(...) Paryż "ze złota" to Paryż pełen blasku cudowności, w której ziszczają się marzenia, przeszłość przenika się z teraźniejszością, a ta ostatnia zyskuje walor bezczasowej szczęśliwości. Te wspomnienia to niezwykły dokument ludzki, cenne uzupełnienie autobiograficznej prozy Lipskiego, której zasadniczy zrąb stanowią Niespokojni, Dzień i noc, Piotruś.
(...) Całe pisarstwo Lipskiego to próba budowania negocjowanej z niespójną rzeczywistością, scalanej we fragmentarycznych wypowiedziach literackich - tożsamości. Przekonuje o tym dopiero łączna lektura opublikowanych wcześniej jego utworów oraz zawartości tego tomu.
(...) Jeśli zgodzić się z tezą Martina Bubera, że istnieją dwa rodzaje epok w duchowym rozwoju człowieka, epoka zadomowienia i epoka bezdomności, to twórczość Leo Lipskiego opowiada o tej drugiej, ale w sposób dający wyobrażenie o niewysłowionym smaku pierwszej. Jest uniwersalną opowieścią o samotności i obcości ludzkiej, głównych wyznacznikach sytuacji człowieka w świecie.
(...) Leo Lipski zmarł w Tel Awiwie 7 lipca 1997 r., na trzy dni przed osiemdziesiątą rocznicą własnych urodzin. Nie stworzył wiele, ale to, co zostało opublikowane stawia go w rzędzie ważnych autorów literatury polskiej XX wieku.
W izraelskim mieszkaniu Łucji Gliksman, jego długoletniej przyjaciółki i opiekunki, pozostały teczki z notatkami i korespondencją pisarza z czasów, gdy częściowo sparaliżowany, był jeszcze w stanie wystukiwać na maszynie litery lewą ręką, a potem już tylko czasem czynić ołówkiem trudno czytelne, jednowyrazowe zapisy na tekstach, które dyktował innym.
Zachowało się niewiele. Lipski nie przywiązywał wagi do swoich notatek, brulionów, nie porządkował ich, nie zbierał też wszystkich listów od ludzi, z którymi prowadził korespondencję. W teczkach spoczywają strzępki zapisków czynionych na małych karteluszkach bibułkowej przebitki.
To, co udało się z nich wydobyć, układa się w fascynującą historię ludzką i pisarską.

Z posłowia Hanny Gosk