Po trylogię “The Chronicles od Alice” sięgałam z obawą, że będzie to lektura zbyt psychodeliczna, abym mogła ją dobrze zrozumieć, lub że będzie zbyt brutalna. I tak, rzeczywistość, w jakiej żyje Alicja jest pełna grozy i krwi, jednak sposób prowadzenia narracji jest standardowy i liniowy, co wpływa na komfort czytania i pozwalało po prostu zanurzyć się w lekturze.

W Stary Mieście, gdzie dzieje się większość akcji pierwszego tomu, władzę sprawują gangi rządzone żelazną ręką przez bossów, trwa nieustanna rywalizacja o terytoria, a kobiety są żywym towarem. W tym retellingu “Alicji w Krainie Czarów” i “Alicji po drugiej stronie lustra” klasyczni bohaterowie otrzymują zupełnie nowe role - Alicja jest pacjentką szpitala psychiatrycznego na wzór londyńskiego Bedlam, Królik, Gąsienica i Cheshire to bezwzględni szefowie gangów, a w drugim tomie pojawiają się także Biała i Czerwona Królowa. To świat, gdzie magia jest zakazana, a jednak objawia się w wielu miejscach w okrutnej formie.

Na tym tle rozgrywa się powolny, ale nieuchronny proces dojrzewania głównej bohaterki. Alicja jest tu dorosłą kobietą, która po 10 latach spędzonych w odosobnieniu, skrzywdzona nie tylko przez obcych, ale i przez najbliższych, uczy się życia na nowo. Odkrywa własne możliwości, analizuje przeszłość i walczy ze skutkami wyrządzonych jej krzywd. W tym procesie pomaga jej Topornik, towarzysz z sąsiedniej celi i szalony morderca, których los połączył nierozerwalnymi więzami. Miłość, która łączy tych dwoje i która jest tak delikatnie opisana w kolejnych tomach, jest jednym z najpiękniejszych elementów fabuły i jednym z powodów, dla którego zakochałam się w tym cyklu. Pozostali bohaterowie są również wyraziści i wiarygodni, przy czym szczególnie spodobał mi się Cheshire - to skomplikowana, nie zawsze sympatyczna postać, której obecność jest wyczuwalna w każdej z trzech powieści.

To jeden z najlepszych retellingów, jakie przeczytałam w życiu. Polecam gorąco, choć ze względu na treści (przemoc seksualna, tortury) książki są raczej przeznaczone dla dojrzałych czytelników.

Po trylogię “The Chronicles od Alice” sięgałam z obawą, że będzie to lektura zbyt psychodeliczna, abym mogła ją dobrze zrozumieć, lub że będzie zbyt brutalna. I tak, rzeczywistość, w jakiej żyje Alicja jest pełna grozy i krwi, jednak sposób prowadzenia narracji jest standardowy i liniowy, co wpływa na komfort czytania i pozwalało po prostu zanurzyć się w lekturze.

W Stary...

Zaciekawiła mnie ta pozycja w głosowaniu na Książkę Roku. Nie miałam wówczas pojęcia, że to ostatnia część serii.

Pierwsze z 4 opowiadań było dla mnie conajmniej dziwne - nie umiałam wczuć się w klimat. Ale pozostałe trzy bardzo zawładnęły moją wyobraźnią. Nie mogłam doczekać się każdej kolejnej strony.

Z chęcią przeczytam wcześniejsze części.

Zaciekawiła mnie ta pozycja w głosowaniu na Książkę Roku. Nie miałam wówczas pojęcia, że to ostatnia część serii.

Pierwsze z 4 opowiadań było dla mnie conajmniej dziwne - nie umiałam wczuć się w klimat. Ale pozostałe trzy bardzo zawładnęły moją wyobraźnią. Nie mogłam doczekać się każdej kolejnej strony.

Z chęcią przeczytam wcześniejsze części.

1.5/5

Kolejna kompletnie niepotrzebna pozycja z serii, jedynym ciekawym opowiadaniem było to o Nicholasie. Pierwsze, o siostrze Alicji, to całkowicie zmarnowany potencjał. Nic z tego nie wyniknęło. Reszta to jakieś osobne opowiadania o Alicji i Toporniku, które nic nie wnoszą do świata. Te pół daję ze względu na właśnie Nicholasa oraz przez jeden moment całkiem się wczułam w horrorowy klimat, ALE NAPRAWDĘ TO BYŁO TAK KRÓTKIE, ŻE poczułam tylko zawód. Serio. W ogóle mnie ta seria nie ruszyła, nic, zero, a tutaj zostało to od razu zepsute jakimś bezsensownym i głupim przemyśleniem Alicji. Strasznie się zawiodłam w ogóle na całości, jak i na tej dodatkowej części.
Zero nawiązań do Alicji, zero grozy (poza trzecim opowiadaniem, ale jak już mówiłam - tylko przez chwilę),spoko by poznać zakończenie Alicji i Topornika, ale jako całość kompletnie bezużyteczne. A szkoda, bo 1) wyszłam ze strefy komfortu, by przeczytać horror, a nawet straszne nie było w żadnym aspekcie (no chyba, że strasznie nudne),2) byłam nahypowana na całą serię przez pozytywne opinie, 3) okładki są tak śliczne, kocham Vesper, ale środek jest płytki i marnie napisany, 4) to moje pierwsze podejście do retellingu i na tym też się zawiodłam, 5) po prostu zawiodłam się i tyle...

