Za powieść Romy J. Fiszer zabierałam się aż dwa razy. Za pierwszym poddałam się po mniej więcej osiemdziesięciu stronach, nie czując w ogóle chemii do tej historii. Po jakimś czasie usiadłam do niej jeszcze raz i nie powiem, że przepadałam, ale po przebrnięciu przez tę zaporową granicę, poczułam jakąś nić porozumienia z bohaterami.

Do sięgnięcia po Amulet zachęcił mnie opis. A i sam tytuł nie był bez znaczenia. Lubując się w ezoteryce, magii, zaklęciach i wszelkiej maści talizmanach i amuletach właśnie, byłam ciekawa, cóż może skrywać się w tej historii. Po przeczytaniu całości mam trochę mieszane uczucia. Z jednej strony bowiem historia mi się w większości podobała, ale z drugiej... Poza powieścią obyczajową ze sporą dozą romansu, mamy tutaj swego rodzaju przewodnik po Tatrach i Małym Morzu.
I to połączenie byłoby udane, gdyby nie postać Marka, która położyła ów fabułę na amen. Słowo daję, nie mogło być w tej książce nic bardziej niemożliwego niż ten osobnik, pasujący jak kwiatek do kożucha. Przez niego ta historia jest momentami infantylna, a wręcz absurdalna.

Gdyby jednak pominąć Marka, a właściwie jego dziecięcą osobowość, to wszystko inne miałoby przysłowiowe ręce i nogi. Oczywiście można by się spierać nad tym, czy więcej tu powieści, czy wspomnianego przewodnika, ale historia Marty i Piotra byłaby wiarygodniejsza.

Tymczasem skupiając się na samej relacji głównej bohaterki i tatrzańskiego ratownika można zanurzyć się w pięknej zimowej górskiej scenerii, która pomimo wydawać by się zimna, jest gorąca niczym żarzące się w kominku drewno. I to jest ta najpiękniejsza i najfajniejsza część tej powieści. Gdy oboje pojawiają się na kartach Amuletu, chłonie się tę historię całym sobą. Aż chce się być tuż obok nich i cieszyć się uczuciem, które się wokół nich rodzi.
Potem jednak przechodzimy do tej części wypełnionej przeróżnymi faktami historycznymi i odhaczaniem poszczególnych miejsc w Tatrach czy na Kaszubach i zaczyna się robić tak bardziej wykładowo niż powieściowo. I być może nie są te wszelkie informacje aż takie nachalne, ale... ten urok historii dwojga ludzi maleje, a tempo zaczyna hamować.

Oczywiście jest tutaj walor edukacyjny i ekologiczny. Autorka pochyla się nad tematem eksploracji środowiska naturalnego przez człowieka, tego, jak niszczymy to, co dała nam natura i zmian zachodzących zarówno na północy Polski, jak i południu kraju. I to w pewnym sensie duży plus. Roma J. Fiszer próbowała połączyć przyjemne z pożytecznym w Amulecie i chwilami całkiem nieźle jej to wychodziło, innym razem tych informacji w jednym miejscy było – jak dla mnie – za dużo. Niemniej wierzę, że wielu czytelników zwróci na to uwagę i wzrośnie świadomość społeczna oraz ludzie zaczną pochylać się nad ochroną środowiska.

Podsumowując: Amulet to powieść łącząca w sobie obyczaj, romans i przewodnik historyczno-ekologiczny. Poruszona ważne tematy i łączy to z historią, która ma być lekka i przyjemna w odbiorze. Jak wyszło? Musicie przekonać się sami.

Za powieść Romy J. Fiszer zabierałam się aż dwa razy. Za pierwszym poddałam się po mniej więcej osiemdziesięciu stronach, nie czując w ogóle chemii do tej historii. Po jakimś czasie usiadłam do niej jeszcze raz i nie powiem, że przepadałam, ale po przebrnięciu przez tę zaporową granicę, poczułam jakąś nić porozumienia z bohaterami.

Do sięgnięcia po Amulet zachęcił mnie...