Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzy opowieści, Z Kraju i ze Świata, co za seria i nie wiem co jeszcze dodać - wiosna. Na błękitnym niebie świeci łagodnie słońce, wulkan drzemie, powietrze zmienia konsystencję; drobne różnice, ruchy, drżenia, myśli, otwarte przestrzenie jak w pięknym wzruszającym śnie - a coś więcej, jakieś streszczenie? Postacie wyraziste i jakie to wielowymiarowe i jak się spina (w panoramie czy soczewce) - i co tam autor chciał przez to powiedzieć? (słyszałem, że niewiele) z pewnością do niej wrócę - i jaki tam jest styl narracji? (ja jebię) obłędny twierdzę (polubień opinii 200). Po pierwsze wszystko przez zepsute lody truskawkowe i jeszcze sprzeczka człowieka z kosem, psem i świerszczem. I miłość kolejny raz zwycięża?...- bardzo dobrze, siadaj, dostatecznie. No nic mi do głowy nie przychodzi proszę Pani więcej, a to dlatego, że przez mecz tenisowy w Kalifornii zarwałem nockę, zaczął się niby przed północą, a tu ledwo parę razy odbili piłkę, to na kort wpadł wielki rój pszczół, zawodnicy i publiczność uciekali w popłochu, jak w tanim horrorze, w szoku, w życiu czegoś takiego nie widziałem, a pszczoły upodobały sobie wiszącą nad kortem kamerę i taki widok z lotu ptaka na koniec świata i faktycznie kamera przypominała ogromnego robala. Po godzinie wbił też podstarzały hippis w kolorowej koszulce z napisem Killer Bee, świetny gość, na luzie, z jakimś wielkim odkurzaczem i sprejem i zaczął wciągać te pszczoły i pryskać wszędzie i został gwiazdą internetu zapewne i słusznie, no i tak czekałem, inwazję pszczółek obejrzałem (wypuszczone później gdzieś bezpiecznie) i mecz potem, ten Carlitos na forehandzie ma niezłą bazookę i skończyło się to o 3, ale ja to już nie zasypiam o tej porze (sen jest istotą najniewinniejszą, a człowiek bezsenny najbardziej winną),więc audiobooka Ubika klasyka włączyłem (dla przypomnienia, Joe Chip co za ksywa, kocham) i powiem Wam, że jak ludzie tak książki doznają to nie wiem, mnie od razu uwaga ucieka i myśli się plączą, książka papierowa w ręce wymusza jednak pewne skupienie, więc zasnąłem gdzieś przed 4 a do pracy wstaję przed 7 (fascynujące) i nieprzytomny; prysznic, kawa, rower, na zewnątrz świat tonie we mgle, jadę, jakiś chłop drzewo obejmuje czule, potem piesek duży, czarny biegnie sobie obok mnie bulwarem, kurczę długo, miło, jakby był moim psem (Rin Tin Tinem),ale w końcu przepadł gdzieś we mgle, teraz w pracy udaję, że jestem człowiekiem a nie zombie, piję kawę i milczę, jakoś przeżyję (gorzej jak wyjdę i na rowerze zasnę) albo wiem, pogoda się zrobiła, mam w plecaku Airę, walnę się na ławce w parku, poczytam, podrzemię, przeniosę się w mroki snu przecinane księżycowym światłem, jak Sergia Vicio ukołysze mnie kosmiczna przestrzeń. Sergio tańczył dwie, trzy godziny bez przerwy, bo on uwielbiał tańczyć, a potem wyhamowywał stopniowo, instynktownie (nagłe wyrwanie z ruchu zaburzało mu ciśnienie i mógł oślepnąć, nie wiedział, że ma ortostatyczną hipotonię ehe) i potem wychodził i spacerował do świtu, a chłodne powietrze na ulicy ocuciło też Marcię. I piękna Mao jak słońce jak światło. Skończyłem i z tyłu okładki tak leci Bolano, że to frustrujące, jak zaczniesz czytać to nie chcesz przestać. I miał rację. Wydajcie wszystko człowieka a nigdy już się nie wyśpię.