Myślałam, że sięgam po książkę z biologii, a tymczasem dostałam autobiografię pani Magdaleny. I to nie wtręty, ale całe rozdziały poświęcone tylko jej życiu (zwłaszcza na samym początku), trudnym epizodom, różnym ekscytującym wydarzeniom.

Ciśnie się na usta: „Nie pytałam cię o autobiografię”, bo o ile nie przeszkadza mi, gdy popularyzator nauki nieraz przywoła jakąś anegdotę lub opisze coś, co go w życiu spotkało, to zawsze powinno to jednak mieć związek z tematem książki/artykułu. Tutaj tak nie jest.

Trudno mi powiedzieć na ile naukową wartość ma „Taniec życia”, bo przedzierając się przez rozdziały więcej zapamiętałam historii o rozterkach Żernickiej-Goetz niż o embriologii. Na domiar złego autorka ma dziwną manierę pisania z użyciem analogii, które średnio pasują do omawianej tematyki albo zbyt mocno rozwija dygresje. W pewnym momencie przywołuje Alana Turinga i chyba nawet poświęca mu cały jeden rozdział, ale mam wątpliwości czy aż tyle miejsca należało mu się w tytule o embriologii, a nie informatyce.

Być może „Taniec życia” ma jakieś walory popularyzatorskie. Niewykluczone, że znajdzie się osoba, która po jej lekturze wyniesie jakąś wiedzę. Ja odbiłam się od książki, która oszukała mnie, że jest o nauce i, że w ogóle jest na jakiś temat. Tym większe rozczarowanie, że seria „Na ścieżkach nauki” zwykle dostarcza świetnych pozycji na naprawdę wysokim poziomie.

Myślałam, że sięgam po książkę z biologii, a tymczasem dostałam autobiografię pani Magdaleny. I to nie wtręty, ale całe rozdziały poświęcone tylko jej życiu (zwłaszcza na samym początku), trudnym epizodom, różnym ekscytującym wydarzeniom.

Ciśnie się na usta: „Nie pytałam cię o autobiografię”, bo o ile nie przeszkadza mi, gdy popularyzator nauki nieraz przywoła jakąś...