Dorastałem w epoce, kiedy boysbandy miały swój największy okres świetności. Z czasem,
zrozumiałem, że zespoły te były budowane na niemal identycznym schemacie. Zawsze w składzie
musiał być mroczny badboy, niewinny słodziak, ociekający seksem łamacz serc i przynajmniej jeden,
niewyróżniający się chłopak z sąsiedztwa, na wszelki wypadek, gdyby fanom i fankom żaden z
pozostałych nie przypadł do gustu. Niby człowiek zdawał sobie sprawę, że to kreacja, że ci ludzie w
realnym życiu są zupełnie inni. Jednak do czasu zetknięcia się z „A jak to się wyda” nie zdawałem
sobie sprawy jak mogła by być skala takiej kreacji…
„A jak to się wyda” to powieść o fikcyjnym, amerykańskim boysbandzie „Saturday”,
współtworzona przez dwoje autorów. Sophie Gonzales wykreowała postać Rubena, natomiast Cale
Dietrich stworzył Zacha. Pisana z tych dwóch perspektyw, historia czwórki chłopaków (do zespołu
należą jeszcze Angel i Jon), którzy poznając się kilka lat wcześniej na obozie muzycznym, „z dnia na
dzień” uzyskali międzynarodowy rozgłos. Z perspektywy fanów, ich życie to prawdziwy raj. Ci
bożyszcza nastolatków, mają gigantyczne pieniądze, sławę i mogą robić co chcą. Po prostu,
członkowie Saturday prowadzą życie, o jakim marzy każda nastoletnia osoba. Tyle, że rzeczywistość
mocno rozmija się z ta wizją. Chłopaki są pod nieustannym nadzorem firmy Chorus, której Saturday
jest własnością, a ich codzienność to tytaniczna praca i mnóstwo wyrzeczeń. Nie mogą chodzić tam
gdzie chcą, ubierać się w to, co chcą i mówić tego, co chcą. Co gorsza nie mogą być tacy jacy są w
rzeczywistość, bo każde odstępstwo od wykreowanych przez Chorusa wizerunków spotyka się z
natychmiastową, ostrą reakcją. Jakby tego wszystkiego było mało, w pewnym momencie okazuje się,
że dwóch członków zespołu łączy coraz bliższa relacja... Więcej o tym, jak potoczyły się losy Saturday
dowiecie się jeśli przeczytacie książkę. ;)
Gdy sięgałem po tę pozycję, nie miałem specjalnie wysokich oczekiwań, ot kolejny romans
YA. Jednak mój sceptycyzm był bardzo, ale to bardzo nieuzasadniony. Już na samym początku, uwagę
zwraca niezwykle zgrabnie prowadzona narracja. Czuć, że zarówno Sophie, jak i Cale, mają odmienne
style pisania, jednak mimo to stworzyli fantastycznie spójną całość. Bohaterowie powieści są na tyle
autentyczni i wielowymiarowi, że często zapominałem, iż taki zespół w rzeczywistość nie istnieje.
Natomiast jeśli chodzi o fabułę, romans choć nie wątpliwie uroczo napisany, był dla mnie wyłącznie
tłem. Pierwsze skrzypce gra tu zdecydowanie show biznes. Okrutne, bezwzględne, czasami wręcz
nieludzkie zasady i mechanizmy jakie nim rządza, wgniotły mnie w fotel. Wrażenie potęguje notatka
autorów na końcu książki, w której przyznają, że o ile Saturday jest fikcją o tyle sposób działania show
biznesu fikcją nie jest. Książka była inspirowana prawdziwymi wypowiedziami wokalistów, w których
ci, wprost przyznawali do czego byli zmuszani, czy jak wyglądało kreowanie ich „oficjalnego JA” przez
pracodawców. Ta powieść niespodziewanie dała mi dużo do myślenia. Odkąd ją skończyłem nie
opuszcza mnie myśl: ile z prawdziwych siebie mogą pokazać moi ulubieni artyści?

Dorastałem w epoce, kiedy boysbandy miały swój największy okres świetności. Z czasem,
zrozumiałem, że zespoły te były budowane na niemal identycznym schemacie. Zawsze w składzie
musiał być mroczny badboy, niewinny słodziak, ociekający seksem łamacz serc i przynajmniej jeden,
niewyróżniający się chłopak z sąsiedztwa, na wszelki wypadek, gdyby fanom i fankom żaden...