Lala

za końcówkę o starości dorzuciłam jeszcze gwiazdkę

za końcówkę o starości dorzuciłam jeszcze gwiazdkę

Pokaż mimo to

Dawno, dawno temu wpisałam tę książkę na listę do przeczytania, ale ciągle tak jakoś się nie składało. W końcu w tym roku znalazłam ją w apartamencie, w którym byłam na urlopie. Może to był znak, by w końcu ją przeczytać? Zaczęłam, ale jakoś tak szło opornie. Chyba od połowy szło już lepiej i jakoś ją doczytałam. Ale pozostał we mnie jakiś niedosyt.

Chyba zbyt mocno na początku nastawiłam się na coś wyjątkowego. A to taka sobie obyczajowa historia o babci, która była ciekawą personą (to na pewno), której przyszło żyć w ciekawych czasach. Można tu znaleźć kolejną wersję wojennych i powojennych losów Polaków - opowieści ciekawe, zabawne, czasem zaskakujące. Ale nie jest to dla mnie książka wybitna.

Tok dygresyjny czasami męczy, manieryzmy autora też (no ale sam pisze o sobie, że był przemądrzałym dzieckiem, więc może mu zostało i na starsze lata :) ).

Nie żałuję, że przeczytałam, ale też nie poleciłabym znajomym.

Dawno, dawno temu wpisałam tę książkę na listę do przeczytania, ale ciągle tak jakoś się nie składało. W końcu w tym roku znalazłam ją w apartamencie, w którym byłam na urlopie. Może to był znak, by w końcu ją przeczytać? Zaczęłam, ale jakoś tak szło opornie. Chyba od połowy szło już lepiej i jakoś ją doczytałam. Ale pozostał we mnie jakiś niedosyt.

Chyba zbyt mocno na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początkowo trzeba trochę przystopować, by załapać wszystkie relacje między bohaterami. Autor nie pomaga, serwując dosyć postrzępioną i nieco chaotyczną narrację. Zresztą Dehnel o tym wie i kilka razy sugeruje, że trudno ugryźć tę historię, że podejście w pełni chronologiczne zawodzi. Poza tym sama relacja babki jest już mocno poszarpana, czasami niewiarygodna, czasem myląca i sprzeczna, bo oprócz tego, że to historia o przodkach i ich losach, jest to także powieść o odchodzeniu ukochanych osób, o powolnym umieraniu, o zmianach jakie w nas z czasem zachodzą oraz figlach, jakie płata nam pamięć. Zaczynałem lekturę lekko zakłopotany, a kończyłem zauroczony i pełen podziwu jak bardzo "ludzka" to opowieść. Podoba mi się równowaga między opisem okrutnych losów postaci, a niezbędnym dystansem, poczuciem humoru, empatią i czułością w kierunku Lali.

Początkowo trzeba trochę przystopować, by załapać wszystkie relacje między bohaterami. Autor nie pomaga, serwując dosyć postrzępioną i nieco chaotyczną narrację. Zresztą Dehnel o tym wie i kilka razy sugeruje, że trudno ugryźć tę historię, że podejście w pełni chronologiczne zawodzi. Poza tym sama relacja babki jest już mocno poszarpana, czasami niewiarygodna, czasem myląca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy zacząłem czytać tę książkę myślałem, że wstęp jest dość dziwnie skomponowany. Niestety dalsza część jest tak samo chaotyczna. Wątki są urywane, przeplatane innymi, skoki w chronologii.
Może komuś wychowanym na teledyskach, gdzie co chwile jest cięcie taki system narracji odpowiada, mi nie. Książki czytam dla przyjemności, czytanie tej jest bliższe torturom.

Kiedy zacząłem czytać tę książkę myślałem, że wstęp jest dość dziwnie skomponowany. Niestety dalsza część jest tak samo chaotyczna. Wątki są urywane, przeplatane innymi, skoki w chronologii.
Może komuś wychowanym na teledyskach, gdzie co chwile jest cięcie taki system narracji odpowiada, mi nie. Książki czytam dla przyjemności, czytanie tej jest bliższe torturom.

