Składająca się z dwóch tomów „Grombelardzka legenda” opublikowana została po raz pierwszy w 2000 roku. W jej skład weszły wydane wcześniej opowiadania, znajdujące się w „Prawie sępów” i „Sercu gór”. Czytelników Feliksa Kresa zapewne nie zdziwi, że główną bohaterką opowieści o Grombelardzie pozostaje silna i nieustępliwa kobieta – Karenira, żyjąca wśród nieprzyjaznych pasm górskich, która poprzysięgła zemstę rodowi Sępów.

Dużym plusem drugiego tomu okazuje się szersza perspektywa, pozwalająca nam wnikliwiej spojrzeć na świat stworzony przez autora. Nadal jestem zdania, że umiejętność kreowania fikcyjnych rzeczywistości i wypełniania jej różnorodnymi bytami to największy atut Feliksa Kresa. Również do stworzonych przez niego bohaterów czytelnik łatwo może się przyzwyczaić, chociaż niekiedy poczynania poszczególnych postaci wydadzą się odbiorcy dość nielogiczne.

Podczas lektury wcześniejszych tomów podziwiałam umiejętność tworzenia silnych, niebanalnych bohaterek. Chwała autorowi, który wypełnił swój świat heroinami nad wyraz pełnowymiarowymi, jednak z czasem zaczęłam dochodzić do wniosku, że skrojone są one według określonego szablonu. Spotykamy wśród nich albo wojowniczki, albo prostytutki, przez co indywidualność poszczególnych person ulega niejakiemu rozmyciu.

Fabuła powieści okazała się dość dynamiczna, co – nie ukrywam – mocno przypadło mi do gustu. Nadal raziła mnie jednak pewna chaotyczność snutej przez narratora opowieści. Odnoszę wrażenie, że budowanie historii na bazie powstałych wcześniej opowiadań sprzyja urywaniu się niektórych wątków, brakowi ciągłości fabularnej. Nie czyni to oczywiście ze „Wstęg Aleru” złej książki, lecz nieco zaburza jej płynność.

W pierwszym tomie byliśmy świadkiem narodzin legendy, natomiast w drugim doświadczamy goryczy jej przemijania. Istoty zrodzone w świecie Kresa, nie są bowiem niezwyciężone i wieczne. Równie kruche i ułomne jak każdy człowiek mogą w każdej chwili popaść w obłęd lub zginąć. I tutaj konsekwencja, z jaką autor kreuje losy swoich postaci, pozostaje godna podziwu, zaś fantastyczne światy wypełnione magicznymi przedmiotami i tajemniczymi istotami, okazują się nad wyraz bliskie naszej rzeczywistości.

Przyznać muszę, że trudno mi stwierdzić, czy będę kontynuować swoją przygodę z „Księgą całości” i sięgać po kolejne tomy. Jest w pisarstwie autora sporo elementów, które przyciągają, wręcz fascynują. Inne natomiast uwierają i przeszkadzają. Ale czy nie świadczy to poniekąd na korzyść autora? W końcu najważniejsze jest, żeby dane historie zapadały w pamięć, zaś opowieściom Feliska Kresa sztuka ta doskonale się udaje.

Ewa Szymczak