„Człowiek ilustrowany” byłby tytułem właściwszym, bo Bradbury zilustrował człowieka w sposób nad wyraz przenikliwy. Ten zbiór opowiadań to jednocześnie zbiór wszelkich przywar, fobii, lekkich dziwactw, ułomności, ale i marzeń, samotności, ciekawości, smutku, ofiarności, poświęcenia, trudnych wyborów i uczuć głębokich.
Świat nieubłaganie prze do przodu, a – zdawać by się mogło – jedynie człowiek się nie zmienia, mimo zmiany warunków w jakich przychodzi mu żyć.
Opowiadań jest mnogość, a SF to jedynie pretekst do opowieści bez morału, ale głęboko osadzonych w psychologii. Zdecydowana większość opowiadań bardzo dobrych i kilka perełek zasługujących na miano co najmniej wybitnych.
„Ostatnia noc przed końcem świata” to raptem cztery strony, które pozostają z czytelnikiem na kilka tygodni. Doskonałe opowiadania „murzyńskie”: „Wielki mecz...” i „Cały, wielki, szeroki świat”. Zabawny „Morderca” choć temat jakby wyjęty z teraźniejszości. „Machina latająca” to wybór mniejszego zła (jeżeli w ogóle taka gradacja ma sens), „Sklep z walizkami” to poczucie obowiązku i patriotyzm, który często drzemie w ukryciu – zapomniany, nienachalny, ale czujny.
Na tych 600. stronach jest wszystko dla wszystkich. Oczywiście można się zastanawiać czy warto brnąć przez nie, żeby znaleźć te kilka właściwych gustowi – ja nie mam wątpliwości, że warto było... po raz drugi w tej rozszerzonej wersji.

„Człowiek ilustrowany” byłby tytułem właściwszym, bo Bradbury zilustrował człowieka w sposób nad wyraz przenikliwy. Ten zbiór opowiadań to jednocześnie zbiór wszelkich przywar, fobii, lekkich dziwactw, ułomności, ale i marzeń, samotności, ciekawości, smutku, ofiarności, poświęcenia, trudnych wyborów i uczuć głębokich.
Świat nieubłaganie prze do przodu, a – zdawać by się...