pożegniania" niezmiennie przewija się także Bóg i religijność, których przedstawienie przez Blixen jest poświadczeniem o jej otwartości, ogromnej empatii i chyba przede wszystkim - dużego szacunku dla drugiego człowieka i jego przekonań. Właśnie dzięki opisowemu charakterowi zdawania relacji z życia tubylców, autorka pozostawia czytelnikowi miejsce do wyciągnięcia wniosów lub po prostu do próby zrozumienia. Czytając słowa Blixen wyobrażam sobie ją, leżącą na hamaku i przypominającą sobie afrykański dom. Wydaje mi się, że z uwagi na charakter dzieła, będącego spisaniem wspomnień, może wydawać się ono chaotyczne. Prowadzenie historii jest w istocie nieco wyrywkowe i zdarzało się, że chciałam poznać większą część historii lub ich wzajemne powiązanie. Byłaby to jednak moja jedyna uwaga do stylu, w którym Blixen prowadzi nas przez "Pożegnanie" - przyznam, że szybko sięgnęłam po karteczki samoprzylepne, dzięki którym mogłam zapamiętać umiejscowienie co piękniejszych cytatów, których tam zresztą nie brakuje.

"Poczułam, jak serce wypełnia mi się tą miłością i wdzięcznością, którą ludzie siedzący w domach odczuwają dla niespokojnych duchów tego świata, żeglarzy, podróżników, włóczęgów."

"Skoro ja znam - tak myślałam - pieśń o Afryce, o żyrafie, o afrykańskim księżycu leżącym na plecach, o pługach w polu, o zroszonych potem twarzach zbieraczy kawy, to czy Afryka zna jakąś pieśń o mnie? Czy powietrze nad równiną drży niekiedy kolorem, który ja nosiłam, albo czy dzieci znają taką zabawę, w której powtarza się moje imię, albo czy księżyc w pełni rzuca na...

Chyba nie byłem dość wrażliwy na taką pozycję. Zresztą prawda jest taka, że książki "autobiograficzno - podróżnicze" dosyć szybko się dezaktualizują - więc w tym przypadku, po pominięciu części związanej z opisem czarnego lądu, zostaje trochę romansu. Nie moja bajka :)

Chyba nie byłem dość wrażliwy na taką pozycję. Zresztą prawda jest taka, że książki "autobiograficzno - podróżnicze" dosyć szybko się dezaktualizują - więc w tym przypadku, po pominięciu części związanej z opisem czarnego lądu, zostaje trochę romansu. Nie moja bajka :)