,,Córka lasu” to powieść, która absolutnie mnie zachwyciła i idealnie wpisała się w mój gust. Miałam nadzieję, że jej drugi tom spodoba mi się równie mocno, a może nawet bardziej. Cóż… Podobało mi się, ale w tym wypadku miałam o wiele więcej momentów irytacji. Być może ostatnio jestem bardziej krytyczna.

Liadan to córka Sorchy i Rudego. Jej szczęśliwe dzieciństwo z rodzicami i rodzeństwem kończy się, gdy jej matka zapada na śmiertelną chorobę, siostra zakochuje się w niewłaściwej osobie, a rodzina zaczyna podejrzewać, że mroczne moce, które przed laty pokonała Sorcha, powracają. Według przepowiedni równowagę może przywrócić ,,dziecko przepowiedni”, łączące w sobie krew Brytów i Irlandczyków.

Jeśli chodzi o sam klimat, to podobnie jest fantastyczny. Autorka ma ogromną wiedzę i zręcznie wprowadza elementy irlandzkiej kultury, legendy, zwyczaje, czy chociażby ukazanie chrześcijaństwa celtyckiego. Podobnie jak w pierwszym tomie, mamy tu piękne opisy, ale też dobre dialogi, które przybliżają nam bohaterów i zawierają sporo refleksyjnych myśli. Całość ma bardzo melancholijny klimat, okazuje się, że nie wszystkie nadzieje bohaterów z pierwszej części się ziściły, rodzina Sorchy nie jest idealna, ale dla mnie wnosi to sporo realizmu. Fabuła jest naprawdę ciekawa i dynamiczna, pełna zwrotów akcji i nieskoncentrowana na jednym aspekcie, podobnie jak w pierwszym tomie. Występuje też wiele sekretów i zagadek, które autorka odkrywa nam powoli, dzięki czemu czytelnik chce przewracać kolejne strony, by poznać zakończenie. Liadan jako bohaterka była nieco zbyt idealna, ale ostatecznie budziła moją sympatię, jej relacje z rodzicami i rodzeństwem były pokazane w ciepły i poruszający sposób.

Niestety, kuleje dla mnie to, co było najmocniejszą stroną pierwszej części – wątek romantyczny. Nie znalazłam tu tej magii i uroku, co w relacji Sorchy i Rudego, chociaż lubię motyw przełamywania przez bohaterów losu, to że nie potrzebują przeznaczenia i losu, by się połączyć. Po pierwszym tomie miałam wrażenie, że to jest fantastyka z mocnym girl power, gdzie kobiety wymagają od mężczyzn lojalności i szacunku, ale dostałam bardzo stereotypowy romans z bad boyem i motywem ,,I can fix him”. Oczywiście, nie jest to tak toksyczne i kontrowersyjne jak w niektórych popularnych książkach, jestem pewna, że autorka miała dobre intencje, ale dla mnie nie wyszło. Całość sprowadzała się do tego, że wybranek Liadan był dla niej chamski, odrzucał jej starania i traktował jak szmatę, a ona i tak sprowadzała wszystko do tego, że jest biedny i ona go uratuje. Do tego mamy tu trójkąt, gdzie ,,ten drugi” przez większość czasu jest sympatycznym, normalnym facetem, a w pewnym momencie zamienia się w psychopatę… Ale w tym momencie ja już nie winiłam jego, winiłam autorkę, że wybiela jedną postać kosztem drugiej i nie pozwala mi zdecydować, kogo lubię. Było to tak natarczywe, że w pewnym momencie Liadan myśli, że ten drugi na pewno znajdzie sobie kobietę, bo jest bogaty, chociaż w tej książce małżeństwa z rozsądku są pokazywane jako źródło wszelkiej patologii i nawet pada stwierdzenie, że flirtowanie w tego typu relacji to ,,oszukiwanie i manipulacja”. Na drugim planie z kolei mamy wątek zakazanego romansu, który opiera się na czymś mocno kontrowersyjnym i niemoralnym (nie zdradzę o co chodzi, chociaż ja odgadłam to dość szybko), ale z narracji wynika, że mamy zauważać, że to jest złe, ale uznawać samą ich miłość za piękną i wartą spełnienia. Tylko że ta para miała razem jedną scenę, gdzie tylko się na siebie patrzą, więc niespecjalnie uważam to za wymówkę do zrobienia czegoś, co jest uznawane za niemoralne i może w dłuższej perspektywie przynieść krzywdę.

Niestety, nie było tym razem zachwytu, ale był dobrze spędzony czas. Polecam te powieści fanom fantastyki i motywów celtyckich, chociaż trzeci tom nie został jeszcze wydany i za wiele o nim nie słychać. Jednak każda część opowiada o innym pokoleniu, więc zakończenia są dosyć zamknięte.

,, Każdy ma na coś nadzieję. Żaden człowiek tak naprawdę nie może się bez niej obejść.”

,,Córka lasu” to powieść, która absolutnie mnie zachwyciła i idealnie wpisała się w mój gust. Miałam nadzieję, że jej drugi tom spodoba mi się równie mocno, a może nawet bardziej. Cóż… Podobało mi się, ale w tym wypadku miałam o wiele więcej momentów irytacji. Być może ostatnio jestem bardziej krytyczna.

Liadan to córka Sorchy i Rudego. Jej szczęśliwe dzieciństwo z...