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze, że na samym początku miałam mocno mieszane uczucia co do tej książki. Od pierwszych stron wydała mi się mocno chaotyczna, pisana jakoś tak impulsywnie, bez ładu i składu. Ciężko mi było się przyzwyczaić do braku chronologii, przedstawienia poszczególnych postaci i skakania od historii do historii, mimo że sam autor ostrzega nas lojalnie przed tą formą. Nie mogłam za bardzo zrozumieć, dlaczego nie zdecydował się prowadzić narracji bardziej spójnie czy może chociaż tematycznie, jednak z rozdziału na rozdział coraz bardziej widziałam skąd ten wybór. I dałam się wciągnąć na całego, to było tak jakbym czytała o własnej rodzinie i czuła ciepło wspomnień które przecież nie należały w żadnym stopniu do mnie.

Pan Jacek przedstawia nam historię i burzliwe losy swojej rodziny, ze szczególnym naciskiem na przeżycia babci z którą łączyła go silna więź. Tak silna, że jako młody chłopak opiekował się nią gdy zaczęła niedomagać (co wbrew pozorom wcale nie zdarza się tak często obecnie, zbyt dużo widuje się samotnych, starszych osób), korzystając przy okazji ze skarbnicy jej wspomnień z czasów przed, w trakcie i powojennych. Historie są niezwykle barwne, myślę że to najbardziej dyplomatyczne słowo, jakie można w stosunku do nich użyć. Niektóre smutne, część śmieszna, do tego stopnia że czytelnik parska śmiechem wyobrażając sobie świetnie opisane sytuacje. Wszystkie jednak mają w sobie gorycz przemijania, którą autor zawarł na każdej kartce mniej lub bardziej świadomie. Dlatego też wydaje się tak prawdziwa i namacalna, opowieści babci autora, jego mamy czy samego Dehnela są ludzkie, codzienne ale zarazem wyjątkowe, jakby się czytało o jakichś dawno minionych czasach. A przecież wcale nie było to tak dawno, aż dziw ile się w Polsce od pierwszych pokoleń przodków autora zmieniło. Dostajemy tutaj sporo wglądu w życie codzienne ludzi z tych odmiennych czasów, gdzie panowały określone stosunki społeczne, szczególnie jaskrawo różne od obecnych na polskiej wsi. Czasów, kiedy ludzie byli mam wrażenie dużo zaradniejsi, umieli dbać o swoje rodziny, siebie, sąsiadów i zdecydowanie mniej się izolowali. Mimo że pochodzili często z różnych, jasno nazwanych i określonych warstw społecznych. Dlatego czytało mi się to momentami jak jakąś bajkę

Nie da się nie zauważyć roli postaci kobiecych w opowieściach autora. Szczególnie właśnie postać jego babci, kobiety stanowczej, pewnej siebie, przebojowej a przy tym zatrzymanej nieco koniec końców w konwenansach budzi zdumienie, sympatię a także (przynajmniej u mnie) ogromny szacunek. Przeszła w swoim życiu naprawdę wiele a jednak nie straciła przy z tym z oczu tego co naprawdę ważne, nie poddawała się i stawiała czoła wszelkim wyzwaniom, choćby w postaci okupujących kraj Niemców. Prawdą jest że miała sporo szczęścia, ugruntowaną pozycję społeczną oraz wzgardę do zasad, co dzięki urokowi osobistemu często jej bardzo pomagało ale tak czy siak… nie znam obecnie takiej osoby. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie i im bliżej byłam końca książki, odczuwałam smutek i melancholię na równi z autorem.

Książkę czytało się naprawdę dobrze, szczególnie po przyzwyczajeniu się do tego specyficznego chaosu. Części układanki znajdowały jednak z każdym kolejnym rozdziałem swoje miejsca, tworząc niesamowitą mozaikę z postaci, wydarzeń historycznych i miejsc. Momentami naprawdę można się było wzruszyć, podumać albo pośmiać, co jak dla mnie jest naprawdę godne podziwu - tyle emocji w jednej książce, w dodatku zupełnie szczerych i prawdziwych bo przeżytych przez istniejących ludzi, już dawno nie zdarzyło mi się spotkać w literaturze. Serdecznie polecam tą opowieść, jest po prostu dobrze napisana, przyjemna i w pewien sposób powiedziałabym wręcz, że magiczna.

