Granica zapomnienia
Wydawnictwo:
Claroscuro
literatura piękna
- Data wydania:
- 2018-02-01
- Data 1. wyd. pol.:
- 2018-02-01
- Liczba stron:
- 370
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788362498307
- Tłumacz:
- Grzegorz Szymczak
- Wydawnictwo:
- Claroscuro
- Tagi:
- Rosja pamięć kryminał poezja powieść biograficzna literatura rosyjska
- Kategoria:
- literatura piękna
- Data wydania:
- 2018-02-01
- Liczba stron:
- 370
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788362498307
- Tłumacz:
- Grzegorz Szymczak
- Tagi:
- Rosja pamięć kryminał poezja powieść biograficzna literatura rosyjska
- Inne
Debiut Siergieja Lebiediewa to opowieść o utracie pamięci narodowej i o jej moralnych konsekwencjach dla jednostki. Geolog udaje się na daleką północ Rosji, by odkryć prawdę o tajemniczym przyjacielu rodziny, który uratował mu życie, a którego znał jedynie jako Drugiego Dziadka. Wśród opuszczonych kopalń i rozpadających się baraków dawnych gułagów znajduje świat skazany na wymazanie, świat, gdzie łatwiej ignorować zarówno ofiary, jak i katów, niż zmierzyć się z przeszłością. Częściowo autobiograficzna Granica zapomnienia to poetycka, dynamiczna, bogata w opisy przyrody syberyjska odyseja, będąca krucjatą przeciwko zapomnieniu.
Zadając druzgocący cios ostrą poetycką obrazowością, Lebiediew zajmuje miejsce tuż obok Sołżenicyna i innych wielkich pisarzy, którzy zdecydowali się mówić... Powieść odważna i porażająca.
Kirkus Reviews
Ważna książka o tym, jaka jest dzisiejsza Rosja, z poetyckimi opisami i niezapomnianymi obrazami, które przywołują często z góry skazane na porażkę próby zrozumienia przez Rosjan mrocznej przeszłości ich narodu. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego dzieła.
Jack F. Matlock Jr., były ambasador USA w ZSRR
Powieść kluczowa dla zrozumienia dzisiejszej Rosji... Mało w niej sentymentalizmu, choć dużo emocji... Nagradza czytelnika bogactwem niespodzianek.
The Globe and Mail
Granica zapomnienia jest jak powieść kryminalna... Wstrząsająca powieść... Jej prawdziwym tematem jest teraźniejszość Rosji, a nie jej przeszłość.
Words without Borders
Iście dantejska wędrówka... powieść Granica zapomnienia jest niczym lodowa szczelina: zimna i surowa, ale i piękna, zbudowana z wyraźną poetycką wrażliwością, by przeciwstawić się wymazywaniu pamięci.
The Wall Street Journal
Niezwykle mocno i pięknie napisana… Powieść ta „prześladowana” jest przez niepamięć. Lebiediew, pisząc ją, dał przeszłości teraźniejszość i rację bytu.
Judy Dempsey, Carnegie Europe, redaktor naczelny Strategic Europe
Pięknie napisana, hipnotyzująca i wciągająca powieść. Arcydzieło opowiadające o horrorach wciąż nie pogrzebanej sowieckiej przeszłości widzianej oczyma mężczyzny, który uzupełnia luki w swoim na wpół zrozumianym dzieciństwie.
Edward Lucas, publicysta tygodnika The Economist
Siergiej Lebiediew otwiera nowe przestrzenie w literaturze. Jego proza naznaczona jest wielkim darem obserwacji i precyzją w przedstawianiu obrazów.
Der Spiegel
Piękno języka jest prawie nie do zniesienia. Czytelnik rozkoszuje się poetyckim językiem powieści.
Frankfurter Allgemeine Zeitung
Zadziwiająca... genialnie zbudowana fabuła oparta na stopniowym odkrywaniu wspomnień z trudnej przeszłości, tej osobistej i narodowej... uderzająca nierzadko z trudną do zniesienia siłą emocjonalną.
The Times Literary Supplement
Tematem powieści jest przejmujący, zamarznięty krajobraz usiany ludzkimi szczątkami pozostałymi po nieludzkiej epoce. To, co nie pozwala o tym zapomnieć, to wyjątkowa moc języka. Niezapomniana lektura.