1.5/5

Kolejna kompletnie niepotrzebna pozycja z serii, jedynym ciekawym opowiadaniem było to o Nicholasie. Pierwsze, o siostrze Alicji, to całkowicie zmarnowany potencjał. Nic z tego nie wyniknęło. Reszta to jakieś osobne opowiadania o Alicji i Toporniku, które nic nie wnoszą do świata. Te pół daję ze względu na właśnie Nicholasa oraz przez jeden moment całkiem się wczułam w...

"Lustro" to cztery opowiadania, które są jak kawałki puzzli - połączone razem tworzą nową powieść, ciąg dalszy niesamowitej serii o mrocznej Alicji z "krainy zła".

Bawiłam się znakomicie. Trochę czasu już minęło odkąd ostatni raz widziałam się z bohaterami, ale wystarczyło kilka pierwszych stron, żebym poczułam jak w domu. Poprzednie dwa tomy również mi się podobały, ten jest na takim samym wysokim poziomie.

W "Lustrze" dużo się dzieje, jest mrocznie, krwawo, magicznie, znane motywy mieszają się z nowymi pomysłami. Cieszę się, że autorka zdecydowała się zabrać nas jeszcze raz w tę podróż. Polecam fanom Alicji, będziecie zadowoleni.

"Lustro" to cztery opowiadania, które są jak kawałki puzzli - połączone razem tworzą nową powieść, ciąg dalszy niesamowitej serii o mrocznej Alicji z "krainy zła".

Bawiłam się znakomicie. Trochę czasu już minęło odkąd ostatni raz widziałam się z bohaterami, ale wystarczyło kilka pierwszych stron, żebym poczułam jak w domu. Poprzednie dwa tomy również mi się podobały, ten...

Moja relacja z tą książką, jak i z całym jej cyklem nadaje się na status: to skomplikowane. Jak już do niej usiądę to idzie mi nawet sprawnie i nie ma z mojej strony wielkiej irytacji na fabułę, ale jak tylko ją na chwilkę odłożę to wyparowuję z mojej pamięci i nie woła do mnie, żeby ją jak najszybciej dokończyła. Przyciągania brak, ale nie uciekam jak na mnie patrzy. 😆

Może wpływ ma na to fakt, że nie czuję chemii między Alicją i Topornikiem. Jak są osobno to lepiej odbiera mi się daną akcję, a jak już się połączą to robi się dla mnie jakoś tak sztucznie.

W trzecim tomie autorka zaserwowała nam cztery opowiadania, które są bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z „Alicji” i „Czerwonej królowej”. Dlatego nie polecałabym ich do czytania bez znajomości poprzednich tomów, bo jest dość dużo odniesień. Ciekawe jest też to, że te cztery opowiadania jeszcze w tym zbiorze mniej lub bardziej, ale się ze sobą łączą, co jest fajnym literackim zabiegiem.

Jak w poprzednich tomach miałam zarzut co do braku utrzymania brutalności np. w zakończeniu, tak tutaj wypadło na plus i każde z czterech zakończeń było dostosowane do swojej narracji. Nie wymagam, by opowiadanie o dziewięcioletniej siostrze Alicji zakończyło się rozlewem krwi, bo tutaj akurat było to dobrze rozegrane względem wieku bohaterki. Na podobne zakończenie autorka pokusiła się w dorosłej „Alicji” co już niezbyt mi się podobało.

Opowiadania miały zachowany poziom mroku, o który mi chodziło i to chyba najbardziej sprawia, że te opowieści podobały mi się trochę bardziej od poprzednio czytanych książek. Na uwagę zasługuję w tym momencie słowo „trochę”, bo to nadal nie jest dla mnie cykl, który robi wrażenie. Tu od początku jest potencjał, ale cały czas braknie ekscytacji między nami.

Moja relacja z tą książką, jak i z całym jej cyklem nadaje się na status: to skomplikowane. Jak już do niej usiądę to idzie mi nawet sprawnie i nie ma z mojej strony wielkiej irytacji na fabułę, ale jak tylko ją na chwilkę odłożę to wyparowuję z mojej pamięci i nie woła do mnie, żeby ją jak najszybciej dokończyła. Przyciągania brak, ale nie uciekam jak na mnie patrzy....

