Dawno nie czytałam tak słabej książki. Od samego początku mnie nie zainteresowała, ale przeczytałam, bo nie lubię zostawiać nie dokończonej powieści. O ile opisy muzyczne, koncerty czytało się świetnie, tak dialogi uwierają jak kula u nogi. Żaden z bohaterów - no może z wyjątkiem Bruna - nie wzbudził we mnie sympatii. Saul Xavier ukazał się jako nieodpowiedzialny, bezwzględny mężczyzna, który stawia karierę nad Rodzinę, jego pasja staje się obsesją. Georgina - kobieta, która zawsze dostawała to, czego zapragnęła, wiecznie na pierwszym miejscu. Tara - na początku powieści widziałam w niej tylko nastoletnią smarkulę, która myśli, że każdy będzie się kłaniał u jej stóp. Z biegiem fabuły zyskała trochę w moich oczach, jako kobieta, która potrafi się poświęcić. Rachela - która nakłaniała swoją córkę do aborcji. Bruno - z początku nieszczęśliwie zakochany w Tarzr. Książka, nie krótka, ale okropnie mi się dłużyła. Napisana w sposób chaotyczny, wręcz gubiłam się w emocjach bohaterów. Momentami czytając czułam złość i frustrację. Nie sądziłam, że aż tak się zawiodę, jedynie mowa o muzyce jest godna podziwu i dzięki temu tak duża ocena.

Dawno nie czytałam tak słabej książki. Od samego początku mnie nie zainteresowała, ale przeczytałam, bo nie lubię zostawiać nie dokończonej powieści. O ile opisy muzyczne, koncerty czytało się świetnie, tak dialogi uwierają jak kula u nogi. Żaden z bohaterów - no może z wyjątkiem Bruna - nie wzbudził we mnie sympatii. Saul Xavier ukazał się jako nieodpowiedzialny,...