Przyznam szczerze, że na samym początku miałam mocno mieszane uczucia co do tej książki. Od pierwszych stron wydała mi się mocno chaotyczna, pisana jakoś tak impulsywnie, bez ładu i składu. Ciężko mi było się przyzwyczaić do braku chronologii, przedstawienia poszczególnych postaci i skakania od historii do historii, mimo że sam autor ostrzega nas lojalnie przed tą formą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza chyba książka Dehnela, być może na debiucie powinien poprzestać?

Najlepsza chyba książka Dehnela, być może na debiucie powinien poprzestać?

Pokaż mimo to

Myślę, że wielu z nas mogłoby napisać historię swojej rodziny, są równie ciekawe , a nawet zwykłe. Ale nie każdy może i potrafi....Dlatego cieszę się,ze są ludzie ,którzy chcą i to mogą opisać .
I zawsze, kiedy czytam o czasach wojny, przeraża mnie głupota, okrucieństwo, to że tyle rzeczy, dzieł sztuki ,cennych przedmiotów, książek, zdjęć spaliło się, zaginęło, zostało skradzionych, zniszczonych .

Myślę, że wielu z nas mogłoby napisać historię swojej rodziny, są równie ciekawe , a nawet zwykłe. Ale nie każdy może i potrafi....Dlatego cieszę się,ze są ludzie ,którzy chcą i to mogą opisać .
I zawsze, kiedy czytam o czasach wojny, przeraża mnie głupota, okrucieństwo, to że tyle rzeczy, dzieł sztuki ,cennych przedmiotów, książek, zdjęć spaliło się, zaginęło, zostało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno już tak nie męczyłam się czytając książkę.

Do strony 150 czułam chaos i tylko chaos: rodzinne historie były mi podawane bez ładu i składu. Wiem, że mnogość dygresji zapewne miała mi pomóc zrozumieć styl narracji Babci autora oraz jej bogate życie, ale niekiedy bywało to bardzo irytujące: czułam jakby autor chciał spisać dokładnie wszystko z jej życia (dla przykładu postać koleżanki Babci, która "pojawia się" tylko po to, by zaraz umrzeć, bez wpływu na jej dalsze życie, kartki z pamiętnika Babci, które dużo nie wnoszą, itp.). Na książkę zaczęłam patrzeć nieco łagodniejszym okiem w momencie, gdy autor wprowadza się do swojej Babci: piękny obraz przemijania, ale to niestety tylko ostatnie strony.

Jako że była to moja pierwsza książka tego autora zastanawiam się, czy próbować dalej: może to tylko emocje związane z opisywaniem życia bliskiej osoby wprowadziły do książki ten chaos?

Dawno już tak nie męczyłam się czytając książkę.

Do strony 150 czułam chaos i tylko chaos: rodzinne historie były mi podawane bez ładu i składu. Wiem, że mnogość dygresji zapewne miała mi pomóc zrozumieć styl narracji Babci autora oraz jej bogate życie, ale niekiedy bywało to bardzo irytujące: czułam jakby autor chciał spisać dokładnie wszystko z jej życia (dla przykładu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mdła.

Mdła.

Pokaż mimo to

Jedyne co mi przychodzi do głowy to "ładna książka". Ładny język, bogaty,ale tak mnie umęczyła,jak żadna inna. Przeskakiwanie bez sensu w czasach i bohaterach. Chaos. Ciężko się to czytało. Nie wrócę do niej nigdy.

Jedyne co mi przychodzi do głowy to "ładna książka". Ładny język, bogaty,ale tak mnie umęczyła,jak żadna inna. Przeskakiwanie bez sensu w czasach i bohaterach. Chaos. Ciężko się to czytało. Nie wrócę do niej nigdy.

Pokaż mimo to