Madame

Książka napisana pięknym językiem, jednak, według mnie, mało treściwa. Wątek zafascynowania całej szkoły postacią nauczycielki francuskiego, czyli tytułowej Madame, zawierał jakieś dziwne odniesienia do „Popiołów" Żeromskiego. Zmęczyła mnie ta książka.

Książka napisana pięknym językiem, jednak, według mnie, mało treściwa. Wątek zafascynowania całej szkoły postacią nauczycielki francuskiego, czyli tytułowej Madame, zawierał jakieś dziwne odniesienia do „Popiołów" Żeromskiego. Zmęczyła mnie ta książka.

Interesująca i wciągająca pozycja, mimo że w niektórych momentach była przegadana i posiadała swoją gorszą część w postaci różnych streszczeń czy nudnych podchodów do nauczycielki. Pod koniec rzeczywiście miałam powoli problem z tym, jak ją ocenić. Tajemnica i gra słów ze strony nauczycielki, w pewien sposób „otwarte zakończenie” sprawiły jednak, że zdecydowałam się postawić tej pozycji najwyższą notę. Książka ma swój klimat i to się po prostu czuje, a główna para bohaterów jest naprawdę porywająca. Ich potyczki słowne, istny szyfr – uwielbiam to w tej powieści. Dzięki tej książce odżyła również moja Historia. Warto przy tym wspomnieć, że autor ma znakomity styl pisania, który się po prostu „zjada”. Czasami myślałam, że czytam Nabokova.

Interesująca i wciągająca pozycja, mimo że w niektórych momentach była przegadana i posiadała swoją gorszą część w postaci różnych streszczeń czy nudnych podchodów do nauczycielki. Pod koniec rzeczywiście miałam powoli problem z tym, jak ją ocenić. Tajemnica i gra słów ze strony nauczycielki, w pewien sposób „otwarte zakończenie” sprawiły jednak, że zdecydowałam się...

"Jeśli nie jest się królem", pomyślałem ze smutkiem, w którym migotał jednak mały płomyk nadziei, "i jeśli nie ma się nawet natury bohatera, a jednocześnie się nie jest li tylko zjadaczem chleba, lecz kimś kto marzy i tęskni za nie wiadomo czym, i nieustannie błaznuje, bo nie potrafi zwyczajnie wyrazić żadnego uczucia, to wtedy, by się spełnić i znaleźć ukojenie, trzeba zostać artystą - źrenicą świata i magiem"
"Madame" Antoniego Libery od dawna znajdowała się na moim czytelniczym radarze. Słyszałem, że budzi bardzo spolaryzowane opinii. Z jednej same ochy i achy oraz twierdzenia, iż jest to "najważniejsza powieść napisana w Polsce po 89 roku". Z drugiej strony zarzuty o przeegzaltowanie oraz to, iż autor "zachłysnął się swoją erudycją".
W końcu postanowiłem się z tą książką zmierzyć (Bo wiecie. Zawsze najlepiej wyrobić sobie własną opinię) i powiem szczerze, że jestem absolutnie zachwycony! Nie wiem czy to kwestia tego, że utrafiła we właściwy czas (w szczegóły wchodzić nie będę) ale muszę przyznać, że mocno ze mną rezonowała!
Bo to nie jest tylko, jak mogłoby się wydawać, kolejna nic nowego nie wnosząca historia o miłości i pierwszym, a więc najsilniejszym, zauroczeniu nad wiek inteligentnego ucznia piękną i tajemniczą nauczycielką francuskiego. Zresztą sam autor się mocno odcina od takich interpretacji mówiąc w jednym z wywiadów następująco: "Kto uważa, że 'Madame' to powieść o miłości powinien przeczytać ją jeszcze raz. Nie było bynajmniej moim zamiarem próbować powrócić do przeszłości, wskrzeszanie starych wzorów, kultywowanie stylu, co poszedł do lamusa. Jest to bowiem p a r o d i a. Zrozumiał to bardzo dobrze profesor Michał Głowiński, pisząc mi w liście: 'ta świadoma siebie, założona z góry tradycjonalność jest swoistą postacią nowatorstwa'."
Dlatego ja osobiście odbieram tę powieść raczej nie tyle jako opowieść o uczuciach co o kształtowaniu się wrażliwości pisarza (a dobrze wiecie jakie miejsce w moim sercu zajmują historie o artystach). Taki, cytując tytuł powieści Jamesa Joyce'a "Portret artysty z czasów młodości". Przecudowna opowieść o potędze słowa, marzeń i sztuki. O zgniłych kompromisach. O realiach czasów minionych. No i warto też zwrócić uwagę jak cudownie Libera bawi się językiem i słowem wplatając w treść mniej lub bardziej jawne cytaty i nawiązania do innych dzieł literatury i kultury ogólnie. Krótko mówiąc: Madame to prawdziwa literacka uczta, którą chciałbym móc ponownie przeczytać po raz pierwszy!

