Szczeliny istnienia

Niezwykle ciekawa forma refleksji nad światem. Wiele wątków było godnych uwagi i zatrzymało mnie na moment w poczuciu, że muszę spojrzeć inaczej na daną perspektywę. Polecam każdemu, kto ma nieco osobliwe refleksje i chciałby je z kimś skonfrontować

Niezwykle ciekawa forma refleksji nad światem. Wiele wątków było godnych uwagi i zatrzymało mnie na moment w poczuciu, że muszę spojrzeć inaczej na daną perspektywę. Polecam każdemu, kto ma nieco osobliwe refleksje i chciałby je z kimś skonfrontować

Wyjątkowa, ale wymagająca lektura. Turpistyczna i esencjonalna analiza struktury istnienia. Autorka operuje wręcz poetyckim detalem w domenie filozofii codzienności. Każdy z esejów to intelektualna wiwisekcja w trybie slow motion. Dla większości czytelników będzie to nie do wytrzymania.

Esej "Drzwi" o porodzie jest wybitny - czyta się go z ciarkami na plecach. Po stronie minusów - nie wszystkie eseje bronią się równie dobrze, np. w aksjologia “Metafizyki mięsa” jest wątpliwa z dzisiejszej perspektywy, choć zrozumiała z perspektywy lat 90, gdy Brach-Czaina pisała swoje dzieło.

Wyjątkowa, ale wymagająca lektura. Turpistyczna i esencjonalna analiza struktury istnienia. Autorka operuje wręcz poetyckim detalem w domenie filozofii codzienności. Każdy z esejów to intelektualna wiwisekcja w trybie slow motion. Dla większości czytelników będzie to nie do wytrzymania.

Esej "Drzwi" o porodzie jest wybitny - czyta się go z ciarkami na plecach. Po stronie...

Mam bardzo mieszane uczucia. Moja ocena wahała się pomiędzy 2 a 4. Dawno żadna książka tak mnie nie irytowała zmuszając do refleksji nad sensem tego, co w niej jest napisane. Przeczytałem ją, ponieważ polecił mi ją przyjaciel, zależało mi, aby poznać jego punkt widzenia. Do mnie ta książka zupełnie nie trafiała ze względu na język i toksyczne podejście do niektórych spraw. Autorka opisuje rzeczy proste, codzienne, uznawane za banalne i jednocześnie bardziej złożone i abstrakcyjne jak miłość, zło, cierpienie. Nie kupuję jej subiektywnego podejścia. Podczas opisu tych rzeczy sili się na skomplikowany język, gmatwający rozumienie zjawisk. Niektóre zdania brzmią bardziej jak poezja, jednak poezja: która nie trafiła mi w gusta: "Gdy wychwytujemy mowę egzystencjalnego konkretu, wówczas byt porozumiewa się wewnątrz egzystencjalnej wspólnoty, a ona sama odsłania się jako wartość" wiec zamieńmy to trochę i zapytajmy: Jak wychwytujemy mowę egzystencjalnego konkretu, by ten byt porozumiewał się z wewnątrz egzystencjalnej wspólnoty i owa wspólnota odsłoniła się jako wartość? - cóż przypomina mi się dowcip o studentach pewnego kierunku, którzy po znalezieniu karteczki pytają się: rozumiesz co tu jest napisane? Nie? No to wkuwamy na pamięć. Dla mnie taki styl to forma bełkotu - to jednak moja opinia i zupełnie nie rozumiem fascynacji tą książka. Przyznaję jednak, że kilka zdań było ciekawych, inne skłaniały do refleksji, mocno konfrontowały się z tym, co osobiście sądzę odnośnie poruszanych tematów. Osobiście wolę styli i podejście innej filozofki, Marii Szyszkowskiej, także poruszającej się w obszarze filozofii codzienności, uważności. Dlatego wolę jej książkę "Twórcze niepokoje codzienności".

Mam bardzo mieszane uczucia. Moja ocena wahała się pomiędzy 2 a 4. Dawno żadna książka tak mnie nie irytowała zmuszając do refleksji nad sensem tego, co w niej jest napisane. Przeczytałem ją, ponieważ polecił mi ją przyjaciel, zależało mi, aby poznać jego punkt widzenia. Do mnie ta książka zupełnie nie trafiała ze względu na język i toksyczne podejście do niektórych spraw. ...

Oprócz pierwszego rozdziału o wiśni, niewiele zrozumiałam z kolejnych (mimo najszczerszych chęci). Pewnie jeszcze wrócę do książki, choć spodziewałam się bardziej spójnej całości, a rozdziały wydają się oderwane od siebie.

Oprócz pierwszego rozdziału o wiśni, niewiele zrozumiałam z kolejnych (mimo najszczerszych chęci). Pewnie jeszcze wrócę do książki, choć spodziewałam się bardziej spójnej całości, a rozdziały wydają się oderwane od siebie.

