Kiedy Alicja pokonała trzech potężnych Czarowników i opuściła brutalne Miasto, myślała, że zapracowała na swoje szczęśliwe zakończenie. Tymczasem na końcu tunelu zamiast łanów łąk zielonych czeka na nią pustynia popiołu. Bohaterce nie dane jest spocząć i cieszyć się, że przeżyła. Los rzuca ją i jej towarzysza w sam środek wojny między dwojgiem Czarowników: okrutną Białą Królową, mieszkającą w lodowym pałacu w górach, oraz szalonym Czarnym Królem, dla kaprysu palącym świat do gołej ziemi. Stawką w tej rozgrywce jest życie kilkudziesięciu mieszkańców wioski u podnóża gór oraz ich dzieci.

W tym tomie Alicja musi zmierzyć się z niebezpieczną magią złudzeń i iluzji. Walka polega na odróżnieniu rzeczywistości od ułudy. Biała Królowa oraz jej wierny pomocnik, upiorny goblin, z upodobaniem mieszają w głowie, bezwzględnie wykorzystując najskrytsze marzenia i lęki, manipulując uczuciami. Aby pokonać przeciwniczkę, Alicja musi zaufać swojej intuicji i zgadnąć, co dzieje się naprawdę, a co jest tylko wytworem magii. Dodatkowo ta przygoda pozwala bohaterce lepiej poznać własną magię i nad nią zapanować, a także nabrać pewności siebie potrzebnej Czarodziejce.

W „Czerwonej Królowej” znajdziemy więcej tropów z baśni o Królowej Śniegu niż z „Alicji w Krainie Czarów”. Autorka często odwołuje się do baśni: narrator kilkakrotnie wspomina, co by było, gdyby to była bajka, jedna z postaci snuje bajkową opowieść, na koniec Alicja opowiada zasłyszaną w dzieciństwie baśń z Północy. Również napotykani na drodze bohaterowie mają baśniowy rodowód: goblin, olbrzymy, porywane dzieci, Biała Królowa. Nawet, prawem gatunku, Topornika dosięga klątwa. I jak nakazuje nadrzędna zasada, dobro zwycięża zło. Oczywiście to zło nie jest tak jednoznaczne jak w baśniach, jednak ci, którzy krzywdzili niewinnych, ponoszą zasłużoną karę.

Mniej tutaj przemocy i krwi, którymi przesycone były ulice Miasta i karty pierwszej części cyklu. Henry buduje klimat rodem z innego koszmaru: pozornej sielanki i bajkowości, spod których co jakiś czas wypełza zło. Mieszkańcy tego świata muszą na każdym kroku przestrzegać reguł ustalonych przez okrutną królową. Żyją w ciągłym lęku i niepewności, czy zrobili wszystko, jak należało, czy może władczyni będzie miała kiepski humor i z czystej złośliwości naśle na nich goblina lub olbrzymy. Dopiero pojawienie się Alicji daje im iskierkę nadziei na poprawę losu.

Sięgnijcie po „Czerwoną Królową”, by dowiedzieć się, jak ciekawie można przepisać baśniowe motywy. Sprawdźcie, co spotkało Alicję i Topornika poza murami Miasta. Bądźcie świadkami, jak nasza bohaterka dojrzewa do bycia Czarodziejką. Nie zawiedziecie się.

Ewa Jemioł