Mamy tu do czynienia z eklektyczną powieścią, z dużą dawką magii, mitologii i różnorodnych tubylczych wierzeń. Główną bohaterką opowieści jest Magran, kapłanka boga śmierci, niezwyciężonego i okrutnego Cromma. To w jego imię morduje od setek lat, podróżując po światach i zaświatach.

Ta ciągła wędrówka, której poddana jest wojowniczka, przywodzi na myśl Ahaswerusa - Wiecznego Tułacza, który nie jest w stanie się zatrzymać, podobnie Magran, zmuszona do pogoni za ludźmi, których ma zabić, objęta klątwą staje się „panną ogrodów śmierci”.

Ciekawym pomysłem w powieści jest wymieszanie różnych koncepcji mitologicznych i religijnych, obok siebie spotkać można różnych bogów, którzy objawiają się regularnie swoim wyznawcom. Każde plemię przez to ma swój kanon praw i obowiązków względem danego boga. Do wiecznej wędrówki dołącza wyratowany z opresji Segomaras – poeta i pieśniarz, który otrzymuje zadanie od bogini Nantosvelty, aby napisać pieśń o życiu i zasługach „mrocznej wojowniczki”.

Magran jest nieufna, zamknięta w sobie, ale połechtana, chętnie zwierza się pieśniarzowi ze swych bolączek, a ich przyjaźń urośnie w siłę i będzie miała w przyszłości swoje konsekwencje. Magran pragnie odpokutować swoje zbrodnie, uwolnić się spod władzy „boga złej śmierci”. Jednak nie będzie to takie proste.

To powieść jak najbardziej przygodowa, dziejąca się w światach równoległych, to baśniowy kocioł, w którym znaleźć można obok siebie bogów, magów, duchy, smoki i zaklęcia. Czasami miałem wrażenie, że tego jest zbyt dużo, że Monika Sokół w swojej pierwszej powieści chciała zawrzeć zbyt wiele.

Również język powieści jest nierówny, być może jest to zabieg celowy, że bogowie w rozmowach z człowiekiem, bywają niezwykle patetyczni, żeby po chwili stać się wulgarnymi i mówić prostackim językiem. To trochę miesza czytelnikowi w głowie. Przez to powieść momentami staje się infantylna, a język nie nadąża za ciekawym pomysłem na powieść.  

Grzegorz Śmiałek