Świetna lektura, główny bohater absolutnie pokręcony. Ilość aluzji do innych tekstów - niesamowita. Napisane przepiękna polszczyzną.

Świetna lektura, główny bohater absolutnie pokręcony. Ilość aluzji do innych tekstów - niesamowita. Napisane przepiękna polszczyzną.

Ależ to była wyborna uczta! Zdecydowanie najlepsza książka, którą przeczytałam w tym roku, na pewno jedna z najlepszych, które przeczytałam w życiu.

Powieść opowiada o fascynacji młodego chłopaka starszą od niego kobietą. On - uczeń ostatniej klasy liceum, ona - jego nauczycielka francuskiego i dyrektorka szkoły. Nie znamy ich imion (tylko jej drugie - Wiktoria),choć pozostałe realia są bardzo dobrze opisane. Rzecz dzieje się w Warszawie w 1966 roku. Prosta historia, ale jak opowiedziana! Autor zachwyca świeżością doznań, niewinnością i delikatnością młodości. A z drugiej strony powala erudycją, znajomością literatury, sztuki, filozofii.

To pełna aluzji i cytatów opowieść miłośnika kultury, klasyki w stylu mojego ukochanego Herberta. I podobnie jak Herbert ukazuje zło komunistycznego systemu, tęsknotę za wolnością i zachodem, który jawi się niby ziemia obiecana. Z bezlitosną bezwzględnością wypunktowuje zbrodnie komunizmu, których dokonuje na obywatelach, a zwłaszcza na ich umysłach. Pokazuje, że nawet potępiając system, człowiek wikła się w jego macki, choćby ulegając pokusie pychy. Jakoś ostatnio ciągle trafiam na takie lektury, nawet się tego nie spodziewając (jak choćby "Uwikłanie" Miłoszewskiego czy "Władca Lewawu" Terakowskiej). I bardzo dobrze, bo nie wolno nam zapomnieć, jak straszny był i ciągle jest komunizm. Choćby nie wiem jak go wybielano, jest to utopia, której wprowadzanie w życie nieuchronnie prowadzi do katastrofy.

Jak już jednak napisałam, nie tylko o tym jest ta powieść, choć to tło rysuje się bardzo wyraźnie. Przede wszystkim to znakomita historia miłosna. Autor zaskakuje znajomością psychologii młodego człowieka, pokazuje jego zachwyt tytułową Madame, ale także pomysłowe zbieranie informacji o niej. W czasach bez internetu potrzeba było dużo więcej finezji, podchodów i odwagi, może nawet brawury. Jak w najlepszym thrillerze!

Ta świeżość młodości zderzona jest z erudycją dojrzałego mężczyzny. Tak jak wzniosłość tragedii Racine'a z kiczowatym filmem Leloucha. I tak jak górnolotne marzenia chłopaka z brutalnością autobusowych kanarów. No i język. Z jednej strony wzniosły, z czasem zaprzeszłym i francuską melodią, a z drugiej dialogi dorastającej młodzieży palącej papierosy w szkolnej toalecie. Bo takie jest życie. Odwieczne sacrum i profanum!

"Madame" to powieść, która skłania do refleksji i poszukiwania literackich kontekstów, zachwyca językiem, oszałamia erudycją. Którą należy się delektować, smakować po kawałku. Po prostu arcydzieło!

Ależ to była wyborna uczta! Zdecydowanie najlepsza książka, którą przeczytałam w tym roku, na pewno jedna z najlepszych, które przeczytałam w życiu.

Powieść opowiada o fascynacji młodego chłopaka starszą od niego kobietą. On - uczeń ostatniej klasy liceum, ona - jego nauczycielka francuskiego i dyrektorka szkoły. Nie znamy ich imion (tylko jej drugie - Wiktoria),choć...

Opis książki łudząco przypomina powieść dla nastolatków. Obyty w świecie, inteligentny młodzieniec, z pasją do teatru i literatury, którego to sercem zawładnęła starsza od niego, nauczycielka francuskiego i dyrektorka szkoły, dwujęzyczna Polka urodzona we Francji o skomplikowanej przeszłości - tytułowa Madame. Robi wiele, by zwrócić na siebie uwagę tajemniczej damy. Jednak Antoni Libera, osadzając fabułę powieści w szkolnej rzeczywistości, umiejętnie przedstawił trudy życia w PRL i rozterki ówczesnych artystów - tragedię, jaką stanowiła dla nich cenzura. Bezduszna mszawica, która objęła mentalność nieświadomych Polaków.