Michael Žantovský, były doradca i rzecznik prasowy prezydenta Václava Havla, autor książki Havel: A Life oraz były ambasador Republiki Czeskiej w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Wielkiej Brytanii
Gorąco polecam każdemu, kto poważnie traktuje literaturę czy historię.
Library Journal
Niezwykła książka, która zabiera czytelnika w podróż po opustoszałych terenach na północy Rosji i odkrywa tajemnice związane ze straszliwą spuścizną sowieckich łagrów, ujętych w sugestywnych, poetyckich portretach ludzi i miejsc.
Celestine Bohlen, International New York Times, felietonistka i była moskiewska korespondentka The New York Times
Granica zapomnienia to poetycki monolog, odzwierciedlający ponurą przeszłość narodu rosyjskiego. Sielankowe winiety o spokojnym życiu na daczy szybko zmieniają się w prozatorską wersję Krzyku Edvarda Muncha.
Serguei Oushakine, profesor antropologii oraz języków i literatur słowiańskich na Uniwersytecie Princeton
Obsesyjne rozmyślania nad pamięcią i zapominaniem... Ta wspaniała powieść ma szanse stać się zwierciadłem i budzikiem dla Rosji, ślepej na swoją historię.
Neue Zürcher Zeitung
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Poczekaj, szukamy dla Ciebie najlepszych ofert
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oficjalne recenzje
Nieistotność
Pewien chłopiec miał przyszywanego dziadka, który umarł, ratując chłopcu życie. Chłopiec zawsze bał się i go nienawidził. Starzec był niewidomy, nikt nie znał jego przeszłości. Wiele lat po śmierci dziadka tamten chłopiec wyruszył w podróż, aby zrozumieć swoją i poznać cudzą przeszłość.
Tak w skrócie przedstawia się fabuła „Granicy zapomnienia”, lecz jej opowiedzenie niewiele mówi o samej książce. Zatem więcej szczegółów: chłopiec urodził się (tak jak autor) na początku lat 80. w Związku Radzieckim. Podróż zaniesie go za koło podbiegunowe, w świat tajgi, tundry, ciemności i bieli. Słowo „zaniesie” nie jest przypadkowe. Narratorem nie kieruje wola podróży, nie on wyznacza jej kierunek, nawet gdy wsiada do pociągu na północ, decyzje zawsze podejmuje kto inny, krajobraz albo siła przedmiotów (i wspomnień) niepozwalających się ominąć. Na rzece łódkę niesie prąd, na lądzie nogi same idą wzdłuż starego nasypu kolejowego.
Ten nasyp to jeden z wielu strasznych, wwiercających się w pamięć obrazów w powieści. Wzniesiony rękoma więźniów radzieckiego łagru, tysięcy ludzi skazanych na powolne konanie z głodu, zimna wskutek katorżniczej pracy. Ludzi, po których nie zostało nic, bo pamięć domaga się świadectw, a tu pozostał co najwyżej właśnie taki, położony nigdzie i prowadzący donikąd, wał ziemi, niedokończona droga do urojonego radzieckiego królestwa Północy, artefakt z innego świata (mniej ludzki, mniej realny niż neolityczne petroglify).
Kusi, by tytułową „granicę zapomnienia” potraktować jakoś dosłownie, jako na przykład koło podbiegunowe, wyraźną linię na mapie, za którą tylko śnieg, letnie błoto, przestrzeń i krajobraz. Gdyby się udało tak interpretować tytuł, całe zło, o jakim opowiada ta podróż, odsunęłoby się gdzieś daleko, w półbaśniową i półrealną krainę, i trochę łatwiej byłoby je znieść.
Niestety to daremna próba. Ta granica jest dużo bardziej nieuchwytna niż jej naturalni znaczeniowi pobratymcy. Tkwi w miastach-potworach, których byt nie dopuszcza pamięci, bo przyniosłaby im zagładę, w latach zniewolenia narodu, który nie nauczył się nazywać zbrodniarzami swoich masowych morderców, w człowieku indywidualnym, pochłoniętym własnym „tu i teraz” i osobistymi iluzjami. O tym właśnie jest książka Liebiediewa – o zapomnieniu absolutnym. Tak doskonałym, że dotyka w równej mierze ofiary co katów.