"Jeśli nie jest się królem", pomyślałem ze smutkiem, w którym migotał jednak mały płomyk nadziei, "i jeśli nie ma się nawet natury bohatera, a jednocześnie się nie jest li tylko zjadaczem chleba, lecz kimś kto marzy i tęskni za nie wiadomo czym, i nieustannie błaznuje, bo nie potrafi zwyczajnie wyrazić żadnego uczucia, to wtedy, by się spełnić i znaleźć ukojenie, trzeba...

Antoni Libera w książce Madame wraca do lat swojej młodości, przypadającej na lata 60. Życie bohatera obejmuje krótki, lecz niezmiernie burzliwy okres życia maturzysty. Głównym wątkiem jest młodzieńcza, szalona i platoniczna miłość do nauczycielki języka francuskiego. Miłość, która rozkwita wszelkimi barwami, jakby na przekór szarości i wszelkim problemom politycznym ówczesnych czasów. Autor w niewielkim stopniu skupia się na życiu prywatnym młodych z czasów PRL, większość poświęcając dylematom i rozterkom dręczących bohatera.
Powieść jest wielowątkowa, przeplatająca tematy, jednak łącząca wszystkie wspólnym mianownikiem. Fascynuje również antyczną i francuską kulturą, nie brakuje tu też odniesień do kultury polskiej.
Budzi tęsknotę za tą częścią PRL-u, w której otwartość ludzi, horyzonty, twardość charakteru i wytrwałość sprawiały, że życie smakowało na swój sposób. Wykwintny język, erudycja i błyskotliwość sprawiają, że trudno jest się oderwać od książki - po prostu literacki majstersztyk.

Antoni Libera w książce Madame wraca do lat swojej młodości, przypadającej na lata 60. Życie bohatera obejmuje krótki, lecz niezmiernie burzliwy okres życia maturzysty. Głównym wątkiem jest młodzieńcza, szalona i platoniczna miłość do nauczycielki języka francuskiego. Miłość, która rozkwita wszelkimi barwami, jakby na przekór szarości i wszelkim problemom politycznym...

Doceniam w tej książce liczne nawiązania do klasyków, które trzeba wyczuć samemu. Bardzo lubię taką grę pisarza z czytelnikiem. Jednak główny bohater irytował mnie przez całą powieść. Jest dla mnie stalkerem, który bez opamiętania chce zdobyć jak najwięcej informacji. Dla mnie jego śledztwo to istna fikcja. Książka ma kilka scen, które bym wykreśliła np. tą nawiązującą do „Popiołów” Żeromskiego. Nie potrafię wytłumaczyć sobie zafascynowania gwałtem.

Bardzo współczuję uczniom, którzy „Madame” mają zadaną w szkole. Pełno w niej szczegółów i historii, które pod presją zaliczenia lektury, muszą ogromnie stresować. Jednak zazdroszczę studentom literatury, którzy będą rozszyfrowywać bogatą intertekstualność.

Doceniam w tej książce liczne nawiązania do klasyków, które trzeba wyczuć samemu. Bardzo lubię taką grę pisarza z czytelnikiem. Jednak główny bohater irytował mnie przez całą powieść. Jest dla mnie stalkerem, który bez opamiętania chce zdobyć jak najwięcej informacji. Dla mnie jego śledztwo to istna fikcja. Książka ma kilka scen, które bym wykreśliła np. tą nawiązującą do...

Kilka ciekawych scen, a poza tym męcząca dłużyzna. Główny bohater łączy w sobie obytego w świecie i opisującego, jako narrator, szarą rzeczywistość PRL-u erudytę, bawiącego się w interesującego śledczego. Jednak w wielu momentach wychodzi z niego niezły stulejarz, przesadnie podniecający się każdą napotkaną kobietą. Wiele scen jest przeciągniętych, wręcz na siłę szukających pięknego języka i intertekstualności.

Kilka ciekawych scen, a poza tym męcząca dłużyzna. Główny bohater łączy w sobie obytego w świecie i opisującego, jako narrator, szarą rzeczywistość PRL-u erudytę, bawiącego się w interesującego śledczego. Jednak w wielu momentach wychodzi z niego niezły stulejarz, przesadnie podniecający się każdą napotkaną kobietą. Wiele scen jest przeciągniętych, wręcz na siłę szukających...