Madame to doskonała pozycja dla osób, które kochają obcować z piękną polszczyzną. Umiejętność kreacji świata przedstawionego, elegancja i bogactwo języka zachwyca. Mnogość intertekstualnych i historycznych nawiązań, które umiejętnie wplecione w tekst, śledzi się z zapartym tchem.

Książka działa na wszystkie zmysły czytelnika od słuchu, po dotyk. W uszach dudni muzyka, którą opisuje narrator. Przy opisach teatralnych spektakli, przed oczami rozgrywa się przedstawienie. Wzrok dostrzega wirujących po scenie aktorów, którzy z przejęciem wykonują swoją rolę. Chłodne spojrzenia Madame czuje się na własnej skórze. Elektryzuje, zniewala - pociąga w swej oziębłości.

Główny bohater czaruje swoją zręcznością myśli i erudycją. Zachęca do kontemplacji sztuki. Wszystko co robi śledzi się z dziecięcą naiwnością - "co będzie dalej?". Umysł domaga się informacji, chce poznać każdy jego ruch.

Opis książki łudząco przypomina powieść dla nastolatków. Obyty w świecie, inteligentny młodzieniec, z pasją do teatru i literatury, którego to sercem zawładnęła starsza od niego, nauczycielka francuskiego i dyrektorka szkoły, dwujęzyczna Polka urodzona we Francji o skomplikowanej przeszłości - tytułowa Madame. Robi wiele, by zwrócić na siebie uwagę tajemniczej damy. Jednak...

Wyśmienita powieść, do której często wracam. Jest mu miłość platoniczna do tajemniczej kobiety, a zarazem pęd ku wolności, wyzwoleniu przez sztywne ramy, które zniewalają człowieka.

Powieść ma w sobie ten magnetyzm, który nie pozwala oderwać się od lektury.

Wyśmienita powieść, do której często wracam. Jest mu miłość platoniczna do tajemniczej kobiety, a zarazem pęd ku wolności, wyzwoleniu przez sztywne ramy, które zniewalają człowieka.

Powieść ma w sobie ten magnetyzm, który nie pozwala oderwać się od lektury.

Zarys fabuły w niczym nie różni się od typowych romansów dla nastolatków. On – młody uczeń, inteligent, wykształcony w wielu dziedzinach, obyty z kulturą, z pasją do aktorstwa i literatury. Ona – dyrektorka i nauczycielka francuskiego z trudną przeszłością i historią rodzinną. On – zafascynowany nią do granic możliwości. Ona – pełna dystansu i wrodzonej elegancji. Historia nie jest jednak banalna. Główny bohater, mimo młodzieńczej i lekko sparodiowanej fascynacji, próbuje uwieść Madame słowem. Jego erudycja, oratorstwo i rozbudowana eseistyka są pierwszym kluczem do zwrócenia na siebie uwagi. Robi wszystko – poświęca się jej życiu całkowicie, zyskuje coraz więcej informacji na temat nauczycielki, która, w sposób dość wysublimowany, prowadzi z nim grę słów i czynów.
Książkę pochłonęłam w kilka godzin. Nie mogłam oderwać się od tego, jak autor budował napięcie między uczniem a dyrektorką. Sama aż czułam na sobie jej wzrok lub wzdrygała się, gdy kobieta wykonywała niecodzienne gesty. Wszystko to sprawiło, że na pewno powrócę jeszcze do "Madame"

Zarys fabuły w niczym nie różni się od typowych romansów dla nastolatków. On – młody uczeń, inteligent, wykształcony w wielu dziedzinach, obyty z kulturą, z pasją do aktorstwa i literatury. Ona – dyrektorka i nauczycielka francuskiego z trudną przeszłością i historią rodzinną. On – zafascynowany nią do granic możliwości. Ona – pełna dystansu i wrodzonej elegancji. Historia...