Ale można opowiedzieć fabułę i tak: Pewien chłopiec miał przyszywanego dziadka. Ten dziadek był winien zbrodni przeciw ludzkości. Choć ani on sam, ani nikt inny nigdy nie nazwał go mordercą. Prawdopodobnie dzięki temu starzec mógł umrzeć, ratując chłopcu życie. Uratowany przez niepamięć chłopiec dorósł i wyruszył w podróż, która jest spłatą długu. Dlatego że pamięć, przeszłość, dobro, zło i my istniejemy w splątani w węzeł i jeśli nie spróbujemy się z niego wydostać, zginiemy zduszeni w jego wnętrzu.
Skomplikuję to jednak jeszcze bardziej i niejako wbrew temu, co napisałam wyżej, zaznaczę, że to wcale nie jest powieść realistyczna. Narrator cytuje w niej w pewnym momencie „Epos o Gilgameszu” i to być może jest najlepsza wskazówka dla przyszłych czytelników. Tak wyglądałaby napisana dziś starożytna epopeja. Mit o zejściu do piekieł i poszukiwaniu źródeł.
To książka napisana niezwykle pięknym językiem. Z bolesną precyzją poezji. Oszałamiającymi metaforami. Okrucieństwem detalu. Z narastająca gęstością tekstu (kiedy słowu „płot" wiernie towarzyszy „drut kolczasty”, w końcu to niewinne, leniwe słowo staje się upiorne). To sprawia, że pod koniec opowieści proste zestawienia jeżą włos na głowie.
„Granicę zapomnienia” Siergieja Liebiediewa wydało wydawnictwo Claroscuro. Jest to pozycja wybitna. Tym razem więc pozwolę sobie zakończyć recenzję małym wyborem cytatów.
Spotkanie w pustce Północy drugiego wędrowca:
Wiedziałem, że to człowiek (...) zwierzę żyje w wymiarze horyzontalnym, w którym rozciągnięte jest jego ciało, a człowiek – to pionowa tyczka; jego ruch zmusza do ruchu wszystko wokół, tworzy przesuwające się osie współrzędnych, podczas gdy bieg zwierzęcia nie wpływa na przestrzeń, pozostawia ją w bezruchu.
Krajobraz:
(...) tam, gdzie pejzaż nie ma w swoim wnętrzu odróżniających cech, koczowanie staje się mentalnie najbardziej trafną zasadą istnienia.
Miasto-potwór i bloki:
(...) ludzie urządzali się w betonowych pudełkach tak, jak potrafili, wyszarpywali jeszcze po trzy-cztery metry powierzchni mieszkaniowej i w tych szopach-balkonach wystających na fasadzie budynku zawierało się żałosne, prawie nielegalne prywatne życie, wszechobecne i niezauważalne jak grzybica (...).
Miasto-potwór i Święto górnika:
(...) w dniu legalnego, a nawet popieranego pijaństwa w ludziach nagle uruchomiała się określona, nagromadzona i jak gdyby zawczasu ustalona skłonność do samodestrukcji; tak jak rozlicza się z życiem nie zdrowy człowiek, lecz beznogi kaleka, który jest już w jednej trzeciej martwy – i musi zabić już tylko dwie trzecie samego siebie (...).
Gorąco zachęcam do lektury.
Agnieszka Ardanowska
Popieram [ 16 ]
Link do recenzji
733
230
50
Oceny
Dyskusje
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
(...) prastare antropoidalne rasy nie zniknęły, lecz nauczyły się współistnieć z ludźmi, upodobniły się do nich wyglądem, ale pozostała w ni...
Rozwiń(...) tak jest łatwiej, niż zdać sobie sprawę, że wszystko, co widzę, przynależy ludzkiej naturze.
(...) w łagrze dzięki duchowemu doświadczeniu zrozumiał, że istoty, które według jego wiedzy wyginęły dziesiątki tysięcy lat temu, są wokół ...