Teksty Jolanty Brach-Czainy są bardzo ciekawe. Poruszają problemy egzystencjalne, zawierają w sobie mnóstwo wniosków, ale są też pytania bez odpowiedzi, mimo prób znalezienia najbliżej pasujących wariantów. Podoba mi się jej sposób patrzenia na świat, definitywnie inna perspektywa postrzegania przeciętności i tego, co się w niej ukrywa.

Teksty Jolanty Brach-Czainy są bardzo ciekawe. Poruszają problemy egzystencjalne, zawierają w sobie mnóstwo wniosków, ale są też pytania bez odpowiedzi, mimo prób znalezienia najbliżej pasujących wariantów. Podoba mi się jej sposób patrzenia na świat, definitywnie inna perspektywa postrzegania przeciętności i tego, co się w niej ukrywa.

Zdecydowanie brakuje książek takich jak ta, przenoszących (w końcu) filozoficzny namysł na życie codzienne. Brach-Czaina bardzo sprawnie obserwuje świat z punktu widzenia różnych dziedzin filozofii. Ze względu na wnikliwość analizy z trudem przebrnąłem przez ostatni rozdział o mięsie.

Zdecydowanie brakuje książek takich jak ta, przenoszących (w końcu) filozoficzny namysł na życie codzienne. Brach-Czaina bardzo sprawnie obserwuje świat z punktu widzenia różnych dziedzin filozofii. Ze względu na wnikliwość analizy z trudem przebrnąłem przez ostatni rozdział o mięsie.

Tak! Jeszcze nieraz wrócę do tej lektury. Metafizycznej o codzienności.

Tak! Jeszcze nieraz wrócę do tej lektury. Metafizycznej o codzienności.

Filozofia codzienności, potęgi uważności, opisana pięknymi, prostymi słowami, lecz mimo tego trochę mnie zmęczyła i znudziła. Liczyłem też na to, że wyniosę z tej pozycji pare przydatnych lekcji, aczkowiek większość z nich przyswoiłem wcześniej.

Filozofia codzienności, potęgi uważności, opisana pięknymi, prostymi słowami, lecz mimo tego trochę mnie zmęczyła i znudziła. Liczyłem też na to, że wyniosę z tej pozycji pare przydatnych lekcji, aczkowiek większość z nich przyswoiłem wcześniej.

Pomimo niewielkich rozmiarów, pozycja ta zasługuje na to, by zarezerwować sobie więcej czasu na lekturę. Świetne, bardzo wnikliwe i skłaniające do myślenia eseje o codzienności. O tym, co nam bliskie, co przyjmujemy za pewnik, o tym, co uznajemy za ważne, a czasem, całkiem zwyczajne i codzienne. Na mnie największe wrażenie zrobił esej o istocie zła, który przewrócił do góry nogami mój światopogląd i kazał przyjrzeć się sobie i światu jeszcze raz, tym razem z większą wyrozumiałością. Doskonała książka.

Pomimo niewielkich rozmiarów, pozycja ta zasługuje na to, by zarezerwować sobie więcej czasu na lekturę. Świetne, bardzo wnikliwe i skłaniające do myślenia eseje o codzienności. O tym, co nam bliskie, co przyjmujemy za pewnik, o tym, co uznajemy za ważne, a czasem, całkiem zwyczajne i codzienne. Na mnie największe wrażenie zrobił esej o istocie zła, który przewrócił do góry...

Jolanta Brach-Czaina pięknie potrafi pisać o pozornie trywialnych czynnościach, takich jak jedzenie wiśni czy wycieranie ścierką brudnych powierzchni. Skupienie się na drobiazgach istnienia, a więc rutynowych czynnościach, i próba odnalezienia w nich głębokiego filozoficznego sensu. Poszukiwanie tych głębi w okruchach codzienności sprawiło, że sam inaczej zacząłem inaczej podchodzić do takich działań, jak gotowanie czy zmywanie naczyń. Mimo ciekawych założeń i koncepcji (zdumiewających w swojej prostocie), a także atrakcyjnej formy literackiej, momentami nie mogłem powstrzymać się od znużenia i poczucia, że autorka trochę za bardzo zapędza się w meandry filozoficznych dywagacji. Zwłaszcza ostatni rozdział, traktujący o mięsistości, trochę mnie odrzucił. Być może dlatego, że od lat mięsa nie jadam. Pomimo tego polecam, choć warto dawkować sobie lekturę tej książki – rozdział dziennie jest w zupełności wystarczający. I tak dygresyjnie dodam, że „szczelina istnienia” to najbardziej poetyckie określenie waginy, na jakie się w życiu natknąłem. :)

Jolanta Brach-Czaina pięknie potrafi pisać o pozornie trywialnych czynnościach, takich jak jedzenie wiśni czy wycieranie ścierką brudnych powierzchni. Skupienie się na drobiazgach istnienia, a więc rutynowych czynnościach, i próba odnalezienia w nich głębokiego filozoficznego sensu. Poszukiwanie tych głębi w okruchach codzienności sprawiło, że sam inaczej zacząłem inaczej...