Trzy opowieści, Z Kraju i ze Świata, co za seria i nie wiem co jeszcze dodać - wiosna. Na błękitnym niebie świeci łagodnie słońce, wulkan drzemie, powietrze zmienia konsystencję; drobne różnice, ruchy, drżenia, myśli, otwarte przestrzenie jak w pięknym wzruszającym śnie - a coś więcej, jakieś streszczenie? Postacie wyraziste i jakie to wielowymiarowe i jak się spina (w panoramie czy soczewce) - i co tam autor chciał przez to powiedzieć? (słyszałem, że niewiele) z pewnością do niej wrócę - i jaki tam jest styl narracji? (ja jebię) obłędny twierdzę (polubień opinii 200). Po pierwsze wszystko przez zepsute lody truskawkowe i jeszcze sprzeczka człowieka z kosem, psem i świerszczem. I miłość kolejny raz zwycięża?...- bardzo dobrze, siadaj, dostatecznie. No nic mi do głowy nie przychodzi proszę Pani więcej, a to dlatego, że przez mecz tenisowy w Kalifornii zarwałem nockę, zaczął się niby przed północą, a tu ledwo parę razy odbili piłkę, to na kort wpadł wielki rój pszczół, zawodnicy i publiczność uciekali w popłochu, jak w tanim horrorze, w szoku, w życiu czegoś takiego nie widziałem, a pszczoły upodobały sobie wiszącą nad kortem kamerę i taki widok z lotu ptaka na koniec świata i faktycznie kamera przypominała ogromnego robala. Po godzinie wbił też podstarzały hippis w kolorowej koszulce z napisem Killer Bee, świetny gość, na luzie, z jakimś wielkim odkurzaczem i sprejem i zaczął wciągać te pszczoły i pryskać wszędzie i został gwiazdą internetu zapewne i słusznie, no i tak czekałem, inwazję pszczółek obejrzałem (wypuszczone później gdzieś bezpiecznie) i mecz potem, ten Carlitos na forehandzie ma niezłą bazookę i skończyło się to o 3, ale ja to już nie zasypiam o tej porze (sen jest istotą najniewinniejszą, a człowiek bezsenny najbardziej winną), więc audiobooka Ubika klasyka włączyłem (dla przypomnienia, Joe Chip co za ksywa, kocham) i powiem Wam, że jak ludzie tak książki doznają to nie wiem, mnie od razu uwaga ucieka i myśli się plączą, książka papierowa w ręce wymusza jednak pewne skupienie, więc zasnąłem gdzieś przed 4 a do pracy wstaję przed 7 (fascynujące) i nieprzytomny; prysznic, kawa, rower, na zewnątrz świat tonie we mgle, jadę, jakiś chłop drzewo obejmuje czule, potem piesek duży, czarny biegnie sobie obok mnie bulwarem, kurczę długo, miło, jakby był moim psem (Rin Tin Tinem), ale w końcu przepadł gdzieś we mgle, teraz w pracy udaję, że jestem człowiekiem a nie zombie, piję kawę i milczę, jakoś przeżyję (gorzej jak wyjdę i na rowerze zasnę) albo wiem, pogoda się zrobiła, mam w plecaku Airę, walnę się na ławce w parku, poczytam, podrzemię, przeniosę się w mroki snu przecinane księżycowym światłem, jak Sergia Vicio ukołysze mnie kosmiczna przestrzeń. Sergio tańczył dwie, trzy godziny bez przerwy, bo on uwielbiał tańczyć, a potem wyhamowywał stopniowo, instynktownie (nagłe wyrwanie z ruchu zaburzało mu ciśnienie i mógł oślepnąć, nie wiedział, że ma ortostatyczną hipotonię ehe) i potem wychodził i spacerował do świtu, a chłodne powietrze na ulicy ocuciło też Marcię. I piękna Mao jak słońce jak światło. Skończyłem i z tyłu okładki tak leci Bolano, że to frustrujące, jak zaczniesz czytać to nie chcesz przestać. I miał rację. Wydajcie wszystko człowieka a nigdy już się nie wyśpię.

Trzy opowieści, Z Kraju i ze Świata, co za seria i nie wiem co jeszcze dodać - wiosna. Na błękitnym niebie świeci łagodnie słońce, wulkan drzemie, powietrze zmienia konsystencję; drobne różnice, ruchy, drżenia, myśli, otwarte przestrzenie jak w pięknym wzruszającym śnie - a coś więcej, jakieś streszczenie? Postacie wyraziste i jakie to wielowymiarowe i jak się spina (w...