Książka, która mnie zaskoczyła. Wciągnęła bez reszty dzięki umieszczenia akcji w PRL, epoce, które mnie ongiś zainteresowała. Za umieszczenie fabuły w szkolnych ścianach i tym samym obecność takich bohaterów jak Madame, Soliter, Eunuch i Żmija. Ten wątek - poniekąd pewnie niedoceniany - odmalował schematy życia szkolnego, które pozostały uniwersalne. W tym negatywne postępowanie nauczycieli "pełnych kompleksów, drażliwych, walczących na każdym kroku o składanie im hołdów i oddawanie czci" (s. 377; Wydawnictwo Znak, 2020). Zrównoważone niemalże idealną Madame, która nie tylko dyrektorowała placówce edukacyjnej, ale i nauczała języka francuskiego. I która potrafiła stawić czoła małostkowości jednej z nauczycielek względem ucznia - głównego bohatera. Bywało również śmiesznie - zwłaszcza podczas czytania na głos wypracowania przez Rożka.

Jednak główna narracja sprowadzała się do zadurzenia, miłosnego uczucia, którego swoją nauczycielkę darzył uczeń - główny bohater. I tym samym można było się zanurzyć w zawiłościach PRL, poznać absurdy i kłamstwa tamtej epoki. Za wartościowy wątek - z punktu widzenia historycznego uznałem temat wojny domowej w Hiszpanii.

To, co może mnie martwić, to umieszczenie powieści Libery w kanonie lektur szkolnych. Powieść wymagała znajomości historii i kultury. Zresztą autor świetnie bawił się różnymi utworami literackimi.

I mimo obaw, okazało się, że książka pochłonęła mnie.
Polecam!

Książka, która mnie zaskoczyła. Wciągnęła bez reszty dzięki umieszczenia akcji w PRL, epoce, które mnie ongiś zainteresowała. Za umieszczenie fabuły w szkolnych ścianach i tym samym obecność takich bohaterów jak Madame, Soliter, Eunuch i Żmija. Ten wątek - poniekąd pewnie niedoceniany - odmalował schematy życia szkolnego, które pozostały uniwersalne. W tym negatywne...

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Książka bez głębszego przesłania, masa niepotrzebnych nawiązań i wątków, w tym historycznych. Kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tym tworem. Daję dwa tylko ze względu na język.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Książka bez głębszego przesłania, masa niepotrzebnych nawiązań i wątków, w tym historycznych. Kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tym tworem. Daję dwa tylko ze względu na język.

Zdecydowanie warto! Wspaniale skonstruowana historia, którą można czytać jako opowieść o miłości platonicznej, wchodzeniu w dorosłość, marzeniach, rozwoju artysty lub po prostu cieszyć się sposobem, w jaki A. Libera konstruuje ten swój mit. Trudno oderwać się od lektury.

Zdecydowanie warto! Wspaniale skonstruowana historia, którą można czytać jako opowieść o miłości platonicznej, wchodzeniu w dorosłość, marzeniach, rozwoju artysty lub po prostu cieszyć się sposobem, w jaki A. Libera konstruuje ten swój mit. Trudno oderwać się od lektury.

"Madame" czaruje. Czaruje językiem, formą i tematem. Z ogromną przyjemnością odsłuchałam audiobooka w wykonaniu Andrzeja Ferenca, którego hipnotyzujący głos idealnie pasował do treści. Bardzo podobała mi się konstrukcja książki, chronologia zdarzeń, kwieciste opisy i wyszukany język. Uczta dla uszu. Myślę, że temat jest również bardzo ciekawy. Książka opowiada o fascynacji młodego ucznia swoją nauczycielką. I jest to fascynacja na pograniczu obsesji, jednak wciąż niewinna i podszyta szacunkiem oraz podziwem. Bardzo podobało mi się opisywanie tych wszystkich wizualizacji w głowie bohatera, jego przemyśleń i przesadnych analiz wszelkich zdarzeń związanych z tajemniczą Madame. Autor świetnie ujął wiążący się z brakiem doświadczenia i z pewną naiwnością wiek dojrzewania. Dzięki temu stajemy się świadkami powolnej przemiany bohatera z chłopca w mężyczyznę. Polecam - również przesłuchać, bo warto.

"Madame" czaruje. Czaruje językiem, formą i tematem. Z ogromną przyjemnością odsłuchałam audiobooka w wykonaniu Andrzeja Ferenca, którego hipnotyzujący głos idealnie pasował do treści. Bardzo podobała mi się konstrukcja książki, chronologia zdarzeń, kwieciste opisy i wyszukany język. Uczta dla uszu. Myślę, że temat jest również bardzo ciekawy. Książka opowiada o fascynacji...

Nie rozumiem zachwytu, ale szanuję.
Mnie nie zachwyciła, a raczej znudziła...

Nie rozumiem zachwytu, ale szanuję.
Mnie nie zachwyciła, a raczej znudziła...