Historia piękna i prosta, bardzo osadzona w polskiej rzeczywistości. Trochę humoru, dużo odniesień do sytuacji politycznych w kraju i Europie, ale tez sporo dłużyzn, które mnie dość nużyły. doceniam ten utwór, napisany piękną polszczyzną, ale momentami mnie przerastał.

Historia piękna i prosta, bardzo osadzona w polskiej rzeczywistości. Trochę humoru, dużo odniesień do sytuacji politycznych w kraju i Europie, ale tez sporo dłużyzn, które mnie dość nużyły. doceniam ten utwór, napisany piękną polszczyzną, ale momentami mnie przerastał.

Kilka chwytliwych scen, lecz poza tym wymęczyła mnie

Kilka chwytliwych scen, lecz poza tym wymęczyła mnie

Jedna z niewielu powieści, powstałych po 1989, którą naprawdę, warto przeczytać. Dobrze napisana, wciągająca, czym była, Lalka Prusa dla XIX wieku, tym dzieło Libery, jest dla III RP, tak ubogiej w literaturę naprawdę wybitną. Rok 1989, był dla literatury, tym czym, dla polityki, piewcy władzy sowieckiej, nagle okrzyknęli się światłymi Europejczykami, i o ile wcześniej pisali i myśleli po moskiewsku, teraz zaczęli pisać, z ducha po niemiecku. Książka Libery, na tle ponurego upadku naszej literatury, tych czasów, jawi się, jako nieomal arcydzieło. Arcydzieło, które już przeszło do klasyki.

Jedna z niewielu powieści, powstałych po 1989, którą naprawdę, warto przeczytać. Dobrze napisana, wciągająca, czym była, Lalka Prusa dla XIX wieku, tym dzieło Libery, jest dla III RP, tak ubogiej w literaturę naprawdę wybitną. Rok 1989, był dla literatury, tym czym, dla polityki, piewcy władzy sowieckiej, nagle okrzyknęli się światłymi Europejczykami, i o ile wcześniej...

Jest mi bardzo miło, że akurat skończyłem książkę i mogę napisać recenzję w dzień urodzin Antoniego Libery. Jestem pod wielkim wrażeniem po ukończonej lekturze. Przede wszystkim niesamowity zasób słów, erudycja, dbałość o formę, brak wulgaryzmów. To polski autor tak potrafi? Bo czytając te wszystkie czytadła współczesnych miernot można tylko pokręcić z politowaniem głową nad tą parodią literatury. To powieść dla osób, które pasjonują się światem wewnętrznym bohaterów, tym co myślą, czują i przeżywają. Akcja powieści toczyła się w drugiej połowie lat 60tych. Głównym bohaterem i narratorem jest osiemnastoletni uczeń klasy maturalnej liceum. Świetnie skonstruowana postać, bardzo ciekawy młody człowiek. W jego liceum dyrektorem i lektorką francuskiego została tajemnicza kobieta, która zafascynowała niemalże wszystkich. Jednak bohater (przez całą powieść nie poznajemy nawet jego imienia) dostał niemal obsesji na jej punkcie. Postanowił zgłębić jej przeszłość i zwrócić na siebie jej uwagę. Jak to się skończy? Niech czytelnik dowie się z lektury. Był tu duży wątek polityczny, opis komunistycznego ucisku, cenzury, trudnościom, jakimi poddawani byli ówcześni ludzie, a zwłaszcza twórcy. "Madame" jest również hołdem dla sztuki, teatru, literatury. I przede wszystkim dla Francji. Sam jestem wielkim miłośnikiem francuskiej literatury, filmu, obyczajów, a język francuski uważam za niezwykle melodyjny i mój ulubiony. Szkoda, że w przeciwieństwie do głównego bohatera powieści nie mam żadnych zdolności lingwistycznych. Powieść była ambitna, czytało się z ciekawością, niezwykle lekko i przyjemnie, znakomicie spędziłem czas. Pyszna lektura.

Jest mi bardzo miło, że akurat skończyłem książkę i mogę napisać recenzję w dzień urodzin Antoniego Libery. Jestem pod wielkim wrażeniem po ukończonej lekturze. Przede wszystkim niesamowity zasób słów, erudycja, dbałość o formę, brak wulgaryzmów. To polski autor tak potrafi? Bo czytając te wszystkie czytadła współczesnych miernot można tylko pokręcić z politowaniem głową...