Jolanta Brach-Czaina

Truizmy, hiperbole, mizerabilizm nastawiony na kontrowersje a nie na przesłanie, zas tam, gdzie myśl własna autorki - cóż, ani odkrywcza ani intrygująca ani stymulująca. Momentami wręcz, moim zdanien, szkodliwa -  o ile jako subiektywną receptę postrzegania świata, w tym cierpienia i miłości, mogłabym- choć bez zrozumienia - takie stanowisko zaakceptować, tak generalizowanie i przedstawianie swoich podglądów i odczuc jako uniwersalne i jedyne właściwe jest momentami niesmaczne... Dostajemy zero szerszego kontekstu, jedynie ten surowo filozoficzny (tracący momentami samouwielbieniem autorki...) bez uwzględnienia czynników przede wzyztskim psychologicznych a dalej kulturowych i społecznych. Napuszone to, a płytkie. Autorka tworzy własne, niepotrzebne pojęcia i przedstawia rozbudowana, nic nie wnosząca filozofię do nich. Synkretyzm jakiś znowu zadufany w sobie, dziwne poplątanie fragmentów poetyckich (tak do końca pierwszej połowy książki),z niepotrzebnie przeintelektualizowanymi konstrukcjami logicznymi. Niespojna stylistycznie. Cały czas miałam poczucie, że ksiazka odstaje od naszych czasów- i faktycznie, po zakończeniu lektury sprawdziłam datę pierwszego wydania - cóż, brzydko się zestarzała. Dziwne to było czytadło, nie wiadomo do końca co to i po co. Gdyby była dłuższą, na pewno porzuciłabym ją w trakcie.