Rozwiń
Opinie [21]
Każdy naród powinien rozliczyć się ze swą przeszłością, jeśli chce stać się narodem zdrowym. Pamięć kształtuje tożsamość, wyparcie zaś sprawia, że pod cienkimi bliznami rany wciąż palą żywym ogniem, nie pozwalając na normalną aktywność. Z takiego założenia wychodzi Siergiej Lebiediew, usiłując spojrzeć na łagrowe dziedzictwo Rosji z innej perspektywy - i przy użyciu innych...
więcejNie jest to łatwa książka, bez dwóch zdań. Pięknie napisana, językiem ino zachwycać się można. Niestety trafiały się fragmenty, które mnie zauroczyły, a także takie, co mocno męczyły. Chyba nastrój odpowiedni mieć trzeba, żeby prozę rosyjskiego pisarza w pełni docenić. Czy mi się to udało? Obawiam się, że nie do końca. Zacnie napisane, powtórzę raz jeszcze, lecz nie jestem...
więcejJęzyk, jego rytm, ślad jaki rzeźbi w głowie czytelnika nie pozwalają zapomnieć o tej książce. Tu wszystko jest obrazem, pulsującym i wciagajacym. Moje największe odkrycie ostatnich miesięcy. Proza gęsta i lepaka. Obrazy kreślone przez autora obezwladniają językową maestrią ( niech będzie umiłowany tłumacz)'. Potęga ludzkiego słowa, potęga intelektu. Wszystko to w debiucie....
więcejGdybym miała opisać „Granicę zapomnienia” jednym słowem na pewno wybrałabym „intensywność”. To o takich książkach powinno się mówić, że to proza niezwykle gęsta, nasycona obrazami, bardzo zmysłowa. Brzmi banalnie, ale z tym właśnie mamy tutaj do czynienia.
więcejLebiediew jest z wykształcenia geologiem, przez długie lata brał udział w ekspedycjach geologicznych na północy Rosji...
Nie polubiłem tej prozy od początku. Wydała mi się zbyt gęsta. Wypełniona jakimś, wręcz kompulsywnym nadmiarem figur retorycznych. Irytująca. W swojej ozdobnosci nierosyjska. I już miałem walnąć ją gdzieś w ciemny kąt z modnymi pisarzami z którymi nam jakoś nie po drodze, kiedy coś jednak zaskoczyło. Opowieść o podróży do rosyjskiego jądra ciemności wciągnęła mnie jak...
więcejTa książka nie jest napisana, ona jest namalowana słowem, a powstały obraz jest surowy, ale i piękny.
Pokaż mimo toSergiej Lebiediew "Granica zapomnienia"
więcejSergiej Lebiediew odbył morderczą wyprawę do postłagrowego świata północnej Rosji, zmierzyć się z bolesną historią własnych przodków oraz stanem zbiorowej świadomości tragicznego i haniebnego dziedzictwa bolszewizmu.
To wyraz niezgody na narodową amnezję. Na świat, w którym oprawcy i ofiary pokojowo współistnieją, wypierając z...
100 % Wielkiej Literatury!
więcejWielką rosyjską literaturę znam, cenię i kocham, ale do zeszłego tygodnia miałam wrażenie, że to już skończona epoka, zamknięty zbiór literackich tuzów: Dostojewski, Tołstoj, Bułhakow, Płatonow, Nabokov, Sołżenicyn, Gogol, Czechow…(dopowiedzcie sobie kolejnych dziesięciu gigantów), ich książki czyta się z zapartym tchem, z wypiekami na twarzy, ja...
"Granica zapomnienia" jest jedną z tych książek, do których trzeba dorosnąć. I chociaż Siergiej Lebiediew jest wirtuozem słowa, to jego debiutanckiej opowieści nie czyta się najłatwiej.
więcejGdyby nie podział na sześć rozdziałów, można by uznać, iż całość jest jednym długim opisem życia głównego bohatera (którym jest sam autor). Na próżno szukać będzie nam tutaj jakichkolwiek...
Powieść bardzo ważna w kontekście rosyjskiej tożsamości, napisana piękną niespieszną prozą, która z początku może odrobinę nużyć, za to z biegiem czasu owłada czytelnikiem w sposób niespotykany.
więcejAutor, niczym Jacek Kaczmarski w Epitafium dla Wysockiego wchodzi w piekielne kręgi spod znaku sierpa i młota. I podobnie jak nasz bard, stara się abyśmy nie pozwolili sobie i...