"Może jedynym sposobem jest próbowanie. Jeżeli wciąż będziesz się obawiała swoich mocy, nigdy nie poznasz ich pełnego potencjału."
Pamiętacie Alicję, która po ucieczce od Królika została przez rodziców umieszczona w szpitalu psychiatrycznym?W trakcie pożaru uciekła z placówki, wraz z pacjentem z sali obok- Topornikiem. Ich przygody mogliście poznać czytając "Alicję" i "Czerwoną Królową".Christina Henry powróciła z kolejną książką z wykreowanego przez nią świata pełnego magii. Dzięki formie opowiadań, możemy poznać zarówno wydarzenia z rodzinnego domu Alicji, mające miejsce kilka lat po słynnym pożarze w szpitalu psychiatrycznym, jak i przeszłość Topornika, oraz dalsze przygody głównych bohaterów.
Nie jestem fanką tak krótkich form tekstowych, jednak w przypadku "Lustra" sprawdziły się one znakomicie. Dzięki temu, że każde z opowiadań pisała autorka serii, wykreowany świat pozostaje spójny, a my-czytelnicy możemy jeszcze przez chwilę znaleźć się w Starym Mieście. Szkoda, że "Lustro" nie zawiera tylu ilustracji Macieja Kamudy, co poprzednie części. Grafiki bardzo pasowały do klimatu książek.

"Może jedynym sposobem jest próbowanie. Jeżeli wciąż będziesz się obawiała swoich mocy, nigdy nie poznasz ich pełnego potencjału."
Pamiętacie Alicję, która po ucieczce od Królika została przez rodziców umieszczona w szpitalu psychiatrycznym?W trakcie pożaru uciekła z placówki, wraz z pacjentem z sali obok- Topornikiem. Ich przygody mogliście poznać czytając "Alicję" i...

Przyjemnie było wrócić do uniwersum Alicji, natomiast sama książka mnie jakoś nie porwała. Polecam szczególnie fanom Topornika - jedno z opowiadań skupia się na jego przeszłości, co jest ciekawym uzupełnieniem historii bohatera.

Przyjemnie było wrócić do uniwersum Alicji, natomiast sama książka mnie jakoś nie porwała. Polecam szczególnie fanom Topornika - jedno z opowiadań skupia się na jego przeszłości, co jest ciekawym uzupełnieniem historii bohatera.

Bylo to dobre, ale nie najlepsze. Szkoda, ze nie jest to faktyczna kontynuacja.

Bylo to dobre, ale nie najlepsze. Szkoda, ze nie jest to faktyczna kontynuacja.

„Lustro” to zbiór czterech opowiadań, w których bestsellerowa autorka, Christina Henry, powraca do wykreowanego w „Alicji” i „Czerwonej Królowej” - Nie wiem jak można pisać o wykreowaniu czegoś, co zostało zrobione przez Charlesa Dodgsona i w sposób mało kreatywny przerobione przez panią Christine...

„Lustro” to zbiór czterech opowiadań, w których bestsellerowa autorka, Christina Henry, powraca do wykreowanego w „Alicji” i „Czerwonej Królowej” - Nie wiem jak można pisać o wykreowaniu czegoś, co zostało zrobione przez Charlesa Dodgsona i w sposób mało kreatywny przerobione przez panią Christine...

Książki autorstwa Christiny Henry inspirowane „Alicją w krainie czarów” od razu podbiły moje literackie serce.
Poprzednie części tj. „Alicja” oraz „Czerwona królowa” okazały się bowiem fascynującą przygodą, która po brzegi wypełniona jest magią, szaleństwem, dzikim tańcem cierpienia i okrucieństw. Lektury te to swoiste zaproszenie do świata, który rządzi się swoimi prawami, ale jest też niebywale wciągający, a także hipnotyzujący dzięki unikalnej, nieoczywistej atmosferze.
Wyczekane „Lustro” to zbiór opowiadań utrzymany w klimacie Alicji. Nie zabraknie zatem dozy wartkiej akcji, porcji mocnych wrażeń, a nawet sporej szczypty emocji.
Christina Henry potrafi wykreować niezwykły wręcz namacalny, gęsty nastrój, w którym można przepaść bez reszty. Doskonale przedstawia nam świat, w którym tym razem przyjrzeć możemy się siostrze Alicji, przeszłości Topornika i najbardziej ujmującej w mojej ocenie - przyszłości niezwykłej pary jaką jest Ala i Topi.
Początkowo zdało mi się, że „Lustro” nie do końca mnie usatysfakcjonuje. Czułam obawy, że nie sprosta poprzednim częściom. Im jednak dalej zagłębiałam się w lekturę tym ciekawsze smaczki odsłaniała przede mną autorka. Od połowy czułam już, że po raz kolejny przepadłam. Wiedziałam, że mroczna droga, którą podążają bohaterowie nie straciła nic ze swojego nastrojowego, krwawego, słodko-gorzkiego uroku.
Książka skierowana dla dorosłych, którzy pragną odkryć inne oblicze baśniowych postaci zdecydowanie na długo zostaje w pamięci. Zdecydowanie warto ją poznać.

Książki autorstwa Christiny Henry inspirowane „Alicją w krainie czarów” od razu podbiły moje literackie serce.
Poprzednie części tj. „Alicja” oraz „Czerwona królowa” okazały się bowiem fascynującą przygodą, która po brzegi wypełniona jest magią, szaleństwem, dzikim tańcem cierpienia i okrucieństw. Lektury te to swoiste zaproszenie do świata, który rządzi się swoimi prawami,...